Say goodbye to the past, and hello to the future.

Rustig liep Falco met zijn handen in zijn zakken door het bos heen en keek naar de grond, hij rook duidelijk de geur van het bos, van de vrijheid en waar je gewoon even jezelf kon zijn, daarom ging hij ook meestal expres naar deze plek toe. Hij wilde vrijheid en niet gewoon Falco de Weerwolf die hij is, maar niemand die het bijna wist, behalve zijn familie; zijn vader, opa en moeder. Die wisten het, maar die woonden hier niet, die woonden op een andere plaats maar die lag wel in de buurt van Forks, waar Falco leefde. Falco voelde zichzelf meer thuis in Forks en daarom was hij hier, omdat hij zich hier gewoon thuisvoelde en dat was heel belangrijk vond hij. Hij liep snel door en keek even naar de grond, de meeste bladeren waren alweer lang weg, maar toch waren er weer een paar enkele gevallen, maar dat maakte hem niks uit voor de rest niks uit, helemaal niks zelfs. Rustig keek hij om zich heen en trapte een blaadje voor zijn voeten weg. Zouden hier nog andere mensen zijn of rondlopen? Falco wist het niet, maar waarschijnlijk wel want dit bos was best wel groot en veel mensen hier in Forks hielden wel een beetje van lopen. Maar het kon ook natuurlijk zijn dat Falco op een stom tijdstip kwam en hier niemand was, maar hier wel geweest was. Falco rook namelijk ook niks, en hij had geen zin om van gedaante te wisselen, want voor de rest had het helemaal geen nut om dat te doen, dus waarom zou hij het wél doen? Waarom zou hij als hij even een normaal mens zou kúnnen zijn dat niet doen en gewoon niet veranderen in die grote sneeuwwitte wolf die bijna iedereen kon verjagen? Waarom zou hij deze kans niet gewoon aannemen en normaal blijven, want dat was een van de liefste dingen die hij wilde, normaal zijn. Maar dat kon hij niet, hij zou nooit 19 worden in het aankomende jaar op zijn verjaardag, hij zou altijd 18 blijven omdat hij een weerwolf is. Hoewel hij toch graag 19 wilde worden, maar dat kon niet. Enkel als hij een héle lange tijd niet meer zou veranderen in een weerwolf, maar dat kon hij niet doen, het hoorde nu enkel bij hem en het was een helft van hem geworden. Falco, de brave jongen en Falco, de onstopbare weerwolf. Nee, dat idee dat hij geen weerwolf meer zou zijn kon hij ook niet echt begrijpen, maar hij hóefde het ook niet te begrijpen.

[Open.]

Theress liep door har bos. Mensen konden haar zo boos maken. Ze rook de bladeren aan de bomen. Snel keek ze om zich heen. Niets te zien niemand ze zien mooi. Ze sprong vooruit en landde als een wolf op de grond. Ze keek weer even om zich heen. Toen rende ze veredr. Diep het bos in. Mensen zouden hier makkelijk verdwalen maar zij niet ze was zo een wolf en kwam daar erg vaak. Ze keek om zich heen wat moest ze hier. Nou ja ze was hier in ieder geval weg bij de mensen. Ze zuchtte en rende verder. Toen rook ze toch een mens. Ze had wel een beetje zin in mensenvlees. Even keek ze stil naar de jongen. Ze gromde en sprong op de jongen af. Ze bleef voor hem stil staan. Niet iedere jongen in hat bos zou een geweer bij zich hebben. Ze gromde en sprak met een half mensenstem. ,, zo wat doet zo'n heerlijk smakkelijke jongen in het bos je weet toch wel dat hier wolven zijn en anders weet je het nu je zal niet lang maar leven jongen" zei ze. Ze stapte nog dichterbij. Hij zou weg moeten rennen maar dat deed hij niet. Ze had juist zin in een achtervolging. Maar moest wel in het bos blijven. Ze zuchtte en schudde haar wolvenkop

