study for big girls

Lilo zuchte… dit was een grote stap… Letterlijk! Zeker 500 trappen. Wat was dit? Een conditietraining. Natuurlijk was het voor deze vampier no biggy. Ze haastte zich natuurlijk niet, ze wou niet, ze wou niet opvallen. Ze schoof haar zonnebril terug naar beneden. Die had ze even omhoog getild om het immense bouwsel te aanschouwen. Een universiteit, dat is toch weer wat anders dan het middelbaar… Ook al was het niet de eerste keer, toch was het steeds iets anders. Ze Hed rechten al gedaan, 3keer, want ze wou ook Harvard zeker gedaan hebben. Maar een van de eerste studies was filosofie. Dit jaar zou ze haar wagen aan sociologie. Er was een stevige wind en Lilo’s blauwe rok wapperde een beetje in de wind. Haar zwart jasje, in combinatie met haar haar dat mooi viel en de rok maakten dat ze iets weg had van een filmster. Wat is het fijn om vampier te zijn, dacht Lilo.

Effy liep beheerst over de trappen van de universiteit. Ondanks de wind was het lekker warm. Overal waren er jongeren in t-shirts en korte broeken of rokjes. Zelf had effy, voor de verandering, een crème kleurig kleedje aan. Het zwierde vrolijk om haar benen heen wat een prettig gevoel. De warmte zorgde er ook voor dat het bloed extra goed waargenomen kon worden. effy kon het extra goed ruiken. Maar het deed haar weinig, zeggen dat het haar niets deed zou een leugen zijn, bloed deed haar altijd iets. Maar ze had zich net gevoed dus de verleiding was miniem. Het was haar eerste keer op universiteit, ze was er eigenlijk te jong voor maar ze kon niet eeuwig op het middelbaar blijven zitten. Normaal zou ze nooit toegelaten worden, maar ze had een inlatingsproef gedaan en die was zo goed dat ze niet anders konden dan haar toelaten. Daar was ze wel trots op. Ze snoof de verschillende geuren op, want mensen roken opvallend goed als het mooi weer was. Maar tussen die geuren viel haar nog iets anders op. Een heel zoete geur. Niet menselijk. Een vampier. Een meisje, niet jong meer. Ze stopte en keek rond. Meteen zag ze het meisje in kwestie. Ze stak af tussen al die mensen. Vele jongens keken haar verlangend aan en meisjes met een gemengde blik van bewondering en afgunst. Effy liep op haar af. Hier zou ze haar niets doen, en het zou leuk zijn om iemand te kennen van haar eigen soort. Echt bang was ze niet. Vampieren die op universiteit gingen waren meestal wel niet tegen andere contacten. Anders zouden ze wel thuisblijven. Toen ze net voor lilo stond stopte ze. “hallo, ik ben effy. Is het ook je eerste dag hier.”

Lilo deed alsof ze schrok. Het meisje had zich onopvallend en soepel bewogen, de gemiddelde mens zou schrikken. Daarom deed Lilo dat ook, maar ze had natuurlijk al lang door. Ze was ook een vampier, dat vertelde de zoete geur haar. Die subtiel een bete gemaskerd werd door parfum. Be delicious, DKNY... Lilo glimlachte licht door de ironie. Effy noemde ze dus. "Eerste dag hier, inderdaad, maar niet de eerste universiteit. Wat ga jij studeren?" Lilo nam de vampier in zich op. Wooow, oud. Dat was haar eerste gedachte. Een beetje aarzelend voegde ze toe, maar wel stijlvol. Wie weet kon deze vampier wel gedachten lezen, ze moest op haar gedachten letten. Ook deze gedachte zou dan gelezen worden en ook deze en... Laat ook maar, ze zou dan wel zo gedachten gewend zijn. Ze klede zich stijlvol. Het kleur stond haar goed. Maar als je zo lang weet merk je wel wat je staat. Lilo wist het nog niet helemaal. Goth paste helemaal bij haar uiterlijk, maar haar innerlijk. dus ze testte maar wat, en werd steeds tevredener over haar uiterlijk. Als deze studie af is, dacht Lilo, dan doe ik acteren, dat komt van pas in het leven. Ze had geen idee waar die gedachte vandaan kwam.

