I hate Jesus

Samara stapte langzaam maar gestaag zichting de kerk. Haar lange zwarte jurk golfde langs haar benen. Ze ging naar de kerk, maar niet omdat ze gelovig was, integendeel. Ze wou een statement maken. Toen ze de deur binnenging omviel de mufheid van het gebouw haar. Zo was haar leven ook, oud, stoffig... Nutteloos. Of toch niet, dit gebouw had een beetje meer nut. Hier werden de doden ten grave gedrage. Samara snoof de geur van dood eens goed in, en merkte dat hij perfect overstemde met haar lichaamsgeur. Ook al wist ze dat ze nog niet eens echt oud was, er waren vampiers van 3000 jaar. Maar toch, voor hen viel het leven niet zo zwaar. Ze stonden niet stil bij de zware last die het bestaan was. Ze liepen maar voor zichzelf uit, ze stonden niet stil bij de afschuwelikheid ervan. Ze stapte naar het altaar, en toen ging alles snel. Ze ging in het snelste tempo naar het gigantische kruisbeeld, en draaide het om. Zodat het een omgekeerd kruis was. Een teken van satan. Niet dat ze het zo met Satan had, maar hij was beter dan de halve gare aan het kruis. Ze hing alle schilderijen omgekeerd zodat de bruine achterkant tentoongesteld werd. Samara keek tevreden naar haar werk, en stapte toen weer, even rustig als daarvoor, het gebouw uit. Zucht, als God echt bestond had hij wel iets tegen deze daad gedaan, of de keren dat ze het ervoor gedaan had, op anderere plaatsen. Snel verdronk ze weer in de draaikolk van depresieve gedachten die haar donkere ziel bezig hielden.

Rico zat op een verscholen plaatsje in de kerk; niemand die binnen kwam zou hem kunnen zien. gelukkig, hij zat hier goed. Hij ging graag naar kerken. Het was wel een beetje raar, hij was een vampier gecreeerd door de duivel op bezoek in de kerk. Hij vond het wel leuk. Wel raar hij geloofde totaal niet in god. Ze waren alleen op de wereld en moesten zich maar zien te redden. Zonder hulp van bovenaf. Er was daar niks meer dan de ruimte. plots werd zijn gedachtengang onderbroken door een vampier die de kerk binnenkwam. hij was blij met zijn plekje. Ze zou hem niet zien, en ruiken ook niet want ze leek ergens helemaal anders met haar gedachten. Hij zag haar naar het altaar stappen en het kruis omdraaien, leuk hij kwam zomaar even een aanbidster tegen van satan. Hij zag haar ook alle schilderijen omdraaien, vreemd gewoon. Het zou erg zijn voor de volgende mens die hier binnenkwam. Hij zag hoe ze dadelijk weer naar buiten ging; tevreden met wat ze had gedaan. Dat had hij niet verwacht hij had gedacht dat ze nog even zou blijven. Hij zuchte, nu was hij hier nieuwsgierig naar. Slechte eigenschap. Maar dit was een leuk stadje; hij moest zijn nieuwsgierigheid niet inhouden. Hij srong van het plafond af en liep gauw naar buiten en hij liep op haar tempo naast haar. Hij hoopte dat ze niet vechtlustig zou zijn. Ze zag er tamelijk depri uit. Tja, hij wou weten waarom ze dat had gedaan en misscien kon hij haar ietsje afleiden van haar depri gedachten. "Waarom heb je dat eigenlijk net gedaan?"