Ineens toen hij een stem hoorde keek Falco op, hij hoorde de woorden van een wolf, maar die ongeveer een grootte had van een beer, of groter. Hij wíst dat dit wel een weerwolf moest zijn, en waarom zou hij dus bang moeten zijn in het bos omdat hier weerwolven zijn? Hij voelde woede opkomen maar probeerde die te onderdrukken, hij had er zelf aan gedacht om nu te veranderen en door de woorden van de wolf, of van het meisje maakte het allemaal nog véél erger en werd hij eerder boos. 'Ik zal niet lekker smaken, en niemand krijgt me ooit te pakken. Maar het raarste is; hoe kán jij praten terwijl je in een weerwolf veranderd bent? Dan kán je helemaal niet praten, alleen kan je de gedachtes horen van soortgenoten, of niet soms?' de woorden kwamen sissend-achtig uit zijn mond en ineens kon hij de woede niet meer tegenhouden, hij bleef staan en zijn gedaante werd verwisseld. Inplaats van een gewone jongen stond hij even later op de grond als een witte, grote weerwolf en brulde hard naar de andere wolf. Zie je nu wel? Dat laatste dacht hij, en als hij het goed had móest de andere wolf dit kunnen horen, zoniet, dan was het géén echte wolf. Of wel soms? Nee toch, hij kon nóóit praten als hij geen jongen was maar een wolf. En zij, zij wel? Faloc snoof en zette een paar stappen naar achteren terwijl hij knikte. At deze wolf trouwens.. vlees? Falco niet, nee, hij wilde geen mensen doden om voor hem als voedsel te dienen en dan zou hij toch alleen maar problemen gaan krijgen. Geen mensenvlees voor hem, niet voor hem. Hij at wel gewoon normaal als hij een mens was, dan had hij al genoeg als hij een wolf was maar hij zou nooit van zijn leven een mens gaan doden en dan de volgende dag dat in de krant zien staan dat er iemand vermist werd hier in Forks. Dat wilde hij gewoon voorkomen, en hij wilde het dus echt niet. Hij at wel gewoon boterhammen en avondeten als mens, maar níet als wolf.

Rustig met haar ogen gesloten zat Camilla in de boom. Een van haar benen bungelde wat rond en ze luisterde naar de geluiden van het bos. Eigenlijk was ze opzoek naar bloedzuigers maar, er was geen geur te vinden. Een zucht verliet haar keel en met een hand streek ze door haar goudblonde lokken. Sinds dat weerwolf gedoe was ze erg druk met vampiers verjagen uit het gebied samen met andere. Haar sociale leven was foetsie en haar vrienden wilde haar niet meer zien doordat ze zo raar deed in het bij zijn van hun. Haar ogen opende zich lichtjes en richte zich op een gedaante onderhaar. Haar beeld was eerst wat wazig maar toen het zich verscherpte kwam er een jonge in beeld. Een flouw grijnsje speelde rond haar gezicht. Hij zag er niet verkeerd uit maar flirten zou problemen geven. Met haar vingers plukte ze aan een draadje die aan haar bloesje hing. Voordat ze ookmaar een spier kon verrekken richting de jonge kwam er een ongewone grote wolf zijn richting op. Ze zag er niet uit alsof ze in een goede bui was. Eerder dat ze zin had in een hapje mensen vlees. Dit werd interesant. Ze ging rechtop zitten en staarde naar beneden. Wat waren zijn vanplan? Ze hoorde de stem van de jonge maar, echt doordringen wat hij zij gebeurde niet. Haar ogen werden groot waneer de jonge zijn lichaam zich ook vormde als een witte wolf. Weer een grijnsje speelde op haar lippen. Dit kon eens interesant worden. Ze zette haar gewicht op haar aremen en sprong naar beneden. Elegant kwam ze op haar benen terecht. Een gaf een goed keurend knikje naar de witte wolf. ''Zo zo zijn we op oorlogspad. Het zijn de bloedzuigers tegen wie je neidig moet zijn! of ben je nu ook zo'n Leech lover'' sprak ze wat nijdig tegen de vrouwelijke wolf vooral. Ze moest haar nu al niet hoe aardig ze nog kon worden je moest respect hebben voor de mede gedaantewisselaars. Een zucht verlied haar keel terwijl ze met haar ogen rolde. Nou zou die wolvin waarschijnlijk haar aanvallen omdat ze er zwak uitzag in haar menselijke gedaante. Ze was misschien als wolvin wat kleiner als zij maar dat zij niets. Camilla stond op haar hoede voor een aanval zonder dat dit echt zichtbaar was.