Effy glimlachte vaag. Niet haar eerste universiteit. Dat had ze wel kunnen denken. Het zou naïf zijn om te verwachten dat als ze een vampier tegenkwam, het meteen ook iemand zou zijn die hetzelfde meemaakte als zij. Maar dat was niet erg. Anders is vaak beter. Welke richting ze zou volgen. “journalistiek, kan altijd nog van pas worden. moest het enig nut hebben, dan zou ik wel journaliste willen worden. jammer dat het zo nutteloos is.” Effy zuchtte, het klonk overdreven, maar mensen zouden er niets van merken. Want het zou wel normaal klinken voor hun ,dat deden ze veel, zuchten. Effy snapte dat niet. Waarom zou je zuchten, het had totaal geen nut en het gaf een slechte indruk. Maar ze wou het toch ook eens proberen. Ze had het natuurlijk al meer gedaan, en telkens vond ze niet dat het bij haar paste. En toch probeerde ze het keer op keer. “en wat ga jij volgen, en is het je eerste keer dat je het volgt of gewoon nog eens voor de lol.” Het zou kunnen dat ze al jaren telkens opnieuw dezelfde richting weer volgde. Zoals effy deed met het middelbaar. Maar dat zou zij niet doen op universiteit. Je had zoveel keuze, dan moest je maar alles doen. in het middelbaar had ze ook al zoveel mogelijk gevarieerd. Alle mogelijke richtingen, extra uren en speciale opleidingen. Maar het middelbaar was veel eindiger dat het verder studeren. Effy zat er ergens in haar achterhoofd mee dat het meisje haar naam nog niet had gezegd. Het stoorde haar niet echt, maar ze vond het niet echt leuk. Natuurlijk kon ze het ook wel half verwachten. Wel meer vampieren wouden dat niet, maar toch vond ze het niet leuk. Effy zou de naam niet vragen, want zo erg wou ze hem toch ook niet weten. Of misschien wel, maar dan zou ze dat toch niet laten merken. Als ze hem niet wou zeggen uit haar eigen, dan was dat maar zo. Ooit zou ze er wel achter komen, ooit.

Journalistiek, geweldig dacht Lilo. Dat leek haar ook wel wat. misschien deed ze het later, na acteren. En muziek. En dans. Lilo was in geen van deze dingen goed, behalve acteren. Maar als het niet lukte deed ze het later nog wel eens. En als haar studiepunten op waren, betaalde ze gewoon dubbel. Geld zat. Weer zo'n voordeel aan het eeuwig leven. Misschien zou ze ook wel wat moeten doen aan dat gat in haar hand... Boekhouding of zo. "sociologie, en dat is mijn eerste keer, maar rechten heb ik wat vaker gedaan. Ik wou aan Harvard studeren. Staat zo sjiek." Lilo staarde naar de mensen. Hun gedrag was uiterst fascinerend. Ze stonden ook in groepjes of lagen in het gras;.. Bij nader inzien was het misschien tich niet zo fascinerend. Ze had gewoon dorst. Misschien had ik me gisteren moeten voeden dacht Lilo. Ze was het eigenlijk helemaal vergeten.

