I wish the best for you

Met een noodgang kwam Riona aan in haar Golf. Nog voordat de auto helemaal stilstond gooide ze het portier al open en zag hoe de politie en de ambulance bij haar huis stonden. Ze wist niet hoe het met haar vader ging, misschien leefde hij al niet meer. De buurvrouw had haar opgebeld om te zeggen dat ze had gezien hoe haar vader van het balkon was gevallen, zomaar, uit het niets. Riona was bang, ze durfde eigenlijk niet te vragen aan een broeder of agent hoe de situatie was. Maar ergens wist ze ook dat het haar plicht was, haar vader had niemand meer. Haar moeder, de vrouw van John, haar vader, was overleden toen Riona 3 jaar oud was aan een ziekte. Maar haar vader bleef altijd optimistisch, anders dan Riona zelf. Riona liep langzaam naar 1 van de agenten toe, "Hoe is het met...Met mijn va.." begon ze maar de agent schudde zijn hoofd, "Het spijt me mevrouw Walker, uw vaders hart heeft het begeven tijdens het reanimeren..Gecondoleerd" Opeens had Riona een bloedhekel aan het Engelse accent, die zo bekakt mogelijk de woorden uitspraken, "Hoe bedoel je, dood?!" zei ze een beetje jammerend, "Mijn vader zal nooit zomaar doodgaan!" Een broeder kwam tussenbeide, "Nee, niet zomaar dood nee. Door de val heeft hij een schedelbreuk opgelopen en de klap is hem fataal geworden, mijn oprechte.." maar ook hem liet ze niet uitspreken, "Hou je kop!" zei ze nu snikkend. De agent trok zijn schouders op en keek even naar haar, "Kan je bij iemand terecht?" vroeg hij nu een beetje bezorgt. "Nee..Ik ken hier niemand in deze vreselijke plaats! Ik heb niemand meer!" huilde ze woedend naar de agent die er maar een beetje hulpeloos bij stond.

Edward was gestopt wanneer zij dat had gedaan. Een ambulance stond bij het huis en ook enkele politiewagens. Hij zag een man op een brancard liggen en stapte meteen uit. Hij hoorde wat ze zeiden. Een schedelbreuk van zo'n hoogte. Kon niet. De weerwolf! Kort keek hij naar Riona en keek even naar de man in de ambulance en wist meteen wie het was. Zijn pa. Die wist het vast ook wel dat dit niet van de val kwam. Een weerwolf had een mens vermoord. Om welke reden? Edward wandelde rustig naar het huis toe en keek dan naar zijn pa die bij de man op de brancard lag. Geen hartslag, hij was werkelijk dood. Hij kon niets doen voor Riona, opvangen konden ze haar niet want dan wist ze meteen wat ze waren. Kort keek hij naar de agent en gebood hem om weg te gaan. 'Hé, misschien is het beter dat je even mee gaat naar het ziekenhuis ofzo. Alhoewel. Misschien kan mijn vader je het dan beter uitleggen ofzo.' Waarom was hij hier in godsnaam? Dit meisje kon hem niets schelen, maar het was om de weerwolf dat hij hier stond. Oh, Joan zou hier van te horen krijgen dat was zeker.