Effy slenterde doelloos door het bos. Alles was vochtig en ze ademde maar heel zachtjes, zodat enkel de geuren van nat bos tot haar doordrongen. Ze sloot haar ogen en streek door haar haar. Ze voelde dat het kouder ging worden, en misschien wel binnenkort zou gaan sneeuwen. Effy hield van sneeuw, van het geluid dat het maakte als je er in liep, van de allesverhullendheid dat het gaf aan de voorwerpen waarmee het in aanraking kwam. Hoe de kleine kristalletjes zich zo opstapelden dat ze een groot pak konden vormen maar als je ze samendrukte eigenlijk niet zo groot leken te zijn. het enige wat ze minder vond was dat sneeuw niet smolt op haar huid. Het was lastig en het viel op. Wat had ze graag een warme huid gehad. Haar gedachten werden versoord door een dierlijk geluid wat verderop. Gevolgd door een onbekend geluid, weer een dierlijk geluid en dan een meisjesstem. Dat was vreemd. Effy ademde iets dieper in, maar ze stond nog ver buiten het reukgebied. Voorzichtig ging ze naar de plaats van het geluid. Na even gestapt te hebben zag ze het. 2 gigantische wolven en een meisje, alle drie straalde ze een en al vijandigheid uit. Dit was niet goed. Effy was wel slim genoeg om te weten dat het gedaantewisselaars waren, alle drie, rook ze nu. En ze besefte dat ze beter zo snel mogelijk weg kon gaan. snel draaide ze haar om en begon weg te gaan. niet te lopen, want dat zouden ze zeker horen. Natuurlijk konden ze het geroken hebben, maar effy hoopte dat ze te veel bezig waren met hunzelf en niet zouden merken dat er een sterk zoete geur op nog geen 10 meter van hun stond.

Lilo rook de wolven van op een afstand. De 3 produceerden een niet te missen stank. Lilo hield een veilige afstand, waarschijnlijk zouden ze haar niet ruiken. Vampiers zouden haar niet ruiken. Misschien roken de wolven wel beter. Alle focus ging naar de 3 gedaantewisselaars dat ze niet merkte dat ze op volle snelheid tegen Effy botste. Lilo gaf een korte, schele schreeuw van pijn. Pijn, wow die was lang geleden; Tegen een veel oudere vampier botsen had ze ook al een tijdje niet meer gedaan. Daar gaat de cover, de wezens zouden haar wel gehoord hebben... de botsing tussen de vampiers alleen al maakte een gigantisch geluid "oeps..."

effy had het niet meteen door, ze was te gefocust op de gedaantewisselaars. Maar ineens met een oorverdovend geluid, knalde er een harde rots tegen haar. In de vorm van een meisje, de vorm van een meisje dat ze kende. Lilo. Effy liet al de lucht uit haar lichaam drijven met een doffe oef. Ze siste en vloekte luid. Waarom zou lilo tegen haar lopen. Ze waren zeker honderd meter verder geschoven, nu wel heel dicht bij de wolven. Verdacht dicht. Zo dicht dat ze er eigenlijk tussen lagen. Dit was niet goed. Met lilo nog op haar keek effy bang om haar heen. Wat had ze gedaan, dit kon haar bedoeling toch niet geweest zijn. zo was lilo niet. Ze moest het niet gemerkt hebben ,te zien aan de verbaasde uitdrukking op haar gezicht. De pijn verdween langzaam weer uit haar lichaam, maar lilo lag wel nog op haar. En op de plaatsen waar haar lichaam het hare raakte, voelde ze een drukkende pijn. Ze rolde om zodat lilo van haar viel en zette zich recht. Met een vlugge blik op haar jurk zag ze dat er scheuren en vuile vlekken op waren gekomen. Daar ging haar jurk, maar dat was niet haar eerste bezorgdheid. De wolven en het meisje waren iets belangrijker. Ze glimlachte verontschuldigend. Pakte lilo haar hand en trok haar recht. Hopend dat ze niet te kwaad zouden zijn.

