-doorweekt

Effy kwam het water uitgelopen en schudde haar haar uit. niet dat het hielp, maar nu plakte het tenminste niet tegen haar lijf. Wat haar kleren wel deden. Ze droeg een witte jurk tot haar knieën. Die was nu dus helemaal doorweekt, waardoor je haar ondergoed er door kon zien. Gelukkig was dat ook wit. Wat een idee ook om naar hier te zwemmen. Ze deed haar witte ballerina’s aan, die ze heel de tocht in haar handen had gehad. Ze keek even rond en ademde de lucht in. Een zware stank vervulde haar neus maar daar liet ze niets van merken, niet dat het hier iets was. Effy wist in welke delen van de wereld er gedaantewisselaars zaten en ze had de geur verwacht. Ze rook ook vampierengeuren. Maar ook dat wist ze wel. helemaal doorweekt liep ze het strand op, op zoek naar een plaats om haar af te drogen. Eentje zonder zand.

Hayley liep door het zand en de zon scheen achter de wolken. hij wist dat hij een risico nam maar hij moest even zijn gedachten op een rij krijgen. het was al 200 jaar geleden maar nog steeds zag hij flashbacks van toen.. het was vreselijk en net na dat geweldige feest. met die leuke jongen. hij glimlachte even. de gene waar hij een crush op had was nu al lang dood. als hij niet was veranderd tenminste. hij rook een aantal weerwolven of gedaante verwisselaars hoe je ze ook wilt noemen maar ook een vampier en hij liep er rustig maar toe.daar zag hij een meisje staan ze was helemaal doorweekt. 'hey' zei hij vriendelijk. hij had wel zin in een gesprek. hij glimlachte vriendelijk en hoopte dat ze een beetje aardig was.

Effy draaide haar langzaam om. Het kon een beetje dramatisch lijken, maar anders zou al haar haar in haar gezicht zwiepen wat ook niet meteen aangenaam was. De zoete heerlijke geur van vampier vulde haar neusgaten, wat deugd deed tussen al de gedaantewisselaarsgeur. Niet dat die echt heel hard stoorde, maar vampierengeur was toch aangenamer. Het was een jongen, “hallo. Wat doe jij hier op een plaats als deze.” Ze gebaarde naar de huisjes aan het reservaat, waar in velen gedaantewisselaars woonden. Dit was niet meteen de eerste plaats waar ze een vampier verwachtte. Ze keek vlug naar haar jurk en trok die nog eens van haar benen, nutteloos, maar ze kon het niet laten. ze lachte nog eens vriendelijk, half beschaamd. Wat zou hij wel niet denken. Een meisje met een doorweekte witte jurk, moest wel een vijs bij los zitten.

Hayley zag het meisje omdraaien.“hallo. Wat doe jij hier op een plaats als deze.” dat was een logische vraag bedacht hij. ze trok haar jurkje een beetje naar beneden en zag dat ze helemaal doorweekt was. 'ik kom hier wel eens om na te denken. ik kom hier vaak zo rond de tijd als er weinig gedaante verwisselaars zijn.' zei hij vriendelijk. hij kon haar nog niet goed genoeg om haar zijn geheim te vertellen 'en jij? waarom ben jij hier? en moet je niet ergens schuilen? je bent totaal doorweekt!' zei hij. het was bijna droog en ze was ook een vampier. maar toch regen was nooit fijn.

Ja, dat was wel een logische uitleg. Niet dat effy een idee had op welk tijdstip hier het minste gedaantewisselaars waren. Maar het strand was leeg, op hun 2 na, voor zover ze kon zie. Toen hij een opmerking maakte over haar doorweektheid keek ze nog eens vlug naar haar jurk, trok die tevergeefs nog maar eens van haar lichaam, waarna die weer vrolijk tegen haar lichaam ging plakken. “ja heb een beetje gezwommen.” Zei ze luchtig, dat dat beetje de hele oceaan over was, vertelde ze maar niet. “en het is niet dat ik verkouden kan worden, maar inderdaad de nattigheid is nooit zo leuk. Maar ik heb geen idee waar er hier een plaats is waar ik kan schuilen zonder dat er gedaantewisselaars mij zouden kunnen ruiken.” Merkte ze op, dat was waar. Ze was niet van plan geweest om hier eeuwen op het strand te blijven, maar ze wist ook niet waar anders naartoe. “ik ben effy.” Zei ze vriendelijk. Toen ze besefte dat ze zich nog niet had voorgesteld. Ze zou een hand geven, maar ze wist niet of dat wel slim was. In plaats daarvan glimlachte ze maar eens.

