zelfbeheersing oefenen

Timo trippelde door het bos, hij was uitermate vrolijk, weeral. Daarvoor vervloekte hij Sya, zijn schepper. Zeker weten dat het haar fout was dat hij altijd zo vrolijk en uitbundig was. Bij vreemde vampiers kon hij wel al van in het begin zijn emoties relatief sterk onder controle houden. Maar vanaf hij iemand vertrouwde, wat nogal snel was, werd hij zo uitbundig dat al zijn emoties gewoon te lezen waren op zijn voorhoofd. Hij vond dat niet amusant, maar echt kunnen schelen deed het hem ook niet. Hij was nog zo nieuw, er was nog zoveel dat hij moest leren. Veel te veel. Bijvoorbeeld hoe je dorst moest onderdrukken, het enige wat hij maar deed was drinken drinken en nog eens drinken. Hij vond het best wel zielig voor die mensen, maar hij kon het toch niet laten. Die zoete smaak van mensenbloed. Het water liep hem al fictief in de mond. Wat had hij zin in een mens. Al had hij nog maar 3 uur geleden gedronken, nu was zijn dorst weer niet te harden. Het was tijd dat hij zichzelf eens wat zelfbeheersing leerde. Hij zette zich neer tegen een boom en sloot geconcentreerd zijn ogen. Hij zou hier zo blijven zitten tot hij echt maar ook echt niet meer kon. Timo hoopte dat dit nog lang zou duren, tijd was relatief geworden en dan zou hij trots kunnen zijn op zijn zelfbeheersing. Al kon hij zich niet meteen voorstellen dat hij hier nog heel lang zou zitten. Maar elke seconde extra was toch al iets.

Chyta wandelde door het bos, ze vond het hier een leuke plek. Heel gezellig. Ze hield van bossen. Na een tijdje wandelen rook ze een vampier, ze harkende de geur een beetje en ze liep snel achter de geur aan. Ze zag dat het die vampier was die sya net had verandert. Leuk, dan kende ze hem toch al een beetje. Ze ging voor hem staan en lachte naar hem. Hij kende haar waarschijnlijk niet en wist niet eens haar naam of zo. Dat leek haar toch logisch.
"Hey, jij bent toch die dat sya heeft gemaakt op school? Ik ben Chyta." Ze zei het een beetje vragend zodat ze zeker een antwoord zou krijgen. Ze hoopte dat hij gemaakt niet grof vond want dat was nu eenmaal hoe zij het zag, andere woorden leken haar er te mooi voor. Ze leken de waarheid de verdoezelen en dat wou zij niet doen. Zij was zoveel mogelijk eerlijk. Alhoewel, af en toe loog ze wel eens, maar niet tegen vrienden alleen tegen mensen die ze niet kende en niet wou kennen. Dat waren er eigenlijk nogal veel en verdacht genoeg alleen mensen. ZE vond bijna iedere vampier wel leuk. Ze zuchte. Als ze ooit hier weg zou gaan zou ze daar problemen mee krijgen. Maar ach, ze zou wel nog een tijdje blijven.

timo schrok op toen er een andere vampier tegen hem sprak. Hij sprong letterlijk op. Het was een meisje van op school, hij herkende haar nog vaag. Hij moest lachen om zijn uitbundigheid. “ja Sya heeft me gemaakt.” Zei hij en hij rolde met zijn ogen. Hij voelde het gewoon in elke beweging die hij maakte, vroeger was hij zelf nog veel meer afgemeten dan nu. Hij dacht wel dat Chyta te vertrouwen was, hij ging om met zijn mama, zo zag hij Sya, dus moest ze wel goed zijn. Ze kwam zelf goed overeen met een weerwolf, hoe slecht kon je dan zijn. Timo zelf was springerig nieuwsgierig naar weerwolven. Dat had hij zeker van zijn mama. Hij zuchtte, zo moeder zo zoon.

