mysterie

Sya huppelde wat rond op het strand. Want ook al had ze tegen haarzelf gezworen dat ze hier nooit meer zou komen, ze kon het toch niet laten. Er was iets aan deze plaats dat haar hierheen trok. Misschien was het de zee, of de openheid en vrijheid van het strand. Of misschien waren het de kleine huisjes in de verte, wat deze plaats toch iets idyllisch gaf. Maar waarschijnlijk was het gewoon het mysterie van de weerwolven hier. In het bos had ze al vele verhalen over ze gehoord, die vooral vertelden dat je ver bij ze uit de buurt moest blijven. Maar zo zag Sya het niet, ze wou alles weten over die vreemde wezens. En ook al hadden ze haar de vorige keer bijna vermoord, toch was ze niet bang meer, wat volslagen onzinnig was. er waren vele geluiden op het strand, maar Sya gaf er geen aandacht aan. al kwam er een heel leger wolven aan, dan zou ze het nog niet gemerkt hebben. Wat uiters ongewoon is voor haar.

Onrustig liep Leyla over het strand, ze zou hier niet moeten zijn, het voelde gevaarlijk aan hier. Ze rook verschillende geuren die ze nog nooit had geroken. Dierlijk en toch mensachtig, een verschrikkelijke stank. Waarom was ze ook naar hier gegaan, dat was het domste idee dat ze in haar bestaan al had gehad. Ze was gewoon wat aan het ronddwalen geweest in het bos, toen de bomen ineens plaatsmaakte voor een uitgestrekt strand. Ze had haar nieuwsgierigheid niet kunnen onderdrukken, waar ze nu wel spijt van had. Ze hoorde verschillende geluiden om haar heen, de wind die om haar oren woei, het gesplets van het water tegen de rotsen, voetstappen van mensen in de verte, en voetstappen van dieren, overal om haar heen. Het maakte haar verontrust. Leyla begon iets sneller te lopen. De wind draaide en ineens rook ze nog iets anders. Een vampier. Leyla liep nu snel richting de geur. Toen ze de vampier in haar gezichtsveld kwam riep ze naar haar. ‘hey, wat doe jij hier, het is hier geen plaats voor vampieren.’

‘hey, wat doe jij hier, het is hier geen plaats voor vampieren.’ Hoorde sya iemand roepen. Ze draaide haar geshockt om, waarom riep ze dit nu zo luid, op de plaats waar het krioelt van haar vijanden. Voor je het weet stonden ze hier allemaal. ‘wil je wel eens zwijgen, heb je nog nooit over subtiliteit gehoord’ siste sya. De vampier zag er jong en onschuldig uit, zo weer een. Sya hoopte dat alle wolfmensen sliepen en niet wakker waren geworden van het geroep, met hun scherpe zintuigen ook. Anders zou ze deze vampier wel achterlaten voor de wolven, en haarzelf redden.