hij luisterde aandachtig naar haar. daar was hij altijd al goed in geweest , luisteren. “ja heb een beetje gezwommen.” hij knikte 'oke , das leuk' zei hij met een glimlach. “en het is niet dat ik verkouden kan worden, maar inderdaad de nattigheid is nooit zo leuk. Maar ik heb geen idee waar er hier een plaats is waar ik kan schuilen zonder dat er gedaantewisselaars mij zouden kunnen ruiken.” daar moest hij haar gelijk in geven 'daar heb je helemaal gelijk in. er was hier geloof ik in de buurt een plekje met een soort van hut. sta je iniedergeval droog. ik weet alleen niet meer precies waar het is..' hij deed zijn ene arm rond zijn middel , de ander zette hij er met de elleboog op en hij legde zijn kin erop. waar was die plek ook al weer? hij had het eens gevonden toen hij een beetje doelloos ronddwaalde. “ik ben effy.” hoorde hij haar vriendelijk op. hij keek weer naar haar , nog steeds met zijn hoofd op zijn hand. 'Hayley' stelde hij zich vriendelijk voor. weer glimlachte hij.

Effy vond het grappig hoe de jongen die hayley heette een soort denkgebaar maakte. Het deed haar denken op een standbeeld dat ze ooit eens gezien had toen het nog niet wereldberoemd was. Hij sprak over een hut, daar had effy wel zin in, weg uit de regen en extra nattigheid. Want het plakken van haar jurk die niet kon drogen door de regen begon haar zo tegen te steken dat ze haar best moest doen om hem niet van haar af te scheuren. Wat ze niet deed, want dat zou een beetje heel raar overkomen. en haar haar begon ook maar in de weg te hangen, in slierten tegen haar nek en gezicht. Ze nam een rekkertje van haar arm, wat ze altijd bij had, gewoon omdat het duidelijk handig was, en deed haar haar in een hoge staart. Ze roefelde daarna nog eens in het platte, opgestoken haar zodat het toch weer een beetje van zijn natuurlijke krulling terugkreeg en keek toen weer naar hayley. “denk je dat het veilig is om al naar het reservaat te lopen, of zouden ze ons kunnen aanvallen. Wie weet herinner je je daar waar die hut is.” Vroeg effy. Ze vroeg zich ook af of het gewone dorp hier nog ver van verwijderd was. Want daar zou ze toch een huis moeten zoeken

Hij raakte een beetje geïrriteerd door dat hij er niet op kwam waar dat hutje nou was. Hij zuchtte en keek op toen hij Effy hoorde zeggen “denk je dat het veilig is om al naar het reservaat te lopen, of zouden ze ons kunnen aanvallen. Wie weet herinner je je daar waar die hut is.” hij knikte 'ja, ik geloof dat het nu wel veilig is en anders kunnen we ons zelf verdedigen, we zijn toch met zijn tweeën' hij glimlachte vriendelijk naar haar. 'en dat is een heel goed idee van je. Ik hoop maar dat ik het dan herken of me weer kan herinneren waar de hut is.' Hij keek over het strand , daar in de verte lag het reservaat. Het leek heel ver maar lopend, op een mensen tempo, was je er ongeveer binnen 30 minuten. 'zullen we dan maar?' vroeg hij toen hij zich weer omdraaide naar Effy en haar vragend aan keek.

