Zonneaanbidden voor beginners

Het was warm. De hitte stak af tegen haar koude huid en er vormden zich al snel druppels water op haar hele lichaam. Lilo vroeg zich af of het bij mensen zo was, of het enkel en alleen zweet was. Mensen, die zie je hier niet. Ze was hier naartoe gelopen. Ze moest ergens beginnen, en dat was dus een sympathiek dorpje gevonden. Kleine schattige straatjes en heel veel souvenirs met pareltjes. 3Man had haar proberen overvallen. Lilo's ogen gloeiden donker op. Ze had zich niet gevoed aan hen. Een voordeel aan de kleine straatjes was dat ze de lijken onopvallend ergens kon dumpen. De mensen zouden wel op de snel ontbindende stank afkomen. in deze hitte zou het geen 3uur mogen duren. Ze had zich niet gevoed aan de dieven, het waren mannen. Lilo dronk geen mannen. en dan nog, ze had ook liever wat zuiverheid in haar voedsel. De vrouwen hier verkochten zich vaak, en mannen sliepen met veel vrouwen. Onderdanigheid smaakt slecht. Toch had ze een meisje kunnen vinden. Een maagd, lelijk, maar zuiver van hart. Lilo deed haar boerka uit an schudde haar haar uit haar ogen. Met haar zandkleurige bikini voelde ze zich bijna een deel van de woestijn. Bijna. eigenlijk toch niet zo. Haar glinsterende ijskoude huid waas zowat het tegenovergestelde van deze omgeving. Maar ze voelde haar thuis. Alsof dit zo zou moeten. Alsof vampiers gemaakt waren om in de woestijn te leven. de brandende zon deed haar goed. Ze zou hier eeuwig kunnen blijven liggen. Toen nam ze een zoete geur waar, ze was niet alleen. Een andere vampier kwam in razend tempo haar kant uit. "zelf in het midden van de woestijn kan ik niet meer alleen zijn... dat is nu altijd zo sinds Forks, het is een vloek!" De vampier kon haar zeker ruiken en van alle kanten dat hij heen kon gaan ging hij naar Lilo, Dat is dus geen toeval. Ondanks dat ze halfnaakt was, voelde Lilo zich niet zwak. Integendeel. Haar ogen waren bloedrood. Je zou bijna verwachten dat ze elk moment bloed kon huilen. De zon gaf haar kracht.

Hayley rook een andere vampier. eindelijk! dacht hij. hij stoof er op af. hij kon nu op volle snelheid gaan want mensen zag je hier niet. de zon liet zijn huid mooi glinsteren. binnen 1 seconde stond hij naast hij de andere vampier. het was een meisje. 'hey' zei hij vrolijk maar toch voorzichtig. want wie weet , misschien was deze vampier wel helemaal niet aardig.

Een andere vampier stond voor haar. hij zei gewoon hey, alsof hij elke dag in het midden van de woestijn een vampier tegekwam. Een in ondergoed. Plots voelde ze haar heel naakt. Ze liet haar vachthouding voor bekeken. "Hey... Wie ben jij, wat brengt jou hier?" Lilo voelde zich dom dat ze haar vechthouding had laten vallen. Toen voelde ze zich dom dat ze niet doorhad dat ze die helemaal niet nodig had. 1 beweging en ge grond was weg onder zijn voeten, of ze kon hem ermee bedelven... zoveel mogelijkheden. 500 jaar en steeds vergeet ze dat ze in elke situatie de touwtjes in handen heeft.

het meisje nam een vecht houding aan maar liet die daarna weer zakken. "Hey... Wie ben jij, wat brengt jou hier?" 'ik ben Hayley' antwoordde hij 'en ik kom hier vaak om alleen te zijn. er komt hier bijna niemand dus kan je goed nadenken' zei hij met een glimlach. 'wie ben jij en waarom ben jij hier? in deze woestijn?' vroeg hij vriendelijk. hij keek even naar zijn voeten. hij was aan het nadenken... die dag was zo ver weg maar elke dag leek het nog steeds alsof het gisteren was. hij keek weer naar het meisje en glimlachte weer. zijn pokerface. zo liet hij niemand zijn geheim weten.

Lilo was snel haar kleren bij elkaar aan het pakken en klede zich aan. Hij was een jongen, maar haar half naakte voorstelling leek hem niets te doen. Misschein was dat een eigenschap van vampiers, ze wist niet hoe ze zelf zou reageren op een halfnaakte mannelijke vampier. 500jaar en geen enkele ervaring met dat soort zaken, moest ze maar eens verandering in brengen. Een steek van pijn schoot door haar heen, hoe durfde ze zo te denken. Er was slechts 1 man in haar leven, en na zijn dood zou dat niet veranderen. een beetje verdwaasd antwoorde ze . "Lilo, zonnen, die bol lava geeft mij kracht.

Hayley zag dat het meisje haar kleren bij elkaar raapte oh ja dat was ook zo , ze stond hier in haar ondergoed. hij lette er niet op. zou hij haar helpen haar kleren op te rapen? nee beter van niet , dat was waarschijnlijk vreemd. hij dacht dat ze het misschien ook vreemd zou vinden dat hij nog niets had gezegd over dat ze halfnaakt was. ze begon te praten "Lilo, zonnen, die bol lava geeft mij kracht." Hayley knikte een beetje. ze leek een beetje afwezig. dat was hij ook vaak dus het deerde hem niet. waar konden ze nu over praten? hij kon niets bedenken... hij zuchtte had hij weer hoor. eindelijk een aardige vampier gevonden , wist hij niets om over te praten!

