Naam: Falco Phoenix
Geslacht: Jongen
Leeftijd: 18
Relatie: Niemand
Verleden: In de ik-vorm getypt:
De laatste tijd was ik heel snel boos en had ik vaak driftbuien, ikzelf kon er niks aan doen en mijn vrienden hielden mij dan tegen zodat ik ook niks kón doen. Altijd zeiden ze tegen mij als ze me toen aanraakten: 'Falco, je bent warm.' Ik wist niet wat het toen betekende als ik warm was, dus wist ik niks er op terug te zeggen. 'Ach, dat komt waarschijnlijk omdat het hier heel heet is, vinden jullie niet?' vroeg ik dan aan hun, maar mijn vrienden zeiden dat het in de kleedkamers erg koud was, en helemaal niet warm. Altijd haalde ik dan mijn schouders op, en dacht dat ik wéér voor gek was verklaard. Maar op een dag toen ik door het bos liep en er in de verte een groep jongens stonden die altijd mensen deden pesten op school verstrakte ik, maar ik gaf mezelf weer hoop en zelfvertrouwen en uiteindelijk liep ik door. 'Als we daar die knul weer eens niet hebben die denkt dat hij stoer is,' sprak er eentje, hoe kwam hij erbij? Ik wilde nóóit stoer doen, ik wilde zelfs niet opvallen, moet je nagaan als ik stoer wilde doen. 'Ik wil niet stoer doen,' siste ik snel terug tegen hem om hem een soort van te laten weten dat óók zo terug kon doen tegen hem. 'Onee? Waarom hoor ik dan altijd dat je vrienden zeggen dat jij wamr aanvoelt, terwijl het dan op die plek helemaal niet warm is? Dan doe je echt wel stoer om een beetje een lopend kacheltje te wezen voor de meiden,' zei hij meteen terug tegen mij en mijn bloed begon sneller te stromen. Ik voelde hoe ik naar hem toe sprong en terwijl ik sprong mijn gedaante veranderde en ik uiteindelijk op de grond neerkwam als een sneeuwwitte wolf, een héle grote wolf met een grijze streep op mijn flank zittend. Ikzelf besefte eerst niet wat er aan de hand was, maar nu begreep ik de woorden die mijn opa en vader altijd tegen mij hadden verteld. Hun waren dus óók weerwolven geweest en ze hadden het aan mij doorgegeven. Vroeger had ik het altijd opgenomen als sprookjes of fabeltjes, maar nu wist ik zeker dat ze écht bestonden, want ik was er zelf één. Meteen deed ik mijn bek open en gromde zo luid als ik kon, ik haalde uit met mijn poot maar ik mistte expres want ik wilde de jongen geen wonden of pijn bezorgen. Eenmaal als wolf zijnde besefte ik dat ik niet kon praten, maar ik was wel erg groot voor een wolf, dat was gewoon niet meer normaal. Uiteindelijk toen de jongens al een tijdje weg waren en ik had geprobeerd om terug te veranderen lukte het me naar de zoveelste keer en stond ik weer met beide benen op de grond, dit keer als een jongen. Tienduizende vragen dwarrelden door mijn hoofd, maar geen van allen kon ik ze beantwoorden. Tóch had ik wel één belangrijkste vraag waar ik zo snel mogelijk een antwoord op wilde gaan krijgen, en dat zou hij meteen gaan uitzoeken wat het antwoord was; waren er nog meer mensen op deze wereld met deze bijzondere gave?
Onderwerp: Falco Phoenix. 
vr feb 18, 2011 8:33 pm