Sociologie, ook nog een interessante studie, dacht effy. Al was ze daar natuurlijk niet helemaal zeker van. Maar ze dacht het wel. ze wou net iets zeggen toen ze zag dat het meisje haar blik afdwaalde naar de mensen rondom hun. Er waren veel mensen, wat ook wel normaal was voor een eerste schooldag. Er waren er die samengepakt waren in een groepje en daar precies helemaal nooit meer uit wilden gaan. er waren er ook die alleen waren. Maar die stonden niet stil zoals de groepen dat deden. Die liepen rond, ergens naar toe, met een doel. Of soms zaten ze, met hun neus in de boeken. Nu al. Effy vroeg zich af of die enkel alleen waren omdat ze nieuw waren en nog niemand kenden, of omdat ze liever alleen waren. Of misschien mocht niemand hen, en waren ze gedwongen tot alleen te zijn. Effy kreeg onbewust medelijden met die eenzaten, alhoewel er misschien helemaal niets erg aan was. Ze rukte haar blik los van al die mensen en keek terug naar het meisje. Ze zag iets in haar blik. Honger? Nee misschien nog geen honger, wel al verlangen. Maar dat was normaal, zelf effy vond de geur van het warme kloppende bloed aantrekkelijk, en zij had zich net gevoed. Een jongen van 25, vegetariër en een hater van alles wat ongezond was. Dat zag je ook aan hem, hij zag er zo zuiver en mooi uit. Jammer dat hij dood moest. Maar het was voor het algemeen goed, stel je voor dat ze zich niet gevoeld had, wie weet had ze zich dan niet kunnen beheersen. Wie weet had ze hier dan wel meer dan een iemand vermoord. Want, zo te ruiken, waren er hier ook gezondheidsfreeks te vinden. Maar ze zou niemand nemen van op de school waar ze nog maar net zat, voor haar eerste keer dan nog wel. nee, ze wou geen opschudding, wat een dood iemand zeker zou veroorzaken. Dus het was maar goed dat ze die jongen genuttigd had. “zit er iets lekker tussen?” vroeg ze nonchalant, alsof ze het over het weer hadden. Maar anderzijds, welk normaal mens had het nu ook nog over het weer.

Lilo keek haar aan. Effy had haar helemaal door. Ze grijnsde en zette haar hoektanden op haar lippen. "Het zit hier vol lekkers. dat meisje daar bijvoorbeeld. Ik ruik het zout van haar tranen nog, ik heb even opgevangen dat haar liefje net met haar gebroken heeft. Net voor school. Ze moet wel gebroken zijn, misschien moet ik haar uit haar lijden verlossen. "Ze likte haar lippen dramatisch af, ja actrice zou iets voor haar zijn. Om duidelijk te maken dat ze maar een grapje maakte grinnikte Lilo even. Ze besefte dat ze haar naam nog niet gezegd had. ze wou die er even tussen flansen, maar dan subtiel. "Ik zal een boek schrijven, een detective: "Lilo Achmatova: de unifmoorden" Die titel mag wel wat origineler... maar ik hou niet zo van detectives, misschien iets anders... vampiers voor beginners?" Misschien zat er wel een toekomst in schrijfster. Is er eigenlijk wel een toekomst voor iemand die eeuwig leeft? Lilo dacht er eigenlijk niet te veel over na, het eeuwig leven was zo... gewend na 500 jaar. De mensen van wie ze houd zijn al dood, en ze had al geleerd dat je je beter niet hecht aan mensen.