Effy knikte en vond het maar logisch dat het niet gevaarlijk was. ze waren inderdaad met 2, en effy kon goed vechten, al deed ze dat helemaal niet graag. Zelf niet tegen gedaantewisselaars. Want volgens haar waren die evenwaardig aan vampieren of mensen, tot ze het tegendeel bewezen had. “ja laten we dat dan maar doen.” ze glimlachte toen hayley omkeek en volgde hem. Ze wist helemaal niets van deze plaats, en hoopte dat hij dat wel deed. Het zou fijn zijn om iemand te kennen die een beetje meer wegwijs was in deze plaats. En anders was dat ook niet echt een ramp, effy leerde snel en het zou niet lang duren voor ze alles wel wist zijn. ze hoopte wel dat er een huisje was waar ze in kon wonen. Klein maar gezellig, dat had ze het liefst. En ze hoopte ook dat het niet te moeilijk zou worden om haar in te schrijven op de school. Maar daar verwachte ze niet te veel problemen.

“ja, laten we dat dan maar doen.” hoorde hij Effy zeggen , hij zag dat ze glimlachte , hij glimlachte ook. Ze liepen een stukje over het strand. Hij zag dat de zon onder ging , hij was al voor de helft in zee , of zo leek het altijd. Het kleurde de lucht een prachtig rood/roze kleur. Hij zuchtte even bij het beeld van dit prachtige , alledaagse fenomeen. Hij keer rond. Dit komt me... 'ik ken dit plekje , nog even en we zijn bij het hutje' zei hij opgetogen. Hij liep iets sneller door en binnen vijf minuten zag hij het hutje al. Hij was nog steeds zoals hij zich herinnerde. 'we zijn er' zei hij en hij keek om naar Effy. Hier kunnen we even schuilen. Het was maar goed ook dat hij het zich weer herinnerde , want het begon weer keihard te regenen. De druppels bleven in zijn goud blonde haar hangen en hij schudde ze er uit. Niet dat het werkte omdat er steeds weer druppels in kwamen.

Harley was met zijn ogen dicht wat aan het rond huppelen, om uit te testen hoe goed zijn gehoor was. Plots hoorde hij in de verte twee stemmen, eentje was redelijk bekend en de andere stem zij hem niets. Nieuwsgierig ging hij op het geluid af. Dat het aan het regenen was kan Harley eigenlijk niet veel schelen, hij had het nog niet eens door. Hij was in zo een goed humeur dat niets hem triestig zou kunnen krijgen. Dan zag hij twee vampiers voor een hutje staan, het leek alsof ze elk moment gingen binnengaan. Harley wuifde opgewekt naar de twee. “Hallo, jullie heb ik nog niet vaak gezien? Toch? Of begint mijn geheugen het al af te weten? Ah neen dat kan niet, want ik ben een vampier en vergeet nooit iets!” zei Harley lachend, niet bewust van zijn overvloedig gepraat (zoals altijd). Hij glimlachte breed. “Ik heb Harley trouwens, aangenaam!” Hij bekeek de twee vamps even, de ene had hij al eens gezien en de ander, de mannelijke vamp, had hij nog nooit gezien. Harley vond dat beide vampiers wel goed roken en er wel goed uitzagen… Maar eigenlijk sprak het nieuwe gezicht hem op dit moment meer aan.

Hayley rook een andere vampier en draaide zich om. Er stond een jongen zag hij, hij had blond haar en was best knap vond hij. de nu nog onbekende was vrolijk aan het zwaaien. hayley grinnikte zacht. Hij was soms ook zo hyper en vrolijk. “Hallo, jullie heb ik nog niet vaak gezien? Toch? Of begint mijn geheugen het al af te weten? Ah, neen dat kan niet, want ik ben een vampier en vergeet nooit iets!” hoorde hij hem lachend zeggen. Hij mocht hem wel. Hij hoopte maar dat het gemeend was en geen act. Dat zou rottig zijn. De jongen glimlachte breed. “Ik heb Harley trouwens, aangenaam!” hij heette dus Harley? Dat was grappig hun namen leken veel op elkaar. Hayley liep een stukje naar hem toe en stak zijn hand uit. Hij glimlachte vriendelijk en een beetje schuin. Hij deed het vaak , dan trok hij een mondhoek op zonder dat hij het merkte. Hij trok hem recht en glimlacht nu recht en vrolijk. Hij wou niet de indruk geven dat hij hem heel erg wantrouwde of niet mocht of iets in die richting. 'hoi! Ik ben Hayley.' zij hij vrolijk en glimlachend. Hij zag de jongen nu van iets dichterbij dan net. Hij had een leuk en knap gezicht.. Niet zo denken! Dacht Hayley streng. Hij hoopte dat heel misschien Harley ook wel... Nee, Dat kon haast niet. Hij had nog nooit iemand zoals zichzelf ontmoet. Hij schudde zijn hoofd even heen en weer om hem even leeg te maken en er niet meer over na te denken. 'sorry hoor , ik uuh had nog last van een paar irritante waterdruppeltjes' zei hij. Waarom moest hij dat nou zeggen! Het klonk niet echt geloofwaardig . Hij hoopte maar dat Harley het niet had gemerkt.