plots doemde er naast Samara een vampier op. Ze had hem niet zien aankomen, want haar depressieve gedachten hielden haar bezig. En viel een lichte miezelregen die perfect overeenstemde met haar humeur. Ondanks dat ze de vampier niet verwacht had, schrok ze niet. ze wist dat hier meerdere van deze wezens waren. En dat het dus geen reden was om te verschieten. Hij viel haar niet aan, ze wist niet of dat goed of slecht was, want de last van haar bestaan werd zo stilaan ondragelijk. Toch ondernam ze zelf geen pogingen om de dood tot haar te roepen. Het concept dood fascineerde haar wel. Ze bekeek het aandachtig, ze riep het op bij gelukkige mensen die ze het bestaan lichter maakte, omdat ze hen ervan verloste. De vampier vroeg haar waarom ze dat deed. Zelf vroeg ze haar af waarom hij de moeite nam in zijn nutteloze bestaan om vragen te stellen, het was nutteloos. Nadenken over de afschuwelijkheid van het leven was dat ook, maar toch, hij probeerde zijn leven te vullen met kennis, alsof dat nodig was. "Ik, Samara, heb de kerk herbouwd om te bewijzen dat God niet bestaat, en als hij wel bestaat geeft hij bitter weinig om zijn zogezegd huis." Ze keek hem niet aan, het was haar de moeite niet waard.

Rico vond haar, zacht uitgedrukt een krankzinnig wijf. Zo iemand had hij nu nog nooit tegengekomen. Het leek alsof ze zo depri was omdat ze geen teken kreeg van god dat hij om haar gaf. Nu God bestond niet dus als ze een teken ofzo wou kon ze nog lang wachten. Nog heel lang. Ze leek ook zo afstandelijk; hij haatte dat. Waarom zou ze naar zo'n een drukke plek gaan als ze een zielig bestaan zonder vreugde wou leiden en zonder zelf te proberen om er iets van te maken, dat vond hij het zieligste wat je kon doen. Je er gewoon bij neerleggen en andere happy mensen kwellen omdat ze wouden geloven in een of andere god die niet bestond door heel de kerk te herbouwen. "O, dus je doet allemaal die krankzinnige dingen die mensen die geloven in een God en in iets dat belangrijker is dan hun en die het belangrijkste van allemaal gelukkig zijn verdrietig, wanhopig en bang maken in de hoop dat je een teken krijgt van bovenaf, van iets wat belangrijker is dan u, van God. Wel ik kan veel dingen aanwijzen die belangrijker zijn dan jou, daarom moet je de kerk niet herbouwen." Hij zei het allemaal droog en neutraal. Terwijl hij eigenlijk kwaad was op haar en haar het liefste gewoon wou vermoorden, zou toch niet moeilijk zijn. Zo te zien wou ze toch dood. Niks was belangrijk voor haar, hij was zelf de moeite niet waard om naar te kijken, musschien had ze gewoon nooit geleerd dat het beleefd was om te kijken naar iemand waartegen je sprak of misschien probeerde ze alles te vergeten en niet te doen wat ze ooit van manieren geleerd had om een of andere duistere reden, wel als er een reden was wou hij ze weten.

"O, dus je doet allemaal die krankzinnige dingen die mensen die geloven in een God en in iets dat belangrijker is dan hun en die het belangrijkste van allemaal gelukkig zijn verdrietig, wanhopig en bang maken in de hoop dat je een teken krijgt van bovenaf, van iets wat belangrijker is dan u, van God. Wel ik kan veel dingen aanwijzen die belangrijker zijn dan jou, daarom moet je de kerk niet herbouwen." Moest Samara iets meer om het leven geven zou ze beginnen lachen. Maar toch vond ze dat ze daar geen reden toe had, dus ze deed het niet. "Ik ben een klein onbelangrijk ^persoontje op deze grote, onbelangrijke wereld, als je denkt dat het mij maar iets kan schelen ben ja fout. Ik wil geen teken van God, want hij bestaat niet. Ik wil de zielige wezens die in hem geloven gewoon iets duidelijk maken." Samara vroeg zich af waarom ze het nog maar uitlegde, et is niet dat dit gesprek belangrijk was. Misschien voor hem, maar zelf was hij niet belangrijk, dus dat maakte dit gesprek weer nutteloos.

