Lee Saywer

Lee voelde hoe het rookgordijn van pijn een beetje optrok. Na de klamme dromen en een mist als gordijn tussen droom en realiteit was Lee zich nu pas voor het eerst bewust van de koude vloer onder haar naakte rug. De angst sloeg haar om haar hart. Waar was ze ? Het leek alsof een gif door haar aderen vloeide. Ze trok zich recht van de grond ze lag in een kamer die helemaal leeg was, het enige dat te bespeuren was was een wit wapperend gordijn. Lee hoorde een trein passeren en de kamer lichtte ook helemaal op. Ze probeerde zich op te rechten om een uitweg te zoeken toen er beelden voor haar opdoemde. Een jongen met een zachte tint en prachtig gekleurde ogen doemde voor haar op , en ze hoorde zichzelf lachen. Lee hield zich vast aan een muur terwijl ze een deur opende die leek te leiden naar een badkamer.

Ze keek rond , het was een miserabele badkamer en van veraf te zien ook multifunctioneel want de douche sproeide recht op het toilet. Maar dat kon Lee niet zien haar aandacht was getrokken naar de voetstappen van bloed die nu zachtjes werden afgespoeld. Ze rende naar het bloed en stak haar hand erin , en bracht het zonder er bij na te denken naar haar mond. Het smaakte goed , zo goed ... Maar de doffe pijn die ze had gevoelt was nog niet helemaal weg getrokken en ze moest zich even vasthouden aan de wasbak. Nu keek ze voor het eerst in de afgewassen spiegel , ze schrok van haar spiegel beeld , het was net gemaakt van porselein en haar ogen hadden een glas gekregen nooit als te voren. Maar waar ze het meeste van schrok was van haar roste haar dat vroeger bijna bruin was. Het had nu een vuurrode kleur. Ze ging er met haar hand door en keek naar haar spiegelbeeld en ze merkte op dat haar eigen ogen niet de enige waren die in haar richting staarde.


De jonge twintiger van in haar droom keek haar van op een afstandje aan. Terwijl ze zich omdraaide over viel haar haar eigen stem : " wel leuk je te ontmoeten Fabien." Ze keek de man aan en vroeg zachtjes " Fabien ? " ." Het spijt me "zei hij" ik wou je niet ... pijn doen of zeker niet maken ik , het spijt me.." zijn stem stierf weg. Lee werd bang en sloeg een jammerklacht uit naar de vreemde , die ze zich herinnerde als Fabien. " Waar ben ik ? wie ben jij en wat is dit , Ik ben bang wat is dit " schreeuwde Ze. "Wie ben je ? zei ze nu te neergeslagen en ze viel op de grond. Hij ging naast haar zitten en aaide haar haren. " 7 u geleden was ik nog een vreemdeling , je zat op de trein naar parijs net zoals ik , en toen raakte ik in de ban , ik bracht je hier puur gedreven door je bloed maar toen ik je beet , kwam een vriend van me langs hij veracht me als ik zoiets doe en heeft me van je afgetrokken. Je hebt je leven aan hem te danken. " Zei hij. " Je hebt me gebeten ? wat ben je een kannibaal. " vroeg Lee boos. Fabien lachte kort maar zijn ogen lachten niet mee er stond verdriet op zijn mooie gezicht gegroefd " Neen , geen kannibaal erger een vampier , maar voor je me monster noemt zou ik even wachten want , jij bent er nu ook een. " Lee had nog zoveel willen vragen aan Fabien , nog zoveel om te weten maar hij was weg in een seconde.

Haar leven was drastisch veranderd sinds die dag. De jaren erna probeerde ze solidair te leven zelfs in de jacht , ze moest niets weten van bekenden. De vreemdelingen waren zoveel beter.De drift naar bloed controleerde haar zo erg maar het schuldgevoel na de jacht bijna evenveel . Ze houd van de kat en muis spelletjes van haar prooi maar eens haar prooien het leven laten kan ze uren liggen huilen . Lee haar gave is om het verleden van anderen te kunnen doorzoeken.