vreemde gebeurtenissen

Sya liep doelgericht door de straten van Phoenix, ook al was ze hier nog nooit geweest, ze wist waar ze heen moest. Ze had geruchten gehoord in de bossen van Forks over een balletstudio hier in Phoenix. Er zou iets vreemd gebeurd zijn en Sya wou weten wat. Het was niet moeilijk om het te vinden. Ook al zou het ‘ongeval’, of wat het ook was, al een tijdje geleden gebeurt zou zijn, de zoete geur van de assen was duidelijk waarneembaar voor haar neus. Ze sloeg de laatste straat in en liep het gebouw binnen. het zag er vrolijk maar verlaten uit. voor de deur hingen gele politielinten maar voor de rest was er niets dat erop wees dat hier iets gebeurd zou zijn. sya scheurde de linten en opende de deur, die niet op slot was. in de zaal was de geur veel sterker en meer geconcentreerder, al zouden normale mensen dit niet meer ruiken. Een zoete, misselijkmakende geur. Aan de zaal kon nog niets veranderd zijn. er lagen glasscherven op de vloer, een plaats waar brand was gesticht. De assen van een vampier, mannetje zo te ruiken. En er was opgedroogd bloed, van een meisje, een tiener. Sya kon gemakkelijk aan het bloed herkennen hoe de persoon ongeveer was, jong, oud, meisje, jongen. Het was wel handig op momenten als deze. Heel dit beeld deed haar wel iets, er was hier duidelijk een vampier gesneuveld, en gezien aan de hoeveelheid bloed op de vloer, had de mens het overleefd. Hoe kon dit nu, zo een dingen konden toch niet.

Samara slenterde traag door de straten. Ze dwaalde veel rond de laatste tijd, ze had dan ook zoveel over na te denken. Maar waar haar gedachtengang haar ook bracht, het maakte niets uit. Ze was niets, ze was meer dan een mens, en toch minder, want een mens had een keuze over zijn eigen leven. Zij niet. Ze Beneide de mens voor zijn macht over zijn eigen leven. Samara zag een verlaten studio. Ze wou alleen zijn, het was perfect. Toen ze de trap opging merkte ze dat ze niet alleen was. Het tikken van haar hakken zou haar aanwezigheid al verraden hebben. Ze had het moeten weten, de gescheurde linten, die even gescheurd waren als haar ziel, waren een teken van aanwezigheid geweest. Ze moest meer aandacht besteden aan haar omgeving en niet alleen op haarzelf gefixeerd zijn. Dat was lastig, want als ze haarzelf uit het oog zou verliezen, zou ze wel eens in een diep, donke, bodemloze put van innerlijke pijniging kunnen vallen. Toch zou ze beter moeten opletten, dan was ze dit gebouw niet binnen gekomen. Dan had ze de vampier niet moeten ontmoeten. Maar terugkeren was geen optie. Toen ze recht voor de Aziatische vampier stond, kon die waarschijnlijk de pijn die ze leed onder haar bestaan lezen in haar ogen. Samara sprak geen woord.

Sya hoorde iemand aankomen, ze draaide haar nieuwsgierig om naar de, duidelijk te ruiken, andere vampier. Het meisje zag er… depressief uit. Haar kleren, haar make-up, haar alles. Sya vond het maar niets, waarom zou iemand er zo uitzien. Zelf had ze een fluogele jaren 50 hoepelkleed aan . ze werd ook meteen vrolijker toen ze de andere vampier zag, ook al was deze zeker niet vrolijk. Het was wel een vampier, en Sya was graag onder de vampieren. Ze grijnsde en huppelde naar de vampier toe. “haai, ik ben sya.” Zei ze vrolijk en spontaan gaf ze het meisje een knuffel. Ze zag eruit of ze het wel nodig had. Natuurlijk was dit niet zo een slim idee en zou de andere waarschijnlijk aanvallen, maar het was toch niet slecht bedoeld. Meteen liet Sya dan ook los en ging iets verder weg staan, maar ze stond nog altijd binnen de meter van het meisje. Ze glimlachte vrolijk. “en wat is jou naam.”