Effy snoof een heel klein beetje, en rook toen ook de tranen van een meisje. Ze vond haar niet echt lekker ruiken, smakelijk, dat misschien wel, maar lekker, nee zeker niet. Te ongezond, en met haar vers verdriet zou die gezondheid ergens ver weg gestoken worden. effy had geen gave, maar ze voelde echt dat er ijs voor haar in de heel nabije toekomst was. Waarschijnlijk chocolade. Effy bracht haar aandacht terug naar het meisje toen die weer begon te spreken. Ze sprak over boeken schrijven, ja daar had effy ook al aan gedacht. Maar dan niet meteen detectives of andere fictie. Nee zij zou het op de waarheid houden. ‘de geschiedenis, zoals ze echt was.’ Want uit ervaring wist ze dat de geschiedenis vaak overdreven uitvergroot of juist verbloemd werden. Uit wat ze zei maakte effy op dat het meisje lilo heette, ze wist het niet zeker, maar toch vrijwel zeker. “ja schrijven kan je doen, tijd zat, het enige wat je nog nodig hebt is fantasie, en met zoveel tijd, zou het me niet verbazen dat je niet gewoon fantasie zou kunnen creëren.” Zei ze zachtjes, ze had er niet bij nagedacht om op een normaal niveau te praten, maar al bij al zou ze voor lilo wel verstaanbaar zijn. net toen ze wou zeggen dat ze niet had opgelet voor haar stemvolume, ging de bel. Effy keek naar de lucht, wat natuurlijk geen nut had. Alsof je geluid kon zien voortvloeien in de lucht, maar het was gewoon een gewoonte. Want stel je voor dat je het toch eens zou kunnen zien, dan wou ze erbij zijn. overal rondom hun bewogen mensen. Effy dacht vlug na. Het was de eerste dag, geen les, kennismaking met de gebouwen. Nog zo iets nutteloos, maar daar was niets aan te doen. het betekende wel dat alle eerstejaars samen waren voor een dag. Ze voelde zich net als een eerstejaar in het eerste middelbaar, een jaar dat zij nooit gedaan had, maar toch kon ze zich voorstellen hoe het voelde. Zo klein tussen allemaal grotere vreemde mensen, in een grote vreemde ruimte. Ze keek naar lilo “zullen we maar eens gaan kijken hoe deze school in elkaar zit?”

Lilo grijnsde. Hoe de school in elkaar zat? "Universiteiten zijn anders dan andere gebouwen, of gebouwgroepen. Dat is logisch, maar toch spreekt veel voor zich. Hier groot gebouw, griekse stijl, maar ik vermoed dat binnen zeer modern is. En toch enkele beglazing, what a shame. andere gebouwen ook, veel aula's die er allemaal hetzelfde uitzien. Deze universiteit wilt, net zoals alle anderen, ook groen zijn. Veel gras dus, en bankjes. Ik vermoed een meer, op zen minst een vijver. Maar het milieu is toch niet zo belangrijk want er gaan massa's papier door en ja... enkele beglazing. Dit is natuurlijk wel het oudste gebouw zijn, de andere zullen wel dubbele hebben." Lilo kande de gemiddelde universiteit. of het was een grote hoop gebouwen, of het was dit, een grote hoop gebouwen verspreid en afgescheiden door wat groen. Geen wonder dat er hier zoveel milieu freaks te zien en ruiken waren. Toch stapte Lilo mee met de mensen. Ze ging ervan uit dat Effy wel zou volgen.

Effy luisterde aandachtig naar de uitleg van lilo, maar van wat ze zei, deed een universiteit haar sterk denken op bepaalde middelbare scholen. Zo van die privé scholen waar allemaal snobs waren samen gehoopt en begonnen opscheppen over welk soort auto ze hadden. Effy had ooit op zo een school gezeten,maar dat was maar een keer, en ook de enige keer dat ze het ooit zou doen. het was er saai en iedereen was er verwaand. Ze had ook ouders moeten verzinnen met een hoog geplaatst beroep, wat niet zo simpel was als ze eerst gedacht had. Want de kans was veel te groot dat een van die snobs zijn ouders ook zo een job had, en dan was ze gejost. Maar het was gelukt en ze zou het gewoon nooit meer doen. normale mensen waren veel leuker om mee om te gaan. effy merkte dat iedereen rondom haar nu echt gehaast werd. Ze voelde haar opgepropt, alsof iedereen tegen haar duwde. Maar niemand raakte haar aan, daar zorgde ze wel voor. Haar koude huid zou te alarmerend werken voor anderen, en ze wou nog niet het minste beetje opschudding veroorzaken. Lilo ging ook naar het gebouw, en dat vond effy maar goed, al bewegend vielen haar ontwijkingmanoeuvres minder op. Ze volgde snel en hoopte dat wat zou komen niet overdreven saai zou worden. ze kwamen in een grote zaal waar het geroezemoes de ruimte een drukke indruk gaf. En nu effy even goed oplette, het was er ook druk. Ze gaf het ontwijken op en merkte dat de mensen die haar aanstootten nu verschrikt achteruitdeinsden voor ze verder liepen. Effy zuchtte, waw deze zucht kwam wel goed en voelde niet overdreven. “ik wist niet dat er zoveel eerstejaars waren.” Mompelde effy naar lilo, ze hoopte dat ze het zou horen. Want hoewel dat normaal geen probleem zou zijn, leek het nu wel of effy haar stem meteen verdween in de massa.

