Like a Flower

Een grijsachtige wolf met witte en zwarte spikkels kwam tevoorschijn tussen het bladerdek. Het grappige was dat er een buideltje kleren tussen haar kaken hing. Snel ging Flower naar een struik en veranderde. Snel trok ze haar witte fluwelen jurkje aan en grijnsde, terwijl ze richting een open veld liep. Ze begon zichzelf rond te zwieren. Ze voelde hoe ze duizelig werd en viel toen neer in het gras, nog steeds lachend. Grijnzend keek ze op naar de lucht. Ze haalde diep adem en rook de verse geuren van bloemen. Ze grijnsde nogmaals en ademde nogmaals diep in. Naast de geuren van bloemen en zichzelf, rook ze ook een soort nattigheid. Flower ondervond algauw dat het het vocht van de bloemen was. Flower liet zichzelf grijnzend vallen in het gras. Ze keek naar de bloemen naast zich en hoorde het gezoem van een vlieg verderop. Flower sloot haar ogen en genoot van de heerlijke stilte. Niks was fijner dan een stilte die om je heen viel als je alleen was. Ze liet haar handen over het gras gaan. Gelukkig was het al een paar maanden geleden dat ze nog eens uit haar kleren gescheurd was. Ze moest toegeven dat dat eerst even wennen was, om je kleren achter een struik uit te doen. Nu was het niet meer dan normaal. Trouwens, als iemand haar zou zien, dan zou die haar als een naturist beschouwen, dus ja. Eigenlijk was er niet eens gevaar. Mensen kwamen hier bijna nooit, weerwolven wisten wat je aan het doen was en vonden dat dus ook niet raar. Vampiers, dat was een heel ander verhaal. Flower haatte ze niet. Alleen vond ze de kwaadaardige vampiers niet leuk. Die zou ze zo vermoorden als ze kon. Eentje had haar moeder om het leven gebracht. Flower beet op haar lip. Haar vader was even later bij een brand omgekomen, maar niemand, behalve Flower, wist dat het vuur aangestoken was door hemzelf, omdat hij het leven beu was. Flower zuchtte even, haalde diep adem en keek naar de lucht. En nu woonde ze op haar eentje in een krap huis. Sure...

Voor de verandering was het eens redelijk mooi weer in het kleine stadje. Hoewel je tussen de bomen door niet echt van de zon kon genieten. Man wat was dit een enorm reservaat. Maxen keek om zich heen en krabde zich op z’n achterhoofd. Waar was hij eigenlijk? Hij rook eens in de lucht, maar kreeg slechts een gemengde geur van vanalles en nog wat. Hij rook nog eens, ditmaal in een andere richting.
Wacht eens even…dacht hij, en rook wat voorzichtiger ditmaal. Een bekende geur…hondenhaar. Iets wat hij in dit stadje al wel vaker geroken had. Het leek wel alsof er allerlei freaks zich hier gevestigd hadden. Even schoot hem het gezicht van zijn oudere broer door het hoofd. Misschien…?
Nee, hij had de hoop allang opgegeven zijn broer ooit nog te vinden en probeerde in zijn hard te sluiten dat hij waarschijnlijk al gedood was door het één of ander. En het kon hem ook niet schelen, hield hij zichzelf voor. Maar hij wist natuurlijk wel beter.
Maxen beet op de binnenkant van zijn wang en besloot in de richting van het hondenhaar te lopen. Eigenlijk, nu hij het al vaker geroken had, rook het toch net iets anders dan hond…De hondengeuren onderscheidde zich toch wel en roken niet alleen meer vies voor hem. Deze rook toch iets meer naar een vreemd soort bloem die hij niet kende. Maar dan wel één waar hij lichtelijk allergisch voor was. Hij grinnikte en liep door tot hij ineens op een open plek kan. De waterige zon scheen op het bloemenveld en even keek Maxen omhoog en toen naar zijn huid die fonkelde alsof het gemaakt was van kristal toen liep hij verder, zijn helrode ogen hadden het lichaam van een jonge vrouw die in het veld lag allang gespot.
Ze had een witte fluwelen jurk aan die al bijna net zo schitterde en glom als zijn eigen huid. En zijzelf mocht er ook best wezen. Donker haar, mooi gezichtje, beetje liefelijk. Hij grijnsde en kwam wat dichterbij, zo geruisloos als dat een vampier kon zijn. Toen hij op enkele meters van haar vandaan stond nam hij een lichte sprong en landde staand vlak naast haar neer. “Boe.” zei hij en er verscheen een grijns op zijn gezicht terwijl zijn ogen haar in de gaten hielden om te zien wat haar reactie zou zijn.

Een zoete geur dreef richting haar neus, maar het was geen vrouwelijke. De zoete, vergalde geur die alleen een vampier kon hebben. Aardig blijven, Flower dacht ze en ze hield haar verwrongen gezicht zo lief mogelijk. Het was gewoonweg een geur om te kotsen, ook al was dat een beetje overdreven gedacht. Alleen kon Flower niet bepalen wààr hij zich precies bevond. Flower liet haar hoofd zakken, maar hield haar oren gespitst. Vage voetstappen in het gras kon ze onderschatten. Haar zintuigen waren scherp en dat zou die vampier toch moeten weten. Je kon niet met weerwolven spotten. Toch klonk de stem van perfectie schrikachtig, in haar oren. Flower sperde haar ogen wijd open en rolde opzij. Dat hielp niet veel. Haar blik ontmoette twee rode ogen. Flower trok haar lip op, alsof ze een wolf was. Zelfs àls mens had ze een goed gebit. Scherpe hoektanden. Ze keek naar de jongen - eerder een man - en zag elk deeltje van zijn lichaam glimmen. Zo perfect. Maar ook zo misleidend. Flower keek hem een paar seconden aan - met een greintje afschuw, dat gaf ze toe - en liet haar blik toen weer naar een normale fase glijden. Ze had niet gedacht dat deze vampier haar geur zou kunnen weerstaan. Of ze nu een bloemetjesgeur als mens droeg of niet, de geur van een verrotte hond bleef. Ze keek naar de vampier. Als hij de rode ogen niet had, geen glimmende huid had en niet zo bleek was, zou je denken dat het een gewone mens was. Dan nog zou - als ze een vooroordeel mocht vellen en in dit geval mocht dat van haar - ze hem omvatten als een player. Ze had nu toch zo'n probleem als hij gedachten kon horen...

