veel te vroeg

Effy was veel te vroeg klaar, gezonde mensen in de stad vinden was niet zo moeilijk als ze had gedacht, ze had zelf nog een nieuwe outfit: een crèmekleurige rok met witte legging en een wit kanten topje. Effy was verslaafd aan wit, en droeg daarbij ook niets anders dan witte kleuren of varianten van wit, behalve haar ondergoed, dat was kleurrijk, Effy dacht terug aan die dag aan het strand en bedacht dat wit ondergoed misschien slimmer was geweest. Effy plaatste haar neer aan de rand van het bos in kleermakerszit, ze zat zo licht dat haar rok niet eens vuil zou worden. ze vroeg zich af wat er straks zou gebeuren, of er veel wolven zouden zijn, of er wolven zouden zijn. hoe was het toch zo ver kunnen komen, effy, de meest verantwoordelijke vampier van een heel grote oppervlakte, ging met wolven vechten, voor het plezier. Haar verstand schreeuwde dat het het slechtste idee was dat ze ooit had gehad. Maar haar hart verlangde naar zo iets, naar gevaar, naar onverantwoordelijkheid. Nee, het was niet slim, maar het was wel eens iets anders. ze leefde al veel te lang veel te veilig, en wat had ze te verliezen. Oké ze kon sterven, maar ze was zo oud, er was niets dat ze nog niet gezien had. Dat moest ze wel tegenspreken, van zo lang te leven had Effy vooral geleerd dat er altijd nieuwe dingen waren. En effy hield van de tijd die voorbij ging. Langzaam maar veel te snel. Nee, doodgaan was geen optie.

_{Sorry, ik wilde eerder wat openen, maar moest onverwachts weg die avond}

Aiden was onderweg naar het bos, hij liep langzaam want hij was wat vroeg en had dus verder geen haast. Hij grijnste bij de herinnering van vanavond.
Het meisje, Samantha, wat hem de hele dag al het water in zijn mond deed lopen had hij geproefd. En ze was nog lekkerder dan ze rook.
Hij was naar haar werk toegegaan. Ze werkt, of werkte, in een koffie zaakje in het centrum. Daar een bestelling van een cappuchino gedaan, en gelijk gevraagd of ze vannavond later niet tijd had voor wat bijles Frans. Hij hoorde aan het kloppen van haar hart dat ze hem zeker zag zitten. En zei dan ook volmondig ja. Aiden sprak met haar af na haar werk bij de achteruitgang.
Toen ze naar buiten kwam was het eigenlijk snel gebeurt, hij kon zich niet langer inhouden. Samantha dacht dat hij haar ging zoenen toen Aiden haar beetpakte, dit was te horen aan het razen van haar hart en de blos op haar wangen. Maar zover kwam het niet. Hij zette agressief zijn tanden in haar en dronk haar met grote slokken leeg.

Zijn felrode ogen gaven nu bijna licht in het donker. Het maakte hem nu niet uit, hij voelde zich sterk en had wel zin in wat uitdaging van de wolven. Na een korte wandeling kwam hij aan in het bos, hij snoof en rook Effy. Hij liep verder langs de rand van het bos en zag Effy zitten.
"Moe?" zei hij spottend.

Effy keek omhoog en zag aiden voor haar staan, niet dat ze hem nog niet geroken had. Zijn ogen waren lichtrood, het meisje was dus dood. Effy glimlachte om zijn opmerking en kwam in een vloeiende beweging recht. “uitgeput” antwoordde ze met een brede glimlach, zo een glimlach die ze al in 1000 jaar niet meer had gehad. Haar hoofd bleef schreeuwen dat ze hier weg moest, weg van de weerwolven, weg van Forks. Want hoe onschuldig deze plaats ook leek, het waarschijnlijker gevaarlijker dan waar dan ook op de wereld, en ze verloor hier haar masker alsof het niets was. maar haar hart, dat nu toch niets anders te doen had, aangezien het niet hoefde te kloppen, zei haar hoofd dat die angst voor niets nodig was, dat het hoofd moest zwijgen, en dat het nog eens leuk zou worden. en aangezien Effy al heel lang niets leuk meer had gedaan, won het hart. “zullen we?” vroeg ze terwijl ze haar omdraaide naar het bos toe. Ze keek op het dikke gordijn bomen en vroeg zich af waar ze nu in godsnaam heen moesten. De geur van gedaantewisselaars hing overal in heel het bos. Ze hoopte dat Aiden het zou weten en draaide zich terug om in zijn richting.