Samara zag het meisje, of beter de vampier staan. In de gele jurk zag die er kinds uit. Ook haar reactie was dat. Zucht, ze had duidelijk nog niet zoveel leed en verdoemenis gezien als Samara. Ze dacht niet na en liep zichzelf vooruit. Niet dat ze zo echt iets miste, ze kwam gewoon dom over voor Samara. Sya omarmde Samara, en die bleef stil staan. Ze gaf geen kik, er kon evengoed niets gebeurt zijn. Samara negeerde het gewoon. Haar naam werd gevraagd. ,Wat zou jij met mijn naam zijn? Samara, als je het toch zo graag wilt weten Samara had geantwoord omdat de reden haar eigenlijk niet intereseerden. Die hoefden haar brein niet te belasten. Dat was al te zwaar geladen met het bestaan van de mensheid.

Sya zag dat het meisje, dat samara heette, niet echt blijer was geworden door haar knuffel. Ze fronste, wat zou er toch mis zijn met haar. Hoe kon iemand nu niet gelukkig zijn. Misschien wist Sya nog weinig van de wereld en had ze nog geen pijn gezien. Maar haar lief was toch vermoord geweest, en ze hield toch echt van hem. Dat was toch hoe pijn voelde, maar sya geraakte daar door. Zo was ze wel. Het leven gaat door, en in haar geval, de dood ook. “vind je het jammer dat je hart niet meer slaat en zuurstof niet meer nodig is, zodat je geen touw om je nek kan hangen zodat je hart stopt met slaan en de zuurstof uit je lichaam stroomt, waardoor je hetzelfde bent als nu, alleen dan een klein beetje anders.” Floepte Sya eruit. Omdat ze het echt niet snapte. En samara zag er niet zo uit alsof ze zou aanvallen. Daar was ze te ongeïnteresseerd voor. Het leek alsof ze het niet eens erg zou vinden om te verliezen tijdens een gevecht. Maar wat wist zij ervan.

Sya sloeg de nagel op de kop, al interesseerde het Samara niet echt. Ze was niet eens verbaasd genoeg om haar wenkbrauw op te trekken. Al klopte haar antwoord niet echt helemaal. "Neen, toen ik mens was wou ik meer zijn, nu ben ik meer en toch even weinig waard. Als ik mens zou zijn kon ik een einde maken aan de afschuwelijkheid van mijn bestaan, maar nu moet ik de straf van mijn wensen dragen. En dat is de eeuwigheid, omhuld door een grauwe mantel van verderf" Samara probeerde haarzelf dan wel uit te drukken in woorden, het interesseerde haar niet echt of de boodschap volledig overkwam. Het was niet dat ze verlangde naar de dood, het was dat ze dit leven verafschuwde.

Sya snapte het niet helemaal. Ja ze vond haar niet goed genoeg als mens, en nu vond ze haar niet goed genoeg als vampier. En als mens kon ze tenminste nog dood, nu niet meer. Maar dat was toch niet waar. Je kon toch sterven als vampier. Ze kon haarzelf in brand steken of naar italië gaan. Het was natuurlijk wel moeilijker om dood te gaan, maar als je het echt graag wou. Sya schudde met haar hoofd. Ze vond het niet leuk om over zo een dingen te denken, en ze had heel veel zin om een pot met rode verf over haar te smijten. Zodat er toch een beetje kleur over samara was. Ze vond het zelf zielig voor haar. Hoe moest ze nu nog een eeuwigheid leven. Ja, elke vampier had het wel eens moeilijk, maar zo depressief had ze nog geen enkele vampier gezien. Misschien was het een periode van haar leven, maar als ze er al van haar mensentijd mee bezig was. Sya vond het vooral jammer dat ze niet meer kon eten als vampier. Ze herinnerde zich nog goed dat ze als mens dol was op alles wat zoet en lekker was. Nu kon ze enkel bloed drinken. Natuurlijk had dat ook een lekkere smaak, maar het was wel anders dan taart en cake. Ze had het wel geprobeerd natuurlijk, taart eten als vampier. Maar het smaakte naar niets meer. Dat was een zware klap geweest voor haar. Het besef dat het leven van het goed eten gewoon voorbij was en dat ze de rest van haar dagen rood, plakkerig spul zou moeten leegdrinken. Sya trok automatisch een pruillipje. Ze miste de smaak van cake.