Chyta grijnsde toen ze hem zag opspringen, van een vampier had ze dat nooit verwacht; ze had dat ook nog nooit megemaakt. Hij was uitbundig, dat vond Chyta wel leuk aan hem. En hij was gemaakt door eenvriendin van haar dus hij kon niet ienmand zijn die je het liefste zou wurgen, ze vertrouwde hem al een beetje. Maar niet volledig, het duurde altijd even voor ze iemand volledig vertrouwt.
Logisch leek haar. Ze kon niet zomaar iedereen vertrouwen dat zou vreemd zijn. Eigenlijk zou dat abnormaal en het zou haar volledig ongerust maken en waarschijnlijk zou ze flippen en weglopen of zo. Dat zou erg zijn, ze liep nooit weg. Dat vond ze laag. Laag van de laagste soort. Ze hoopte dat ze nooit zou weglopen of zou moeten weglopen, dan zou ze waarschijnlijk minstens 10 jaar haar schamen voor zichzelf. En het zou waarschijnlijk moeilijk zijn om nog andere vampiers tegen te komen, en gewoon omdat zij zou weten dat ze weggelopen was. Die andere vampiers zouden dat niet eens moeten weten. Ze zuchtte. Ze was waarschijnlijk een beetje te hard aan het doordrammen. "Zou jij vechten of vluchten? Maak niet uit in welke situatie; ik bedoel gewoon ben je een vluchter of een vechter?" Eigenlijk hoopte ze op een vechter. Dat zou wel logisch zijn, hij was een nieuweling; dat hoorden vechters te zijn.

Timo werd overvallen door chyta haar vraag, al was het antwoord voor de handliggend. “vechtend, tuurlijk. En jij?” vroeg hij uitdagend terug. Hij vroeg het zich wel af, hij vroeg zich veel af de laatste tijd. Hij wou zoveel nieuwe dingen leren en weten. En ook al wist hij dat als alles wat goed ging, hij daar nog veel tijd voor had, hij wou het toch allemaal zo snel mogelijk weten. Het was niet te doen, en hij wist wie zijn fout het was. Die van zijn mama. Anderen zouden het vreemd vinden dat hij haar zo noemde, en misschien was het dat ook wel een beetje, maar hij zag haar ook wel echt zo. Hij mocht haar, en zij had hem toch gemaakt. Natuurlijk leefde zijn echte moeder nog, maar die mocht hij nooit meer zien. Dat was een reden waarom het niet slim was om hier in forks te blijven. Maar hij kon het niet laten. Hij zou hier blijven tot dat Sya wegging. Timo was natuurlijk niet van plan om als een baby achter haar aan te lopen voor de rest van zijn bestaan, maar toch tot hij zelfstandig genoeg was om onopvallend te leven. Misschien zou hij wel nog lang bij Sya blijven, maar dan niet de hele tijd als haar zoon. Maar dan eerder als gewoon een vriend. Sya had veel vrienden, wat logisch was, ze was aardig. En als ze veel vrienden had, dan kon hij daar toch een van zijn. Chyta was ook een vriendin van haar, en zij was ook aardig. Iedereen was aardig, iedereen die hij kende toch. niet dat dat er zoveel waren, maar toch, het was een aardig begin. Hij grijnsde vrolijk naar Chyta.

Chyta grijnsde naar hem, leuk hiij was een vechter. Dat had ze wel al verwacht maar toch was het leuk om te weten. "Ook een vechter, ik zou niet eens willen vluchten." Ze zei het blij maar ze wist dat het eigenlijk een zwakke plek van haar was, maar ze vond het niet zo erg dat timo dat wist. Hij zou haar er geen kwaad mee doen. Ze begon hem al te beschouwen als een vriend, al hadden ze amper tegen elkaar gepraat. Ze was te vriendelijk voor deze wereld, zucht. Ze zag dat hij vrolijk grijnsde naar haar en ze grijnsde terug. Hij leek haar een toffe vriend. "Weet jij je mensenleven nog?" Ze was benieuwd naar dit ze vroeg zich af of er ergens nog iemand op de wereld was die dat verleden niet meer wist, dan kon ze beginnen zoeken waarom zij het niet meer wist. Ze kon zich geen enkele ietwat deftige reden inbeelden. Waarschijnijk was ze gewoon een krankzinnige geweest en hadden ze haar vanaf haar geboorte opgesloten in de gevangenis, maar dat leek haar ook geen goede verklaring, dan zou ze zich toch de geur of het uitzicht van die gevangenis moeten kunnen herinneren. Zucht, ze was gewoon een ramp. Ze wou dat ze het nooit gevraagd had, dat was dom geweest, heel dom. Ze moest echt stoppen met hem haar zwakke plekken te tonen. "Nee, vergeet maar wat ik vroeg tuurlijk weet je het nog."