Lilo glimlachte. "Gho volgend jaar is de helft ervan weg." Lilo sprak uit ervaring. De helft was wat overdreven. Een vierde was een betere gok. En na het tweede zou er van die rest nog eens een derde vertrekken. Lilo had slechts 1 keer blijven zitten. In het 2de. Haar eerste keer dat ze ging studeren. Sinds dan had ze altijd geweldige punten. Ze zag dat Effy mensen vlotjes ontweek en deed dat zelf ook. Niet zo succesvol. Er was een meisje en die raakte Lilo's arm aan, draaide zich om en had grote ogen opgezet. Waarom eerstejaars, vroeg Lilo zich af. Die gaan altijd defectieve spelen. iedereen die dokter wilt worden zal de oplossing voor kanker vinden, elke student advocaat zal enkel waarheid aan het licht brengen. Iedereen denkt hier in het eerste jaar dat ze de wereld gaan veranderen. En dat meisje ging dus waarschijnlijk op onderzoek uit. Lilo keek even naar Effy, hopend voor steun, want ze had geen idee wat te doen.

De helft zou al wegzijn na het eerste jaar, ja dat had effy wel al gehoord. Wie weet was zij wel bij die helft, misschien zou het toch zoveel moeilijker zijn dan ze verwachtte, wie weet ging ze wel kei hard af. Daar mocht ze niet aan denken, ze ging het goed doen dit jaar. En zelf als dat niet het geval was, dan kon ze het altijd nog eens proberen, en nog eens en nog eens. Tijd zat. Effy merkte dat lilo ook bezig was mensen te ontwijken, wat al evenmin succesvol was. Ze zette haar op haar tenen en keek de zaal rond. Jammer dat ze zo klein was. Maar aan het geluid te horen was er ergens in de rechterhoek van de zaal iets minder volk. Ze liet haar terug op de bal van haar voet vallen en keek naar lilo. “kom, ik denk dat daar een iets rustiger plekje is.” Zei ze en ze probeerde haar een weg te banen door de massa. Daarbij botste ze vaak waardoor die mensen opsprongen van de schrik. Na een aantal meter en een tiental mensen die verward over de koude plek op hun arm wreven werd het minder druk. Er waren open plaatsen waar je gemakkelijk kon staan zonder omver gelopen te worden. dit was beter. Gemakkelijker voor hun en minder angstaanjagend voor de anderen. Want hoe vreemd het ook was, vele mensen leken koude toch iets eng vinden. Alsof het meteen betekende dat het koude ding doods en onnatuurlijk was. Wat in dit geval ook zo was, maar toch niet altijd. Ze deden toch ook niet alsof ze gingen sterven als ze in de winter naar buiten moesten, alhoewel, zo waren er wel. wat effy niet snapte, zo koud kon het toch niet zijn. maar natuurlijk wist zij daar niets van ,ze had zelf nooit kou gehad in haar leven. Zelf niet toen ze nog mens was. Dus misschien betekende het wel dood. Maar waarschijnlijk was het gewoon niet prettig om aan te voelen.

