slenteren

Sya slenterde een beetje doelloos rond in het bos toen ze ineens op een open plek uitkwam. Het verbaasde haar wel, dat had ze in dit dichte bos niet verwacht. Toen ze de lucht insnoof, merkte ze duidelijk dat deze plek relatief bezocht was. door mensen, vampiers en zelf weerwolven. Dat maakte haar achterdochtig, stel je voor dat ze hier een weerwolf zou tegenkomen. Ze had er nog nooit eentje gezien en had ook geen idee hoe ze zou reageren. Sya weigerde daar nog verder over na te denken, ze zou het wel ruiken als er een weerwolf kwam. Dat hoopte ze toch, want in dit vochtige, gesloten bos waren de meeste geuren vaak zo gemaskeerd dat ze moeilijk te herkennen waren. En door het vele leven in het bos, waren ook de geluiden vaak goed verborgen. Maar ze zou het wel merken, hield Sya haar voor.

Simonella liep in haar mens vorm door het bos. Er kwamen hier veel mensen en die wou ze niet afschrikken. Ze wist dat hier ook vampiers kwamen maar zij vond dat niet erg. Ze vond vampiers niet vervelend , niet stinken , niet eng en al die andere dingen , dat kwam door haar verleden.. een bekende en toch onbekende geur haalde haar uit haar gedachten. Ze rook een vampier , en deze kende ze nog niet. Zou ze naar hem of haar toe gaan? Ze haalde haar schouders op en liep verder in de richting van de geur. Ze merkte dat de geur naar het open veld leidde. Daar zag ze de vampier staan, het was een meisje. Ze zag er nog erg jong. Ze bleef achter een boom staan. Was zij te vertrouwen? Dat kon je nooit zeker weten. Ze liep een stukje opzij en hoorde een takje onder haar voet knakken... ze kon nu net zo goed tevoorschijn komen ,want de vampier haar waarschijnlijk allang geroken, en nu zeker ook , gehoord. Ze liep rustig naar haar toe. 'hi' zei ze vriendelijk. Ze was een beetje op haar hoede maar liet dat niet merken.

Kodah rende door het bos. De bomen flitsten voorbij terwijl ze haar ritme aanhield. Moe werd ze niet van het rennen. Integendeel. Het deed deugd haar spieren te voelen werken. Ze spitste haar oren toen ze iemand door het bos hoorde lopen. Alhoewel, iemand. Het waren er twee. Dakotah wisselde van koers, recht op de twee af. Nu sloeg de vampierwalm vol in haar wolvenneus en ze krimpte licht ineen, terwijl ze verder dan de stank probeerde te ruiken. Kodah herkende de vampier als Sya. Door de stank heen –elke keer je ervan weg was geweest, it hit you twice as hard- bemerkte ze een heerlijke muskusachtige geur. De geur van wolf. Een weerwolf. Welke weerwolf was zo onvoorzichtig -je zou het ook moedig kunnen noemen- in een bos waarvan wijd bekend is dat er veel vampiers passeren in menselijke vorm te gaan wandelen? Verder gingen haar gedachten niet, want ze had er niet op gelet op tijd af te remmen.

Dakotah stoof de open plek op. Met wat gedoe slaagde ze zichzelf tot stand te brengen net voor ze tegen een boom op zou knallen. Ze keek verontschuldigend naar Sya en de onbekende weerwolf. Toen stoof ze terug de bosjes in om een tel later weer tevoorschijn te komen in menselijke vorm. Dat was waarschijnlijk het meest irritante aan het wolf zijn: je kon niet praten. Dat je steeds uit je kleren barstte als je onverwacht uit je vel sprong was ook niet het aangenaamste aspect. Je moest altijd kleren meesleuren. Nu had ze die dus aangetrokken. Ze zag er erg verwaaid uit, met takjes in haar haar en kleren die vuil waren van het rennen. Niet dat ze daar überhaupt aandacht aan besteedde. Ze gaf er niet om. Ze stopte haar haar achter haar oor en glimlachte aarzelend. Ze bleef op haar hoede, klaar om aan te vallen indien nodig. ‘Hoi, sorry dat ik zo kwam binnenvallen.’ Ze richtte zich tot de weerwolf ‘Kan het dat ik jou van ergens ken? Ik ben Dakotah, Kodah voor de vrienden. Aangenaam.’ Ze meende dat ze het meisje al eens in het reservaat was tegengekomen, maar ze kon zich natuurlijk altijd vergissen.