Rico keek een beetje minachtend naar haar. Arme mensen, hij zou eigenlijk beter gewoon teruggaan binnen de kerk en alles weer goed hangen, alsof er nooit iets gebeurt was. Hij vroeg zich af hoe zij het kon doen. Hij geloofde ook niet in God maar daarom deed hij zulke dingen niet, als de mensen in een God wouden geloven, prima. Er waren dingen sterker en slimmer dan de mens dus eigenlijk was het logisch dat ze in een God geloofden wat hij niet begreep was waarom ze vampiers niet als God bestempelden. Waarom moest het iemand zijn die niet bestond. Het was veel logischer geweest als ze iets levend, iets wat bestond hadden gekozen tot God, maar nee, de dingen die levend waren en bestonden en sterker en slimmer waren waren duivels. Typisch.
"Laat de mensen eens doen wat ze willen; als ze iemand willen hebben die boven hun staat laat het zo. Je moet hun niet alle hoop afnemen, sommigen worden blij van de gedachte dat God zou kunnen bestaan. Maar jij weet precies niet echt wat blij zijn inhoud." Zou ze altijd zo negatief zijn en eruit zien alsof ze een zelfmoordpoging ging doen. Kon ze eigenlijk wel lachen. Het leek alsof ze niet wist hoe ze haar lachspieren moest gebruiken. Zucht. Waarom moest hij nu juist zo iemand tegenkomen.

Samara keek hem voor het eerst aan. Je zou kunnen zeggen dat ze het liet leuk vind om mensen aan te kijken, en dat ze het daarom amper doet. Misschien omdat die dat de pijn in haar ogen kan aflezen. De waarheid is dat ze het praktisch nut niet inziet van iemand aankijken. En als ze zou willen zou ze de pijn in haar ogen wel kunnen maskeren, maar daar deed ze haar de moeite niet voor. En wat hebben ze dan aan hoop? Samara was niet geïnteresseerd naar het antwoord, ze wou hem gewoon iets duidelijk maken. Al zag ze zelf het praktisch nut niet in van hem iets duidelijk maken. Waarom ze het deed, was haar dan ook een raadsel. Misschien hield het haar weg van de gedachten over de gruwelijke wereld. Misschien was dat zelf iets goed.

Rico zuchtte. Ze was hopeloos maar hij maakte voderingen, ze keek hem al aan. Ze had dus toch ooit manieren geleerd; of misschien was aankijken iets instinctief. Waarschijnlijk dat laatste.
"Hoop is toch goed. Dat geeft mensen levenslust en levenslust zorgt ervoor dat niet iedereen zelfmoord gaat plegen want als iedereen zelfmoord zou plegen zou ik geen eten meer hebben en ook sterven maar dat is gewoon de egoistische kant van de zaak. Hoop zorgt ervoor dat mensen of zelf vampiers toch nog iets willen doen in de meest ondenkbaar erge situaties; voor mij zijn ze eigenlijk wel denkbaar maar het gaat er gewoon om dat mensen nog iets verwachten, nog iets verlangen of willen. En wat is het leven als je niks meer wilt of verlangd?" Hij vroeg zich af waar zijn uitleg op sloeg, nergens op eigenlijk. Hij vond hoop gewoon noodzakelijk om verder te gaan. Zonder hoop kon je niet leven.

