Rondhangen en genieten

Langzaam sloot hij zijn ogen, een ontspannen zucht verliet zijn keel. Het was rustig hier in het bos, tenminste nu nog wel. Ergens in de verte hoorde hij wat vogels fluiten en weer ergens anders gekraak van een paar herten die de takjes braken met hun hoeven. Het waren natuurgeluiden, iets waar hij zich niet aan ergerde. Paul opende langzaam zijn ogen weer en liet zijn blik door het bos glijden. Zonnestralen schenen op het groene bladerdak van het bos, een zachte wind waaide door de bomen, waardoor het licht op de grond meebewoog en een leven begon te krijgen. Het zou nu perfect zijn om te veranderen en een stukje te gaan rennen. Misschien zou hij dat zo wel doen, als hij genoeg had van de stilte.

Na enkele minuten was hij opgestaan en liep geruisloos langs de bomen. Zijn handen zaten vertopt in zijn broekzakken. Eigenlijk had hij nu geen flauwbenul waar hij nu heen liep, maar hij zou de weg wel terug vinden. Daar was hij zeker van. Een klein glimlachje verscheen rond zijn mond.


-beste flutpost ever x_x-

Takjes braken onder een paar grote witte poten. Af en toe verwarme een zonnestraal haar witte vacht. Abii was nog licht chagrijnig van de nacht die ze had gehad. Ze werd samen mat een lid van de pack op de wacht van de rand gezet. Ze had samen met wat andere gedaantewisselaars nog een vampier de hell in gebracht. Abii werd die vampieren zo zat en het leek alsof er steeds minder gedaantewisselaars kwamen. ''Filthy bloodsuckers'' Gromde ze. Niet dat iemand het om haar heen kon verstaan. Langzaam ging haar rennen over in een lopen. Een grote roze tong hing uit haar bek en haar ademhaling was veroogt. Een zucht ontsnapte uit haar keel terwijl ze tot stilstand kwam. Haar licht groene ogen keken het bos door, haar neus hield elk klein geurtje in de gaten. De zon stond fel op dus bloedzuigers waren waarschijnlijk nergens te vinden. Ze konden op het moment maar uit kijken. Abigail sloot haar ogen en haar poten veranderde weer terug in vrouwelijke handen en voeten. Haar neus trok zich in en haar vrouwelijke gezicht kwam weer boven. Haar lichaam was bekleed met een aqua blauw T-shirt en een zwarte skinny jeans. Ze keek wat verveeld uit haar ogen en stapte langzaam door. Ze stapte op een omgevallen boomstam en door haar evenwicht te houden liep ze zonder moeite er overheen. Op dit soort momenten merkte ze pas hoe erg ze Dean miste. Met hem had ze altijd wel kunnen lachen, zijn idiote ideeën en ze dan nog uitvoeren ook. Een lach verscheen flauwtjes op haar gezicht. Ze wist dat niemand zijn aanwezig hij kon vullen. En zeker ook als er zo weinig gedaantewisselaars waren waarmee ze kon praten. Met mensen kon ze sinds ze in een wolf kon veranderen niet meer mee praten. Waar over zou ze ook kunnen praten. Ze zou moeten liegen over wie ze was en wat ze deed met haar overgebleven tijd. Met haar ogen naar beneden gericht sprong ze van het eind van de boom af. Met haar hand streek ze een lok met haar achter haar oor. Haar ogen richten zich naar voren toen ze takjes hoorden breken voor haar. ''Ownee niet een mens hé'' dacht ze wat geirriteerd in haar hoofd. Alsnog zetten ze een vriendelijke lach op. Haar ogen twinkelde ''Heey'' zij ze beleeft naar de voorbijganger. Het horen kraken van andere takjes deed haar stoppen. Haar ogen stond naar de plek van het geluid. Wat ongeduldig wachtte ze op wat er achter de bosjes verscholen zat. Aan het geluid te horen was het niet groter dan een konijn. Haar aandacht lag op het geluid gericht en niet meer, op de voorbijganger.

-hoop dat je er iets mee kunt =3-