A second chance?

Verveeld staarde Bella naar buiten. De les was nog niet eens begonnen en al bijna ondraagelijk saai. Niemand leek ook meer de moeite te nemen om contact met haar te zoeken, niet dat zij zo open stond voor onbekenden maar het leek gewoon net alsof niemand haar zag staan. Een zachte zucht verliet haar keel en ze draaide zich naar de klas toe. Haar ogen gleden het lokaal door. Ergens hoopte ze oogcontact of zoiets met iemand te maken maar echter keek er helemaal niemand naar haar of zelfs maar haar kant op. Oké, ze wist zelf ook wel dat ze zich de laatste tijd afwezig gedragen had maar er waren veel nieuwe gezichten. Ook in de klas, dus waarom kon ze met niemand contact maken zonder dat ze zich meteen ongemakkelijk hoefde te voelen?
Bella sloeg haar ogen neer. Inmiddels was ze wel over het feit dat al haar vrienden weg waren heen, het was triest, maar op de een of andere rede leek het alsof niemand haar vriend of vriendin zou willen worden? Zonder er lang over na te denken stond ze op en liep ze naar een tafel toe waar al iemand aan zat. Voorzichtig nam ze plaats naast de persoon die al de schooltafel zat en ze glimlachtte even aarzelend waarna ze haar keel schraapte. Even aarzelde ze. Deze beslissing was wel heel erg impulsief geweest. Nu kon ze niet meer terug. Ze knipperde kort met haar ogen en opende haar mond om iets te zeggen. ''Hoi.'' weerklonk er ietwat aarzelend waarna ze vervolgde; ''Ik heet Bella Swan. Noem me maar Bella.'' Met haar vinger duwde ze een lok bruin haar achter haar oor en ze wachtte af.

[Bella zit naast de eerste die reageert ]

Mosimana zat op school, het was vreemd. Ze had nooit school gehad, omdat ze vroeger van haar moeder leerde. In biologie zou ze waarschijnlijk wel goed zijn, maar van wiskunde had ze nog nooit gehoord. Mosi had er niet echt zin in, Ze was naar Amerika gekomen om te leren over het leven hier, dus dit hoorde erbij. Maar eigenlijk was ze al 19, ze hoefde niet. Toch wou Mosimana dit eens gedaan hebben. De leerstof was voor de rest ook nieuw, ze zou het wel aankunnen. Er kwam een blank meisje naast haar zitten. Bella, Mosi knikte bemoedigend bij die naam. Ze hield van de geur van madeliefjes die de naam meegaf. Mosimana, Aangenaam Bella. Ze wou even naar haar hobby's vragen, maar dat zou waarschijnlijk te snel zijn. Ze was hier het liefst niet de weirdo die iedereen die tegen haar spreekt, het levensverhaal probeert uit te peuteren.

Mosimana... Zo heette het meisje dus. Bella glimlachte vaagjes waarna ze het meisje bekeek. Het meisje had een donkere huidskleur en was waarschijnlijk van Afrikaanse afkomst voor zover zij kon zien. Ook kwam het meisje, Mosimana, vriendelijk over iets wat ervoor zorgde dat Bella zich al snel op haar gemak voelde naast haar. Na een tijdje besloot Bella om iets te zeggen en zo dus ook de stilte die gevallen was te doorbreken. ''Je bent nieuw, is het niet?'' constateerde ze. Ze was nog nooit heel goed geweest in gespreken aanknopen, maar ze vondt het nu wel redelijk goed lukken. Heel even verscheen er een glimlach op haar lippen.
De leraar kwam het lokaal binnen. Het was een stokoud mannetje met een grijs baardje en kleine blauwe kraaloogjes. In zijn hand had hij een boek - natuurlijk een biologieboek aangezien het de les biologie was - en hij droeg een labjas. Practicum? Nieuwsgierig volgde Bella met haar ogen de bewegingen van de leraar. Hij nam geen moeite de klas stil te krijgen en was druk aan het bladeren in het boek dat hij in zijn handen had. ''Ik denk dat we vandaag een practicum gaan doen.'' zei Bella waarna ze vanuit haar ooghoeken naar Mosimana keek. ''Hoe vind je Forks?'' de vraag was eruit voordat Bella er echt goed over na had kunnen denken. De leraar schraapte zijn keel...

Mosimana hield Bella de hele tijd in de gaten, niet omdat ze haar niet vertrouwde, maar uit interesse. Soms wou ze dat ze gedachten kon lezen. Ze had ergens gehoord dat vampiers soms superpowers hadden. Mosimana hoorde daar niet bioj, odf toch niet bij haar weten. Ze besefte niet dat het gemix van haar zintuigen haar gave was, wel wist ze hoe ze geluidsgolven dodelijk kon maken, of waar iets zich bevond zonder gete te zien, dat was een beetje zoals vleermuizen. Mosi gebruikte dat meer dan ze zelf besefte, maar ze zou het nooit openlijk gebruiken. Daarom ging ze er domweg vanuit dat elke vampier het niet zou gebruiken, en dat ze het allemaal konden. "Wel ja, ik ben hier nieuw,ik ben deze week nog maar geland. Ik houd niet zo van vliegen, het geluid staat mij niet echt aan." De leerkracht kwam binnen. Bio, ze was hier goed in, Ze was in haar element. Ze leefde zowat in het bos. De leerkracht leek geen gezag te hebben in de klas, iedereen bleef maar praten. Mosi snapte dat niet, hij wou iets aanleren, is er geen respect daarvoor? Geen noodzaak om bij te leren? De cultuur in dit deel van de wereld maakte haar eigenlijk een beetje bang, maar dat liet ze niemand merken. "Practicum, wow. Het is nog maar mijn eerste les... Niet dat ik het niet zou kunnenn of zo, maar is het niet wat vroeg? En Forks lijkt mij een... interesant plekje" Mosi koos haar woorden zorgvuldig uit.