Samara kon gewoon doorstappen. Hij zou het gevoel hebben dat hij gewonnen had, en zij was van zijn naïeve praat af. Alleblei gelukkig. Enfin, hij toch. "Eet beesten, niet zo lekker, maar je overleeft" Ze vroeg zich af waarom ze nog doorsprak. Ze besliste dat doorpraten eigenlijk niets ondernemen was, en dat het er dus opnieuw op sloeg dat het haar simpelweg niets kon schelen. "En waarom zouden we iets willen doen in de meest ondenkbare situaties?" Ze was te goed voor deze wereld, misschien zou ze zijn naïeve geest moeten sparen voor de harde werkelijkheid, maar dat maakte haar niet uit."Het leven waarvan je niets meer verlangd, is zoals het mijne, zie je mij klagen?" het was eigenlijk grappig bedoeld, maar zelf kon er geen glimlach van af

Rico trok zijn wenkbrauwen op, ieuw beesten. Hij vermoorde niemand dus waarom zou hij. Bah. "Ik vermoord geen mensen."Hij zei het zo stil dat hij niet zeker was of ze het gehoord had maar warrschijnlijk wel; als ze er nu maar niet op in ging gaan. Even trok er een schaduw van pijn over zijn gezicht. Maar gauw had hij dat weer onder controle. Gelukkig moest hij dat al jaren doen zo kon hij het steeds beter. "Als ik een ondenkbare situatie zit zou ik toch zeker iets doen. Wat heb je aan zulke situatie als je er niets uit leert?" Hij zuchtte, hij zou met haar toch niet willen vastzitten op een onbewoond eiland. Hij zou dan dadelijk in de zee springen en weg zwemmen. Anders ook maar dan net nog iets vlugger. Nog net iets veel vlugger. Hij kon er niks aan doen, hij kon zich gewoon niet inhouden, hij lachte even om haar laatste opmerking, straks dacht ze ook nog dat ze er blij uitzag. En dat kon je van haar toch niet zeggen, hij kon haar niet eens vorstellen met een blij gezicht. Het zou raar zijn om haar zelfs maar te zien glimlachen. "Ik moet eigenlijk toegeven dat ik blijer ben met mijn leven want jij ziet er niet echt gelukkig uit, ik ben verbaasd dat je nog geen zelfmoord gepleegd hebt. Waarom niet eigenlijk? Heb je nog een reden om te leven?"

Zozo, hij vermoorde geen mensen, maar hij vermoorde ook geen beesten, bij de gedachte alleen al zag ze zijn neus optrekken. "Als ik een ondenkbare situatie zit zou ik toch zeker iets doen. Wat heb je aan zulke situatie als je er niets uit leert?" "Ik doe niets, ik leer niets, ik hoop dat ik sterf" Samara antwoordde eerlijk op zijn vraag. Het was niet haar bedoeling om hem te shokeren, maar als het hem shokeerde, dan was het maar zo. "Waarom zou ik zelfmoord plegen, ik ben zo dicht bij de dood, ik kan hem observeren.? Ik kan hem oproepen en hij voed mij. Ik heb het goed zo, Of niet?" Samara had inderdaad niets te klagen, maar ze zeg gewoon zoveel meer dan de rest, moest ze niet onvermoeibaar zijn. Zou ze er echt moe van worden.

Rico keek haar vreemd aan, hij wist even zelf niet hoe hij keek. Plots, zonder enige verdere reden vroeg hij zich af wat hij naam nu zou zijn. Maar dat deed er niet toe, dit gesprek was even belangrijker. Hij zou het straks wel nog eens vragen. Tenzij ze het zelf zou zeggen. Dan zou hij het niet moeten vragen maar ze konden onmogelijk ineens op namen uitkomen als gespreksonderwerp dus liet jij dat maar voor wat het was. Hij vond haar zielig; heel zielig. Het leven moest sneu zijn om gewoon te wachten op de dood. "Dat is zo zielig voor je. Of eigenlijk van je. Als je toch zo graag dood wil breng dan wat plezier in je leven waardoor je sneller dood zal gaan, je zal dan toch plezier gehad hebben, en dat kan je nu nie echt zeggen zou ik zo denken." Hij kende wel een paar leuke dingen waardoor je kon sterven. Ze kon misschien de volturi hun leventje even verwoesten ze zou dood gaan maar misschien zou ze dan al iets hebben aangricht. Zou een roemrijke manier van sterven zijn. Maar dat zou haar natuurlijk niet interesseren.