Alice hoorde de sirenes in de verte. Haar vader zou vast terplekke zijn als er iets ergs was gebeurd. Gelukkig was het een bewolkte dag en kon ze het huis verlaten zonder na te moeten denken over eventuele problemen die zouden komen met haar glimmende huid. Eigenlijk wilde ze Carlisle wel even spreken, en het leek haar dichtbij dus misschien kende ze de mensen wel. Snel pakte ze haar tas en liep de deur uit. Het eerste stuk door het bos kon ze natuurlijk vrijuit rennen, maar eenmaal in het zicht van de mensen moest ze zich inhouden tot een normaal en veel te kalm tempo. Uiteindelijk kwam ze aan in de straat die vol stond met politie wagens en een ambulance. Haar vader was nergens te bekennen, want zijn auto was niet terplekke en hij ging bijna nooit mee met een ambulance. Uit nieuwsgierigheid kwam ze toch wat dichterbij en hoorde de mensen spreken van een man die van zijn balkon was gevallen. Ze kneep haar ogen samen en keek naar de plaats des onheil. Wat vreselijk moest dat zijn voor zijn familie, dacht ze en keek rond, om een meisje van haar school te zien staan. Ze huilde, praatte hard, vertoonde alle tekenen van verlies. Alice werd overspoeld door sympathie voor haar en liep op haar af. Hoewel ze zich meestal niet zo veel onder de mensen bracht en liever bij haar broers en zussen bleef, kende ze toch bijna iedereen van school. Edward was kort na haar verschenen en stond bij Riona. Hij kon makkelijk op haar letten, maar toch trad ze naderbij met haar sierlijke passe. 'Edward' zei ze even als begroeting naar haar broer. 'Gaat alles een beetje?' vroeg ze. Al was dit nogal een standaard zin en wist ze dat het eigenlijk helemaal niet ging was er niet veel dat ze op dit moment kon doen. Door de muur die zij en haar familie hadden gecreëerd had ze bijna nooit contact met anderen uit de school. Riona zou haar dus ook niet echt kennen, alleen oppervlakkig, als het meisje dat altijd bij de andere bleke kinderen zat. Edward leek toch al wat meer vertrouwd, misschien had hij eens een praatje met haar gemaakt.

Riona schrok heftig van de plotselinge stem van de jongen en een meisje. Toen de jongen vroeg of ze mee wou naar het ziekenhuis schudde ze van nee, "En dan daar zeker meer medelevende blikken krijgen? Nee bedankt" sloeg ze zijn aanbod af. Toen kwam het meisje om te vragen of alles ging, "Nee, het gaat NIET! Jij en JIJ(ze wees naar Edward) hebben misschien familie in overvloed, maar zoveel geluk heb ik niet! Ik mag dan misschien veel geld hebben of een groot huis of wat dan ook, maar het échte geluk, een familie dus, heb ik niet meer. Dat ligt nu dáár (ze wees naar de brancard waar haar vader op lag) Het ligt...Ligt..En staat niet meer op..." ze kromp in elkaar en bleef zo een tijdje voor zich uit te staren, "Ik hoef jullie misplaatsende medeleven niet die toch alleen maar komt om jullie zelf een goed gevoel te geven.." mompelde ze halfhuilend.

Op haar dooie gemak slenterde Amelia door de woonwijk, een grote zwarte Doberman Pincer met een gespijkerde halsband volgde haar op de voet alert om zich heen kijkend. Amelia’s sloeg de hoek om en haar oog viel op een auto met zwaailichten en een meisje dat leek te schreeuwen en te huilen. Meteen verstarde haar houding toen haar oog viel op een jongen met parelwitte huid, ze vloekte binnensmonds en liep rustig naar het tafereel. Nu zag ze een man op een brancard die in een ambulance werd afgevoerd, de hond naast haar stopte toen zijn oog viel op de parelwitte gedaante. Het dier gromde.
‘Jupiter, beheers je!’ Siste ze en ze klikte de leren riem vast aan die van Jupiter en liep naar het tafereel. Langzaam liep ze naar het meisje en trok even kort aan de riem van Jupiter die de jongen aan bleef staren.
‘Ik heb gehoord wat er is gebeurt.’ Zei ze aarzelend, normaal opende zij nooit het gesprek. ‘sterkte’ prevelde ze alleen en rustig keek ze het onbekende meisje aan die volledig door het lint ging tegen een agent. Amelia’s ogen gingen heel langzaam naar de jongen, en zijn naam schoot haar te binnen. Edward. Een Cullen, o shit … Dacht ze en ze zuchtte ongemakkelijk. Een kleine zwartharige gedaante kwam erbij en ze trok wit weg, Alice. Ze had haar gezien en wist het. Ze raapte al haar moed bij een en bleef staan.

