You Will blow the feelings of loneliness away..

Ritmisch tikte haar pumps op de grond. Ook al had ze laast een akkefietje met twee vampiers was ze nu nog erg vrolijk voor haar doen. Een vriendelijke glimlach straalde op haar gezicht en zelfs in haar ogen waren vonkjes te zien van blijdschap. Ze liep richting de winkel straten en hoopte dat haar vriendin er al was. Ze hadden afgesproken op een terrasje midden in de stad, daar kwamen ze al jaren. Zachtjes neuriede ze een liedje en liet haar blauwe kijkers haar gang gaan. Elk persoontje die langs kwam werd onderzoekend bekeken. Camilla had het eigenlijk niet zo op mensen maar, ook haar vriendin was een gedaantewisselaar dus dat scheelde veel. Tevreden zag ze in de verte het tarasje al. Een kleine grijns stond op haar gezicht terwijl ze haar stappen voort zetten. Wat kinderen rende rond al zeurend aan hun ouders of ze iets mochten hebben. Een stukje verderop werd een jonge gedumpt, en twee oudjes aten samen een ijsje. Het was fascinerend dat mensen zo lang van iemand konden houden. Camilla had zelf liefde nooit echt gevoeld maar, het was ook niet belangrijk voor haar. Wat had het voor een zin, ze zou nooit kunnen uitleggen dat ze van gedaante kon verwisselen en hoe zou ze het ook kunnen zeggen? ''Ja uuh ik moet je nog wat zeggen ik ben stiekem een grote wolf'' nou dat zou het laaste zijn wat ze zou doen.

Te diep in haar gedachtens liep ze bijna tegen één van de tafels aan van het taras. Half beschaamd ging ze zitten aangezien er toch nog niemand zat. Haar blik ging over alle tafels en er was niets te bekkennen van haar vriendin. Een zucht verliet haar keel terwijl ze hoofd op haar hand liet rusten. ''Wilt u wat bestellen.'' klonk er plotseling naast haar. Camilla keek op, een aardig knappe jonge man met gebleekte tanden glimlachte naar haar. ''Well uuhh graag één Cola'' Sprak ze hem droogjes. ''Oké natuurlijk dan kom ik hem zo brengen'' En hij gaf haar een knipoog waarnaar hij zich omdraaide en terug liep. Camilla had tijdens zijn aanwezigheid een onschuldig glimlachje opgezet. Wat hadden die mensen toch en dat geflirt de hele tijd. Zo aantrekkelijk was ze nou ook weer niet, ze konden beter hun tijd verdoen aan een ander dan aan haar. Het geluid van haar mobiel deed mensen op kijken. Een rock nummer speelde zich af en Camilla zocht rustig in haar tas naar haar mobiel. Veel mensen waren er niet van gediend. Volgens Cammi hadden die gewoon geen muziek smaak. Ze schoof haar mobiel open en het geluid stopte. 'U heeft 1 nieuw bericht' stond er met letters geschreven op haar mobiel. ''Heey Cam Ik hoop niet dat je er al bent want ik kan niet. Me ma is ziek en ik moet voor me broertje zorgen. i'm really sorry!! =( xoxo'' ''Komt ze ook lekker laat mee'' zuchten ze en schoof wat geïrriteerd haar mobiel dicht en legde hem terug in haar tas. Nu had ze al besteld en kwam ze niet. Ze zou haar cola dan maar gouw opdrinken en vertrekken want al die mensen werden haar iets te veel. Haar ogen keken weer bij de voorbij lopen de mensen. Al was er één jonge die ze vaagjes herkende. Was dat die ene? Die ene die ook van gedaante kon verwisselen? Met een vriendelijke glimlach wenkte ze hem om naar haar toe te komen. Als hij het niet was kon ze altijd nog proberen met haar charme de beschaming te verzachten. Met haar hand streek ze even door haar blonde haren. Eens zien of deze gedaantewisselaar zin had om vrienden te worden of iets het kon natuurlijk geen kwaad. Ze zou ook gelijk kunnen vragen waarom hij haar tegen hield was hij ook een Leech lover of was het toch anders? Hier zat ze al de hele tijd mee in haar hoofd en het was moeilijk om aanzijn actie te ontkomen. Camilla schudden lichtjes met haar hoofd. Liet hem eerst maar een hier komen en zitten voordat ze al die vragen klaar stoomde. Haar blauwe ogen gingen even naar de deur van het taras om te kijken of haar drankje er al aan kwam. Daarna schoten ze weer naar de jonge.

