Rico Stoceart

Leeftijd: 18-369
Gave: Rico kan elektriciteit uit zijn handen doen schieten.
Geschiedenis: Rico was aan het wandelen op een verlaten bospaadje op weg naar school. Hij was al over halfweg, bijna thuis. Toen hoorde hij rare geluiden achter zich, zoals voetstappen, brekende takjes. Hij ging subtiel wat sneller lopen, de voetstappen ook. Hij ging nog wat sneller, nu was hij bijna aan het lopen. Plots stopten de voetstappen, hij ademde gerust uit maar plots brak een tak in de boom boven hem. Hij liep hard gillend weg maar er viel iets kouds en hards boven hem dat de vorm had van een mens, hij gilde. Hij wou niet weten wat dat ding was. Hij probeerde van onder het wezen te kruipen maar dat lukte niet, hij bleef gillen. Het wezen lachte. Hij gilde luider en luider, maar hij wist dat niemand hem kon horen, het was te ver van de bewoonde wereld, het nadeel van in het platteland wonen. Hij probeerde gillend het wezen te slaan maar het wezen moest er enkel nog harder om lachen. Toen boog het wezen zich plots voorover, met zijn mond op Rico’s keel, het leek alsof het wezen hem kuste, hij stopte met gillen. Hij was altijd al de zwakste en de bangste geweest van de twee. Zijn broer was altijd dapper moedig en sterk. Richard zou nooit zoveel gillen; hij zou het wezen dat plezier niet gunnen. Toen de kus veranderde in een beet,gilde Rico weer. Hij kronkelde van de pijn, het wezen op hem was plots weg, hij hoorde nog een vaag gegiechel wat hem alleen maar harder om hulp deed smeken. Dat was de laatste keer dat hij nog gegild had.

Na 3 dagen was de pijn weggetrokken, hij kwam bang overeind, hij geloofde niet dat de pijn was gestopt. Nadat hij 10 minuten had blijven staan vertrouwde hij erop dat de pijn niet zou terugkomen. Hij zette enkele stappen, hij wou naar huis. Naar zijn tweelingbroer. Hij wou hem vertellen wat er gebeurt was, en hem vragen waarom hij alles zou duidelijk kon zien en alles zou goed kon horen. Hij stapte wat sneller, vaag merkte hij dat hij sneller vooruitging dan zou mogen kunnen. Hij rook een lekkere geur, hij liet zich overnemen door zijn instincten. Pas toen hij op een meisje zat en haar aan het leegzuigen was besefte hij wat hij aan het doen was, hij stopte onmiddellijk. Hij voelde haar kronkelen en hoorde haar gillen onder hem, hij voelde zich machtig erdoor. Hij lachte, nu wist hij hoe het wezen dat hem vampier gemaakt had zich gevoeld moest hebben. Dit meisje zou niet de laatste zijn waarmee dit zou gebeuren. Hij stond op en liep vlug terug naar huis, hij was gauw aan de rand van het bos en zag het huisje al staan. Richard zat in de tuin en zag ham hij kwam vlug naar hem toe. Rico zwaaide naar hem, vanaf hij binnen gehoorsafstand kwam begon rico te vertellen wat er gebeurt was en wat hij geworden was; een vampier. Hij wou zijn broer ook veranderen, ze deden alles samen en dus wou hij dat dit ook met hun beiden gebeurde, hij had gedacht dat Richard wel vampier zou willen worden maar die begon zich kwaad te maken. Hij riep dat Rico altijd maar meer wou, het gewone mens zijn was niet genoeg geweest hij wou weer meer, net als altijd. Nooit was het genoeg voor Rico altijd meer meer meer. Meer. Rico vroeg zijn broer om te stoppen. Maar hij wou niet stoppen, hij deed gewoon verder. Jij bent een egoïst, je denkt niet aan de rest van de wereld, jij bent het enige wat telt en je bent nooit tevreden. Rico kreeg er hoofdpijn van; het was alsof de zinnen zich altijd maar bleven herhalen in zijn hoofd. Hij gaf zijn broer een stompje tegen zijn hoofd in de hoop dat hij dan zou zwijgen. Maar hij kende zijn eigen kracht niet. er stroomde bloed op de grond, altijd maar meer, een grote plas bloed vormde zich rond het lichaam van Richard. Het bleef maar stromen uit zijn schedel. Rico stond er gewoon naar te kijken. Zeker twee dagen stond hij naar het lichaam te kijken, hij had zijn eigen broer gedood, het besef kwam langzaam. Hij zette 3 stappen naar achter. Hij rook en hoorde hoe iemand langzaam kwam aanstappen. Hij wou niet dat iemand hem bij het lijk zag staan; Richard zou nooit meer glimlachen, nooit meer spreken. Zijn hart zou nooit meer kloppen. Hij draaide zich om en liep snel weg. De rest van zijn bestaan was hij nog nooit naar dat dorp teruggekeerd. Hij zou ook nooit meer naar dat dorp gaan.