Edward keek haar gepikeerd aan en snoof even. Toen ze naar hem begon te wijsen en vanalles hoorde zeggen wou hij haar een lap geven maar hij hield zich maar in. Toen ze even zweeg keek hij naar zijn zus en sloot even zijn ogen. Oke, ze was kwaad en triest. Kon hij er wat aan doen. 'Wees blij dat ik je gevolgd ben omdat ik bezorgd was. Ik heb niemand anders zien vertrekken toen. 'En familie in overvloed hebben we niet dus ik zou je kop maar houden. En ik nog zij doen dit om onszelf een goed gevoel te geven, we doen dit omdat we ons zorgen maken om he.' Zei hij met een duidelijke irritatie in zijn stem, aan zijn hele uiterlijk was niets van kwaadheid te bespeuren, alleen zijn stem die veraade hem duidelijk. Wat dacht ze wel niet. Ze was maar één mens. Hij leefde al een eeuw lang, wist dat zijn echte familie al gestorven was. Hij zou nog meer mensen zien sterven die hij lief had. Zelfs Bella, hij wou niet dat ze een vampier werd. Nee, dan zou zij ook haar familie zien sterven en die pijn wilde hij haar besparen. Abrupt draaide hij zich om en stoofde naar zijn wagen en stapte daar dan ook in. Kort keek hij nog naar Alice met een vrij pijnlijke blik in zijn ogen, maar dan trapte hij op het gaspedaal en vertrok met gierende banden.

Alice liet zich niet neerslaan door haar plotselinge woede en koppigheid. Eigenlijk wist Riona te weinig van hen om zo te oordelen. 'Luister, ik weet hoe het voelt om niemand meer te hebben. Je bent hier nog niet zo lang, daarom weet je dit misschien niet, maar mijn broer Edward, mijn andere broers en zus en ik zijn allemaal wees kinderen. We zijn geadopteerd, dus ook wij hebben ooit meegemaakt niemand meer te hebben' zei ze op een kalme toon. Natuurlijk zei ze er niets over dat het hele stel vampier was, want dat ging natuurlijk tegen de regels in. Toch was het deels waar wat ze zei. Hun echte ouders waren er natuurlijk niet meer, evenals familie. En Alice was op een dag wakker geworden zonder zich nog iets te herinneren van haar mensen leven. Geen vrienden, geen familie, niemand. Alleen het visioen van de Cullens en Jasper hadden haar op het juiste spoor gezet, maar anders was ze net zo eenzaam geweest en waarschijnlijk de foute kant op gegaan. Ze wist niet of haar verhaal iets uitmaakte voor Riona. Alice kon heel goed beseffen dat het vreselijk pijn moest doen om je dierbaren te verliezen. Stel dat dit gebeurde met één van de Cullens, of zelfs met Jasper. Het was natuurlijk moeilijker maar niet onmogelijk. Ze zou gebroken zijn, in stukken gescheurd. Familie was belangrijk, dat had ze wel geleerd bij haar pleegfamilie. Ze luisterde naar Edward die duidelijk niet tegen de situatie kon. Zonder dat een ander het merkte gaf ze hem een knipoog en keek hoe hij weg reed in zijn wagen. Ze zuchtte even, haar broer bedoelde het goed.

Riona zuchtte diep, stond toen op en boog haar hoofd even licht, "Het klopt dat ik er niet over mag oordelen. Het spijt me..Ik ben gewoon...Weer een huis kwijt.." stamelde ze zachtjes, een poging om het goed te praten was dit niet, dit was niet 123 goed te praten. Maar ze besefte wel dat ze fout zat. Ze knikte even kort naar het meisje die er ook was bijgekomen, "Dank je.." zei ze zachtjes en keek toen naar het andere meisje, die blijkbaar de jongen goed kon, "Je knipoogde net naar hem, is hij je vriendje?" zei ze een beetje lacherig. Ze voelde zichzelf nog steeds vreselijk beroerd, maar haar vader had haar altijd geleerd dat huilen niet goed was, het verandere eenmaal niets aan de situatie. Riona bleef het meisje even aankijken, toen was haar de hond opgevallen en aaide hem heel even over zijn kop terwijl ze het meisje bleef aankijken (Alice dus)