-Only Falco &'und Camilla-
Slechter dan deze kan gewoon niet T__T

Falco liep door de stad van Phoenix. Hij had voor de rest niks te doen en tja, dan ging hij maar even hier rond lopen. Hij zuchtte even en bekeek een paar winkels met zijn handen in zijn zakken. Zijn ijsblauwe ogen gleden de omgeving goed af en hij stopte even bij één winkel, maar liep toch door. Hij wist nog wel de laatste keer dat hij was veranderd in een weerwolf, het was niet zo heel lang geleden eigenlijk maar er waren nog meer weerwolven geweest. Twee anderen, beide meisjes. Twee vampieren waren gekomen en hij had de ene weerwolf tegengehouden toen ze de ene vampier aan wilde vallen, waarom wist hij eigenlijk niet maar ach, hij had haar tegengehouden en dat was het beste wat hij had kúnnen doen. Dus dat had hij gedaan. Hij keek nog eens om zich heen en liet zijn ogen over een meisje met blond haar glijden. Was dat nou dat meisje die ook een weerwolf was en die hij tegengehouden had? Hij schaamde zich enkel wel een beetje toen ze ook naar hem keek, maar dat maakte hem voor de rest niks uit. Hij liep even verder, ze zou het toch wel niet zijn en hij had vast verkeerd gekeken. Maar ineens besefte hij dat ze het wél was, hij rook het namelijk lichtjes. Meteen draaide hij zich om en liep naar haar toe en ging naast haar tafeltje staan aan de ene kant van de weg. 'Pardon. Ken ik jou misschien ergens van? Van een keer toen jij iemand aan wilde vallen en ík jou tegen hield?' vroeg hij toen zachtjes aan haar zodat alleen zei het kon horen en voor de rest niemand. Hij wees even naar de stoel die nog leeg was. 'Mag ik?' vroeg hij toen maar beleefd, als hij hem niet kon kon hij altijd nog weggaan. Ineens kwam er een barman aanlopen met een rare gzeichtsuitdrukking. Was er iets met hem ofzo? Hij haalde zijn schouders op en de barman zette een glas cola op tafel, vast en zeker voor het meisje, daarna liep hij weer weg. Daarna keek Falco weer naar het meisje en glimlachte even lichtjes, en bleef toen rustig staan te wachten. Zou ze hier op iemand anders aan het wachten zijn of niet?

Toen Camilla eenmaal in de gaten had dat de jongen op haar actie had gereageerd kon ze haar glimlach niet onderdrukken. De jonge kwam op haar af gelopen. Ze friemelde wat met de onderkant van haar shirt. Ze voelde zich iets zenuwachtig maar waarom? Het was een jonge een normaal iemand. Atans normaal? normaal voor haar dan. Toen hij naast het tafeltje stond keek ze omhoog. Haar ogen knepen zich ietsjes samen door de zon die achter hem scheen. Haar blauwe ogen kruiste de zijne terwijl ze naar zijn woorden luisterden. Ze had moete met haar lach in te houden. De zin ken ik jouw niet ergens van was zo ouderwets maar, erg schattig dat hij het toch zo zij. ''Ja ik ken je nog wel'' sprak ze op normale toon. ''Al zat ik nog wel met de vraag waarom? maar het is misschien beter als je die niet hier beantwoord als je begrijpt wat ik bedoel.'' Sprak ze wat zachter uit. Ze hoopte dat hij het begreep. En het haar zeker later als ze hem na dit gesprek ooit nog zag het haar zou uitleggen. Ze wilde hem niet voor block zetten of iets. Haar blik wende zich van hem af toen haar Cola op tafel werd gezet. ''Dankje'' Sprak ze droogjes uit.''Wil je misschien nog iets anders'' Sprak de ober naar haar uit. ''Heeft u misschien iets van een menu kaart?'' Even draaide ze haar hoofd naar de gedaantewisselaar. ''Wil jij iets?'' Sprak ze de jonge vragend toe. De ober was al weg gelopen om te halen waarnaar ze vroeg. Haar mond hoeken krulde lichtjes toen hij vroeg of hij zitten mocht. ''Natuurlijk'' Haar stem klonk open. De jonge was nog best aardig voor zover ze hem sprak zonder bloedzuigers om hun heen. ''Ow trouwens ik heet Camilla Anderson'' Ze wilde graag weten hoe hij zou heten ze kwam maar, weinig weerwolven tegen de laaste tijd dus dit was haar kans. Ze kreeg ondertussen de kaart van de ober weer aan gereikt. ''Kijk eens mevrouw'' Voor de jonge legde hij hem op tafel ''Voor als meneer iets wil.'' Sprak hij wat vreemd uit. Camilla trok haar wenkbrauwen op en keek de ober aan. Wat had die nou? ''Als je iets wilt hebben moet je het zeggen he ik betaal wel.'' Sprak ze hem toe terwijl ze al door de menukaart heen bladerde. Als hij haar nou maar niet raar vond dat ze zo spontaan tegen hem was. ''Ik wil graag een dame blanche'' Daar had ze nou echt zin in ijs en chocola. Ze keek de jonge vragend aan. Zou hij ook wat willen?