Oh, hij vond haar zielig. Ze bracht haar hand naar de plaats waar haar hart zou moeten kloppen. Maar dat deed het niet. Waarom zou je leven voor iets dat het zelf heeft opgehouden et je in levne te houden. Ze keek hem quasie gekwetst aan, dit was haar vorm van humor, hij zou haar niet begrijpgen. Dat was niet eg. Moest hij haar wel begrijpen, zou ze hem misschien wel cool vinden."Ik ben eigenlijk dood, dus ik heb wat ik wil of niet. Het doet me geen plezier om dood te gaan. Ik heb geen doel, ik hou mogelijkheden open, maar de kans is klein dat die komen. Ik kijk er niet naar uit, ik zoek ze niet. Ik verwacht niet eens dat ze bestaan. Waarom denk je dat ik plezier zou beleven aan mijn dood?"

Rico keek haar aan en twijfelde of hij nu moest lachen of niet, het leek hem wel grappig maar gewoon om niet te beginnen lachen keek hij haar gewoon aan, al kon je aan zijn ogen zien dat hij het wel grappig vond. Ze had een vorm van humor geweldig, hij hield van humor. Humor was iets noodzakelijks in het leven, zelfs als je dood bent. Of halfdood. "Vind je dan een doel, mogelijkheden genoeg. Je moet ze alleen zien en grijpen. Zolang je geen mogelijkheden ziet maakt het niet uit dat je op ze wacht, dan zullen ze nooit komen. Maar volgens mij zijn er heel veel mogelijkheden. Ook voor jou. Ik heb tot nu toe nog nergens spijt van gehad. Of toch bijna nergens van." Hij zuchtte lichtjes, ze zou het zeker gezien hebben, op dat vlak haatte hij vampiers. "En je ziet er gewoon zo uit, je kijkt gewoon zo. Je gedraagt je zo." Nu zou ze zeker nooit weten waarom hij nu gezucht had. Gelukkiçg, hij had nopg nooit tegten iemand zijn verhaal vertel en was niet van plan dat te doen, als ze zou vragen waarom hij gezucht had zou hij liegen; maar hij betwijfelde dat ze dat zou vragen. het zou haar waarschijnlijk amper interesseren.

Hij keek haar geamuseerd aan. Zo zo, hij snapte haar humor.... En hij vond het nog grappig ook. Dat, of hij dacht terug aan iets grappigs. Maar de twinkeling in zijn ogen vertelde haar dat hij voor haar lachte. Wow speciaal. Normaal zou het haar niet kunnen schelen. Maar Harley had haar wereld omgekeerd. ze leefde nu een beetje. Vreemd hoe ze terug wou naar het niet-leven. Het was makkelijker. Het had minder risico's. Hoe hard Samara ook probeerde, ze kon niet ontkennen dat ze leefde. Als een verijsd persoon dat ontdooit is. Nog niet in beweging, omdat het wel veilig was zo bevroren. "Maar ik heb helemaal geen doel, en ik wacht er ook niet op... Over wat voor mogelijkheden heb je het eigenlijk?" Samara draaide haar hoofd schuin. Hij zuchtte even. ZE wist niet waarom, waarschijnlijk was het niet belangrijk. Het interesseerde haar wat hij bedoelde. Dit was zo nieuw voor haar. Zo onverwacht ook. Het was alsof ze weer 7 jaar was en leerde zwemmen. Ze wist dat er mensen waren die konden zwemmen, ze wist dat het mogelijk was om te zwemmen. Ze zag haarzelf gewoon nooit zwemmen, omdat het zo nieuw was. "Laat je niet misleiden door mijn uiterlijk, ik wil niet dood. Dood fascineerd me gewoon" Plots besefte Samara dat ze toch altijd al geïnteresseerd was geweest in de dood. Misschien niet het meest levendige onderwerp... but still...