Of hij nog iets wist van zijn mensenleven. Tuurijk wel, hij was amper 2 weken oud. Alles was wel door een o zo leuke waas omgeven, maar het lukte wel nog. “ja, ik weet nog redelijk veel van mijn mensenleven, al is het moeilijker als ik gedacht had. Vreemd hoor, ik probeer er gewoon niet teveel aan te denken, dat is gemakkelijker.” Antwoordde hij droogjes, niet omdat hij zijn emoties onder controle had. Gewoon omdat hij wel vond dat droogjes daar goed bij paste, was een beetje stoer. Hij vervloekte zichzelf om dat te denken, hij vervloekte Sya daarvoor. Haar gif was echt gif, het had zijn hele persoonlijkheid vervormd. En meestal was dat nog eens doodirritant ook, maar hij leerde er mee leven. En soms was het wel leuk, hij was nooit ongelukkig en voelde zich zo springerig en gewoon vrolijk. Nee, hij zou haar daarvoor niet moeten vervloeken, hij was blij dat als hij dan toch vampier moest worden, dat hij er zo een was. Niet zo depressief en zo gezegd mysterieus. Nee, dan was springerig en vrolijk nog beter.

Chyta grijnsde naar hem. Het was leuk voor hem dat hij alles nog wist. Hij antwoorde droogjes waardoor ze bijna in lachen uitbarste, als ze ooit een vriend had die de hele tijd droog praatte zou ze waarschijnlijk constant moeten lachen. Ze kon er niks aan doen, ze had dat altijd op zo'n momenten.
Dat was wel sneu voor die persoon als die ooit zou komen. Maar ach, kon zij niks aan doen. Ze moest stoppen met eraan te denken want waarschijnlijk had timo door dat ze de hele tijd bijna moest lachen maar zich nog maar net kon inhouden dus ademde ze diep en probeerde ze ergens anders aan te denken. Moeilijk. Mmmm, wat was er nog om aan te denken, ze keek timo diep nadekend aan. Misschien had hij wel een gave, zoals Lilo of zo. Ze wist niet of dat normaal was of niet. Zelf had ze eigenlijk geen gave dacht ze. "Heb jij zo'n speciaal ding dat je kan doen, wat je een nog sterkere en gevaarlijkere vampier maakt dan dat je zo al bent? Zoals het weer beheersen, de elementen beheersen of weet ik veel wat er nog allemaal bestaat." Ze vond het wel een beetje sneu dat ze zelf niks kon, ze had graag zulke dingen gekunt. Het leek haar wel stoer om zomaar ineens een storm te creeren of zo.

Timo fronsde, een gave of zo. Hij was nog maar 2 weken een vampier en had daar nog niet over nagedacht. Misschien had hij wel een gaven, dat hij lasers uit zijn ogen kon vuren of zo. Hij concentreerde zich heel even heel hard op maar er gebeurde niets. Hoe werkte dat ook eigenlijk, zo een gave. Gebeurde het zomaar of moest je iets speciaals doen. Hij tuitte zijn lippen nadenkend. Nee, hij had geen idee. Waarschijnlijk kon hij weer niets, zou hij wel weer voorhebben. “ik heb geen idee, hoe zou ik moeten weten of ik iets kan.” Vroeg hij nieuwsgierig. O, stel je voor dat hij iets kon, dan was hij niet als alle andere vampieren. Nuja een beetje wel, want er waren er nog met gaves, maar ze waren allemaal anders, dus dan was hij toch nog anders, speciaal. En niet het soort speciaal dat een moeder zegt tegen haar mongolenkindje, nee echt speciaal. Net zoals superman. Hij neuriede vrolijk het toontje van batman, omdat hij die van superman niet kende. Als hij een gave had, dan zou hij misschien beter een pak kopen en zo de mensheid redden. Wat wel een beetje ironisch was, hij kon zich amper inhouden om een mens niet te vermoorden, zou hij iedereen gaan redden. Dat deed hem weer denken aan het feit dat hij bezig was met zijn zelfbeheersing te oefenen. Het lukte hem redelijk goed want hij dacht nog amper aan zijn dorst. Al was amper wel een beetje overdreven, hij had wel een ontzettend droge keel. Maar het lukte toch aardig goed. Timo glunderde. Hij was op weg om een echte vampier te worden, al dan niet in een supermanpak.