Falco dacht even diep na. Ja, waarom deed hij dat eigenlijk? Waarom? Eigenlijk moest hij zelf ook diep denken, zelfs in zijn achterhoofd maar uiteindelijk wist hij het wel half waarom. Hij wilde haar beschermen. Hij wilde níet dat als ze gingen vechten ze wonden kreeg, of pijn. Hij wilde haar beschermen, gewoon, beschermen. Maar dat zou hij straks wel vertellen. Hij keek op toen het meisje weer tegen hem begon te praten en hij luisterde aandachtig en goed oplettend. 'Nee tuurlijk niet, ik vertel het je straks wel waarom. Hopelijk,' dat laatste sprak hij aarzelend uit, maar zó zacht dat ze het bijna zeker niet kon horen. Enkel hij kón en zou het gehoord kunnen hebben, voor de rest helemaal niemand. Toen het meisje even later vroeg of hij iets wilde dacht hij even na en haalde toen zijn schouders op. 'Eigenlijk weet ik dat niet, maar ik zal even kijken. En trouwens, ik heb zelf ook wel geld bij, hoor,' sprak hij toen, bij zijn laatste zin zette hij een scheve glimlach op en staarde even gewoon vooruit, naar alle winkels die hier wel niet waren. Even later zei het meisje dat hij natuurlijk mocht gaan zitten en toen schoof hij de stoel aan de overkant naar achteren en ging erop zitten, terwijl hij hem weer een klein stukje terug aanschoof. 'Zo,' zei hij toen hij helemaal zat en keek het meisje aan. Later zei ze hoe ze heette, Camilla Anderson. Oké, hij zal het onthouden, hopelijk. 'Falco. Falco Phoenix,' zei hij toen terug, tja, hij wist niet hóe hij zichzelf anders voor kon stellen op een manier zoals hij het meestal deed dus toen maar zo. Even later kwam de ober terug en de ober gaf hem wéér een minachtende blik, had hij weer iets fout gedaan ofzo? Hij haalde zijn schouders op en hij opende de kaart en bekeek hem even nauwkeurig. 'Mag ik misschien wat drinken euhm.. doe mij ook maar een Cola, please,' zei hij toen grijnzend tegen de ober en keek expres Camilla weer aan. Was de ober misschien boos omdat.. hij bij Camilla zat? Misschien had hij vóór Falco zelf was gekomen geflirt met haar ofzo en was hij daarom boos? Nouja, Falco wist het niet maar Camilla zeker wel, daar zal hij het straks wel aan gaan vragen want die had vást wel een antwoord voor hem. Toen de ober knikte naar Camilla en wegliep besloot hij het toch maar te vragen. 'Heeft die gast iets tegen mij ofzo? Hij kijkt me iedere keer als hij komt mij zo.. minachtend aan, weet jij daar iets van Camilla?' vroeg hij toen aan haar en wachtte af wat ze zou gaan zeggen. Eigenlijk was hij toch wel ietswat benieuwd wat ze zou gaan zeggen tegen hem.

Toen de jonge sprak over het later uitleggen kreeg ze licht iets kleur. Waarom? ze had geen idee.''Zelf? geld? nee ik nodig jou uit om te komen zitten dus ik betaal.'' Zij ze serieus al kon ze haar glimlach haast niet inhouden wat ook te zien was. Toen de jongen zijn naam zij bleef het een paar keer herhalen in haar hoofd. Falco, Falco? dat was zijn naam. Toen Falco wat bestelde leek het wel een kleine strijd tussen hem en de ober. Niet dat ze er echt van hield maar, toch gaf het haar een soort belangrijk gevoel. Toen de vraag van Falco kwam over hem grinnikte ze zachtjes. Ze hield haar mond totdat ze zeker wist dat de ober weg was. ''Die jonge vind mij volgens mijn vriendin al sinds hij hier werkt en ik hier kom uuh hot ofzo. Maar het is mijn vriendin die zegt dat ik hem ook leuk vind. Of iets naja hij vind het nooit leuk als ik hier met een andere jonge zit ook al zijn we gewoon vrienden. Je moet er maar niet opletten en anders krijgt hij wel met mij te maken.'' Ze ze op normale toon. Eigenlijk wilde ze niet die aandacht van die jonge maar ja soms was het gewoon leuk om met iemands gevoelens te spelen en zeker met zo'n eikel die denkt dat hij iedereen mee naar bed kreeg. Een lichte zucht verliet haar keel terwijl ze wat gedachtenloos met haar rietje door haar cola roerde. Ze wilde zoveel dingen vragen maar door die verdomde normale mensen kon het gewoon niet. ''Dus jij nooit last gehad van zulke lastige meisjes?'' Sprak ze hem wat plagend toe zonder ook maar een seconde weg te kijken van haar cola. Ze schoof het glas dichter bij en zette het rietje op haar lippen. Ze nam een paar slokken en wende zich toen weer af van het glas. Ze had lichtelijk een beetje het gevoel dat hij zich ongemakkelijk bij haar voelde. Al had ze dat vaker bij mensen. Niet dat ze zo onaardig was. Als ze je eenmaal mocht ging ze voor je door het vuur. Wat mensen staarde Camilla aan alsof ze een geest zagen. Al lette ze er zelf niet zo op. Wat viel er aan haar te zien. Het was niet dat ze er nu als wolfachtige eruit zag. Camilla richte haar ogen op de deur. Dit maal was er een ander die hun kwam bedienen. Niet dat het erg vond. ''Voor mevrouw en meneer.'' Sprak de oudere ober hen toe. Tevrede knikte ze naar de andre ober. Dat ijsje zag er zeker lekker uit. Ze nam de lepel in de hand en schepte wat ijs. Die ze daarna natuurlijk in haar mond stopte. ''Hmm best lekker eigenlijk.'' Sprak ze als een klein kind die tevreden op een lolly zou sabbelen. ''Dus sinds waneer ben je al in Forks ik heb je nog niet echt rond zien lopen laat maar zeggen.'' Zij zelf woonde bijna haar hele leven in Forks maar veel haar gezicht laten zien de eerste jaren zat er niet in. ''Heb je al meer vrienden zoals ons? bedoel ik zie hier steeds minder.'' Cammi probeerde het zo normaal mogelijk over te laten komen maar, het ging nogal lastig. Niet veel mensen keken gelukkig op dus was het praten op toon dat alleen Falco het kon horen beter gelukt dan gedacht. Geamuseerd at ze door van haar ijsje. ''Wil je ook een hapje?'' Sprak ze hem grijnzend toe terwijl ze een lepel met een grote berg ijs zijn kant op richte. Ze was zeker niet niet vies van anderen. Al waren de meeste dat wel.