Falco hoorde dat er een ander iemand bij kwam en meteen keek hij op, niet meer lettend op de wolvin. Het meisje zei dat hij niet boos moest worden op een mede gedaantewisselaar, maar eerder op een bloedzuiger. Oké, daar had ze wel een punt dus Falco keek nog eens naar de wolf en knikte toen maar, hij had besloten om haar met rust te laten en niet aan te vallen. Ineens maakte Falco een vijandige houding toen hij een verschrikkelijk stinkende stank rook, bloedzuigers. Meteen keek Falco om zich heen en voor hij het besefte, in een nood-time knalde een andere vampier tegen de andere op en lagen ze bijna tussen hem en de andere wolf in. Meteen ontblootte Falco zijn tanden en gromde hard naar de vampiers. Hij zou ze zeker niet doden, als ze dan tenminste niet terug gingen vechten. Als ze wél gingen vechten zou Falco ook aanvallen, en dat kon misschien nog wel eens gevolgen hebben als de vampiers die ook hadden. Als ze hem zouden willen doden dan zou hij daar alles voor doen om dat tegen te houden en hún misschien te doden, als dat niet zo was zou hij ze alleen verjagen. Als ze niks tegen hem zouden doen zou hij ook niks terug doen, dat was begrijpelijk. Hij gaf zijn staart even een zwaai en bleef de vampiers strak aankijken, wat kwamen ze hier doen? Kijken hoe een gevecht ging lopen tussen twee wolven? Nou, daar waren ze mooi te laat mee, hij had al andere plannen. Plannen die hun misschien zouden voelen als ze hem aan gingen vallen. Nogmaals bromde hij en liet hij zijn tanden zien naar de twee. Ze moesten weg, nu meteen. Kwaad was hij niet, dat zeker niet maar hij was ook niet echt blij of vrolijk. Falco zette even vijandig een harde stap naar voren zodat hij dichter bij hun stond en hij snoof nogmaals. Zo zou hij hun geuren herkennen als hij nog eens een vampier tegen zou komen.

- Flutje.. --''

effy keek naar een van de twee wolven. Hij gromde maar wat, alsof hij dacht dat effy daar nog maar iets van logica inzag. Haar blik stond op verveeld en ze hoopte dat ze dat niet als aanstotend zouden zien. Wat ze duidelijk wel vonden van 2 vampiers die kwamen aangerold. Zever natuurlijk, daar was niets erg aan volgens haar. Konden zij er aan doen dat ze toevallig hun richting uit kwamen te rollen. Effy zuchtte. “ook hallo.” Zei ze licht sarcastisch. “sorry dat we zo komen… binnengevallen? Het was niet de bedoeling, ik zou het kunnen uitleggen, maar daar zitten jullie duidelijk niet in geïnteresseerd.” Ze glimlachte hooghartig, al had ze daar zelf geen erg in. Ze kon er zo niet tegen als anderen haar oneerlijk behandelden. Wat wisten zij nu van haar. Het grommen en hun blikken maakte nu al duidelijk dat ze haar een vies verachtelijk wezen vonden. Wel, dan vond zij dat ook maar. Effy was altijd open en zo vriendelijk mogelijk. Ze gaf iedereen een kans en misschien zelf 2. Maar al veroordeeld worden nog voor ze een woord had gezegd. Ze was natuurlijk nog altijd een vampier. En een deel van dat vampier zijn zorgt ervoor dat je soms zo door woede kan verteerd worden dat je het niet meer onder controle hebt. Natuurlijk zag effy de rode waas voor haar ogen, en voelde ze de drang om iedereen om de nek te vliegen. Maar dat gevoel negeerde ze, ze zou niets doen. ze voelde haar zo vaak boos, nadeel van het vampier wezen. En ze kon dat gevoel al aardig onderdrukken. Voordeel van de leeftijd. ze draaide haar naar lilo en keek veelbetekenend naar haar jurk. “dat word me een nieuwe betalen.” Zei ze nu wel vriendelijk, de rode waas verdween langzaam, want ze wist dat lilo haar niet verachtelijk vond.