Jupiter staarde Alice doordringend aan en leek nergens van op te kijken, hij leek de aai van het meisje niet eens te voelen. Amelia staarde Edward na en van Edward naar Alice en toen weer naar het meisje. ‘Graag gedaan.’ Prevelde ze en ze keek ongemakkelijk. ‘Als ik iets voor je kan doe zeg je het maar.’ Zei ze zacht tegen het meisje. ‘Ik ben Amelia.’ Stelde ze zichzelf voor. Ze trok even kort aan de riem van Jupiter en overwoog hem in haar auto te gaan zetten, ze keek even naar het meisje en toen naar Alice om daarna meteen weer weg te kijken. ‘Even Jupiter in de auto zetten.’ Snoof ze tegen Alice en het meisje in het algemeen, en ze slenterde rustig naar de zwarte Toyota en zette Jupiter erin. Ze sloot de deur en meteen ging hij door het lint, woest blaffend probeerde hij Amelia terug te krijgen. Ze keek niet meer om en liet haar grijze ogen weer naar haar vorige beeld glijden en ze kwam weer bij Alice en het meisje staan.

Blub, Inspi wil niet T.T

Alice keek haar met vriendelijke ogen aan die haar medeleven toonde. 'Het maakt niet uit. Het is niet jouw schuld. Iedereen zou zo reageren als dit gebeurde. Al is het een tijd geleden, ik denk dat ik net zo was' zei ze met een geruststellende toon. Blijkbaar had ze echt niemand, want ze zei dat ze alweer een huis kwijt was. Ze dacht even na, waar zou Riona kunnen verblijven? Zou ze weg moeten uit Forks? Toen er wat werd gezegd over haar knipoog glimlachte ze even. 'Nee, hij is mijn broer, maar hij is wel een stuk als ik eerlijk mag zijn' zei ze grappend. Ze wist dat veel meisjes graag beter kennis wilde maken met Edward, maar voor haar was hij de beste broer die ze zich kon voorstellen. Edward was, op haar en Jasper na, heel close met Alice. Als er één van hen hulp nodig had schoot de ander te hulp en door hun gaves konden ze belangrijke dingen doorspelen. Hij kon via haar zien wat er in de toekomst gebeurde, wat soms wel eens vervelend was. Af en toe keek hij je aan om je gedachten alleen maar even te lezen. Irritant was dat, maar makkelijk was het ook niet uit zijn hoofd te bannen en dus liet Alice hem zijn gang gaan. Toen Riona de hond even aaide keek Alice het dier ook aan. Hij was zich natuurlijk wel bewust van wat ze was en weigerde zijn blik van haar af te halen. Ook toen hij in de auto werd gezet blafte hij rusteloos. 'Ik heet trouwens Alice' zei ze vriendelijk.

Riona glimlachte even naar Alice en Amelia, "Ik ben Riona," zei ze en knikte op wat Alice gezegt had, "Ja, je broer is echt hot ofzo, maar...Hij is anders. Hij is boeiender dan...Dan andere mensen. Mensen zijn saai. Niet verkeerd opvatten hoor, gooide ze er snel tussendoor, misschien was het best wel pijnlijk om van een wildvreemd meisje te horen dat je saai was. Riona had nog steeds wel verdriet over haar vader, het zal een blijvende wond op haar hart zijn, maar ze had in haar gedachte haar vader beloofd om blij en gelukkig te worden en te zijn, ook zonder hem. Maar waar ze terecht zal kunnen was haar een raadsel. Waarschijnlijk bleef ze voor een lange tijd gewoon in haar huis, ze was 18. Ze keek Amelia en Alice aan, "Willen jullie anders even binnekomen?" ze wachtte echter niet op het antwoord en duwde de 2 naar binnen.

Ze grijnsde en voelde hoe ze naar binnen word geduwd, en zelfs hier hoorde ze Jupiter luid protest slaan en als een dolle tekeer horen gaan. Ze zuchtte en liet het maar voor wat het was.’Gezellig huis.’ Merkte ze droogjes op en ze liep naar binnen en nam plaatst op de bank, ze keek even snel naar Alice en glimlachte. ‘Leuk je te ontmoeten.’ Ook al ken ik je al. Voegde ze er in gedachten aan toe en ze keek even snel naar Riona. ‘Woon jij hier al lang?’ Wilde ze weten en ze glimlachte opgelaten, ze maakte het zich comfortabel en ging even verzitten. Ze keek snel even naar Alice en van Alice naar Riona en toen naar een foto die leek op de man op de brancard en Riona. ‘Dit is je vader?” Wilde ze weten en ze kon zichzelf wel slaan. Natuurlijk! Riep de stem in haar hoofd en ze keek snel serieuzer en meelevend.