Falco grijnsde en schudde bijna direct zijn hoofd. Ze had ongelijk; hij had zélf gevraagd of hij mocht komen zitten en niet Camilla. 'Eigenlijk vroeg ík of ik hier mocht zitten,' zei hij toen nog maar tegen haar met een grijns op zijn gezicht en hij luisterde goed toen Camilla uit begon te leggen. Toen hij het begrijpte knikte hij meteen en glimlachte naar haar toe. Hij wist niet wat hij anders moest doen, dus dan maar dat. Beter dan niets tenminste. 'Owh, okee. Nee, dan weet ik dat want hij keek me al heel vreemd aan. En daar voel ik me niet echt prettig bij namelijk, het kon misschien ook wel een beste vriend van jou zijn ofzo, of je vriendje of.. familie. Maar nu weet ik het, hij vind het gewoon niet leuk dat ik hier met jou zit,' zei hij toen maar vlug. Bij vriendje was hij even gestopt. Zou ze die eigenlijk wel hebben? Hij niet, maar hij dacht er ook niet vaak aan, natuurlijk sommige meiden vond hij wel aardig maar sommigen waren gewoon té opdringerig, en daar hield hij niet zo heel veel van. Beter gezegd; hij haatte het. Toen Camilla vroeg of hij nooit last had gehad van lastige meisjes kon hij een korte grinnik zeker niet onderdrukken, en moest hij dus grinniken maar dat was zo weer weg. 'Tuurlijk. Nouja, liever wil ik het niet maar soms gebeurd het gewoon en vatte sommigen mensen dingen op die helemaal niet zo bedoeld zijn, dat gebeurd mij soms nog wel eens namelijk,' zei hij toen en pakte zijn glas met Cola erin ook. Hij nam een paar slokken uit het koude glas en zette hem daarna weer terug op de tafel en schoof hem iets verder weg dan eerst. Ineens hoorde hij een stem, van de ober maar tot zijn verbazing toen hij omhoog keek zag hij de jongen niet die hun eerst bediend had, maar een andere, oudere man. Falco keek toe hij Camilla daarna haar ijsje op had, hij had toch niks anders te doen en hoorde de woorden die ze sprak, en ook één vraag, of twee zelfs die ze hem stelde. 'Ik woon nog niet zo lang in Forks, zeker korter dan jou. Maargoed, ik denk zo'n.. maand of.. 5?' zei hij toen maar simpel terug, precies wist hij het niet maar ongeveer wel zo'n 5 maanden, dat was vrijwel zeker. Daarna vroeg ze de tweede vraag, of hij meer wolvenvrienden had en meteen schudde hij zijn hoofd. 'Nou.. Ik heb niet echt góede vrienden maar ik ben wel eens naar het reservaat geweest waar allemaal wolven zijn, of beter gezegd jeweetwel. Maar dat zijn niet zulke goede vrienden. Mijn vader en opa waren vroeger ook weerwolven, maar die veranderen nu niet meer. Ze kúnnen het wel, maar ze willen het gewoon niet meer en ze hebben gelijk ook. Ze hoeven er geen gebruik meer van te maken en dus vermijden ze het. Van hun weet ik alle legendes en stammen enzo, dat soort dingen die je gewoon móet weten. Maar vrienden die ook jeweetwel zijn, nee, die heb ik niet. Geen één beter gezegd,' legde hij uit aan Camilla en toen ze haar lepel naar hem schoof met een dikke klodder ijs erop glimlachde hij en schudde hij zijn hoofd. 'Nee dankje, ik zit vol. Ik had vanavond al gegeten namelijk,' zei hij toen glimlachend tegen haar en wachtte af wat ze zou gaan zeggen.