Zoals verwacht deed de wolf niet. Waarom zou hij ook als dat andere stink ding hier nou niet was had hij niet zo op zijn hoeden hoeven zijn. Camilla vormde haar ogen tot spleetjes terwijl haar gezicht de richting op ging van een raar schel geschreuw. Camilla's handen begonnen te tintelen en ze zetten zich schrap voor het ergste. Ook de manelijke gedaantewisselaar was er niet vrolijker op geworden dat kon dus één ding betekenen. ''Bloodsuckers.'' sprak ze nijdig tegen zich zelf. En presies na haar woorden merkte ze pas echt op. Camilla ademde geirriteerd en onregelmatig. In haar ogen was een blik te zien die ze alleen vampiers en echt de meest hatelijke mensen gaf. Ietss wat ze niet snel had aangezien ze eigenlijk echt een heel lief meisje was. En die woorden vandat mokkel. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze daar stond. Het verbaasde haar überhaupt dat ze daar stonden. ''Ik ben hoe dan ook niet geinteresseerd in jou woorden vieze bloedzuiger!'' Haar stem was kalm ijzig kalm. Al was er bij het woord bloedzuiger toch wat spot te horen. Die hooghartige lag van dat mokkel had de situatie alleen maar erger gemaakt. Ze dacht zeker dat ze met een lief glimlachje er vanaf kwam? Wat dacht ze wel niet dat ze zo dom was. Ook Camilla's lichaam vormde zich tot een wolven. Haar ogen vormde zich bruin en haar vacht was goud geel van kleur. Haar grote scheelde wel iets met de andere wolven ze was ietsjes kleiner dan de andere maar dat deerde haar kracht niet. Dreigend trok ze ook haar lip op en stapte met een kalme rustige pas op de twee mokkels af. Op een paar meter of drie afstand stopte ze abrupt. Ze gromde laag als waarschuwing dat ze niet gediend was van hun komst en dat ze beter heel gauw op konden rotten in hun graf. Een weerwolf was immers niet zwakker als vampier. Ze lagen dicht bij elkaar en was het altijd de spanning wie er winnen zou. Haar nekharen rechte zich op waardoor ze breder leek dan wat ze was. ''Laatste kans'' Galmde door haar hoofd. De andere wolf kon het waarschijnlijk horen maar de vampieren niet. Die waren te dom om zoiets te kunnen. Zonder dat ze zich zelf in de hand had sprong ze richting de dame die als eerste prate [Effy]. Al werd ze plotseling tegen gehouden door Falco. Iets wat maar moeilijk bij haar ging maar, toch lukte het en stapte ze terug maar, met veel moeite.

Falco bleef rustig staan en keek met zijn bruine ogen goed om zich heen, heel geconcentreerd en goed. Hij snoof nogmaals en gaf zijn staart even een zwaai. Hij keek achter zich toen hij de woorden van het meisje hoorde, ze had het zo te horen niet echt op hun.. Maar dat maakte Falco niks uit, hij was geen bloedzuiger dus dan had ze niks tegen hem, toch? Hij bleef naar haar kijken en tot zijn verbazing veranderde ook zij in een weerwolf. Hij bleef haar goed aankijken, misschien kon ze nog wel aanvallen nadat hij de woorden had gehoord die ze daarnet had gezegd. Falco bleef rsutig en geconcentreerd staan, de andere wolf die er de hele tijd al stond leek dood te zijn want hij had helemaal niks meer van die wolf gehoord, en ze had ook niks gezegd. De wolvin die net veranderd was had een goud-gele kleur van vacht, iets wat hij wel apart vond. Hijzelf was sneeuwwit en op zijn flanken zaten grijze strepen, die kwamen niet door ouderdom maar dat kwam ook een beetje door zijn karakter. Iedere wolf die veranderde had een andere kleur vacht, een kleur die bij diegene zijn karakter paste en bij Falco was hij dus wit, alhoewel hij dat niet echt goed snapte maarja. Hij richtte zijn blik weer op de bloedzuigers die nogsteeds hetzelfde stonden als eerst, hij wilde niet echt ruzie maar hij wilde ook geen vrede. Nooit vrede, nooit. Het enigste wat hij nu het liefst wilde was dat hun weggingen, meer niet. Maar hij kón dat niet zeggen, omdat hij nu een weerwolf was en hij niks kón zeggen en hij durfde het op de een of andere manier niet, bang dat ze boos zouden worden ofzo en hij wist wat ze dan konden doen, door het lint gaan en daar had hij niet zo'n trek in. Laatste kans. Hoorde hij ineens door zijn hoofd galmen en hij keek op. De wolvin ging op de twee vampieren af en wilde ze ze aanvallen, maar Falco hield haar tegen door voor haar te gaan staan en haar met al zijn kracht terug te duwen. De aanraking was raar, maar toch voelde het goed wat hij had gedaan. Rustig, rustig. We kunnen beter geen ruzie zoeken met hun, laat ze maar. Laat ze gaan. De wolvin móest dit kunnen horen want wat zij dacht, hoorde hij daarnet ook.