De vampier zuchte en Lilo keek op. "hoe oud ben jij eigenlijk." Zou hij iets kunnen zoals zijzelf? De kans leek haar niet groot.Maar hier, veel te dicht bij Forks weet je nooit. Het leek wel een broedplaats voor vampiers die de vreemdste dingen konden, meegemaakt hadden... Waarschijnlijk had hij ook wel zoiets. een geheim dat hij erger achte dan die van alle anderen samen. Lilo had dat ook, Ze had hem begot zelf vermoord, en dus helemaal geen recht van spreken. Maar het vrat haar binneste op.

Hij zag dat Lilo op keek toen hij daarnet even zuchtte. "hoe oud ben jij eigenlijk." vroeg ze. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. '16. Maar ik ben al 200 jaar een vampier. Das dus nog niet zo heel lang, als zeg ik het zelf.' hij lachte even 'en wat is jou leeftijd?' ze leek rond zijn leeftijd maar hoelang iemand een vampier was wist je niet door naar die gene te kijken. Soms wel maar dan kwam het door de kleding of de manier van praten. Hij zag hem weer even in zijn gedachten en voelde zich weer ...verliefd. Het was nu echt tijd om hem te vergeten dacht hij. Hij was allang dood en had hem niet eens zien staan. Hij hoopte dat hij hier in de buurt iemand vond maar die kans was klein bedacht hij.

Lilo keek hem verward aan. Ze vroeg zich af of hij het zou merken als ze niet antwoorden. Hij leek zo ver in zijn verleden te zitten op deze moment. Hij deed zelf niet eens moeite om een pokerface op te zetten. Iets waar vampiers nochtans redelijk goed in zijn. Een gesprek voeren is moeilijk als beide partijen eigenlijk met hun hoofd ergens anders zitten. "500, misschien zit ik er 50jaar naast. Na een tijdje stop je met tellen. Het is niet echt de moeite om je verjaardag te vieren, vieren dat je het weer eens 365 dagen hebt volgehouden op deze wereld als de kans dat je sterft klein is." Lilo keek hem nadenkend aan. Hij zou neit antwoorden... het was sterker dan haarzelf. "Waar denk je aan?"

Hij hoorde haar vaag wat zeggen over 500 jaar en een verjaardag maar zat niet echt meer met zijn hoofd hier op aarde. 'waar denk je aan' vroeg ze. Dit haalde hem uit zijn gedachte gang. En op momenten als dit was hij blij dat vampiers niet meer konden blozen anders was hij dat nu aan het doen.. kon hij haar vertrouwen? Hij dacht van wel 'ummh aan ...' hij beet een beetje op zijn lip. Het was een oude gewoonte. Hij zuchtte daarna weer even. 'ik dacht aan een jongen ik was verliefd op hem. Eigenlijk nog steeds. Hij is al lang dood ,want wij waren toen allebei nog mensen en hij is geen vampier geworden. Maar...' hij haalde zijn schouders op. 'hij zag mij gewoon als een vriend. Die avond werd ik aangevallen door een paar mensen die mij haatte ze gaven mij klappen en lieten me voor dood achter... daarna werd ik gebeten door een vampier. Die heeft mijn leven gered... en ik dacht er net aan dat ik niet... niet in het verleden moet blijven hangen en vooruit moet gaan , voor zover dat nog kan , maar het lijkt allemaal alsof het gisteren was. Alles' hij keek weg. Wat zou ze wel niet denken! Waarschijnlijk dat hij vies was of iets anders.... hij vroeg zich af waarom hij het haar zo makkelijk kon vertellen.. hij had het nog nooit aan iemand verteld en hij voelde zich meteen al een stuk beter. Hij keek weer naar het meisje. Ze had iets wat hem haar snel deed vertrouwen.

[beetje vaag geschreven xD of niet? ik had nu gelukkig wel vet veel inspi ^^ xD]

Lilo keek hem aan, ze wist niet goed wat te zeggen. Ze zat in net dezelfde situatie. Ze zou niets kunnen zeggen dat hem beter deed voelen, want zelf zat ze er al meer dan dubbel zo lang mee, en de pijn werd niet minder. "Ik was net gemaakt, had al 3man vermoord, ging naar huis. Naar mijn man. Ik wou hem veranderen. Hij wou niet, ik was een monster. Ik dwong hem, maar kon mij niet bedwingen. Nu is hij dood, mijn schuld. Ik ben een monster en kan van niemand anders houden dan hem. Ik..." Lilo's woorden slokten. "Ik moet het verleden achter mij laten. Het is te laat, ik heb het verpest. Hij is er niet meer voor mij. En hij zou me niet eens meer willen moest hij er wel nog zijn."

[mooi geschreven hoor, maak je geen zorgen:) keep the good work up]

hayley luisterde naar haar verhaal. Als een newborn had ze 3 mannen vermoord en haar eigen man wou haar niet meer. Zij had hetzelfde als hij , haar geliefde dood en nog steeds met het verleden in je maag. Hij knikte. Hij wist niet echt iets te zeggen. Over zulke dingen kan je geen dingen zeggen die je beter laten voelen , wist hij zelf. In de verte hoorde hij een gedaante verwissellaar of een wilde wolf maar hij kon het verschil nooit goed horen. Hij glimlachte een schuine . Beetje verdrietige glimlach. Het beeldde uit hoe zij zich allebei voelde. Dat vond hij tenminste. Verdrietig maar je probeert het achter je te laten. Het enige wat hij op dit moment kon bedenken was zeggen je bent geen monster maar... zoiets zeggen maakt het er niet beter op. Soms voelde hij zich ook verschrikkelijk als hij weer een dier doodde. Het moest maar helemaal wennen kon hij nooit daarom joeg hij meestal op oude, zieke of zwakke dieren.