Al etend van haar ijsje luisterde ze aandachtig naar de woorden die hij sprak. Soms knikte ze maar, ze liet hem vooral zij verhaal afmaken. Zij zelf hield er niet van om tussen een verhaal gestoord te worden dus deed ze dat ook niet bij een ander. Hij had dus ook last van dat soort meisjes. Iets wat ze wel kon verwachten de jonge zag er heel leuk uit. Waarschijnlijk waren het zijn ogen waar ze voor vielen. Ze waren blauw net als de haren maar toch anders. Weer knikte ze toen hij begon over Forks. Maar 5 maanden? geen wonder dat ik hem nooit gezien heb. Dacht ze. Zonder dat ze het echt door had keek ze hem erg lang gewoon in zijn ogen aan zonder echt een bepaalde uit drukking weer tegenven. Ze hoorde zijn stem verder wel maar echt blijven steken deed het niet. Behalve over het ijsje. On op temerken schudden ze lichtjes haar hoofd en wende gelijk haar blik af van hem. ''Okee dan..'' Sprak ze wat afwezig toe. Haar gedachtens waren voor momenten stop gezet en ze staarde maar wat wezenloos naar het ijsje. ''Nog even over dat uitnodigen.'' Sprak ze met een klein onschuldig glimlachje. ''Ik heb ja gezegt en ik vind dat ik betaal en dan is het zo.'' Ze zij het niet op een dwingende toon of iets anders slechts het kwam er eerder half lachend uit. Ze ging met haar lepel even door het ijsje wat ondertussen al wat minder was geworden. En ze had het eerlijk gezegt niet op eten als de gene waarmee ze zat ook niet at. Maar gelijk weg gaan vond ze ook zo sneu hij zat er net. Camilla keek op de klok en zag dat er al best wat tijd voorbij was gegaan zonder dat ze het zelf in de gaten had. ''Ga je misschien anders mee lopen door de stad of je moet niet willen natuurlijk.'' Zij ze wat azelend waarnaar ze haar portemonnee uit haar tas haalde. ''Praat wat makkelijker'' kwam er nog zachtjes achter aan. Met een kleine trilling in haar hand haalde ze het brief papier uit de zwarte portemonnee. Natuurlijk was het meer dan dat het kosten zou. Camilla kwam hier te vaak en te lang en wist dus veel prijzen al uit haar hoofd. En het was handig dat ze de manerger kende. Ze legde het geld op tafel en stopte haar portemonnee terug in haar tas. ''Zo en weet meneer het?.'' Sprak ze Falco vrolijk toe terwijl ze op stond. Eigenlijk wilde ze heel graag dat hij mee ging gewoon wat kletsen enzo. Het was een gezellige jonge voor zover ze wist en die wilde ze zeker wel te vriend houden. Camilla streek een blond lok achter haar oor terwijl ze hem wat liefelijk aan keek. Niet dat ze daar bepaalde bedoelingen mee had of het echt merkte dat ze zo keek.

Hij zuchtte uiteindelijk toen Camilla toch betaalde. Hij wílde niet dat ze dat deed, maar ze wilde het zelf. Hij haalde eens zijn hand door zijn lakzwarte haar en trok zijn wenkbrauwen ietswat omhoog toen ze hem heel de tijd diep in zijn ogen had aangekeken, toen hij dat allemaal had vertelde daarnet. Hij grijnsde lichtjes en zuchtte toen eens even diep. Toen ze vroeg of hij mee wilde door de stad lopen ofzo grinnikte hij ichtjes en haalde zijn schouders toen maar op. 'Okee dan, lijkt me best wel.. enig,' zei hij toen tegen haar en hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op en schoof de stoel weer terug aan. Hij hoorde nog net dat ze achter haar zin praat wat makkelijker had geplakt, maar hij besteedde er verder geen aandacht aan, hij wist wat ze bedoelde en ze moesten het geheim houden voor 'gewone' mensen. Hij liep een beetje naar Camilla toe en zag hoe ze het geld op de tafel schoof. Hij stopte één hand in zijn broekzak en keek van het geld naar het gezicht van Camilla, en zag net hoe ze haar lok achter haar oor streek en ze hem lieflijk aankeek. Het had verder geen bedoelingen, dat wist Falco wel maar toch.. hij wilde haar gewoon beschouwen als vrienden. Hij was zeker niet verliefd, niet nu, niet nu.

[Kort maar je weet waarom. ^^]