"Vanmiddag was je nog wat afwachtend, dat lijkt verdwenen te zijn, je hebt er toch wel zin in? zei Aiden grijnzend toen Effy zich naar hem toe draaide.
Hij snoof diep. Dit kan nog best lastig worden, hij rook veel verschillende gedaanteverwisselaars. Hij herinnerde zich de geur van het groepje van vanmiddag. Hij snoof nogmaals en liep langzaam dieper het bos in.
Hij voelde zich nu nog zekerder omdat Effy hem bij stond. Twijfel aan zichzelf heeft hij niet, maar met z'n tweeën kan het nog leuker worden. Hij was benieuwd hoe ze er in wolven gedaante uitzagen, hoe groot ze waren, met hoeveel ze zijn, en of ze een beetje zin zouden hebben in wat puppy training.

Effy volgde aiden langzaam. Ze liet haar handen afwezig door de bladeren van de struiken glijden en keek dromerig rond. Eigenlijk was dit nog het leukst, gewoon traag slenteren door het bos, genieten van alles. Vele vampieren deden bijna niets anders dan rennen in het bos. Niemand zag hen dan, genieten van het gevoel van vrijheid, het gevoel van macht. Maar vrijheid en macht had effy al veel te veel gevoeld, gewoon menselijk zijn dat miste ze. al veel te lang deed ze er alles aan om zo menselijk mogelijk te leven, om alles na te bootsen wat mensen deden. Want als ze dat zou doen, dan zou ze haar wel mens voelen. Maar dat was niet zo, effy had zich nog nooit mens gevoeld, en dat zou ze waarschijnlijk ook nooit voelen. Op een heel klein moment voelde effy zich echt omgelukkig. Maar ze herpakte haar snel, ze mocht niet klagen, ze had een prachtig leven. Ook al was het niet menselijk. En wat ze nu ging doen was minder menselijk dan wat ze in lange tijd had gedaan. Maar ze was niet menselijk en misschien was het ook niet slecht om haar af en toe te gedragen naar iemand van haar soort. “ja ik heb er wel zin in, ik hoop dat ze niet met te veel zijn.” Effy vroeg zich af of je nog verdriet in haar stem kon horen. Ze meende van niet, maar je wist maar nooit. En ze wou ook niet dat Aiden dacht dat ze dit tegen haar zin deed, want dat was helemaal niet zo.

Elena ging het bos in, ze wou lekker alleen zijn zonder andere mensen, vampiers of weerwolven om haar heen. Ze dacht terug aan de tijd met haar geliefde, toen ze nog gelukkig was. Jammer genoeg had ze hem vermoord en was er nog steeds niet helemaal overheen. Ze zuchtte licht en zo diep mogelijk in, vanaf de verte hoorde stemmen twee zelfs. Ze negeerde de stemmen en ging toen tegen een boom aanzitten en sloot haar ogen. Ze probeerde te luisteren naar de wind en alles wat in de bos leeft, ze wou ieder geluid horen. Behalve die twee stemmen dan.

Effy stopte met wandelen en draaide haar hoofd richting een geluid dat ze had gehoord. Er was nog een andere vampier, dicht in de buurt. Dat kon je nu ook duidelijk ruiken. Langzaam en voorzichtig ging Effy richting de geur. Het was helemaal niet ver en zelf op een traag mensentempo was ze er al snel. Er zat een meisje neer aan een boom, met haar ogen gesloten. Nog niet te oud, en precies ook niet te gelukkig. Al was dat maar een pure gok van haar gelaatsuitdrukking en kon ze er ook totaal naast zitten. Effy kon niet weten of ze gevaarlijk was of niet, omdat ze nog geen reactie van haar gezien had. Maar ze begon vertrouwen te krijgen in deze plaats, slechte vampieren, dat kwam hier toch niet. Toch kon je maar nooit zeker zijn en effy was op haar hoede. Want vertrouwen is iets heel fout als het om nieuwe dingen gaat. Ze schraapte haar keel even om te kijken hoe ze daar op zou reageren.