'Hallo,' zei Flower zo normaal mogelijk. De rode ogen bleven op haar netvlies gebrand. Even keek ze door de ogen van haar moeder en voelde ze een steek van angst door haar lichaam gaan. Ze kneep haar ogen even dicht en probeerde dit beeld weg te krijgen. Een vampier kon haar niks doen. Ze zou binnen de paar seconden kunnen veranderen in een wolf. Haar moeder had het niet.... Ze kon het niet gewoon niet meer op tijd doen en was daarom overleden. Ze keek naar de vampier. Vampiers stonden erom bekend dat ze met hun voedsel speelden. Maar deze vampier zou haar niks doen, mede dankzij haar geur. Flower prees haar geur de hemel in. Ze keek naar de vampier en probeerde haar blik te verzachten, met het idee dat hij haar wel had laten schrikken diep achterlachtend in haar hoofd. Ze keek naar de vampier. 'Flower is de naam. Hoe heet jij?' vroeg ze, om toch maar een gesprek aan te knopen - en moest die vampier ideeën hebben, dan zou ze hem daarmee ook van kunnen afhouden - om een soort aardigheidsvorm te creëren.

Liet ze nou echt haar tanden aan hem zien? Maxen fronsde verontwaardigd, het kon niet gekker in deze rare streek. Dit stadje zat blijkbaar vol met pittige dames. Op zich niks mis mee natuurlijk, maar die geur…Maxen hield voor een moment zijn adem in.
In ieder geval was ze niet zo geschrokken als dat hij dacht dat ze zou zijn. Hij gaf haar zelfs nog een paar seconden om weg te rennen of schrikken door het feit dat z’n huid glom als een gek. Maar ze deed niets van dat alles. Waren de inwoners van Forks dan allemaal ingelicht over het bestaan van vampieren? Dat kon nog wel eens leuk worden. Toch ergens hield het hem wel tegen en het hij was hier alleen maar naar toe gelopen omdat het maar één persoon was. Stel dat ze niets wist over zijn soort dan kon hij haar altijd nog makkelijk de nek om draaien.
Maxen keek haar een moment inschattend aan. Ze leek niet echt op haar gemak nu hij in haar buurt was, maar ze deed haar best vriendelijk te blijven. Hij lachte even. Perfect. Eens kijken hoe lang ze dat ‘vriendelijke’ vol kon houden.
“Flower…toepasselijk.” Hij haalde even z’n neus op en het beeld van een bedorven boeket kwam in zijn gedachten. Hij grijnsde naar haar. “Ik heet Maxen.” Zijn naam zei haar waarschijnlijk toch niet veel, dus waarom zou hij die voor zich houden. “Mag ik aannemen dat jij ook al op de hoogte bent…?” hij doelde zijn soort en dat ze er vanaf wist, maar achteraf was het nogal een vage vraag. Misschien snapte ze niet eens wat hij bedoelde.

Flower werd half beangstigd door de blik van Maxen. Kom op, Flower, doe niet zo belachelijk! strafte zij zichzelf toe. Flower sloot haar ogen even en keek hem toen aan. Ze keek hem toen scherp aan. Ze knikte toen. 'Klopt. Ik weet wat je bent. Volgens mij weet jij ook wel wat ik ben,' zei Flower, met een lichte, vriendelijke grijns. Het was dankzij Paul dat ze deze wezens niet goed mocht. Ze wist hoe hij erover dacht en eigenlijk had hij wel gelijk. Als ze vooroordelen mocht trekken, bij welke categorie zou ze Maxen dan plaatsen? Flower wist het diep in haar hart al. Een player. Ze wou dat ze ophield met deze gedachten. Ze keek hem aan en probeerde een vriendelijke trek rond haar gezicht te houden, maar haar ogen verrieden half en half dat ze hem niet graag in haar buurt had. Ze zorgde dat ze een beetje verder uit zijn buurt ging. De vampier die haar moeder had aangevallen, was eerst ook met een lieve uitdrukking gekomen. Toen haar moeder al wat meer verteld had over zichzelf, had hij pas toegeslagen. De angst in haar moeders ogen zorgden ervoor dat Flower haar ogen even dicht kneep. Ze voelde een steek van angst diep in haar lijf opkomen en diep vanbinnen smeekte ze dat iemand anders van haar soort in de buurt was, zodat ze niet alleen met deze vampier opgescheept zat.

Maxen zou zich vast kapot lachen diep vanbinnen. Een weerwolf die bang voor hem was. Als Flower geen ervaringen met vampiers gehad zou hebben, zou ze hartstikke vriendelijk geweest zijn, waarschijnlijk. Misschien had ze zich wel een beetje te veel laten verwachten van zichzelf. Ze had altijd gedacht dat het contact met een vampier goed zou verlopen, maar het was niet zo. Flower keek naar Maxen. Het gif van een vampier was dodelijk voor weerwolven. Ze wou niet graag dood. Misschien zou Maxen haar wel aanvallen of zo. Flower kroop één plaatsje opzij. Als ze kon inschatten wat Maxen van plan was - en dat zou aanvallen zijn - dan zou ze zichzelf in een weerwolf veranderen en hard om Pauls hulp roepen. Twee weerwolven waren immers sterker dan een. Tenslotte had Flower nog niet vaak tegen een vampier gevochten. Bijna niet? Nooit, zelfs. Flower schudde haar gedachten wakker en keek Maxen met een gebrande glimlach op haar gezicht aan.