Simonella keek om toen ze een andere weerwolf rook. Niet veel later zag ze de weerwolf , een meisje , het veld op razen , bijna tegen een boom aan te knallen om daarna weer de bosjes in te gaan. Iets later zag ze het meisje in haar mensen vorm weer uit de bosjes komen. Zij merkte dat zij ook aardig deed tegen de vampier naast haar. Ze verontschuldigde zich tegenover de vampier en vroeg daarna aan Simonella of zij elkaar toevallig eerder hadden gezien. Het zou kunnen dacht ze. Misschien hebben we elkaar een keer gezien in het reservaat maar dat wist ze niet zeker 'het zou kunnen dat we elkaar een keer hebben gezien' zei ze vriendelijk. Ze was nu meer op haar gemak. Waarschijnlijk omdat zij ook aardig deed tegen de vampier en als het sorry tegen haar was omdat ze een soortgenoot zag. 'ik ben Simonella' zei ze met een vriendelijke glimlach terwijl ze haar hand uit stak.

Ook al had sya het geroken en gehoord, net zoals ze gedacht had. Haar gedachten waren te ver weg om het te beseffen en ze schrok zich een ongeluk toen ze de zachte hi hoorde. Ze draaide haar in een fractie van een seconde om zag het meisje rook de geur deinsde achteruit maakte een achterwaartse koprol en kwam automatisch recht met haar handen in de lucht, zoals bij het turnen. Nog maar heel even later, toen sya nog niet echt doorhad dat wat ze gedaan had, nogal belachelijk en misschien zelf aanstootgevend was, kwam er een wolf aanstuiven zo lomp dat die boom daar bijna dood was. Arme boom. Ze wist wie het was, ze rook het. Dakotah. Sya had wel even gedacht om zich te verontschuldigen tegenover het andere meisje, misschien zelf een beetje een verklaring geven. Maar dakotah was al terug, met kleren en al. Ze zei wat maar sya lette niet echt op. De walm was nu toch wel even wennen. “kodah” begroette ze haar als in foute misdaadfilms. Ze grijnsde nog eens om de ernstigheid van de zaak te uitten. Vaag hoorde ze dat het andere meisje simonella heette. Sya richtte zich weer tot haar. “ik ben sya, en dat van daarnet, mja, zo begroet ik vreemden altijd.” Zei ze heel serieus, ze knikte nog een keer om alles te benadrukken. Want zo deed ze dat. Genante situaties zo vreemd maken dat ze helemaal niet meer gênant waren maar gewoon normaal leken. Nu ja, normaal, dat misschien ook wel weer niet.

Lilo rende. Ze voelde zich droevig, ze wist niet waarom, pijnlijk klopte haar hoofd van de herinneringen aan een verloren man. Verdriet is tijdelijk... Ze had gedacht dat tijd alle wonden heelde. Ze had gelachen als ze mensen vermoorde, het haalde niet uit, je stompte af… werd minder mens. Meer monster… Monster… Monster met een slecht geweten. De duizenden moorden die ze gepleegd had deden haar niets… Maar die ene man, de liefde van haar leven. Hij die ze niet kon vergeten… Hij zat in haar hoofd. Ze kon niet verwerken. Dus ze liep. Zo snel als ze kon. Misschien zou ze sneller zijn dan het licht. Tijdreizen, alles ongedaan maken. Ze liep door, snel. Flitsen bomen. De wereld is groot. Ze dacht dat ze van alles kon weglopen. Haar verleden, van haar smart. Als ze gewoon ver genoeg liep. Naar een plek waar alles weer veilig is. Rustig… alle gevaar achtergelaten, met enkel haarzelf en haar rouwen. Misschien zou het zelf makkelijk zijn. Ze liep door, maar hoe ver ze ook was, zou ze echt wegraken? Zou ze ooit kunnen ontsnappen? Nooit zal ze alleen zijn, en als ze alleen was, werd ze waarschijnlijk gek. Sterke stank overweldigde haar plots. Vlekken, niet noodzakelijk mensen, maar wel levende wezens. Door haar snelheid was ze er al lang voorbij. Snel draaide ze haar om. Misschien had ze geen eenzaamheid nodig, maar gezelschap. Als een pijl stond Lilo bij het gezelschap. ” euuh… stoor ik?