Aiden rook de vampier ook. Maar die waren hier genoeg dus wilde er geen aandacht aan besteden. Hij hoorde dat Effy dar anders over dacht en van richting veranderde. Hij zuchtte. " Wat ga je nou..doen." zei hij en volgde Effy, " Ik ruik ze al, ze zijn dichtbij, vampiers zijn hier altijd, meer dan zat."
Hij negeerde het meisje wat daar zat. Daar ging zijn avondje jagen dacht hij. Effy mocht hij, verder heeft Aiden niet veel met andere vampieren. "Kom.."

Elena was diep in haar gedachten weg gezonken, maar hoorde toen een geschraap van iets en deed even haar ogen open. Ze zag naast haar een meisje en kon meteen weten dat het een vampier was, ze keek het meisje met een kalme, maar emotieloze blik aan. Even later keek ze op toen ze een jongen zag met die zelfde blik keek ze hem ook aan. "Hai" sprak ze met een emotieloze klank tegen de jongen en ook natuurlijk tegen het meisje. "Is er soms iets?" vroeg ze op een kalme, maar ook nog steeds met een emotieloze klank. Ze bleef waakzaam, ze vertrouwde geen vampiers, mensen en al helemaal geen weerwolven meer. Ze moest uitkijken wat ze doet.

Aiden had niet zoveel zin om het meisje te leren kennen. Misschien had hij ook wel gelijk. Je kon niet elke vampier leren kennen die er was. Het meisje opende haar ogen en keek haar emotieloos aan en verschoof haar blik dan naar aiden. Het gebrek aan emoties verbaasde haar. Effy had al niet verwacht dat ze een gelukkige vampier was, maar dit? Ze sprak hen ook aan, met weer zo een toonloze stem. Of er iets was. Effy knikte van nee en draaide haar om naar aiden. Ze was het niet gewoon zo een vlakke vampieren te zien en moest er aan wennen. Ze dacht niet dat Aiden hier nog langer wou zijn, en dan zo zijn gedaantewisselaarsvermoorduitstapje te missen. Dus was het misschien het beste om gewoon weg te gaan. Ze hoopte dat het niet te grof was dat ze gewoon haar rug naar het meisje toekeerde zonder iets te zeggen. Maar het gaf een vreemd gevoel om haar aan te kijken, ze was zo doods. En erg blij met hun komst leek ze ook niet, dus hoe erg kon ze het vinden. “sorry… gedaantewisselaars dus.” Zei effy heel stil en duidelijk vrolijk. Ze had er meer zin in dan ze ooit had kunnen denken.

Freddy huppelde door het bos. Maar omdat hij in zijn wolvengedaante was, was het waarschijnlijk een vreemd zicht. Hij wandelde wat om Chyta uit zijn gedachten te zetten. Dat was zowaar onmogelijk, maar de wandeling hielp om haar niet te stalken. Hij leek te merken dat ze het niet zo leuk vond. Hij rook vampiers, omdat hij er al redelijk wat kende huppelde Freddy richting de geur. Het was wonderbaarlijk hoe goed hij al tegen de geur kon. Hij zag 3 vampiers, waarvan een in een boom. Even gromde Freddy, Degene in de boom... Dat was het verwende nest. Het andere vrouwtje was Effy, Freddy vond ddat hij moicht zeggen dat hij haar al goed kende. Hij had haar ondergoed toch al tgezien... Dat schept wel een band vond hij. Het mannetje kende hij niet

Aiden grijnste naar Effy. "Mooi, ik dacht dat je misschien geen zin meer had," zei hij en hij maakte aanstalten om weer verder te gaan lopen toen hij plots wat hoorde. Hij snoof en zijn blik werd donker. Een luidde grom kwam er uit zijn borst.
Een andere geur dan de gedaanteverwisselaars van vanmiddag, maar het was er een, dat was zeker. Hij scande de omgeving. Het was dichtbij, hij snoof nogmaals, maar zag nog niets. Onbewust duwde hij Effy iets achter zich. Stom waarschijnlijk want ze zou zich prima zelf kunnen verdedigen.