Ze had gelijk, hij wist wel wat ze was. Maar in dit stadje wist je het nooit helemaal zeker. De geuren van vampieren, mensen en weerwolven hadden zich over het hele gebied verspreid zo leek het. En zoveel ervaring met weerwolven had hij helemaal niet, maar nu kon hij het aanvinken: stinkende mensen zijn weerwolven.
Hij knikte mentaal als bevestiging.
Er verscheen een meesmeulende glimlach op zijn gezicht toen hij Flower’s reactie op hem opmerkte. Hij kon haar angst bijna ruiken. Zo anders dan de vorige weerwolf die hij tegen was gekomen die leek gedreven te zijn op haat. Flower echter, was meer angstig. Zijn ogen keken haar ietswat vragend aan, want haar reactie maakte hem nieuwsgierig naar waarom dat eigenlijk was.
Nouja ok, een vampier was nou niet precies een wezen die je graag tegen het lijf zou willen lopen…
Ze schoof iets verder bij hem vandaan en hij besloot het maar toe te laten.
Hij richtte zich op de lucht boven hen en rekte zich luidruchtig uit voor hij zich in het gras liet vallen, tegenover Flower. Zwijgend staarde hij naar de lucht, het gezoem van bijen om hem heen negerend. Hij vroeg zich af of deze vriendelijke weerwolf hem wat informatie kon delen, aangezien hij van zijn vorige ‘vriendin’ niet echt veel wijzer werd, naast de haat en nijd die ze voor zijn soort voelde.
“Vertel eens…Flower” hij sprak haar naam duidelijk en rustig uit. “hoe werkt dat transformeren van jullie precies…?” Het was toch handig om te weten…voor in de toekomst.

Flower keek naar Maxen. Zijn blik was rustig, maar of Flower dat als een goed of een slecht teken moest opvatten, wist ze zelf niet. Het enige wat in haar gedachten drong, wat haar echt kon schelen, was of hij haar zou aanvallen of niet. Ze luisterde met een schuin hoofd en keek hem haast ongelovig aan toen hij plots een vraag vroeg. Ze schudde even verward haar hoofd en keek hem toen aan. Haar ogen verharden. Dacht hij nu echt dat ze zoiets ging vertellen? Ze mocht dan wel een lichte angst voor hem hebben, maar dingen over de weerwolven, dat hield ze voor de stam. Ze zou nooit de geheimen van hun bestaan uitlekken. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Ik houd alle dingen over onze soort liever voor ons,' zei ze, terwijl ze hem aankeek en scherp op zijn reactie lette. Het kon haar nu niet zoveel schelen of hij tevreden was of niet. Dan vond hij haar maar moeilijk. Ze kon het Paul niet aandoen om een vampier alles over het bestaan te vertellen en hun transformatieproces. Nee, als de vampier - Maxen - dat wou weten, kon hij net zo goed bij een andere weerwolf gaan vissen, aan haar had in dat opzicht niet zo veel. 'Misschien kun je beter op zoek gaan naar iemand die je met al je vragen wilt helpen,' zei Flower, terwijl ze hem aankeek. Een verbaasde trek was op haar gezicht verschenen, maar verdween even gauw weer. Ze probeerde iets vriendelijks in haar blik te krijgen, maar de angst voor deze vampier was te groot. Ze vervloekte haar eigen angst. Welke weerwolf was nu bang voor een vampier? Haar verleden had een tè grote impact op haar. Flower legde zich plat tegen het gras neer en hoorde haar rug misselijkmakend kraken.

Als er iets nooit zou verdwijnen, dan was het dat misselijkmakend gekraak wel. Ze keek naar Maxen, naar zijn bloedrode ogen en een nieuwe huivering drong door haar heen. Ze wou het liefst dat hij wegging en dat ze Pauls warmte om zich heen kon voelen, maar ze moest ze niet zo zwak opstellen tegenover Maxen. Ze vervloekte haar eigen angst nogmaals en keek hem toen zo gewoontjes mogelijk aan. Het was het beste om maar te doen alsof er niks was. Ze deed dit ook niet voor haar plezier, hier zo bij hem zijn, maar hij was immers op haar afgekomen, ze had toch niks anders gekund. Ze hoopte diep vanbinnen dat Paul in de buurt was. De angst voor deze vampier leek meer te groeien dan te zakken en dat vond ze alles behalve leuk. Ze sloeg haar ogen verlegen neer.

Maxen vertrok zijn gezicht iets toen Flower hem niet het juiste antwoord gaf. Dat was wel heel erg jammer. Dus die vriendelijkheid was echt gespeeld. De angst droop ook bijna van haar af, het was bijna zielig.
Bijna…
Maxen lachte een volmaakte lach en kwam overeind waarbij hij zijn benen in kleermakerszit vouwde. Het misselijkmakende gekraak was hem zeker niet ontgaan en hij keek het meisje dan ook nieuwsgierig aan. Voor hij er echter naar kon vragen kreeg hij een vleug van haar geur in zijn neus en zijn gezicht vertrok.
Gatver echt niet normaal meer. Hoe konden die vampieren die hier kennelijk woonden toch leven rondom die stank. Hij schoof iets naar achteren, hoe erg hij dat ook vond, maar anders hield hij het gewoon niet uit en besloot het opnieuw te proberen. “Problemen met je rug?” hij grijnsde met fonkelende ogen toen hem een idee te binnen schoot. “Ik kan je wel een massage geven?” het was meer om haar te stangen, niet dat hij haar ooit van plan was een massage te geven, maar de geur zou het ook niet toelaten.
Hij hield zijn hoofd iets schuin, zijn grijns verdween niet van zijn gezicht en werd alleen maar duivelser. “Maakt mijn aanwezigheid je nerveus?” En bang, voegde hij er in zijn gedachten nog aan toe. Helrode ogen staarden haar kant op.