Camilla luisterde naar wat Falco zijn antwoord was. Hij wilde wel maar echt het idee dat hij echt echt mee wilde had Camilla niet. Misschien zag hij het eerder als gewoon tijd doden en hij gewoon zich verveelde. Camilla rolde even ongezien met haar ogen en zetten toen haar stappen voort. ''Ik weet niet of je nog ergens naartoe wilt of iets?'' Zij ze terwijl ze al vooruit liep. Weer klakte haar pumps ritmisch mee met haar loop tempo. De zon scheen op haar huid en het kleine briesje liet haar haar dansen over haar schouders. ''Dus heb je nog iets van die twee meisjes uit dat bos vernomen of niet? Ik heb hun geur niet veel vaker voorzien komen. Al ruiken ze bijna allemaal het zelfde. Misselijk makend.'' Camilla zij het op zo'n toon dat Falco het kon horen maar voor de mensen die langskamen het wat moeilijker was. Camilla's ogen schoten rond de mensen en de winkels. Ze had het idee dat er iets op het punt stond te gebeuren maar dat was waarschijnlijk een vaag iets. ''Ik woon bijna me hele leven al in Forks en mensen zoals ons zijn er op de één of andere manier niet veel meer. Ik weet niet of ze gewoon weg gaan ofdat ze zijn omgekomen. Al is mijn vader nog steeds bezig met zoveel mogelijk uuh.. mensen?'' Camilla stopte even en haalde rustig adem. ''Bij elkaar te halen.'' Camilla wist niet of hij hier echt over wilde praten maar, hij begon zelf ook niet over onderwerpen. Haar oog viel op een soort parkje dat midden in de stad was. Erg druk was het er niet. Er stonden een aantal bomen een meertje en natuurlijk wat laag bebossing. Samen met Falco stak ze over en liep naar het bankje waar ze uit eindelijk ging zitten. Er speelde hoog uit 2 kinderen een paar meter verder op en de ouders konden hun stem niet horen ook al zouden ze normaal praten. ''Dus waarom het tegen houden?'' Sprak ze wat nerveus al was dit niet heel erg te horen. Haar armen lagen over elkaar tegen haar buik en ze zat iets onderuit gezakt. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en richt haar blauwe ogen op Falco. Een scheef glimlachje kwam op haar gezicht. Ze zou eindelijk een antwoord krijgen op het gene waar ze een paar dagen niet uit haar hoofd had gekregen. Misschien kwam hij wel met een antwoord van weet ik niet of iets maar, dan had ze het tenminste uit zijn mond horen komen, en niet haar gedachtens die met haar speelde.

-Kud post echt inspilozer kan niet-

Falco schudde zijn hoofd toen Camilla vroeg of hij nog ergens speciaal naartoe wilde. 'Nee hoor ik hoef niet echt ergens speciaal naartoe. Kijk jij maar waar we naartoe gaan, mij maakt het echt helemaal niks uit,' sprak hij met een grijns op zijn gezicht en hij keek even om zichzelf heen of er niemand hun af stond te luisteren. Rustig liep hij naast Camilla mee en toen ze vroeg of hij nog iets had vernomen uit de vampieren uit het bos schudde hij direct zijn hoofd. 'Nee niet echt, het enige wat ik nog weet is dat ze vreselijk stonken. Voor de rest heb ik nog geen geur meer geroken,' zei hij rustig tegen haar en luisterde naar haar woorden toen ze weer verder begon te praten. Haar vader wilde.. Weerwolven bij elkaar halen? Waarom? Of wilde hij enkel mensen bij elkaar halen? 'Wacht even. Wilt jouw vader weerwolven bij elkaar halen? Of gewone mensen..' zei hij bijna direct terug tegen haar en hij legde de nadruk extra hoog op gewone mensen. Was haar vader ook een weerwolf of was hij dat geweest? Waarschijnlijk moest het wel want anders was Camilla misschien ook geen weerwol geweest. Uiteindelijk naderden ze een parkje, Camilla liep er heen dus toen volgde hij haar ook maar. Uiteindelijk gingen ze met z'n tweeen op het bankje zitten. Niemand zou ze zo kunnen horen want de ouders van de twee kinderen die enkel stonden te spelen sowieso niet want die stonden te ver weg. Uiteindelijk vroeg Camilla nou precies waarom hij haar tegenhield toen ze aan wilde vallen. 'Ik duwde je weg omdat.. ik niet wilde dat ze jou aan ging vallen en je gewond raakte. Misschien stom van me en de reden waarom ook maar ik hoop dat je het begrijpt,' zei hij en wachtte haar reactie rustig af. Maar toch wel een beetje zenuwachtig.

Er kunnen fouten in zitten want ik zit op mijn ipod.