[mhh niet zo erg tevreden mee maar is in ieder geval beter dan niets ^^]

De mannelijke vampier stelde zich voor als Hayley. Harley zijn glimlach werd nog breder. Harley, Hayley, dat leek echt heel hard op elkaar! Harley vroeg zich meteen af of ze meerdere dingen gemeen zouden hebben? Plots schudde de nieuwe vamp zijn hoofd. Harley hield zijn hoofd schuin en keek hem vragend aan. “sorry hoor , ik uuh had nog last van een paar irritante waterdruppeltjes” zei Hayley verontschuldigend. Harley lachte “niet erg hoor! Grappig dat onze namen zo op elkaar lijken hé! Daarbij zijn we ook nog eens alle twee vampiers en hebben we allebei blond haar zouden we nog dingen gemeen hebben?” vroeg Harley een beetje overenthousiast. Even bedacht hij zich dat dit misschien een beetje raar zou overkomen, waarom zei hij altijd wat hij dacht? Misschien dacht hij gewoon niet genoeg, ach ja het was niet dat het Harley iets kan schelen.

Harley besefte nu pas dat de jongen een hand naar hem had uitgestoken. Even maakte hij een sprongetje en sloeg hij zijn handen voor zijn mond. “Ow sorry, wat onbeleefd van mij!” zei hij terwijl hij het uitgestoken hand even schudde. “Ik was zo verblind door de schoonheid van uw gezicht dat ik u prachtige hand niet had gezien!” Harley knipoogde en zei lachend “mopje hoor, ik ben gewoon een beetje lomp enzo….” Eigenlijk was het niet helemaal gelogen, want Harley vond wel dat Hayley zeker niet mis was.

Hij hoorde Harley lachen na wat hij had gezegd over de regendruppels. “niet erg hoor! Grappig dat onze namen zo op elkaar lijken hé! Daarbij zijn we ook nog eens alle twee vampiers en hebben we allebei blond haar zouden we nog dingen gemeen hebben?” Harley vroeg het overenthousiast. Hayley lachte. 'misschien hebben we wel nog meer gemeen! Het zou wel erg grappig zijn!' Hayley glimlachte even naar hem. Ineens maakte Harley een klein sprongetje en sloeg zijn hand voor zijn mond. “OW sorry, wat onbeleefd van mij!” Hayley voelde , en zag , dat Harley zijn hand schudde. ' het is oké' lachte hij. Het was gek. Dit was de eerste keer in lange tijd dat hij zich zo op zijn gemak had gevoeld bij een andere vampier, een andere jongen. “Ik was zo verblind door de schoonheid van uw gezicht dat ik u prachtige hand niet had gezien!” hoorde hij Harley zeggen waarna hij knipoogde. Het was goed dat Hayley niet meer kon blozen anders had hij dat nu wel gedaan. “mopje hoor, ik ben gewoon een beetje lomp enzo….” ging Harley lachend verder. Hayley glimlachte even. Hij hoopte dat het eigenlijk geen grapje was maar ... dat kon hij toch niet zomaar gaan vragen.'bedankt. Jij hebt ook een prachtig gezicht en een even prachtige hand!' hij zei het glimlachend maar hij meende het. 'even terug op dat dingen gemeen hebben..' toen hij dat zij deed hij zijn hoofd een beetje schuin en glimlachte vriendelijk maar een tikkeltje uitdagend 'ik denk dat we heus nog wel wat gemeen hebben' zei hij met een knipoog. Hij dacht dat hij het al wist .. zou hij gewoon verder gaan met dit.. vragen, uitdagen,flirten.. ja waarom ook niet. Als hij het fout had of het viel niet goed kon hij altijd nog sorry zeggen of zich terug trekken. 'ik denk dat ik er al een weet' zei hij nog steeds met de uitdagende, vriendelijk en een beetje een flirterig blik.