Sya stond daar maar. Ze trok een pruillip. Misschien was Samara te hard geweest voor deze onwetende ziel die door het leven dartelde als een klein konijntje, niet wetend dat er een grote, zwarte wolf het de hele tijd achtervolgd. Er niet bij stilstaand dat het leven geen nut heeft. Niet dat het Samara iets kon schelen. Ze zeggen dat iemand zonder angst het engste was dat je kon tegenkomen. Dan wasSamara waarschijnlijk verlammend eng. Want ze was bang van niets, niet om eeuwig te leven, niet om te sterven, niet om gewond te raken, niet om dom over te komen, niet om veel verantwoordelijkheid te dragen. Dat alles was zo omdat het haar simpelweg niets kan schelen.

Effy keek samanta nog eens goed aan. Alles aan haar was gewoon depressief. Zelf de vrolijkste persoon zou ongelukkig worden in haar lichaam. Natuurlijk was ze beeldschoon, maar dat waren ze allemaal wel. Maar haar donkere haren en haar donkere, deprimerende kleren, en de witte kleur van haar huid die extra afstak tegen haar zwarte make-up, leek ze wel weggelopen uit een echte vampierenfilm uit de tijd van zwart wit tv’s. “ik kan niet missen dat je niet gelukkig bent, zelf ik zou ongelukkig worden in die kleren.” Normaal zou Sya zich afvragen of ze hierdoor gekwetst zou zijn. Maar daar was ze bijna zeker van dat dit niet zo was, want het leek of Samara haar van niets iets aantrok. Om haar zin te benadrukken draaide ze eens in het rond zodat haar gele rok openzwaaide. Ze had al lang opgegeven om haar gelukkig te maken. Als het al in haar gedachten was opgekomen, maar Sya vond het wel leuk om haar geluk te benadrukken, dan kon Samara zien dat het ook anders kan.

Samara keek naar Sya, die zei “ik kan niet missen dat je niet gelukkig bent, zelf ik zou ongelukkig worden in die kleren.” en keek haar bedenkelijk aan. Ze zuchtte. Sinds ze de slungelige vampier had gezien had ze een beetje het gevoel gehad dat ze kon leven. Sya deed wat iedereen deed, het eigen geluk benadrukken om aan te tonen dat zo leven toch geweldig is. Wel, Samara's reactie was nog depressiever doen, om haar ongelukkigheid te benadrukken. Eigenlijk deed ze het zelfde als de anderen, ze benadrukte haar eigenschap. Het was het enige waar ze goed in was. Ze vroeg zich af wat ze hier nog deed. En draaide zich om, ze ging naar de trap. Ze deed het traag, als Sya nog iets wou zeggen zou ze kunnen. Maar Samara betwijfelde. Ze was gewoon een van de zovelen die enkel en alleen met zichzelf bezig was. Ze was dat zelf ook, maar Samara deed tenminste niet alsof het haar iets kon schelen.

Sya merkte dat Samara aanstalten maakte om zich om te draaien en weg te lopen. En ja hoor, dat deed ze ook. Ze draaide haar echt om en liep gewoon weg. Nee, dat kon toch niet. Sya fronste haar wenkbrauwen en tuitte haar lippen ontevreden. “serieus, nee echt, serieus. Ga je nu echt weg ,zonder nog maar iets te zeggen. Nee toch.” Zei ze teleurgesteld. Natuurlijk was samara ietwat aan de depressieve kant, een beetje maar, maar onbeleefd was ze toch niet. Ongeïnteresseerd, zelfmoordneigend, zwart, ja dat wel… maar onbeleefd. Duidelijk wel. Sya trok een pruillipje. Hoe kon ze, ze moest toch al doorhebben dat sya een heel klein beetje als een klein kindje was. Je kon een klein kind niet zomaar de rug toekeren, dus je kon sya niet zomaar de rug toekeren. Sya trippelde, ongelukkig natuurlijk, naar samara en plaatste haar juist in haar weg. Zodat ze toch al een omweg moest maken om erlangs te komen. Ze had nog steeds een pruillipje en grote twinkelende pupyoogjes. “je gaat toch nog niet we-eg.” Vroeg ze poeslief. Waarom zou ze weggaan, Sya had zo het vermoeden dat er niet meteen een plaats was waar samara zo graag naar toe wou gaan, dus dan kon ze maar beter blijven. Je kon niet om de logica heen, zo simpel was het.