Bluh, Inspi kom terug T.T

Op de rug van haar merrie, Sunflower, stapte ze langs de rand van de stoep op weg naar huis. Het paard liep met gestrekte hals en lange teugel braaf vooruit. Joan had er geen omkijken naar. Vandaar dat ze gewoon om haar heen kon kijken. De hand waarmee ze haar teugels vast hielt hing over het zadel tegen de manen van Sunflower aan. De vosse merrie snoof met haar neus over de grond waarbij ze haar oren spits naar voren sloeg. Joan had een korte stap rit met haar door het bos en reservaat gereden. Nu mocht ze weer naar stal. De weg die eindeloos leek te duren, had huizen om zijn pad. De stoep hielt dan ook uiteindelijk op en ging over in zandweg. Daar reed ze langs de kant zodat auto's haar makkelijk konden passeren. De huizen die ze tegenkwam warenvaak oud en versleten. Vooral oud en van hout. De daken vielen meestal uit een, alsof er jaren niet naar was omgekeken. Tussen elk huis lag een stukje bos met bomen en struiken. Er lag zo'n 20 meter tussen elk huis. Het viel Joan nu pas op dat er eigenlijk maar weinig woonruimte was in Forks. Ze hielt haar schouders op waarna ze verbaast opkeek. Ook de merrie kwam gelijk tot stilstand en keek op. Joan rook bekende geuren, de geur van Joan, maar ook van een Cullen. Vragend ging ze op het huis af. Sunflower bont ze aan een boom waarna ze naar het raam liep. Daar zag ze enkele meisjes binnen zitten. Joan klopte een aantal keer op het raam waarna ze zwaaide met een brede glimlach op haar smoel.

Riona moest een beetje lachen van Amelia, toen hoorde ze geklop op het raam en zag een meisje die ze vaag kende glimlachend ervoor staan. Ze zwaaide terug en liep toen naar de deur om hem open te doen. Het was het Emo meisje van school, schoot er door haar hoofd heen. Ze begroette haar, "Hey, waarom ben je hier?" vroeg Riona vriendelijk aan haar, ze had geen rede om gemeen te doen nietwaar? Ze bleef echter wel nog een beetje in de deuropening staan, ze had het best wel koud gekregen omdat ze haar jas op school had laten liggen. Het viel haar op dat er nog steeds 2 politiewagens voor haar huis stonden, alsof ze haar wouden volgen als ze zal ontsnappen of dat soort onzin.

Ze hoorde haar vraag, wat moest ze zeggen? 'Hey, ik rook je', nee, dat werd 'm niet. Ze knikte kort waarop ze antwoordde.
,,Ik vroeg me af wat er aan de hand was", ze draaide zich na deze woorden snel tot de politiewagens en wees ernaar. Vervolgens keerde ze weer even snel terug naar het meisje. Om van onderwerp te wisselen besloot ze zich gelijk voor te stellen. Ja, dat was een goed idee. Dan hoefde ze niet verder te gaan over dat blauw, het betekende immers niks goeds. Of er wat gebeurd was leek haar geen goed vraag. Vandaar dat haar naam, Joan nu het beste leek.
,,Mijn naam is trouwens Joan", sprak ze vriendelijk waarbij ze haar hand naar het meisje toe stak. ,,Joan Grey", voegde ze er nog snel aantoe waarop ze al snel verder ging. ,,Ik woon langs hetzelfde huis, verderop, richting school", zei ze kijken naar de zandweg die in de verte verdween.