Simonella zag het meisje voor haar een halve achterwaartse koprol maken om daarna weer goed en mooi neer te komen. Ze draaide zich eerst weer naar kodah en daarna naar haar het was nu overduidelijk dat de twee voor haar elkaar al kende. “ik ben Sya, en dat van daarnet, mja, zo begroet ik vreemden altijd.” zei ze. Simonella glimlachte. 'dat is een leuke begroeting' zei ze even serieus met een hint van vrolijkheid er in. Vlak daarna rook ze een andere vampier die ,bijna ,meteen bij hun was. Het was ook een meisje. Gezellig dacht Simonella. allemaal meiden.” euuh… stoor ik? Vroeg ze. simonella vond van niet. 'ummh wat mij betreft niet..' zei ze vriendelijk en ze keek naar Sya en Kodah om te zien wat hun er van vonden. Even keek ze weer naar de andere vampier 'ik ben trouwens Simonella' en ze glimlachte even voor ze weer naar het tweetal voor haar keek.

Lilo glimlachte. hey, ik ben Lilo, Ik ben een vampier. Rawr wees bang van mij. Ik hou mij bezig met ademen... soms toch. Euuh... meer kan ik je neit zeggen over mijzelf, ik heb saaie jaren achter de rug Lilo glimlachte naar het meisje. Ze wou niet gemeen zijn, maar ze stonk echt. Vroeger had ze echt iets tegen weerwolven. Nu haar zoon er een bleek te zijn... achja, ze hebben haar niets misdaan. Ze trok haar neus niet op, ze bleef ademen. Lilo wou niet onbeleefd zijn.

“lilo in 2 zinnen, bravo… moet je er niet bij zeggen dat je zoon een weerwolfje is die ingeprent is met je leerlinge, om het toch nog interessanter te maken.” Zei sya poeslief met een evil smile op haar gezicht. O, wat hield ze van drama. “heel saaie jaren dus… ja simonella, euh ik ken die 2 dus al, en ik zou het top vinden om jou ook te leren kennen, hoe meer zieltjes hoe meer vreugd. Korte samenvatting van mij: ik ben sya, en ik ben gewoon de meer awsome supergeweldige vampier in de geschiedenis van de vampieren. Veel leuker dan iemand die je ooit zal ontmoeten en trouwens totaal niet zelfingenomen egocentrisch of arrogant. Nee, ik ben heel nederig” zei ze met een heel brede grijns, om maar te benadrukken dat het niet heel serieus was. Oké, dat was het wel, maar dat moest ze niet weten. Want sya was niet dom, ze wist wel wat anderen dachten van arrogante vampiertjes, hoe leuk en fantastisch ze ook niet waren. Ze draaide nog even vlug om haar as waardoor haar jurk een beetje opvloog, om haar vrolijkheid te benadrukken.