Flower keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Ik heb het altijd al gehad,' zei ze zachtjes, terwijl ze hem aankeek. Het liefst had ze haar benen opgetrokken, maar dat was nu weer niet het slimste idee, aangezien ze een jurk aanhad. Ze keek naar Maxen. Geschrokken bleef haar blik bij hem hangen en ze schudde haar hoofd gauw. 'Is niet nodig,' zei ze. Nu deed ze helemaal geen moeite meer om vriendelijk te blijven. Ze kon het gewoon niet. De angst voor vampiers was er nog steeds, ook al probeerde ze dat te maskeren. Ze was een weerwolf die gewoon fucking bang werd voor een vampier. Hoe lachwekkend was dat wel niet? Ze sloeg haar ogen neer en keek naar Maxen. Hij had het opgemerkt. Snel schudde ze haar hoofd. Ze slikte. 'Nee hoor,' zei ze, terwijl ze een glimlach forceerde op haar gezicht. Ze had niet eens een idee of het wel gelukt was of niet, alleen Maxen kon dit zien. Ze legde zich weer neer en een misselijkmakend gekraak weerklonk weer. Ze kneep haar ogen stijf dicht. Het was niet het gekraak dat haar zo haar ogen liet dicht knijpen, maar eerder de rode ogen van Maxen. Zijn blik was veel te doordringend om te lang in te blijven kijken. Waarom ging hij niet gewoon weg? Of wou hij haar pesten door langer bij haar te blijven? Flower wenste vurig dat Paul of Dakotah in de buurt waren. Ze kon het niet alleen redden bij deze vampier. Ze kneep haar ogen weer dicht en ging toen overeind zitten, zodat haar botten weer hard kraakten.

- Waardeloze post. Sorry -

Hij vroeg zich af waarom ze dat altijd al gehad had. Misschien hadden ze haar als jonge ‘pup’ wel laten vallen. Die angst was nu echt niet meer normaal, ze deed niet eens haar best om het te verbergen. En ze loog ook nog eens op zijn vraag. Zijn aanwezigheid maakte zeker wel indruk op haar. Hij glimlachte een scheve glimlach en schudde betuttelend zijn hoofd. “Tsktsk, hebben je ouders je niet geleerd dat liegen niet netjes is?”
De leukigheid was er wel vanaf nu. Hoe opvliegerig die Yana geweest was, zo angstig was Flower nu. Maxen besloot het iets rustiger aan te pakken. Er waren teveel soortgenoten in de omgeving die kennelijk erg gesteld waren op de het hondenras. Maxen beet op de binnenkant van zijn wang, zijn grijns verdween en op zijn gezicht kwam een peinzende uitdrukking terecht. Zijn ogen had hij nog altijd op Flower gericht maar stonden nu iets zachter, rustiger haast. “Waarom ben jij eigenlijk zo bang voor vampieren?”



(Maakt niet uit:P dat vond ik van mijn vorige twee posts ook -.-; )

Flower verbeet een kreet van afschuw. Ze kon hem nog maar net inhouden. Ze voelde zich langzaam gefrustreerd worden. Inderdaad had Maxen haar doorgehad en ze vond het allesbehalve fijn dat hij haar ermee confronteerde. Flower keek hem aan. 'Een vampier heeft mijn moeder vermoord,' gaf ze antwoord. Ze beet nu hard op haar lippen - het bloedde zelfs! - om haar tranen in te houden. Ze wou niet huilen. Niet in Maxens buurt. Die had zijn lolletje nu wel gehad. Een weerwolf die bang was voor hem, goh, wat een lol! Het liefst wou Flower wegrennen. Ze wist dat Maxens bloedrode ogen nu op haar netvlies gebrand waren en daar bedankte ze hem ook hartelijk voor - NOT! - maar ze wou gewoon weg. Ze kon het niet hebben dat hij in haar buurt was. Ze was nog veel te bang voor vampiers om zich er niks van aan te trekken. Ze beet op haar lip om haar angst minder hard te laten blijken, maar het had toch geen zin meer. Maxen had het allang opgemerkt. Een beetje verslagen keek Flower naar hem. Als ze nu gewoon veranderde in een wolf, wegrende en gilde in haar hoofd als Maxen haar achtervolgde, dan was ze misschien minder bang en had ze meer adrenaline. Ze haatte het dat ze bang was voor vampiers. Ze had gedacht dat het na een paar jaar toch wel voorbij was gegaan. Hoe oud zou Maxen nu ongeveer zijn? Flower wou er niet over nadenken. Ze wou niks te maken hebben met het leven van vampiers. Ze had het gevoel dat Maxen haar alleen maar aan het lijntje hield. Dat hij haar als een prooi zag. Dat hij haar zou verscheuren als ze ook maar iets fouts deed. Zou ze zich ertegen kunnen verweren?

Weer schoof Flower een stukje verder vandaan van Maxen. Ze wou niet in zijn buurt zijn. Hoe hartelijk een vampier ook zou zijn tegen haar, ze kon het niet. Ze dacht dat ze goed genoeg was om het te negeren, maar dat was dus niet zo. Flower keek hem aan, een beetje gedesoriënteerd. Ze wou dat ze wat minder bang was en dat ze gewoon kon converseren. Misschien was het het verbond gewoon dat het voor haar moeilijk maakte om te communiceren met vampiers. Misschien waren weerwolven gewoon gedoemd om niet bevriend te zijn met vampiers. Maar waarom voelde ze dan angst? Kon dat zo schadelijk zijn, van een verleden uit? Ze keek naar Maxen. Ze voelde zich erg ongemakkelijk. 'Ik ga maar eens,' zei ze zo gewoon mogelijk, maar het liefst zou ze hard willen huilen. Ze stond op en begon al richting het bos te lopen. Ze draaide zich om. 'Dag... Maxen,' zei ze, terwijl ze hem even in zijn ogen aankeek. Slecht idee. Een huivering drong door haar lijf en ze liep verder weg.