Chyta tuitte haar lippen, hoe moest zij dat nu weten, zij had geen gave. "Euhm... ik heb geen gave dus ik weet het niet echt, maar volgens mij gebeurt het als je heel kwaad bent of zo, toch die soort dingen die ik heb opgenoemt maar andere dingen gebeuren volgens mij gewoon ooit. Ik denk dat de meeste vampiers het ook niet direct weten, dat lijkt me wel logisch. Misschien moet je eens tegen een boom lopen." Dat laatste zei ze er vooral bij omdat het een grappig gezicht leek, ze had nog nooit een vampier tegen een boom ziebn lopen, en volgens haar deden mensen dat ook niet echt vaak, tenzij ze heel lomp waren maar wat ze eigenlijk daarmee bedoelde was dat hij een paar dingen moest proberen om te zien of hij er een abnormale reactie bij had. Ze gniffelde even; ze hoopte dat hij tegen een boom zou lopen. Leek haar hylarisch. Ze kon het zich al levendig voorstellen, of misschien moest hij eens tegen eenmuur lopen, nog beter. Of gewoon van een hoog gebouw stappen om te zien of je bleef zweven.

Timo keek Chyta verbaasd aan. Tegen een boom lopen. Was ze er nu mee aan het lachen. Waarschijnlijk wel. Hij begreep het ook wel, het moest er hilarisch uitzien. Timo vertrouwde op zijn kracht, en hij wist dat als hij tegen een boom zou botsen, hij die boom zou vellen en doorlopen zonder nog maar te voelen dat er iets in zijn weg had gestaan. Alsof het een lange grasspriet was die afbrak omdat je ertegen liep. Het zou ook wel grappig zijn om te proberen, en het zou bewijzen dat hij echt kracht had. Timo grijnsde ondeugend en stapte op een boom af. Hij wou niet lopen want voor je het weet was heel het bos neergemaaid. Hij naderde de boom en voor hij het goed en wel doorhad was hij er voorbij. Hij had nu wel niet verwacht dat hij er zo weinig van zou merken. Timo had gedacht dat hij tenminste nog zou merken dat er een boom was, maar het voelde net of er niets stond. Of die boom maar een illusie was die verdween van zodra je er naartoe ging. Hij draaide zich verward om en verwachte een lachende chyta en ergens een boom die omgevallen was. Maar de boom stond er nog en chyta zag hij nu even niet. Hoe kon het dat die boom daar nu weer nog stond. Hij was er toch door gelopen. Hij liep weer naar de boom en lette deze keer goed op zodat hij zeker was dat hij niet naast de boom zou stappen, wat wel heel belachelijk zou zijn. Maar toen hij aan de boom was en ertegen wou bosten verdwenen de delen voor hem als opstijgende damp. Hij bleef stilstaan in wat het midden van de boom moest zijn en zag langs alle kanten van hem de binnenkant van de boom. Maar op de plaats waar hij stond, was niets. De schors gaf hem een bevangen gevoel maar hij bleef stokstijf staan. Langzaam bewoog hij zijn arm en de delen waar zijn arm heenging verdwenen. Terwijl de delen waar zijn arm daarjuist hing, waren terug gevuld met schors. Snel sprong hij uit de boom, bang dat hij er voor eeuwig in zou zitten. En hij keek hem wantrouwig aan. Wat was dat. Was het een illusieboom of zo. Misschien zag alleen hij die boom en had hij wel een heel belachelijk figuur geslaan voor Chyta. Hij keek haar met grote vragende ogen aan. “staat die boom daar echt?” vroeg hij, lichtelijk geshockt.