Simonella luisterde aandachtig naar wat Sya zei. "Lilo in 2 zinnen, bravo… moet je er niet bij zeggen dat je zoon een weerwolfje is die ingeprent is met je leerlinge, om het toch nog interessanter te maken.” dit zei ze poeslief maar ondertussen had ze een evil grijns op haar gezicht staan.“heel saaie jaren dus… ja Simonella, euh ik ken die 2 dus al, en ik zou het top vinden om jou ook te leren kennen, hoe meer zieltjes hoe meer vreugd. Korte samenvatting van mij: ik ben sya, en ik ben gewoon de meer awsome supergeweldige vampier in de geschiedenis van de vampieren. Veel leuker dan iemand die je ooit zal ontmoeten en trouwens totaal niet zelfingenomen egocentrisch of arrogant. Nee, ik ben heel nederig” Sya had een hele bede grijns. Simonella vond haar wel aardig. Ze zag Sya even ronddraaien zodat haar jurk omhoog vloog , dit zag er erg vrolijk uit wat Simonella wel leuk vond zo een hyper vrolijke vampier. Ze glimlachte 'oké en dan nu moi even in het kort ik ben een van de weinigen gedaante veranderaars of weerwolven, hoe je ons soort ook wilt noemen , die vampiers niet verafschuwd , ik vind ze zelfs niet stinken. Dit vooral door vroeger van nog voordat ik een wolf was enzo.. maar dat voor een andere keer behalve als jullie het leuk vinden om het nu te horen' zei ze vriendelijk en ze keek even naar de mensen nou eigenlijk vampiers en gedaante verwisselaar maar dat was beyond the point 'als dat zo is hoor ik het wel maar goed... meestal ben ik heel vriendelijk , vrolijk en hyper ook al kan ik heel soms een beetje snel kwaad worden. Maar dat is niet vaak , bijna nooit eigenlijk. uuhmm... ik denk dat.. oh en ik ga niet naar school in het reservaat maar in Forks high school. Dit was volgens mij mijzelf in het kort' zei ze met een kort knikje en een glimlach. deze wezens die bij haar stonden mocht ze wel en daar was ze blij om.

'het zou kunnen dat we elkaar een keer hebben gezien. Ik ben Simonella.’ Antwoordde de weerwolf. Kodah schudde haar hand. Het kind leek haar erg vriendelijk. Sya begroette haar met een kort, maar erg creepy ‘Kodah’, wat het erg moeilijk maakte voor Dakotah niet in de lach te schieten. Door haar onderdrukt gegiechel had ze de vlinderlichte voetstappen van een rennende vampier niet opgemerkt. Ze schrok zich dan ook een hoedje toen Lilo plots naast hen stond. ‘hey, ik ben Lilo, Ik ben een vampier. Rawr wees bang van mij. Ik hou mij bezig met ademen... soms toch. Euuh... meer kan ik je niet zeggen over mijzelf, ik heb saaie jaren achter de rug’

Kodah wist niet zoveel van Lilo af, behalve dan dat haar zoon een weerwolf was en ingeprent met Chyta. Dat zei Sya op haar beurt weer met een evil smile tegen Simonnella. Vervolgens stelde ze zichzelf uitgebreid voor. Gevolgd door Simonella. Oke, dus nu was je hele levensverhaal opbiechten aan iemand die je van haar noch pluimen kent de mode? Ook goed. Dakotah besloot dat ze Simonella aardig vond.

'oké en dan nu moi even in het kort ik ben een van de weinigen gedaante veranderaars of weerwolven, hoe je ons soort ook wilt noemen , die vampiers niet verafschuwd , ik vind ze zelfs niet stinken. Dit vooral door vroeger van nog voordat ik een wolf was enzo.. maar dat voor een andere keer behalve als jullie het leuk vinden om het nu te horen als dat zo is hoor ik het wel maar goed... meestal ben ik heel vriendelijk , vrolijk en hyper ook al kan ik heel soms een beetje snel kwaad worden. Maar dat is niet vaak , bijna nooit eigenlijk. uuhmm... ik denk dat.. oh en ik ga niet naar school in het reservaat maar in Forks high school. Dit was volgens mij mijzelf in het kort' Dakotah glimlachte. ‘ Wel het feit dat ik hier sta betekent dat ik vampiers ook niet verafschuw, stinken doen ze helaas wel’ Een kleine verontschuldigende, maar toch niet zo erg gemeende – ze wist namelijk maar al te goed dat zij vonden dat zíj net stonk- blik in de richting van Lilo en Sya, ‘Ik ben een wolf en voor de rest is er niets interessant aan mijn leventje. O ja, ik ga ook niet in het reservaat naar school. En ik zou graag de rest van je verhaal horen Simonella’ voegde ze eraan toe.