- Your choice wat er gaat gebeuren Deze post is al iets beter -

Op het moment dat zij opstond, sprong ook Maxen overeind. Vliegensvlug, als in een oogwenk stond op hij beide benen. Zo bleef hij staan en maakte verder geen beweging. Hij keek alleen maar naar Flower die overduidelijk nogal emotioneel was geworden. Kennelijk had ze er genoeg van en leek het haar tijd om te gaan.
“Hm…wat te doen…” dacht Maxen, die knikte toen ze zich nog even omdraaide en dag tegen hem zei. Zou hij haar volgen? Hij was best nieuwsgierig naar waar al die weerwolven hier nou vandaan kwamen. En als hij haar zou volgen, zou hij daar wel achter komen.
Hij glimlachte even en zuchtte toen hij zijn hoofd even in zijn nek legde en omhoog keek naar de lucht. Hij rekte zijn gespierde armen boven zich uit en vouwde deze vervolgens achter z’n hoofd om nonchalant in de richting van Flower te lopen. Gewoon, niet bedreigend of wat dan ook, in een rustig ‘menselijk’ tempo. Geen bijbedoelingen…nou ja nog niet tenminste.
“Waar ga je heen schoonheid?” vroeg hij toen hij haar grijnzend passeerde in dezelfde richting als waar zij op wilde gaan. Hij draaide zich vervolgens om terwijl hij verder liep, zijn hoofd iets scheef. “Het begon net gezellig te worden.” Hij trok een gespeelde pruillip, maar algauw verscheen zijn glimlach weer.

(ik weet het even niet zo goed XD, maar het scheelt dat Max dat ook niet weet...)

De schrok was groot bij Flower toen ze merkte dat Maxen haar plotseling volgde. Ze was niet gecharmeerd van zijn woorden. Waarom zou ze ook? Ze voelde verdomme alleen wat voor Paul. Ze draaide zich om, met een ietwat bange uitdrukking. Ze zuchtte. Was ze niet duidelijk genoeg geweest? Had ze niet duidelijk genoeg gemaakt dat ze hem niet in haar buurt wou hebben? Dat ze er nog niet klaar voor was? Dat ze nog niet in contact kon komen met vampiers, vanwege wat er met haar moeder gebeurd was? En Maxen zou dat verdomme moeten weten! Ze sloot haar ogen even, terwijl ze langzaam achteruit liep. Ze probeerde een goede smoes te bedenken, iets wat zou werken en iets wat ervoor zou zorgen dat Maxen haar met rust liet. Ze wenste dat Paul nu dichtbij haar in de buurt was. Hij was altijd wel goed met zulk soort situaties, of had altijd wel een fijne oplossing. Ze sloot haar ogen even en dwong zich verder achteruit te stappen. De geur van Maxen drong in haar neus en maakte haar slap van angst, evenals zijn speelse, rode ogen, die voor haar eerder angstaanjagend waren dan speels. Ze slikte hoorbaar en ging nog verder achteruit.

Wanneer ging hij weg? Zag hij dan niet dat ze als de dood voor hem was? Wou hij haar gewoon playen? Wou hij een spelletje spelen met haar? Ze wou dat ze die even vuil kon terugspelen. Ze kon nu wel janken van angst. Maar dan zou die vampier pas echt zijn lol hebben. En dat wou ze hem zeker niet gunnen. Ze vond het niet fijn dat hij zo deed, maar wegrennen was simpelweg laf. Maar eigenlijk wou ze op dit moment wel laf zijn. Ik wil je niet in mijn buurt. Ga weg! Ga iemand anders vervelen! dacht Flower in paniek. Ze dwong zichzelf nog meer achteruit en probeerde de afstand in te schatten. Als ze nu zou wegrennen, zou hij haar zo kunnen grijpen, alhoewel ze niet wist of Maxen haar zou grijpen als hij kon of niet. Ze glimlachte een gespeelde glimlach naar hem, wat overduidelijk geacteerd was. Ze kon het niet. Ze voelde iets tegen haar rug en draaide zich om. Fijn. Ze was tegen een boom aangelopen. Uit angst kon ze zich niet meer bewegen en ze voelde dat tranen in haar ogen sprongen van angst.

- Oh, pestkop! :O -

"Chill." zei hij, kijkend naar het bange meisje. Dit was wel heel extreem. Een weerwolf was toch de natuurlijke vijand van een vampier? Die zouden juist niet zo bang moeten zijn en als hij Yana had moeten geloven, dan waren zij zelfs de 'beschermers van mensen'. Maxen's gezich vertrok iets bij die gedachten. Alsof je het over superhelden had, terwijl ze niet veel anders waren dan hijzelf.
"Heb je Van Helsing niet gezien? Een weerwolf zou toch 'sterker' moeten zijn dan een vampier?" Hij zei eht gekscherend, want hij was het daar niet helemaal mee eens. Nouja, hij had natuurlijk nog nooit met een weerwolf gevochten, niet dat hij daar echt op uit was ofzo, maar hij verwachtte niet dat het zo'n verloren strijd zou zijn als in die film. Een gevecht tussen weerwolf en vampier...Zijn ogen stonden nu afwezig en hij staarde een moment voor zich uit, net langs Flower heen. Zijn broer zou daar echt een moord voor hebben gedaan. Jonah was dol op een uitdaging geweest. Als hij wist dat er weerwolven bestonden, was hij echt uit zijn dak gegaan. Zonder dat hij het in de gaten had verscheen er een sombere uitdrukking op zijn gezicht bij de gedachten aan zijn broer. Het was al zo lang geleden...en nog kon hij het maar niet van zich afzetten. Gefrustreerd schudde hij met zijn hoofd en richtte zijn aandacht weer op Flower. Hij grinnikte toen hij zag dat ze zichzelf had klemgelopen en kwam wat dichterbij, de stank proberen te negeren. Hij besloot maar diep in te ademen en die adem te gebruiken om te spreken, zodat hij de afstand tussen hen wat kon verminderen. Dit zou ze waarschijnlijk niet echt leuk vinden, dacht hij geamuseerd. Arme arme meid.
"Ahh...maak ik je bang? Brave hond." zei hij plagend maar met kalme stem, en deed nog een stap dichterbij tot hij slechts op een meter afstand van haar stond. Hij grijnsde breed, zodat zijn parelwitte tanden zichtbaar werden, wat er nogal beangstigend uit kon zien. "Rustig maar. Ik bijt niet." Hij knipoogde.