Chyta had gewoon zitten lachen met het idee dat hij tegen een boom zou lopen, wat er ook met de boom zou gebeuren. Toen ze Timo op een boom zag afstappen dacht ze dat de boom zou breken en omvallen en hij weer zou terugkomen en zij zou dan lachen maar wat er echt gebeurde had ze totaal niet verwacht. Ze voelde hoe haar mond was open gevallen maar kon zich even niet meer herinneren hoe ze hem moest sluiten. Timo was door de boom gelopen, hij was er gewoon op afgestapt en dan kwan hij er weer uit aan de anderekant van de boom, waw. Een wonder. Ze schudde heftig haar hoofd nee hij had gewoon een gave. En dankzij haar had hij die ontdekt en even voelde ze zich slim. Even maar want dan besefte ze weer dat ze totaal niet doorhad wat er nu eigenlijk gebeurde. Ze zag hem weer naar de boom lopen en dan zag ze hem niet meer. Ze zag even een arm en dan sprong timo al terug uit de boom. Hij vroeg of die boom daar echt stond. Ze knikte en lie langzaam op de boom af, misschien was het gewoon een projectie en kon zij er ook doorlopen, ze strekte haar arm en raakte de boom aan, ze duwde haar had zachtjes tege de stam en wist dat het zijn gave was en dat de boom er echt stond. En dat er nu een afdruk van haar hand in stond. Ze keek even verward naar Timo. "Ja; ik zie hem ook. Ik denk dat we nu wel weten wat je gave is." Ze zei het aarzelend al was ze er wel volledigvan overtuig. Hij kon door dingen lopen. Misschien alleen door bomen maar dat zou zielig zijn, hij kon zeker door alles lopen, misschien zelfs door haar. Maar dat zou hij niet doen; hoopte ze. Maar ze vertrouwde hem als hij het nu wel zou doen moest ze iets doen aan haar manier van vertrouwen schenken. Maar dat zou niet nodig zijn, ze vroeg zich af wat timo nu zou doen nu hij zijn gave wist.

De boom stond er toch echt. Een gave, nee, echt. Hij kon door bomen lopen. Nutteloos maar toch een zalig idee. Hij kon zomaar verdwijnen in het bos. Timo zijn oogjes twinkelden en hij had een glimlach van oor tot oor. “ik kan door bomen lopen.” Zei hij trots. Hij had een gave, een gave. O, wat was hij cool. Hij kon nu gewoon rechtdoor lopen door het bos. Zonder nog maar een centimeter af te wijken. Andere vampieren zouden hem verbaasd aanstaren en direct weten dat hij gevaarlijker was dan andere vampieren. Want tijdens een gevecht zou hij vechten. Maar als de andere zou winnen en hij net voor de dood stond, kon hij gewoon verdwijnen in een boom. In een echte boom hé. En dan kon hij eruit springen en bam, verrassingsaanval. Hij grijnsde nu evil. Hij staarde nog even naar het hand in de boom, zou hij dat ooit ook nog kunnen, een boom vermoorden. Want als hij er altijd door ging, dan was het minder. Maar als hij zijn gave perfectioneerde, dan zou hij kunnen kiezen of hij ze gebruikte of niet. Heel even voelde timo zich zo zo machtig. Dit werd misschien toch een cape

Chyta grijnsde naar hem, hij zag er zo trots uit. Hij was ook trots dat hoorde ze aan zijn stem. Even vond ze het spijtig dat ze zelf niets kon, heel even. Maar ze vond dat ze sterk genoeg was om haar hachje te redden als dat nodig was dus was er eigenlijk geen reden om jaloers te zijn. Ze was eerder blij voor hem omdat hij een gave had. Toen ze zijn trotse uitdrukking zag veranderen naar een evil grijns wist ze meteen dat hij dacht over wat hij kon doen tijdens een gevecht. Ze lachte even naar hem. "Misschien kan je door meer dingen lopen dan alleen bomen..." Ze zorgde ervoor dat haar zin niet echt stopte; zo zou hij vanzelf gaan denken aan alles waar hij misschien door zou kunnen lopen. Dat zou wel stoer zijn, zomaar overal door kunnen lopen, gewooncontinu rechtdoor kunnen gaan zonder iemand je kon tegenhouden, zalig. Ze zag het al helemaal voor zich, door een muur lopen en in de kinderkamer uitkomen waardoor de kinderen beginnen te geloven in miraels. Zalig.

Overal doorlopen, overal, overal, overal… het woord herhaalde zich in zijn hoofd, waarschijnlijk weer een eigenschap van Sya. Hij moest haar daar toch echt eens over aanspreken. “door gebouwen, zetels, tv’s, koelkasten, douches, rotsen, water, kleren… mensen.” Hij aarzelde wat bij dat laatste, bij de rest klonk hij overenthousiast. Door mensen lopen, dat zou wel een beetje eng zijn. Hij keek Chyta inschattend aan, zou hij door iets zoals haar kunnen lopen. Zij was nog mens nog steen. Een beetje van alles. Maar dat idee liet hij snel varen. Chyta was een vampier. Vampieren lieten niet zo simpel door zich heen lopen, en chyta was aardig, dat wou hij niet verpesten. Hij glimlachte breed. Hij kon door dingen heenlopen, en hij had al de hele tijd niet aan drinken gedacht. Nu natuurlijk wel, maar het was controleerbaar. Nee, dat was het niet, maar hij deed het toch maar. Hij was de machtigste vampier op de wereld. Hmm, dat zou ook wel een karaktertrekje zijn van Sya.