“Bedankt. Jij hebt ook een prachtig gezicht en een even prachtige hand!” antwoordde Hayley. Harley grijnsde breed. Natuurlijk was hij knap, hij was een vampier! Alle vampiers waren knap! Dat vond Harley toch. Net zoals alle vamps goed roken, cool waren en zo verder. Maar in Harley zijn ogen waren alle vampiers perfect. “Ik denk dat we heus nog wel wat dingen gemeen hebben” zei Hayley nog en hij knipoogde terug. “Ik denk dat ik er al een weet” vervolgde de vamp. Nieuwsgierig keek Harley hem aan “oh vertel!” riep hij enthousiast, “of neen, wacht ik wil er zelf ook op komen…” Harley keek Hayley denkend aan. Ze waren alle twee mannen, maar dat was duidelijk en niet echt noemenswaardig, evenals ze alle twee bloed zogen… of niet? Hij kon ook veggi zijn…

Gepijnigd (door het denken, want dat is niet echt Harleys sterkste kant) keek Harley Hayley aan. “Euh… ik kan niet echt op iets komen… Verlos me toch maar uit mijn lijden!” zei Harley glimlachend en nog steeds nieuwsgierig, eigenlijk nog nieuwsgieriger dan daarnet. Want wat wist deze vampier van gelijkenis dat hij niet wist? Opgewonden wachtte Harley op antwoord, want hij had echt geen idee.

Hayley zag Harley nieuwsgierig kijken “oh vertel!” riep hij enthousiast maar daarna zei hij “of neen, wacht ik wil er zelf ook op komen…” Harley keek denkend naar hem. Na even zag Hayley Harley gepijnigd kijken. “Euh… ik kan niet echt op iets komen… Verlos me toch maar uit mijn lijden!” hij zei het glimlachend maar zag er nog steeds nieuwsgierig uit, zo klonk zijn stem ook nog. 'we zijn beide blond , man , vampier maar dat spreekt voor zich' zei hij lachend 'maar er is geloof ik nog iets ... verbeter me als ik het fout heb!' hij glimlachte maar voelde zich een beetje zenuwachtig worden. 'ben jij toevallig ook homo of Bi seksueel?' hij vroeg het voorzichtig. zelf had hij er geen moeite meer mee en was al heeel lang uit de kast. Hij hoopte niet dat Harley boos zou worden. Hij wou geen ruzie , Harley was aardig. Hij slikte en zuchtte even zacht. hij wachtte op zijn reactie en hoopte dat die goed zou zijn... niet boos in ieder geval...

[mhh het is een op sommige stukjes een beetje vaag geschreven.. sorry daarvoor xD p.s heb het veranderd ]

“We zijn beide blond, man, vampier maar dat spreekt voor zich” zei Hayley. Harley knikte instemmend. 3maa er is geloof ik nog iets… verbeter me als ik het fout heb!” vervolgde de vamp. Nu werd Harley echt wel nieuwsgierig en hij bleef Hayley glimlachend aankijken. “Ben jij toevallig ook homo of biseksueel?” Even verdween Harley zijn glimlach en keek hij Hayley versuft aan. Eigenlijk had hij er zelf nooit bij stilgestaan dat biseksueel zijn raaar kon zijn of zo, want wat was er nu raar aan er geen aandacht aan te besteden bij wie je je goed voelt?

Na een lange stilte begon Harley te lachen. “Ow is dat zo duidelijk? Nja, ik ben redelijk bi ja…” Dit was eigenlijk een gemeenschappelijk kenmerkt dat Harley toch niet meteen had verwacht. Hij vond het wel leuk om te horen dat hij niet de enige vamp was die homo/bi was. Hij vond het wel grappig, dit was hun eerste ontmoeting en ze wisten al zoveel van elkaar dat ze gemeen hadden. Wie weet was Hayley ook een vamp fanaat, of hij ook net vampier was geworden… “Haha, dit is wel al de meest bewogen eerste ontmoeting die ik ooit heb gehad” zei Harley grappend.