(dat is ie zeker! (: )

Flower voelde zich haast zwak worden toen Maxen een paar stappen richting haar deed. Hij vond het zeker allemaal wel lollig. Logisch, een weerwolf die bang was voor een vampier, waar kwam je dat tegen? Flower kneep haar ogen dicht toen hij nog maar een meter afstand van haar had. Ze keek naar hem en toen hij knipoogde, voelde ze een gevoel van walging omhoog komen. Ze voelde haar lijf trillen, maar niet van woede. Ach, die vampier kon haar zo hebben als hij wou, ze was toch te slap van angst om ook maar iets terug te doen. Geschrokken keek Flower de vampier aan. Nou, haar bedoelingen om vriendelijk en geen vrees te hebben over te komen, waren nu echt gelukt. Ze keek naar de vampier en smeekte om hem niet verder dan dit te laten komen. Zijn rode ogen waren een middel voor haar om haar te dwingen om slap te zijn. Ze voelde zich net haar moeder - nee, ze was gewoon bijna haar moeder - op het moment toen ze vermoord werd door een vampier en hem een laatste blik in zijn ogen wierp. Flower had het zien gebeuren, maar was zelf goed verstopt geweest. Ze zou altijd bang blijven voor vampiers, of ze het zichzelf nu toegaf of niet. Flower keek naar de vampier en richtte haar aandacht zo goed mogelijk op minder belangrijke zaken, zoals het fluiten van de vogels en het kraken van de bladeren, telkens als Maxen een stap in haar richting deed, of zij haar tenen kromp in haar schoenen.

De optie om te rennen was uiteindelijk goed door haar hoofd gedrongen. Ze had er nu niet bepaald de schoenen voor en zou niet eens snel zijn, maar ze zou het wel kunnen proberen. Ze stootte zich naar voren en duwde Maxen achteruit, zodat die hopelijk op de grond zou vallen. Ze keek nog één keer in zijn rode ogen en rende toen zo hard mogelijk weg. Haar voetstappen zorgden ervoor dat heel het bos aan het kraken was, maar het kon haar even niet schelen wie haar wel kon horen en wie niet. Ze rende zo gauw ze kon, weg van die vampier, weg van de herinnering, naar een andere plek toe. Naar Paul? Nee, ze wou hem niet in gevaar brengen. Naar haar huis? Nee, dan wist Maxen waar ze woonde en ze wou dat het liefst geheimhouden voor vampiers. Naar het strand van La Push? Nee, te overzichtelijk. Richting vuur? Nee, daar was ze zelf bang voor. Er waren geen opties. Alleen maar bomen ontwijken en doorrennen.

Nu had hij het echt voor elkaar. Ze zag eruit alsof ze ieder moment door haar knieën kon zakken, zo angstig. Ergens was het ook wel te begrijpen als haar moeder door een vampier vermoord werd, maar toch niet echt handig voor Flower zelf. Wat nou als ze een andere vampier zou tegenkomen, die zou haar zo makkelijk aan kunnen terwijl ze zichzelf goed zou kunnen verdedigen in bijv. een wolvenvorm. Daar ging Maxen in ieder geval vanuit, want hij had het nog nooit gezien.
Ineens schoot ze naar voren. Nouja, niet zozeer ineens, hij had het wel zien aankomen. Toch schrok hij van de snelheid, want een normaal mens was zoveel trager. Ze probeerde hem zelfs aan de kant te duwen, wat hij maar toeliet. Het zou niet leuk zijn als ze flauw zou vallen van angst, daar was hij ook eigenlijk niet op uit. Leuk was het in ieder geval niet meer. Ze schoot het bos in en voor zover hij kon zien (wat aardig ver was) ontweek ze alle bomen met een precieze nauwkeurigheid waar hij zijn wenkbrauwen van optrok. En ze was nog pijlsnel ook!
Maxen keek haar bewonderend na. Of zou ze nu door angst gedreven zijn waardoor een adrenalinekick had. Dat zou haar dan misschien nog kunnen helpen in de toekomst. Toch leek het hem verstandiger als ze van die angst af zou komen.
Zou hij haar daarbij helpen?
Maxen tuitte zijn lippen iets terwijl hij daarover nadacht. Ergens had hij wel medelijden met haar. Ze had haar moeder verloren, een familielid en aan haar reactie te merken kon het wel zo zijn dat ze helemaal alleen was nu. Hij wist wel hoe het voelde een familielid te verliezen. Er viel een schaduw over zijn gezicht.
Flower was ondertussen al een heel eind het bos in gerend. Nog vaag ergens in de verte kon hij haar rennende voetstappen horen. Hij vroeg zich af of hij wel de juist aangewezen persoon daarvoor was. Hij had haar zo de stuipen op het lijf gejaagd dat ze letterlijk bij hem vandaan gerend was. Hij lachte luid en krabde schaapachtig z’n achterhoofd. “You’ve done it again.” mompelde hij en wandelde grijnzend terug naar het open veld waar hij maar weer neerstreek tussen de bloemen en in de zon.
Het was nu tenminste wel lekker rustig.

(ahhh, zielig!! Ik weet niet wat Maxi moet doen nu...dus hij blijft daar maar. Vind het wel sneu voor Flower ): )

Flower rende net zolang totdat haar ademhaling haar vroeg om te stoppen. Hijgend viel ze neer, niet eens wetend waar ze terecht was gekomen. Ze viel op de grond en snakte naar adem. Ze hield haar hand op haar borst en haar vinger op haar slagader, dat klopte in haar keel. Ze sloot haar ogen en voelde haar kloppende hart en de vochtigheid op haar wang. Ze zuchtte. Maxen had haar angst opgemerkt en niet zo'n klein beetje ook. Beschaamd dacht Flower terug aan hoe bang ze voor hem geweest was. Ze legde zich neer in het gras - GRAS? - en hield haar blik gefocust op de lucht, niet wetend dat ze eigenlijk een rondje gerend had en weer terug in het open veld was, maar een beetje verderop dan waar Maxen lag. Ze had in haar angst niet gezien waar ze heenging en had het nu nog altijd niet door. Hijgend sloot ze haar ogen, terwijl haar tranen zwarte vegen maakten op haar wangen en een zwart spoor achter lieten op haar wangen. Ze sloot haar ogen weer en deed niet eens moeite om het weg te vegen. De aanwezigheid van Maxen viel haar totaal niet op. Als Flower verdrietig was, gebruikte ze nu eenmaal niet haar zintuigen, ook al zou dat wel wat slimmer zijn.