De vechthouding van de weerwolf kwam niet echt onverwacht. Lilo kon zich ver niet houden. De stank, het gegrom, de houding. Lilo deed maar goed haar best om haar houding vriendelijk te houden. Toch deed ze het. Een onschuldige glimlach verscheen om Lilo’s gezicht. ”Euh.. Hallo? Sorry voor het…Euh… storen?” Lilo zette zich niet in gevechtshouding, maar toch zette ze zich schrap. Ze kan iedereen zomaar fikken, iemand die haar aanviel zou zeker spijt hebben. Maar ze wou het helemaal niet. ”Ik wil geen ruzie, mijn zoon is zelf gedaantewisselaar. Niets tegen jullie dus.” Effy zei dat ze haar een jurk moest betalen. ”Een nieuwe jurk, schoenen, huis. You name it, sorry” Toen veranderde alles. Een van de wolfdinges nam hun aanwezigheid niet zo… positief op. Lilo kon een giechel niet onderdrukken. ”Sorry, ik wil niet onbeleefd doen hoor. Bloedsucher, mooie, ik prefereen monster eigenlijk. Maar wat je ook doet, ik ben sneller, en ik kan dingen waar jij nog niet over zou durven dromen. Ik weet dat je beter ruikt, misschien zelf sneller bent. Maar je lijkt de enige te zijn di dit echt inorm slecht opneemt, en 1 weerwolf tegen 1 vampier… dan wint de vampier; en wij zijn met 2… ik zou het je niet wagen. Daarbij zou ik alleen wel 100 weerwoven aankunne. Niet om te stoefen hoor, maar de natuur gaf me iets extra”

Effy werd nu wel echt boos bij het woord bloedzuiger. Ze had nooit aardigheid verwacht van gedaantewisselaars, maar tenminste toch een heel klein beetje respect. Ze had amper een woord gezegd en ze dachten al te weten dat ze beter waren. Toen het derde persoontje veranderde ook in een wolf. Eentje met een goudgele kleur. Effy vond het een van de lelijkste kleuren dat ze ooit al gezien had. Precies of iemand te veel frieten had gegeten en die dan maar weer leukweg had uitgekotst. Ze zou zo in het nekvel van het verwaand nets willen bijten. Want in dat geval waren ze sterk in het voordeel. De wolven zouden hun in deeltjes moeten scheuren en dan verbranden. Het enige wat zij moesten doen was 1 keer bijten. Maar effy ging niet vechten, of toch niet doden. Desnoods gedood worden, maar niet doden. Dat zou alles teniet doen van wat ze ooit geworden was. en het zou het clichébeeld van vampieren zeker benadrukken, vooral langs de kant van de wolven. En ze dacht ook aan al de gedaantewisselaars die ze te vriend had. Het waren er niet bijster veel, maar ze zou geen een van hen ooit teleurstellen door een soortgenoot te villen of nog maar gewond te maken. Niet dat dit zoveel zou uitmaken. Ze heelden toch veel sneller dan mensen. Effy merkte dat lilo ook boos werd. En dat kon gevaarlijk worden. niet alleen voor de wolven, maar toch vooral voor hen, vampieren waren levend niet echt zo brandbaar in tegenstelling tot de harige beestjes recht tegenover hen. Maar des al niet te min bleef het een risico. Ze zou ook veel grotere ravages kunnen aanrichten dan een bosbrandje. Ze wou de situatie niet erger maken, maar ze kon het toch niet laten om nog een ding te zeggen. “bloedzuigen, een beetje racistisch. Ik weet het niet zeker, maar ik denk niet dat jullie het recht hebben om te schelden. Of noemen wij jou tegen iedereen en alles schoothondjes, niet dus. Maar ja, wij zijn dan misschien wel de monsters, wij zijn nog steeds opgevoed met zo iets als respect, wat we niet van iedereen kunnen verwachten.” Het klonk giftig, en ze zouden er misschien wel boos om worden. maar het kon haar niet schelen. Effy liep hier geen 2600 jaar rond om haar zo te laten noemen.