Camilla had een beetje afwezig geknikt naar hem als hij antwoorden op zijn vragen. Ze had niet echt door gehad dat hij het idee van weerwolven bij elkaar halen niet echt gesnapt had. Bij zijn laaste zinnen leek haar hart te stoppen bij het eerste woord. Ze was bang maar voor wat? Liefde op het eerste gezicht? Inprenting? Ze wist het niet al wilde ze het ook eigenlijk niet echt. Falco was een leuke jonge om te zien en was aardig soms wat dommig maar, dat kon geen kwaad. Een rustige zucht verliet haar keel toen hij zijn woorden verder bracht. Was dat het? De woorden waarop ze wachten? Het was even stil voordat Camilla er op reageeren zou. Ze zat zelf zijn zinnen te herhalen in haar hoofd. Alsof ze geen woord wilde missen. ''Ohh.. Oké Naja wel lief van je! Ik ben niet echt het Type die je snel tegenhoud maar, et is je wel gelukt.'' Sprak ze hem met haar zachte maar, lieve stem. Weer een zucht verdween in de wind. Haar ogen sloten zich een paar seconde waarnaar ze zich concentreerde op de zon die op hun rug scheen. Al gouw opende ze haar ogen en richte zich op de spelende kinderen. Zo vredig dat het eruit zag. Het licht van van de zon gaf een wat raar effect wat mooi uitpakte op de snoetjes van de kinders. De moeders waren wat aan het bij klesten waarschijnlijk over de gebeurtenissen van die week. Kort fronste ze haar wenkbrauwen wanaar het haar pas opviel wat hij had geantwoord over haar vader. ''Nog even mijn vader verzameld geen mensen hoor.. Het zij de gedaantewisselaars die hij verzameld. Voor het verjagen van Vampieren in Forks atans verjagen. Eerder uit roeien! Waarschijnlijk heeft iemand jou ook al op gemerkt dus kijk niet raar als mijn vader op je afkomt zomaar. Dat heeft hij bij meerdere gedaan namelijk.'' Camilla liet er even een pauze tussen zodat hij het even in zich op kon nemen. ''Hij is een goede gozer hoor daar niet van.'' Ze wilde niet gelijk haar vader een slechte indruk geven. Dat was het laaste wat ze wilde. Misschien zag ze Falco wel vaker als hij ook haar vader hielp met het opruimen van vampieren. ''Zijn jouw ouders ook gedaantewisselaars??'' Vroeg ze met een lichtelijk trilling in haar stem. Zo hoopte dat ze alle twee nog leefde. Dan zou ze hem ook geen pijn doen met de vraag. Haar ogen gleden naar Falco toe terwijl een klein onschuldig glimlachje verscheen dat amper te zien was.

Hij hoorde hoe de woorden uit Camilla' mond vlogen, één ding was zeker; ze praatte veel. En min of meer vond hij dat leuk, leuk aan mensen die veel deden praten. Hij wilde haar zeker te vriend houden, ze was wel aardig en vriendelijk en niet verkeerd om te zien. Misschien klonk het vreemd maar hij vond het raar om zo over haar te denken, hij was toch niet langzaam.. verliefd op haar aan het worden? Op de een of andere manier vond hij het raar, hij wilde het niet gaan bekennen want zo zeker wist hij het nog niet maar dat namen die vlinders die bijna uit hun cocons waren gekropen in zijn maag nog steeds weg. Hij wist zeker dat Camilla hem sowieso zou afwijzen als hij het een keer zou zeggen, hij was te dom en lelijk voor haar. Dat wist hij zeker en ze voelde vast niks voor hem, nouja, hij ook nog niet zo veel voor haar maar misschien kwam dat nog wel naarmate hij haar langzaam zou leren kennen en misschien vaker nog tegen zou komen. Haar stem ontwaakte hem uit zijn gedachtes en hij had zichzelf voorgenomen daar nóóit meer over te denken. Hij glimlachte toen hij haar zin hoorde. 'Ik moet toegeven, je was sterk maar ik duwde je met al mijn kracht weg,' zei hij toen maar eenvoudig terug en bleef haar rustig aankijken met zijn ijsblauwe ogen. Daarna praatte ze verder over haar vader, die weerwolven 'verzamelde' en bij elkaar haalde. 'Aha, okee. Misschien.. kan ik jouw vader ontmoeten dan, als je wilt natuurlijk. Als jij niet wilt dat ik in die soort 'groep' of hoe je het ook kan noemen niet bij kom zal ik me niet meer vertonen, ook niet voor jouw ogen. Dan laat ik jullie met rust. Maar als je het wél wilt.. kan ik met hem en jou afspreken een keer op een plek, bijvoorbeeld in het bos?' vroeg hij toen serieus aan haar, als ze niet wilde dat hij hun daarmee hielp had hij daar alle vrede mee en zou hij hun ook met rust laten, en zichzelf niet meer vertonen voor hun ogen. Daarna vroeg Camilla of zijn ouders ook gedaantewisselaars waren en bij die vraag knikte hij meteen. 'Ja, het zit in de familie. Mijn vader wás het en mijn opa wás het. En natuurlijk de verdere familie die het door hadden gegeven aan mijn opa,' legde hij toen uit en keek even naar de kinderen die aan het spelen waren, maar keek toen weer terug naar Camilla.