Freddy voelde de spanning gewoon toenemen met de seconde. Snel soof hij zich achter een struik en veranderde hij zich, om niet gemeen over te komen. Ze kwamen zijn richting al uit, dus hij hoefde enkel te wachten. Freddy had helemaal niets tegen vampiers, zeker niet tegen Chyta, (dat meisje was gewoon niet uit zijn gedachten weg te branden) en ook zijn andere ervaringen met vampiers waren positief. Oké, niet allemaal. De eerste had zijn leven bijna gekost, maar dat was niet erg, want hij leeft nog. Het was zelf Freddy's eigen schuld, hij had de vampier aangevallen. De andere waren eigenlijk ook niet echt aardig geweest, maar helemaal uit zichzelf vielen ze nooit aan. Tot nu toe. Maar in Forks had hij eigenlijk enkel goeie ervaringen met vampiers gehad, Op 1 ne dan en die had te maken met de vampier in de boom. het zou vreemd zijn moest daar nu verandering in komen toch?

Effy rook de geur van een gedaantewisselaar dichter bij komen. Aiden moest het ook geroken hebben want hij richtte zich naar de geur en trok haar achter hem. Best wel aardig dat hij haar wou beschermen, ook een beetje beledigend, maar wat dan ook. Effy staarde van achter zijn rug naar de plaats waar de geur vandaan kwam. Daar stond niet, zoals je zou verwachten een wolf, want zo waren de meeste gedaantewisselaars hier in de buurt. Maar het was een vos. Hij zag er vrolijk uit, en alsof zijn gedachten eigenlijk bij iemand anders waren. Effy snoof de lucht nog eens goed in en herkende hem ineens. Het was freddy. Zonder chyta weer, wat op zich wel vreemd was. Effy schaamde zich een beetje, want hij had haar wel al eens in doorweekte kleren gezien, doorweekte, witte, doorschijnende kleren. Maar ze liet niets merken van die schaamte, ze wou hem er niet aan doen denken. Effy was best wel opgelucht dat het freddy was, die was aardig. Dat leek Aiden precies wel niet te vinden, en effy legde haar hand op zijn schouder. “hem niet.” Fluisterde ze zachtjes. Ze hoopte dat Freddy het niet had gehoord maar ze vreesde ervoor.

Een vos? Dacht Aiden bij zichzelf toen hij beter rook. Maken ze ze ook in vossen?
Effy legde haar hand op zijn schouder, hij draaide zijn hoofd naar haar toe. " Deze niet" zei ze.
Wat? Deze niet? Waar slaat dat op, ze had niet verteld dat ze vriendjes was met de gedaanteverwisselaars. Hij keek gerirriteerd. "Deze niet? Waarom? Waar komt dit ineens vandaan?"
Aiden, nog steeds gefocussed, draaide zijn hoofd weer richting de vos. Hij was inmiddels verandert.

Effy keek hem verbaasd aan, hij keek geirriteerd. Hij kende lilo toch, dan moest hij dit toch weten. “euh, dit is lilo haar zoon, laat hem maar leven. Hij is aardig.” Ze hoopte dat ze dit mocht zeggen, maar een geheim was het toch ook niet, je zag het zo als je wat oplette en ze verstopten het toch niet. Ze hoopte echt dat Aiden hem niet zou aanvallen, hij was nu al terug veranderd naar een jongen. En effy glimlachte aarzelend naar freddy, hopend dat Aiden niet nog bozer werd. Hij zou het toch wel begrijpen. Haar blik stond nu smekend, het was zo gemakkelijk om terug emoties te tonen na 2000 jaar vlak en onleesbaar te zijn. Het voelde vreemd, gevaarlijk, maar toch aangenaam. Ze zouden gedaantewisselaars opzoeken, maar deze zouden ze met rust laten, een probleem kon er dan toch niet zijn.