Ondanks dat Samara nergens heen hoefde, vroeg ze zich af wat ze hier te doen zou hebben. [color=black]"Waarom zou je willen dat ik blijf?"[color] Samara zei dat toen ze zich op het zelfde moment omdraaide. Ze wist dat dat sowieso een toegeving was. Een waarbij ze Sya al haar zin gaf. Maar het maakte Samara niet uit wat die dacht, ze kon haar evengoed elk ander moment opnieuw omdraaien. Toen ze Sya aankeek zag zodat er een pruillipje was op Sya's gezicht. Onwillekeurig moest Samara erom glimlachen. In haar hooft vervloekte ze Harley ervoor. Dit was zijn schuld, misschien voelde het meisje zich nu wel beledigd. En sinds wanneer kon Samara dat schelen? Toen trippelde het kind( Samara moest bij haar aanblik aan een klein kindje denken) tussen Samara en de deur in. Samara's glimlach werd breder toen ze het meisje aankeek, afwachtend op een antwoord

Sya glimlachte breed. Samara glimlachte. Een depressief iemand glimlachte. Het was het mooiste ding dat ze ooit had gezien, oké misschien niet het mooiste, maar het was mooi. Waarom zou ze hier moeten blijven. Hmmm, sya dacht even na. Omdat ze dringend een make-over nodig had. Nee, dat zou ze beter niet zeggen, anders zou samara maar al te snel weg zijn. “omdat je een vampier bent, en ik ook. Omdat de zon buiten schijnt en er mensen zijn. Omdat ik leuk ben om bij te zijn en omdat jij hoognodig een make-over nodig hebt.” Sya sloeg haar hand voor haar mond. Nu had ze het toch gezegd. Lap, samara ging zeker weggaan. Dat wou ze niet. Het was toch duidelijk dat ze dat niet wou. Niet? Waarom moest ze nu ook zo stom zijn om dat te zeggen. Sya zag een goede, depressieve vriendin verdwijnen.

Ja er zijn buiten mensen, wat dan nog? Dacht Samara donker. En ja, je bent geweldig om bij te zijn, maar tegenover Harley... Waarschijnlijk vond hij haar maar vreemd. Een make-over.. ja, waarom niet. "Oke, als jij denkt dat je van mij een schoonheidskoningin kan maken, ga je gang" bedenkelijk keek Samara eens naar de gele jurk. "maar zo erg hoeft het toch niet he?" zei ze terwijl ze naar de jurk wees.

Sya haar mond viel open met een duidelijk plop geluidje. Ze mocht een make over doen bij samara. Wa-aw. Dat had ze nooit verwacht. Sya sprong vrolijk op en neer van enthousiasme. Ze zag samara al helemaal voor haar. Met vrolijke kleren en kleurrijke make-up. Maar ze zou haar inhouden. Ze zou nog niet te ver gaan, het zou niet te vrolijk zijn. Gewoon normaal. Sya nam een blauw kleed uit haar tas waar altijd veel kleren in zaten en hield het voor samara. Het donkere blauw zou haar passen, gelukkig was het niet te donker en straalde het toch nog vrolijkheid uit. Ze smeet het in haar armen “dat aandoen.” Zij ze met een glimlach op haar gezicht. Sya vroeg zich af of ze rode, blauwe of gele make up zou moeten gebruiken. Nu ja dat zou ze wel zien als het zo ver was.

Samara slikte... Grijs is al een grote stap weet je wel. Blauw... Hmmm... En dan was het nog hemelsblauw ook "Dek je niet dat dat ongelofelijk gaat vloeken met mijn haar?" Samara had al spijt voor ze was uitgesproken. Wie weet ging ze haar haar ook nog kleuren in barbie blond... neen, dat waas teveel, dat kon ze niet aan. Net zoals 2 staartjes er ook over waren. "De vrijheid die ik geef in mijn uiterlijk heeft grenzen hoor, veel grenzen."