"Riona," stelde ze zich voor toen ze de uitgestoken had vastpakte en even glimlachte naar Joan, "Praat me niet van school, alsjeblieft.." lachtte ze even kort. Toen ging haar telefoon, ze keek verontschuldigend naar Joan en nam hem op, "Halihallo, met Riona Walker," zei ze gemaakt vrolijk, toen vertrok haar gezicht. "Met de Laatste Eer, beste mevrouw Walker, in onze dossiers staat dat uw vader pas is overleden. Onze excuses daarvoor. Nu moeten wij, van de laatste Eer, u erop wijzen dat het huis waarin u woont op de naam van uw vader stond. Met andere woorden: wij sturen over precies een halfuur de Deurwaarder om het huis leeg te halen. De spullen die uw vader bezat zullen verkocht worden op een veiling. U mag uw eigen spullen uiteraard houden, mits u een borgwaarde van 20 euro per kilo betaald. Als u dit niet kan kunt u een advocaat inhuren, wat u dan waarschijnlijk ook niet kan. Nog een prettige middag verder, bedankt voor uw tijd. Dag." klonk het automatische bandje uit de telefoon, aangezien de telefoon op luidspreker stond zou Joan het ook moeten hebben gehoord.

[i]Riona[/b], herhaalde Joan in gedachte waarbij de glimlach op haar smoel als maar breder en breder werd. Dit sierde haar gezicht waarbij haar ogen groter werder. Ook haar ogen leken kort te bewegen bij het overgaan van de telefoon. Ze keek van het mobiel naar Riona en wachtte af. De vrouwenstem aan de andere kant klonk nep, het beviel haar niks. Wat wel duidelijk werd, was wat er gebeurd was. Arme Riona. Joan kreeg spontaan medelij. Haar gezicht vertrok en maakte plaats voor een stille en pijnsende blik. Ze wist niet hoe ze hier mee om moest gaan, het kwam dan ook zo onverwachts. Ze besloot zich troostend op te stellen waaruit een spontane knuffel plaats vond. Joan sloeg haar armen strak om Riona heen en drukte haar tegen zich aan. Ze wreef meelevend over haar rug.
,,Het spijt me", sprak ze alsof het echt haar schuld was. Joan was dan ook op zulk soort ernstig sterkt, emotioneel aangelegd. Haar eigen pijn zou haar nooit boeien, maar dat van andere. Alsof het niet eerlijk was, wat het natuurlijk ook niet was! Joan voelde op dat moment dan ook een gevecht van binnen tussen een troostende lach, tranen en een helse woede. Maar haar stem won uiteindelijk.
,,Zal ik je helpen", vroeg ze op fluistertoon langs Riona's gezicht waarbij ze haar iets terugduwde maar geen contact verloor. Ze hielt de schouders van Riona nog stevig vast waarbij ze haar met een klein, onderdrukken lachje aankeek.

Riona schrok een beetje van die knuffel, ze had eerlijk gezegt nog nooit lichamelijk contact met iemand gehad. Ja, toen ze 4 was van een of andere vage oom die..Maar daar wou ze niet aan denken. Ze voelde zich een beetje opgelaten en wist niet wat ze moest doen. Ze besloot het maar toe te laten. Toen Joan vroeg of ze haar zal helpen schrok Riona nog meer. "Ik wil je niet tot last zijn," zei ze zachtjes, "En als je me helpt ben ik vast een hele last," ze glimlachte even kort op het lachje van Joan. Ze wou echt niemand tot last zijn, en al helemaal geen vreemde. Maar de woorden van dat automatische bandje des onheils bleven door haar hoofd spoken. Een borgwaarde voor haar eigen spullen, kon het nog erger worden met dit land?

Joan wreef nog even over haar schouders waarbij ze haar hoofd heftig schudde.
,,Het was geen vraag, maar een aanbod. Een aanbod wat je niet mag weigeren", legde ze stilletjes uit waarbij de kleine glimlach weer iets groter werd. Haar ogen gleden daarna heel even weg naar de grond waarna ze gelijk weer omhoog schoten.
,,En tot last, jij bent mij niet tot last. T'is eerder andersom ben ik bang", sprak ze grijnzend. Hij ogen gingen nu even naar Sunflower die ondertussen stond te grazen en genoot van het gras. ,,Je moet weten", begon ze vervolgens met een oprechte blik. ,,Ik ben niet de enige die je zou willen helpen", ze dacht goed na bij haar woorden wat te zien was op haar gezicht. ,,Mijn hele familie zou je met open armen verwelkomen", sprak ze lief en je zag dat ze het meende en niet loog. Haar familie was op één lid na een open groep. Ze hielpen graag en breidde hun samenhang in mensen graag uit. ,,En ook je spullen", wist ze nog snel te zeggen voordat ze haar armen weg trok. Vervolgens besloot ze een kleine uitleg te geven, dit leek haar wel handig.
,,Mijn familie, ziet iedereen als een puzzelstukje. En wij zelf, zijn het puzzelstukje waar elk ander in past, dus ook jij", bracht ze overtuigend met een knikkend hoofd.
,,Dus, als je hulp nodig hebt, je weet 't".