- Waardeloze post + Ik eindig het hier niet -

Hij had de naderende voetstappen al wel gehoord. Het verbaasde hem zelfs, want hij wist dat het die van Flower waren. Hij had het geluid van de stappen gevolgd en gehoord dat ze langzaam maar zeker weer terug kwamen, alleen nu van de andere kant. Hij moest zijn lachen inhouden. Ze had waarschijnlijk ongemerkt een rondje gemaakt. Hij schudde zuchtend zijn hoofd, iets wat ze zou kunnen horen. Hoe kon hij anders dan medelijden met haar hebben. Dit was namelijk wel heel erg triest. Normaal gesproken maakte hij zich niet zo druk om gevoelens van een ander, maar hij was heus niet harteloos. Het mocht dan wel niet meer kloppen, maar het zat er nog wel.
“Ben je daar weer?” mompelde hij met zijn ogen dicht. Zijn stemgeluid klonk zacht, maar hij wist zeker dat ze het met haar hondenoren kon horen. Honden hoorden nu eenmaal beter dan mensen, toch?
Hij zweeg even, genietend van de zon, maar zich wel bewust van haar verdriet. Het verlies van zijn broer kwam weer naar boven en hij zuchtte nogmaals. “Ieder ander vampier had een hele leuke jacht kunnen beleven daarnet, wist je dat? Een jacht die voor jou niet zo leuk was geëindigd.” Hij luisterde naar haar gesnik. “Het lijkt me verstandig dat je over die angst heen komt, als je tenminste waarde hecht aan je leven."

De stem - die nu o zo herkenbaar was - deed haar opschrikken en ze rilde, maar was niet eens in staat om weg te rennen. Als hij daar bleef, dan was het goed. En anders zou ze hem bijten. Ja hoor, alsof een wolf een vampier iets kon aandoen. Misschien hoogstens een vinger die ze kon afbreken van zijn gesteende lichaam. Dat was toch tenminste iets. Ze luisterde naar Maxen, terwijl ze haar eigen gesnotter probeerde te negeren. Ze sloot haar ogen, terwijl ze tranen over haar wangen drupten. Ze haalde haar schouders op. 'Maxen, wat ik ook doe, ik kan het niet,' zei ze zachtjes, eindelijk in staat om tegen de vampier te kunnen praten. Ze zuchtte en sloot haar ogen even. Nee, ze kon het inderdaad niet meer. Ze kon niet in contact komen met vampiers zonder dat ze bang werd. Ze voelde haar hart al iets minder snel kloppen. In elk geval stopte het gevoel van angst wel. Ze sloot haar ogen, haalde toen diep adem en stond op. Ze liep rustig naar Maxen. Bij elke stap fladderde haar jurk vrolijk heen en weer. Net als een bloem, die heen en weer danste met de wind, die de bloem iets fleurigs wou geven.

Flower's hoofd schudde bij elke stap, alsof haar hoofd al een soort sein gaf van wat ze hierover dacht. Ze zuchtte en legde zich toen naast Maxen neer, wat nog een hele kunst was, als je aan daarnet dacht bijvoorbeeld. Misschien... Misschien ad hij gelijk, maar moest ze het gewoon proberen. Ze voelde de warme tranen nog steeds over haar wang stromen, maar hechtte er geen tot weinig aandacht aan, terwijl ze opzij keek naar Maxen. Ze had haar blik een beetje op zijn wang gericht, om maar niet in zijn rode ogen te hoeven kijken. 'Tss... Heb jij dan een angst waar je overheen probeert te komen? Zo makkelijk is het niet, hoor,' zuchtte ze ietwat boos en deels verslagen.

Ze kon het niet had ze gezegd. Hij schudde zijn hoofd. “Dan moet je het leren.” Antwoordde hij simpelweg. “Als je wilt overleven.”
Maxen bewonderde Flower die nu zelfs naast hem kwam liggen, ondanks wat er daarnet gebeurd was. Dapper was ze wel, dat kon hij nu aanvinken. En dat was al heel wat, in ieder geval een begin. Hij bleef echter gewoon zwijgen en lag nog altijd met zijn ogen dicht, roerloos als een standbeeld, niet dat hij daar erg in had.
Hij voelde de hitte van haar lichaam en hoorde hoe haar hart, hoewel nu iets bedaard, snel klopte van de inspanning. Zowel lichamelijk als emotioneel.
Ze vroeg hem of hij dan geen angst had en die vraag overdonderde hem een beetje. Hij liet het alleen niet merken aan zijn uitdrukking, want die bleef gewoon blanco. Hij zweeg en tijd om over die vraag na te denken. Was hij ergens bang voor? Nu hij erover nadacht had hij sinds het vertrek van zijn broer zich nergens meer gehecht of gevestigd. Bindingsangst. Hij lachte kort om die gedachte.
“Dat begrijp ik. Of ik angst heb…? Ik weet in ieder geval wat ‘verlies’ is.” Zou hij het haar vertellen? Hij had het nog nooit aan iemand verteld. Het maakte hem zwak in zijn ogen, dat hij zich daar nog zo druk over kon maken.

De nodige moeite om zich naar Maxen te draaien en toch een blik in zijn ogen te werpen, gaf Flower de nodige hoop dat ze dit kon. Ze kon hem vragen wat er was en ze kon hem helpen, of hem in elk geval raad geven. Ze moest weer die Flower worden waarbij iedereen terecht kon, die je altijd zou helpen en waar mensen graag naartoe wouden gaan. Ze kneep even haar ogen dicht en probeerde bloeddorstige rode ogen te vermijden. Het was moeilijk om een verandering van je gedrag te vragen die eigenlijk haast onmogelijk was, laat staan te proberen viel. Ze haalde diep adem. Als ze het nu nou gewoon eens probeerde en niet zeurde! Als ze van A sprak - hiernaartoe gaan en Maxen haar gevoelens voorleggen - moest ze ook van B spreken - Maxen vragen wat er aan de hand was en hem eventueel helpen - en niet zo miezerig doen. Ze leek wel een meid! Ze grijnsde onwillekeurig. Ze wàs een meid. Ze keek naar Maxen.