Een frons verscheen op haar gezicht terwijl Falco eindelijk wat meer van zich zelf liet horen.Al leek hij wat in de knoop met zijn zinnen. Camilla vond het wel schattig al ratelde hij onzin uit of zij het niet erg vond? ''Natuurlijk wil ik dat! Bedoel we zijn nu kinda vrienden denk ik? Dus elkaar vaker zien lijkt me leuk!'' Een stilte verhulde terwijl Camilla even nadacht over wat ze wilde zeggen. Maar voordat ze een kans had sprak Falco wat een klein glimlachje omhoog toverde. Ze hield er van als mensen tegen der praten. En zeker aangezien zij dat uren vol kon houden. Ze hoopte dat Falco een beetje losser zou gaan doen en meer zijn mond open zou trekken of dat moest zijn karakter natuurlijk zijn. Ze zou wel zien wat er van komen zou hij was immers aardig en een weerwolf twee grote pluspunten. Ze dacht even na over wat hij zij over zijn ouders en knikte toen hem toe als een teken dat ze het snapte. ''Het is trouwens niet dat ik me echt bemoei met me vaders handelingen hoor! Hij zoekt gewoon mensen zoals jij en ik maar, ik vind het natuurlijk ook goed als je gewoon langs komt als je daar zin in hebt. Of je me pa nou gesproken hebt of niet. Er is altijd wel iemand over de vloer dus voel je welcom als je zin hebt.'' Sprak ze zelfverzekerd uit. Ze wist dat hij nog niet wist waar ze woonde maar, dat deerde op het moment niet. Ze wilde hem laten weten dat hij ondanks dat ze elkaar net een paar uurtjes kende dat hij welcom was. Wat voor kwaad kon hij doen? Het leek er niet op dat hij van vampieren hield dus dan was je altijd welcom. Camilla richten haar ogen op haar schoot en friemelde wat aan haar armbandjes. Wat kon ze nou nog zeggen? Wat dacht hij wel niet over haar als ze nog meer vragen zou stellen? Één of andere freak die haar mond niet kon houden. Zonder dat het op temerken viel schudden ze haar hoofd. Sinds wanneer boeide het haar wat mensen of gedaantewisselaars over haar dachten. Zo ver ze wist was dit alleen nog maar bij Falco. Weird! mompelde ze onhoorbaar in zich zelf. Ze beet zachtjes op haar onderlip om te zorgen dat haar woorden zich niet verder verspreiden zou. Al was de verleiding groot hem dood te gooien met vragen en langdurige gesprekken. Toch opende ze haar mond maar, om de gevallen stilte te verbreken. Maar veel kwam er niet uit. ''Dus?! en nu?'' Sprak ze hij zacht maar vriendelijk toe. Ze draaide haar hoofd ietsjes maar niet volledig naar hem toe met een wat onschuldige blik in haar ogen aftelezen.

Camilla reageerde meteen enthousiast en op de een of andere manier verbaasde het hem zelfs, misschien had hij dit gewoon niet van haar verwacht. Vrienden? Ze wáren toch al vrienden? 'Ik denk inderdaad dat we euhm.. vrienden zijn. En wolvenvrienden,' dat laatste zei hij extra zachtjes en grijnzend en hij keek nog eens naar de andere mensen die ook nog in het park waren met hun kinderen. Die zouden het nóóit gehoord kunnen hebben, ze zouden het niet eens horen als hij het normaal zei. Falco luisterde voor de rest nogsteeds enthousiast mee, want dit kon nog wel eens boeiend voor hem worden. Aangezien haar vader dus ook een weerwolf was of is. Dat wist hij enkel nog niet, maar die vraag zou hij zo wel aan Camilla gaan stellen. 'Okee, ik zal wel kijken wanneer ik een keer tijd heb, dan kom ik wel langs. Of anders kun je mij jouw telefoonnummer geven en als ik zin heb dat ik dan langs kom of niet? Want anders weet ik namelijk niet waar je woont enzo. Maar ís jouw vader weerwolf of wás hij het?' vroeg hij toen maar uiteindelijk en een kleine glimlach sierde zijn lippen. Tja, hij wist anders niks te doen. Soms was het gewoon stom en fout wat hij deed en dacht hij tien keer over iets na, maar nu was dat niet zo, het was gewoon automatisch. Hij keek nog even naar de ouders met hun kinderen. De kinderen gierden en lachten van plezier en hij dacht terug aan zijn kindertijd. Toen was het leven nog zo makkelijk, zo open en het belangrijkste was dat hij niet voor iedereen zijn geheim geheim moest houden, want die had hij simpelweg toen nog niet. Maar nu kon hij zelf zijn eigen leven niet eens voorstellen hoe het zou zijn als hij géén weerwolf was of was geweest, dat was gewoon zó vreemd om daar zo over te denken en als hij er over dacht dan dacht hij maar gauw aan iets anders. Omdat hij het zichzelf gewoon niet voor kon stellen, maar die tijd ooit wel eens zou gaan komen. En het allermoeilijkste was altijd bijvoorbeeld als hij een vriendin had, die het zelfs niet mocht weten. Voor zijn eigen veiligheid gewoon en hij zou het niet eens durven te zeggen. 'Owja, ik moet je nog even vertellen dat als ik meestal niet bereikbaar ben op mijn mobiel en ik niet thuis ben ik waarschijnlijk in het bos aan het jagen ben op vampieren. Want dan transformeer ik in een weerwolf.' Bij die gedachte slikte hij al, hij zou er niet aan moeten denken want dan zou dat meisje zeker helemaal bewusteloos zijn. Hij schudde zijn hoofd toen hij Camilla' stem hoorde en snel keek hij haar weer aan. 'Weet ik niet?' zei hij toen maar tegen haar, misschien zat ze daarnet wel heel de tijd te praten, en dan had hij gewoon niet meegeluisterd. Dat zou nou echt eens schaamtelijk zijn zeg.