hayley werd even weer een beetje onzeker toen hij de glimlach van Harley zag verdwijnen waarna hij hem versuft aankeek. hayley slikte even. Had hij het niet moeten zeggen? De stilte duurde lang en Hayley schrok een beetje op toen hij Harley hoorde lachen. “OW is dat zo duidelijk? Nja, ik ben redelijk Bi ja…”. Hayley zuchtte opgelucht. 'toen ik je glimlach weg zag gaan dacht ik even dat ik iets heel erg verkeerd had gezegd!' hij lachte even zacht. “Haha, dit is wel al de meest bewogen eerste ontmoeting die ik ooit heb gehad” zei Harley grappend tegen hem. Hayley knikte instemmend 'dat is waar!' lachte hij. Hij glimlachte even en verzonk in zijn gedachten. Het was nu zo een 150 jaar geleden sinds hij was veranderd niet zo heel lang geleden , voor hem niet tenminste. veel dingen leken nog maar gisteren. Ach, ja het was gebeurd, beter om niet in het verleden te blijven hangen. 'hoe lang ben jij eigenlijk al een vampier?' vroeg hij hem nieuwsgierig. Hoofd een beetje schuin.

Hayley stemde in met wat Harley net had gezegd. Dan vroeg hij hem hoelang hij al vampier was. Harley grijnsde breed en zei meteen, net alsof hij het bijhield (eigenlijk niet alsof, hij hield dat echt bij) “Ondertussen al 5 maand, 15 dagen en 13 uur!!!” Trots keek hij naar de andere vampier en bedacht zich dat het pas echt grappig zou zijn als ze op dezelfde dag gebeten zouden zijn, maar dat leek heb onwaarschijnlijk. Dan dacht Harley ook aan de dag dat hij ontwaakt was uit de dagen pijn en eindelijk een vampier was, de dag dat hij eindelijk zijn levensdoel had bereikt. Alles was zo veel beter als vampier, alles, je kon alles! “En jij? Hoe lang ben jij nu al een vampy?” vroeg hij na zijn nostalgische herinnering aan die bepaalde dag.

[ooc: sorry voor de korte post :s ik kon niet echt op wat beters komen]

Hij zag Harley breed grijnzen“Ondertussen al 5 maand, 15 dagen en 13 uur!!!” hij keek trots nadat hij het had gezegd. Hayley lachte. Toen hij werd gebeten was hij in elkaar gemept en bijna overleden. Gelukkig kwam toen zijn maker , maar zijn naam is hij nooit te weten gekomen. Hij weet alleen zijn geur en gezicht. Het eerste wat hij voelde was pijn , verschrikkelijke pijn , door zijn hele lijf. Toen na een aantal dagen de pijn weg was voelde hij zich hongerig maar geweldig! Hij kon supersnel lopen en rennen, alles horen en ruiken. Nu was hij er aan gewend maar toen de eerste paar weken... hij lachte om de herinnering. “En jij? Hoe lang ben jij nu al een vampy?” hoorde hij Harley zijn stem die hem weer op aarde bracht. 'ongeveer 150 jaar of een 1,5 eeuw of hoe je het wilt noemen.' zei hij glimlachend. 'je bent ook nog niet zo lang een vampier. Hoe bevalt het leven je?' vroeg hij nogsteeds glimlachend. De meeste vonden het geweldig , hij zelf ook, hij kende er een aantal en die haatte het en die wilden liever dood wezen , zo was hij niet. Geef hem maar leven! Of leven.. ja zo kan je het wel noemen. Hij dacht dat Harley het ook wel tof vond, want hij was zo vrolijk en als je het vampiers leven haatte was je echt niet zo hyper en vrolijk geloofde hij.