Lilo knikte en volgde Effy gedwee. Ze raakte ook wat mensen, en negeerde het gewoon. Fijn, onopgemerkt zijn is al mislukt. Maar zo belangrijk was dat niet. Wie weet komt er een meisje naar ons af en zegt ze : ik weet wat julie zijn ! vampiers. Dan zou Lilo doodleuk antwoorden: stel de meest voor de hand liggende vraag: wat eten we? Ze kon het zich zo voorstellen, maar dan zou ze haar boeltje wel mogen pakken. Lilo hoopte dat het niet zo ver zou komen. De directeur begon een saaie speech te houden over de geschiedenis van de school en hoe belangrijk studeren is en dat het helemaal hetzelfde niet is als het middelbaar. En meer van die bullshit. Lilo luisterde niet. Ze keek rond. Zouden er nog vampiers zijn? Door de hitte was de geur van bloed zo overweldigend dat ze het niet zeker wist.

Effy was opgelucht, eindelijk iets wat een rustigere plek moest voorstellen. Niemand raakte haar toch nog aan. Ze hoopte dat wie ze aangeraakt had niet hetzelfde volgde zou volgen als zij, dan zou ze misschien toch nog onopvallend kunnen blijven. Zo onopvallend mogelijk. Ze kon niet wachten tot ze aan de lessen zou beginnen, anderzijds zou ze niet samen in de les zitten met lilo. Ze had nu eens iemand waarbij ze zich niet menselijk moest gedragen. Natuurlijk wel normaal, maar niet overdreven normaal. Ze zou bij haar tenminste gewoon een vampier kunnen zijn. niet een buitengewoon mooie, koude, sterke en onaanraakbare mens zijn. onaanraakbaar in het punt dat ze geen wonden kon krijgen, niet ziek werd en geen pijn leed. De toespraak van de directeur ging het ene oor in en het andere uit. Wat interesseerde haar het nu dat de school oud had en tradities had. Dat ze hun best moesten doen en dat alles kon als je er maar in geloofde. Dat was zever. Want als alles kon als je er maar in geloofde, waarom moest je dan ingangsexamens doen, of al hoge punten gehaald hebben op andere universiteiten. Nee, hier namen ze alleen het beste van het beste. De mislukkelingen en minder begaafden hadden hier niet eens de kans om op deze school te komen. Natuurlijk ging alles dan. Bij deze kinderen was alles altijd al gegaan, waarom dit dan niet. Effy wist dat het schijnheilig was van haar om dat te denken. Want bij haar lukte ook altijd alles, en daar was ze blij om. Maar desalniettemin vond ze dat de directeur het recht niet had om zo iets te zeggen. Ze vroeg zich af of ze nog van richting kon veranderen. Dan zou ze ook sociologie doen, ze had later nog tijd genoeg om journalistiek te volgen. En dan was ze nu tenminste al bij iemand. Maar anders gezien was het maar zwak om te veranderen van richting voor iemand die je amper een uur kent. Het was natuurlijk ook een vampier. Maar ze zou ook vrienden kunnen worden met mensen, al was dat niet hetzelfde, mensen waren oppervlakkiger, ze hadden nog niet genoeg gezien van het leven om te weten wat het was. Mensen irriteerden haar vaak, ook omdat ze enkel bij haar waren voor haar uiterlijk en het feit dat ieder meisje haar wou zijn. en niet om wie ze was. Ja misschien was het wel beter om te wisselen. Ze zou nog eens op universiteit gaan hierna, en hoe groot was de kans dat er een andere vampier in je jaar zat. Dan zou het toch dom zijn om dat niet te benutten. Maar zou lilo haar dan niet zielig vinden, het meelopertje dat alles doet om bij haar te zijn. dat kon, maar dat wist ze niet. “zou je het erg of raar vinden als ik naar jou richting zou veranderen?” vroeg ze.

Lilo was positief verrast door die vraag. "neen Ik zou het geweldig vinden. Dan ken ik je. Misschien verander ik wel naar journalistiek. Ik kaan sociologie later nog doen, maar mijn plan was om eerst nog fotografie te studeren." Lilo zou het echt geweldig vinden, nog een vampier. De mensen... ze kon er niet goed mee overweg, en als ze te lang met iemand omging waren ze binnen de week mysterieus verdwenen...