wit spul dat sneeuw voorstelt

Haastig liep effy door de straat. Sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden waar ze landde op de al besneeuwde grond. Effy voelde niets voor sneeuw, niet dat ze voelde hoe koud het wel niet moest zijn. Maar de vlokjes bleven altijd op haar huid zitten, omdat ze niet gingen smelten door haar lichaamstemperatuur. Gelukkig liet ze geen sporen na in het dikke pak. Niet dat ze zich zorgen moest maken, maar het was altijd beter als niemand wist waar je was. Het was donker en de straat was verlaten, dat dacht effy toch. Maar ineens hoorde ze een zacht gekraak ergens achter haar. Vliegensvlug draaide ze haar om. Maar het was donker, en hoewel ze nog goed zag, zag ze geen levend persoon, of wezen. Maar dat was niet moeilijk, want er waren vele huizen waarachter hij zij of het kon zitten. Effy snoof heel zachtjes maar kon niets rieken behalve de koude geur van de sneeuw. Daarom haatte ze sneeuw, je moest het al niet op je reukvermogen hebben, want dat was waardeloos door de frisse geur die het witte spul met zich meebracht. En als je niet oplette kon je nog zo gehoord worden ook, dat was wel duidelijk. Heel langzaam en voorzichtig liep effy de kant van het geluid op. Ze was niet van plan om weg te vluchten van wanneer ze wist wie het was, maar voor de zekerheid was ze toch op haar hoede. Misschien was het iemand die ze kende, maar het kon evengoed een vreemde zijn. Een gedaantewisselaar, of een vampier. Een mens had meer geluid gemaakt. Even dacht ze aan de volturi, maar die zouden zo een fout niet maken als geluid maken in de sneeuw. Nieuwsgierig draaide ze de hoek om.

Samara voelde haar in haar element. Sneeuw. Zo koud en levenloos als haarzelf. spierwit en dood. Ze voelde dat de substantie op haar bleef rusten. Een wit deken hulde haar koude ziel. Ze zag een vampier. Wow, dit word nog leuk dacht ze. overmoedig door haar natuurlijke habitat zag een stok en brak die. Zo, dat zal wel aandacht trekken dacht ze toen ze rond de huizen spurtte op vlak achter de vampier te staan. Ze kon de zoete geur van haar prooi ruiken. Enkel even spelen dacht ze. De sneeuw bedekte ook het ander wezen. Misschien zou ze haar zwarte kleding achter zich moeten laten. Wit, dat is misschien zelf meer iets voor haar. En dan zou ze gewoon de sneeuw achterna trekken. Iedereen zou haar vrezen, waarom zou de dood zwart moeten zijn? Samara zette een grote grijns op en fluisterde kwaadaardig. boe

Effy draaide haar vliegensvlug om toen ze een boe hoorde. Voor haar stond een meisje met zwart haar en zwarte kleren, bedekt onder de sneeuw, vampier dus. Ze grijnsde kwaadaardig naar haar, en echt gelukkig zag ze er niet uit. Effy keek haar inschattend aan, echt gevaarlijk leek ze ook niet. Maar die boe had op een of andere manier iets luguber. Effy toverde een standaard beleefde glimlach tevoorschijn “hallo, ik ben effy.” Zei ze beleefd. Haar glimlach verdween en nu keek ze neutraal naar het meisje. Zou ze haar pijn doen, of proberen doen. of zou ze zich gewoon vervelen. Misschien, maar gezien haar gezichtsuitdrukking en kleren onwaarschijnlijk, zocht ze gewoon contact met anderen. Maar ze leek eerder iemand die sociaal contact zou meiden. Maar wat wist zij ervan, ze had nog geen vier letters gezegd. En die drie dat ze wel over haar lippen had gekregen, daar was ook niet veel uit op te maken. Behalve dan dat ze misschien wel sadistisch was.

Een vluchtige glimlach en een voorstelling van de persoon voor haar deed Samara niet wankelen. ZE vond het spijtig. Niet bang, niet eens onder de indruk. Samara was een beetje teleurgesteld. "Ghi, tof. Een oude vampier, nooit onder de indruk... pfff, teleurstellend hoor" Samara trok een pruillip, maar er zaten pretlichtjes in haar ogen. de sneeuw maakte haar weer een klein meisje.

Effy was enigszins verbaasd over de pruillip, als er iets was dat ze niet had verwacht dan was het wel enige vorm van kinderlijkheid. Maar die verbaasdheid liet ze niet merken. Een vorm van emotie en het meisje zou haar gaan gebruiken als speelbal. “het word moeilijker, maar niet onmogelijk om mij onder de indruk te krijgen.” Zei ze droog. Het was waar. Ze was al onder de indruk geraakt de laatste jaren. Over wat een dorp met een vampier kan doen bijvoorbeeld. “ik ga er vanuit dat ik geen naam ga krijgen.” Het leef effy nogal dat ze liever mysterieus zou blijven ofzo. Niet dat een naam daar iets aan zou doen. met haar zwart was ze al mysterieus genoeg. Daardoor leek ze iemand die nooit veel zou zeggen, iemand zonder medeleven ook. Maar daar kon effy zich weer in vergissen natuurlijk.

Samara vond zich weer terug. Emotieloos werd haar gezicht en haar ziel "Samara, vampiers die hun naam geheim willen houden voelen zich zoveel beter dan de rest, maar eigenlijk zijn het gewoon idiote vergankelijke wezens, zoals al de rest. Gewoon iets minder vergankelijk dan mensen..." Samara's stem stierf langzaam en toonloos weg. Het had best wel een dramatisch effect. Ze moest zelf geen moeite meer doen om indruk te maken, toch zou dat totaal geen effect hebben op deze vampier. Ook deed ze het niet express, niet meer. Door de jaren heen is het een mantel geworden die haar goed paste,.

Samara. De naam paste wonderwel goed bij haar uiterlijk. Effy glimlachte zwakjes toen ze haar uitleg hoorde. Het was niet meteen hoe zij het zou verwoorden, maar het was wel waar. Het feit dat het haar lukte om haar stem op de meest griezelige manier kon laten wegsterven verbaasde effy niets. Toch zou ze kippenvel gekregen hebben moest dat mogelijk zijn. Maar dat was het niet, dus uiterlijk zag ze er nog normaal uit. Voor zover een vampier normaal kon zijn natuurlijk. “het is een manier om het te verwoorden. Maar ieder ziet het op zijn manier.” Zei ze zacht. Het zou niet raar zijn moest ze een paar giftige opmerkingen zou krijgen bij alles wat ze zou zeggen. Maar ergens hoopte effy dat dit niet zo was. Want hoewel haar gezicht nu verassend uitdrukkingsloos was, moest er toch iets van gevoel in haar zitten. Misschien ergens heel erg ver weg, maar het was onmogelijk om helemaal gevoelloos te zijn. Zelf al was je levenloos en koud als een vampier. Zorgvuldig veegde effy nog wat sneeuw van haar lichaam en haar. Ze had niet veel zin om een sneeuwman te worden.

Toen Effy wat sneeuw weghaalde van haar lichaam merkte Samara dat ze bijna ingesneeuwd was. Ze bewoog haar arm zodat er een kleine lawine van sneeuw bewoog. En met haar vrije arm veegde ze wat sneeuw van haar gezicht. "Hoe zie jij het dan?" Samara vroeg zich af waarom ze hier eigenlijk nog stond, en sprak. ze dacht hier wat fun te hebben, maar dat leek niet het geval te zijn. Dus waarom stond ze er nog?