Ze zuchtte diep, Joan was wel erg aardig, "Wolf," zei ze opeens uit het niets als antwoord, "Zoals je je familie beschrijft klinkt het als een roedel," legde Riona uit en keen Joan doordringend aan, "Je ogen lijken ook op die van een wolf, warm en open," vervolgde ze, totdat ze door had dat het misschien wel erg vreemd klonk. "Het..Mja..Sorry...Ik draaide een beetje door..Weet je wat het is..Nee...Ik zal misbruik maken van je gastvrijheid, dank je wel, Toen nam Riona het besluit dat haar hele leven waarschijnlijk zal veranderen, ze gaf Joan een knuffel. "En de spullen is geen probleem, ik heb genoeg geld." zei ze na de knuffel en grijnsde

Het gedeelte over wolven werkte Joan op haar zenuwen. Gelukkig was dit aan de buitenkant niet te merken. Alleen van binnen, daar voerde veel vragen het oordeel. Heeft ze me door, nee toch, was er één en misschien wel de belangrijkste. Maar natuurlijk leek haar familie op een roedel, het was infeite een roedel. Een roedel bestaande uit een familie. Als Rioan vast bij haar zou komen wonen, zal ze het vroeg af laat misschien wel aan haar vertellen. Zo zou er anders toch wel achter komen. Misschien dat haar vader het zelfs voorstelde.
,,Het geeft niet, we zijn ook heel close, en dat lijkt inderdaad wel iets op een roedel", grinnikte ze 'nietsvermoedend' met Riona mee. De spanning tussen beide was iniedergeval iets verdwenen. Dat was een hele opluchting. Toen Riona eindelijk op haar voorstel inging, verscheen dezelfde grote glimlach als op het begin op Joan's snoet. De knuffel nam ze dan ook graag in ontvangst.
,,Je kan komen zodra je er klaar voor bent", was haar slot zin voordat het weer even stil zou worden. Joan vond het idee geweldig. Gewoon een vriendin, geen gestoorde nicht, geen irritant zusje, nee gewoon een vriendin, kwam bij haar wonen!

[uit topic....op naar ander topic]

Ze volgde half het gesprek en knikte even vriendelijk naar het nieuwe meisje, ze ging even verzitten op de bank en haalde diep adem. Dat meisje leek gemaakt normaal, zou het ook een vampier zijn? Nee die herkende ze meteen, weerwolf? Ze had gehoord dat er weerwolven waren, nou ja een overvloed aan grote wezens. En die wilde ze eigenlijk graag zien, maar ze schudde haar hoofd even en wachtte tot het meisje wegging.
‘Mag ik misschien wat thee?’ Vroeg ze voorzichtig aan Riona en ze glimlachte even beleefd. Eigenlijk wilde ze hier niet zijn, wilde ze gewoon in haar eigen fantasie wereldje rondlopen zoals ze altijd deed. Maar nee. Idioot. siste ze in gedachten tegen zichzelf, en heel even gingen haar ogen naar Alice en toen vrijwel meteen weer terug. Brrr. Dacht ze er achteraan. Ze ging verzitten en voelde zich plots erg ongemakkelijk, ze wierp één blik uit het raam en zag Jupiter waaks naar het huis waar ze in zat staren woest. Ze zuchtte en wachtte op Riona, haar ogen staarde nu niets ziend naar de foto van net van een man en een kleinere versie van Riona.

(Blub, No inspi T.T)