Ze draaide zich op haar zij en keek hem aan, probeerde geen walgelijke gedachten te krijgen bij het zien van zijn rode ogen en probeerde een vriendelijke trek op haar gezicht te krijgen. Als - àls! - ze een vampier zou willen vertrouwen, dan zou dat Maxen zijn. Ze zuchtte even, haalde diep adem en probeerde zichzelf weer als het dappere muurbloempje te beschouwen. 'Is er iets gebeurd, Max?' vroeg ze, terwijl ze hem aankeek. Ha, ze begon afkortingen te gebruiken, dat was al een goed teken! Ze keek hem vriendelijk aan. Het gespeelde was weg. De angst ook. Top.

- Geloof me. Flower is helemaal mij. Het bestaat dus wat ze voelt en doet! -

Ai, daar had je het: die vraag. De afkorting van zijn naam was hem in ieder geval niet ontgaan. ‘Max’ had ze hem genoemd. Onwillekeurig moest hij toch even glimlachten. Hij had wel gemerkt dat ze het niet fijn vond hem aan te kijken, maar dat hinderde niet zo omdat hij ze nu toch gesloten had.
“Is er iets gebeurd…” herhaalde hij kalm en grijnsde even. “Er gebeurt zoveel als je al 300 jaar leeft.” Hm, beetje afstandelijk, goed gedaan hoor. Hij twijfelde even. Zij had hem ook verteld wat er met haar moeder gebeurd was. Hij mocht dan wel niet alles weten, slechts het gedeelte dat ze vermoord was door een vampier, maar dat was toch al heel wat om aan een vreemdeling te vertellen. Een vreemdeling die notabene ook een vampier was.
Hij zuchtte en besloot de afstandelijkheid die hij normaal over zich had wanneer het over hem te persoonlijk werd, maar even te laten varen.
“Ik he…had een broer.” Verdomme, hij struikelde nog steeds over tegenwoordige en verleden tijd. “Bijna een eeuw geleden is hij zomaar verdwenen. Ik weet niet waar hij is. Nooit meer gezien...” Hij haalde zijn schouders op en hield zijn ogen gesloten, omdat deze wel eens emoties zouden kunnen verraden waarvan hij liever niet had dat Flower ze zag. “Ik vermoed dat hij dood is.”

Flower grijnsde. 'Niet doen, Max, je begint op mij te lijken,' zei haar vrolijke karakteristieke zelf. Ze grijnsde en luisterde toen naar zijn verhaal. Ze trok een pruillipje, automatisch dat ze het hoorde. Ze verlaagde zich een beetje en legde haar hoofd tegen zijn arm aan. Ze voelde een koude tegen haar aantrekken, maar probeerde er niks van aan te trekken. Ze huiverde lichtelijk en sloot haar ogen, terwijl ze naar de vogels luisterde, die volop floten, alsof het lekker vrolijk was wat hier allemaal verteld werd. 'Misschien vind je hem nog,' zei ze zachtjes, terwijl ze met de zoom van haar jurk speelde. Dat deed ze vaker als ze verlegen was of niet goed wist wat ze met de situatie aan moest. Ze zuchtte en richtte haar aandacht op hem, terwijl ze lichtelijk grijnsde en hem bemoedigend op zijn schouder klopte. Ze stond versteld van zichzelf. Zo vol emotie en verdrietig, verslagen, als ze daarnet was, zo sterk en karakteristiek als ze nu was. Langzaam begon ze zichzelf weer terug te vinden en dat was maar goed ook. Ze keek hem aan.

'Mijn vader is omgekomen bij een brand,' vertelde ze, ze hield de echte reden maar achter. 'Ik heb geen broer of zusjes en woon op mijn eigen,' vertelde ze, terwijl ze vanaf Maxen's arm naar boven keek. Ze zuchtte even. 'Soms - zoals je misschien al gemerkt hebt - moet ik tijd hebben voor mezelf en die kan ik aardig goed spenderen in mijn eentje,' zei Flower, terwijl ze met een grassprietje speelde in haar hand. Ze begon zich langzaam op haar gemak te voelen bij hem in de buurt. Gelukkig maar.

- Stomme kutinspiratie :d -

En nu maakte ze hem uit voor ´hond´, het moest niet gekker worden. Hij glimlachte flauwtjes, en negeerde het verder. Hij kon voelen dat ze meer op haar gemak was nu. Kennelijk had ze die marathon gewoon even nodig gehad om die zenuwen uit haar lijf te halen ofzo.
Hij schrok even toen ze haar hoofd tegen zijn arm aan legde, simpelweg omdat hij dat niet echt gewend was. Eigenlijk kon hij het zich niet eens meer herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat iemand rustig, vriendschappelijk zo dicht bij hem in de buurt was gekomen. Er verscheen een frons op zijn voorhoofd, maar hij bleef doodstil liggen. Nog altijd in zijn standbeeld houding, alsof iemand een marmeren sculptuur in het veld had neergelegd.

Misschien vind je hem nog, had ze gezegd wat hem kort deed lachen. “Hah, ja misschien wel. Of misschien was hij me gewoon zat en vermijd hij me nu.” Hij schrok van zichzelf dat hij dat zei en klapte gauw zijn kaken op elkaar. “Sukkel, wat doe je nou,” dacht hij gefrustreerd en begon luchtig te grinniken, terwijl hij een handbeweging in de lucht maakte alsof hij het wilde wegwapperen. “Ik denk dat hij door soortgenoten is verbrand. Jonathan was nogal een vechtersbaas. Hij nam iedere uitdaging aan.” Hij haalde zijn schouders op en zweeg weer, om later te luisteren toen Flower met haar eigen verhaal verder ging.
Hij knikte begrijpend toen ze vertelde dat ze graag tijd voor zichzelf had en soms even alleen moest zijn. Dat gevoel kende hij ook, hoewel hij ook van mensen of personen om zich heen hield. Maar af en toe een break was inderdaad niet mis.