Effy luisterde geboeid naar wat de jongens zeiden. Ze voelde haar niet op haar gemak, al lang niet meer. Ze wiegde wat ongemakkelijk heen en weer en plukte wat verloren aan haar jurk. Die ondertussen al zo goed als droog was. ze beet op haar lip en keek naar de 2 jongens. Ze hoorde hier helemaal niet meer te zijn. ze schraapte lichtjes haar keel en keek met onschuldige grote ogen naar de 2 jongens. “ik ben droog, ik denk dat ik maar eens naar de stad ga, op zoek naar een huisje, misschien wat andere kleren.” Zei ze, waarbij de ongemakkelijkheid van haar stem af droop. Dit wou ze allemaal niet gehoord hebben. Ze had een beetje het gevoel alsof ze niet meer bestond. Niet voor die 2. Ze glimlachte nog eens overtuigd vriendelijk. En zette een stapje achteruit, waarna ze haar omdraaide. Stopte, snoof, en zo de richting van de stad rook. Ze had geen zin om te lopen, toch niet op vampierentoptemposnelheid. Dus slenterde ze verder. Ze ging langs het bos gaan. dan was ze misschien een beetje meer beschermd tegen de regen. Ze had geen zin om terug nat te worden.

Hayley keek om toen hij Effy hoorde. Hij schaamde zich dood. Hij was vergeten te zeggen dat ze er heus wel bij mocht komen, mee mocht praten. Normaal zei hij het altijd! En nu....hij keek beschaamd naar de grond. 'Effy..... kon je er gezellig bij staan? Ik... ik had moeten vragen of zegen dat het kin en mocht. Van mij in ieder geval en ik ..ik weet zeker dat Harley het ook niet erg vind of gevonden zou hebben want je gaat weg en het is mijn schuld' ratelde hij aan een stuk door , dit deed hij altijd als hij gespannen was o zenuwachtig hij beet op zijn lip en keek even van Harley naar haar. Zo erg als nu had hij zich nog nooit geschaamd. Hij slikte even.

[sorry voor de late reactie!:$:$ en dit is een hele slechte post van mij xD!]

Effy keek hayley eerst verward aan en toen glimlachte ze. ze merkte dat hij zich schaamde en dat hij zich… schuldig voelde? Dat moest toch helemaal niet, ze vond het best wel normaal dat ze haar een beetje vergeten waren, ze was nu eenmaal een meisje, een klein meisje dan nog wel. ze voelde zich bijna schuldig omdat ze hem schuldig deed voelen. Misschien was ze beter gewoon weggegaan zonder iets te zeggen, maar dat zou ook maar vreemd zijn. ze ademde die in en draaide haar om. Glimlachend. “je moet je niet schuldig voelen, of schamen, of wat je nu ook doet. Het is heel normaal. Ik word vaak vergeten.” Zei ze grappend. “ik zou er graag bij komen, maar ik wil niet storen, en ik zou het heel goed begrijpen als jullie mij er niet bij willen.” Effy klonk neutraal, maar ze voelde zich zwak. Ze zouden haar zo kunnen afbreken en wegsturen. Iets wat effy niet meteen zo leuk zou vinden. Maar ze zou het wel overleven, dat deed ze al lang genoeg, en dat zou ze blijven doen.

Harley kreeg te horen dat zijn bijna naam genoot wel een pak ouder was dan hem. Toen vroeg Hayley hem hoe het leven hem behaagde. Harley ging op de toppen van zijn tenen staan en wou net zeer enthousiast antwoordden toen plots Effy, de vamp die al een hele tijd naast hun stond zonder iets te zeggen, begon te spreken. “Ik ben droog, ik denk dat ik maar eens naar de stad ga, op zoek naar een huisje, misschien wat andere kleren” zei ze. Harley was even van zijn stuk geslagen want hij was helemaal vergeten dat deze vampier er ook nog stond, hoe onbeleefd was dat niet! Hij had gewoon een mede vampier buiten gesloten! Harley was zo verschoten van zijn “uitsluiting” dat hij een tijdje alleen maar suf stond te staren.

“Ik zou er graag bij komen, maar ik wil niet storen, en ik zou het heel goed begrijpen als jullie mij er niet bij willen” zei Effy en dit waren de eerste woorden die terug deftig verwekt werden in Harleys kleine brein. Hij schudde heftig zijn hoofd. “We vinden… euh… ik toch, vind het helemaal niet er dat je erbij bent hoor! Ik vind het zelf grof van mezelf dat ik je uitgesloten heb! Sorry!!!” Harley liet zich op zijn knieën vallen voor Effy haar voeten. “Vergeef me alsjeblieft!” zei hij terwijl hij (oprechte) pupy-oogjes trok.

[sorry voor de late reply, ik had het zeer druk]