Chyta grijnsde naar hem, hij was zo enthousiast dat ze er zelf ook enthousiast van werd. Ze was opgelucht toen hij aarzelde bij mensen. Van haar mocht hij altijd proberen om door mensen te lopen als, hij maar niet door haar zou lopen want dan ze zou hem waarschijnlijk vermoorden, ze wou wel weten hoe het was om door dingen te lopen. Moest zij hem zijn zou ze waarschijnlijk door een mens lopen om te zien hoe dat zou zijn. Hij keek haar inschattend aan, nu was hij waarschijnlijk aan het denken of hij door haar zou kunnen lopen. Als hij dat maar noiet deed, stiekem was ze er een beetje bang van. Bang van hem, het was moeilijk om te denken. Ze vond het moeilijk om toe te geven dat ze bang was van iets. En ze wou niet bang zijn van timo, ze wou hem als vriend niet als angst. Ze besloot dat timo nooit door haar zou lopen en zette zich een beetje over de angst. "Zolang je maar niet door mij loopt" Ze lachte er bij, maar het klonk een beetje vals in haar ogen, maar dat zou hij waarschijnlijk niet beseffen en als hij het zou beseffen zou hij haar al beter kennen dan ze besefte.

Chyta kreeg een rare blik in haar ogen, die timo niet kon thuisbrengen. “ik ga heus niet door je heenlopen, ik ben mijn leven nog niet beu.” Zei hij lachend. Hij zou het wel bij iemand anders proberen, bij een mens en ook bij een andere vampier, want hij wou weten hoe dat voelde. Of het anders was dan bij mensen. Dat moest toch wel. Vampieren voelden ook anders dan mensen aan, dus qua doorlopen zou dat toch ook zo zijn. Timo porde in zijn arm. Die zacht aanvoelde. Maar ja dat was niet meer dan normaal. Voor mensen voelde hij hard aan, en mensen voelden als pap aan voor hem. Als voddenpoppen, niet waard. Zo doodbaar. Wat hem weer deed denken aan zijn dorst. Die duidelijk brandde. Maar dat negeerde hij maar even, hij had betere dingen te doen. chyta was hier en hij mocht zich niet zwak opstellen tegenover haar. Hij was dan wel jonger, maar hij had zelfbeheersing. Timo kon zijn glimlach niet onderdrukken. Wat was hij toch goed bezig.

Chyta grijnsde naar hem, ze begon een soort van genegenheid te voelen. Ze kon niet echt thuisbrengen in welk kader van genegenheid hij zat. Ze dacht aan hoe zij was toen ze zo jong was geweest, ze had veel mensen leegedronken, nu was ze ietsje ouder en probeerde ze zo weinig mogelijk te drinken, ze wist dat timo dorst had, dat moest wel. Ze snoof even en rook een eindje verderop 2 mensen, ze waren aan het wandelen in deze richting, tijd voor wat eten. Ze grijnsde moordlustig naar timo. "Honger?" Ze hoopte dat hij mensen dronk, tuurlijk dronk hij mensen hij was heel jong. Ze trok haar wenkbrauwen uitdagend omhoog, waarmee ze wou vragen of hij zin had in een wedstrijdje. Ze zette zich in een aanvalshouding en begon te lopen naar de mensen, vanaf nu lette ze even niet meer op timo, ze liep gewoon op haar prooi af. Wel zou ze maar één iemand pakken dan had timo er ook nog een, en dat was eigenlijk wel de bedoeling.Ze sprong soepel en elegant bovenop de man van de twee. Ze beet hem niet meteen dood maar ze grijnsde even hongerig naar hem, waardoor hij heel hard begon te gillen, de vrouw was ook beginnen gillen toen ze op de man was gesprongen. Nu beet ze hem, hard en vijandig, ze kon het ook teder en rustig doen, maar dat vond ze deze persoon niet waard. Ze zoog hem genietend leeg, hij had lekker zuiver bloed.