Blauw, vloeken met haar haar. Misschien moest het blond, maar dat zou dan weer vloeken met haar huid. Zonnebank? Zou dat effect hebben op een vampier, nee zonnespray, ja. Maar dat was wel helemaal fake. Sya vond dat blauw nochtans een mooie jurk. “nee, tuurlijk niet, mij haar is zwart, en het vloekt niet bij mij.” Zei ze vrolijk. En grenzen. “welke grenzen… het is toch geen geel of rood of flashy groen?” vroeg ze verbaasd. Sya vond dat ze haar nog heel goed had ingehouden. Ze zag samanta al zo rondlopen met een bloemenjurk. Maar dat had ze toch niet gedaan. Niet dat dat niet in haar tas zat. Ze nam de make-up er al uit en vergeleek de kleuren. O misschien kon ze samanta haar haar krullen, sya zocht naar een stopcontact en zag tot haar vreugde dat er een was in deze zaal. Ze keek inschattend naar samanta. Dat zou toch niet over haar grenzen gaan.

Samara zuchtte. toegefelijk .donker rood vind ik eigenlijk wel goed ja, bloedrood, dat vond ze ook mooi. Redelijk mooi zelf. Ze had jurken die die kleur hadden, maar daar was het hoofdkleur toch nog zwart. Als het dan een hele lange jurk zou zijn... Een echte make over zou het zo niet worden. Maar eigenlijk was ze redelijk tevreden met haar uiterlijk zo. Ze deed dit enkel om sya blij te maken. Wat ben ik toch lief, dacht samara bij zichzelf

Donker rood… dat moest ze wel nog ergens liggen hebben. Sya roefelde ongeduldig in haar tas en nam een bordeaux kleedje. Het was strak aan de taille en werd lichtjes wijder naar beneden toe. Gelukkig stond er geen print op. Ze hield het voor en smeet het ook in samara haar armen. Hopelijk zou ze daar gelukkiger mee zijn. Bij dat rood zou er wel grijze make-up moeten, maar op een of andere manier dacht sya niet dat dat een groot probleem zou zijn voor samara. Het zou natuurlijk ook een feller kleur kunnen worden. maar te zien aan samara haar gezichtsuitdrukking te zien, leek dat niet zo een goed idee. Het leek eerder alsof ze zich niet echt in iets flashy zou laten tonen. Dat was jammer maar niets aan te doen. sya was blij met het gezelschap en was tussen al haar kleren in haar element. “is die beter.” Vroeg ze vrolijk, met een glimlach. Ze vroeg zich af of de krullen zouden mogen. Ze hoopte van wel.

Samara haalde adem. Dat was zelf nog een mooie jurk. "Ja, hij is wel mooi." Ze was zelf aardig verbaasd dat Sya zo snel opgaf en niet met een felgele of groene jurk afkan. Die ze zou afwerken met... Ik weet niet... dansende elfjes of zo. Of een jurk met bloemen print. Samara rilde bij de gedachte; De horror.

Sya glimlachte zelfvoldaan. Het was niet veel, maar het was toch een stap in de goede richting. Het zou samara een stuk vrolijker doen lijken. Het was ook eens wat anders dan al dat zwart. Ze nam ook nog witte ballerina’s in samara haar maat, dat kon ze gewoon zien. En schoof die in haar richting. Wat zou ze nu eerst doen, make-up of krullen. Misschien beter eerst het haar. Anders zou haar gezicht nog kunnen uitlopen. Sya vroeg zich af waarom samara rilde, het was hier toch niet koud. Niet dat vampiers koud konden hebben ,dat was absurd. Ach, het was vast niets belangrijk. Sya nam haar krultang en liep richting het stopcontact. “kom je hierheen, dan kan ik je haar doen?” vroeg ze poeslief en heel vrolijk. Het haar, dat deed ze het liefst.

Samara haalde diep adem. Het moest maar. Ze wou mooi zijn, ze wou verandering. Wel als ze dat wil moet ze niet bang zijn en op haar tanden bijten. Zo erg zou het niet kunnen zijn. Vampiers zijn bloedmooi, dat kan je niet verpesten met kleren; En hoe dan ook, Sya zag er zelf zeker niet mis uit. Misschien word ik wel vrolijk dacht samara. ze glimlachte en beende lichtelijk aarzelend naar de krultang. Zou sya dat altijd mee hebben, of kon ze in de toekomst kijken