Simonella luisterde naar de andere nadat ze haar verhaal had gedaan. ‘ Wel het feit dat ik hier sta betekent dat ik vampiers ook niet verafschuw, stinken doen ze helaas wel’ hoorde de ze Kodah zeggen. Ze glimlachte, iedereen hun eigen mening. ‘Ik ben een wolf en voor de rest is er niets interessant aan mijn leventje. O ja, ik ga ook niet in het reservaat naar school. En ik zou graag de rest van je verhaal horen Simonella’ ze keek Kodah aan. Oké, zei ze met een knikje en een glimlach. Ze vond Dakotha en de anderen aardig. Daar was ze blij om 'nou kijk...' begon ze 'mijn beste vriendin vroeger was een vampier. Ze was mijn vriendin al lang voordat ik voor het eerst veranderde. Mijn ouders wiste er niets van, van dat ze een vampier was, dat kon ik natuurlijk niet vertellen want zij wisten er niets vanaf van die wereld, zelf waren ze ook maar gewone mensen. . Toen ik voor het eerst veranderde vertelt eik het mijn vriendin meteen. Ze zei dat ze het niet erg vond, we waren toch vriendinnen door dik en dun? Maar haar ouders nou ja, pleeg ouders, roken mij natuurlijk meteen toen ze thuiskwam en ze verboden het haar om mij op te zoeken, en ik mocht daar ook niet meer komen. Vlak daarna vertelde ik mijn ouders over mijn veranderingen. Toen ze vroegen waar mijn vriendin was biechtte ik op dat ze een vampier was. Ze wilden het niet geloven maar toen ze mij in mijn wolf vorm zagen veranderen, geloofde ze me. Kort daarna zijn we hier naar Forks verhuisd.' ze hoopte dat ze haar hadden begrepen soms was ze namelijk niet zo goed in het uitleggen van dingen.

Sya zag hoe kodah uitdagend keek naar haar toen ze het over de stank had. En elke uitdaging die gegeven was, moest ze aannemen. Ze liep met een grijns op kodah af en drukte haar neus op nog geen 2 millimeter van haar hand, ze snoof terwijl ze met haar neus tot aan kodah haar haar ging. “mmm, heerlijke geur die wolfjes.” Zei ze heel overtuigend, ook al stierf ze vanbinnen van de stank. Simonella begon aan haar verhaal en sya richtte haar aandacht terug op haar. Het verhaal was leuk om te horen. Het was wel erg natuurlijk dat ze haar vriendin kwijt was, maar het was goed om te weten dat sya niet de freak der vampiers was die met weerwolfjes omging. Ze kon zich niet voorstellen dat ze ooit de allerbeste vriendin zou zijn met een weerwolf. Maar ze kon zich ook niet voorstellen dat ze een beste vriendin zou zijn met iemand. Sya deelde haar liefde met iedereen. Nuja, liefde. Ze deelde haar persoonlijkheid met iedereen die dat wou, en niet wou. “cool, bevriend met een vampier. Ik wou dat ik een vampier als vriend had… oooooo, wacht, dat heb ik ook. Waw.” Zei sya verbaasd, alsof ze het nu maar doorhad. Ze glimlachte naar simonella, ze hoopte dat ze het haar niet kwalijk zou nemen dat ze slecht was in enige vorm van echt medeleven. Maar anderzijds, niemand was ooit kwaad geweest omdat ze zo tactloos was. Sya was er wel altijd, maar werd nooit echt als een volwaardige gesprekspartner aanzien, alleen als een aangename of minder aangename aanvulling. En zo was het goed.