Climb in trees

Zenuwachtig keek Embry voor zich uit, de afstand inschattend. Zou hij dat halen? Embry waagde het er maar op en sprong. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en spartelde wild met zijn benen. Hij opende zijn ogen weer en kon zijn armen nog net strekken om de boom vast te houden. Hij viel met een harde bonk tegen de boom aan. Hij kuchte even, om zijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Grijnzend keek hij om. In bomen klimmen was nog redelijk leuk als het zo goed ging. Hij klom een beetje verder omhoog, tot vlak onderaan de top en keek opnieuw naar een boom, die iets kleiner was. Embry waagde de sprong nogmaals. Deze ging niet helemaal soepel. In plaats van tegen de boom, kwam hij ernaast en hij viel dus een tak lager. Hij draaide zich om in zijn val en zag een tak recht op hem afkomen. Als hij nu zijn armen niet uitstak of niets bedacht, zouden zijn ribben breken. Embry dacht na en wierp zich een beetje naar links, wat nog net kon. Zijn armen pakten snel een laaghangende tak beet. Zo hing hij even. Hij keek naar boven. Hij had zich vast aan een klein takje. 'Oh oh,' zei hij, terwijl hij even naar voren keek met een zure blik. Toen liet het takje los en Embry zette zich schrap voor de klap, maar hij kwam soepel neer op de grond. Hij grijnsde. 'Een laaghangende tak, da's waar ook,' mompelde hij, terwijl hij weer terug omhoog klom in een andere boom. Hij oefende elke dag een beetje op het springen in bomen. Het was vrijdag en school was een uurtje geleden uit. Hij had huiswerk opgekregen, maar was niet van plan om ook maar één ding voor dat schooltje te doen. Hij gaapte even en klom weer omhoog. Hij sprong naar nog een tak en nog een en kwam toen op de grond. Rustig ging hij liggen, terwijl de zon fel op zijn ogen scheen. Hij was hier al eens eerder geweest met Effy. Toen hij dacht aan Effy, glimlachte hij even. Hij zag haar alleen maar op school. Hij dacht even aan vorig weekend. Hij voelde zijn hart sneller kloppen en hield zijn gedachten toen weer voor zich.

Sya had al even in het bos zitten ronddwalen. Ze had niet echt een doel voor ogen gehad. Sya had nooit een doel voor ogen. op een bepaald moment had ze een sterke geur opgemerkt, stank. De geur was zo vers dat ze het spoor was gevolgd. Nu stond ze tien meter van een jongen die een beetje door de bomen slingerde. Een teken dat de mens echt afkomstig was van apen. Sya glimlachte, dat deed ze nu eenmaal vaak. Ze vond het wel fascinerend. Hoe iemand zich daarmee kon amuseren. Maar ja, wat moest zij dan zeggen, zij amuseerde zich met het helemaal niets doen. sya dacht dat de jongen wel genoeg had geslingerd als een veredelde tarzan. Ze kuchte eens, zacht maar zeker hoorbaar. En zeker voor de jongen, aangezien hij duidelijk niet menselijk was. en nee, ook geen aap. Weerwolf, vandaar de stank. Weerwolven hoorden beter, naar haar weten. En anders zou ze wel eens wat dichter gaan om hem duidelijk te maken dat hij er niet alleen was. ergens had sya wel gehoopt dat hij was gevallen. maar die kans was klein, hij zag er veel te lenig en sterk uit. En sya mocht niet zo sadistisch zijn, dat wist ze wel, ergens. Ze keek hem nu aan met haar hoofd een beetje scheef, alsof ze hem probeerde te begrijpen. Alsof ze zijn gedachten probeerde te lezen. Sommige vampieren konden dat, dat wist ze wel. maar sya niet, al had ze er wel mooi voor gezorgd dat het bewolkt was en flink waaide, maar geen regen. Sya hield van wind, en wolken waren nu eenmaal noodzakelijk. Toch als ze buiten wou komen. Het weer kunnen beheersen was handig. Even had ze de neiging om naar de hemel te kijken. Maar ze ging haar aandacht niet van de jongen hier halen. Hij was best wel fascinerend. Iedereen was wel fascinerend, en toch zo saai tegelijk. Een vreemde wereld, dat was het.

Als een kucht hem niet had doen laten opkijken, was Embry gewoon verder geslingerd. Hij keek op en zag een meisje. Ze had de duidelijke trekken van een kind. Vervelend. Een jong ding en dan vampier worden. Embry keek vrolijk naar het meisje. Haar rode ogen gaf wel iets moois weg, maar verraadde ook dat ze mensenbloed dronk. In dat geval mocht hij oppassen. Hij keek naar het meisje. De zoetige geur wat alle vampiers hadden kwam in zijn neus en hij trok zijn neus even op. Hij moest even wennen aan deze geur, maar het viel wel makkelijker dan anders bij hem, want Effy's geur rook ook zo en daar was hij inmiddels ook aan gewend. Het meisje was echt niet groter dan hem. Embry vermoedde van deze afstand dat hij zeker drie koppen boven haar uit zou steken. Maar pas op, je mocht je tegenstanders nooit te veel inschatten, want dadelijk deed je het nog fout ook. Embry hield zich vast aan de boom en boog zich door een knie en liet zijn andere voet achter zijn kont steunen op de tak. Voor mensen zou dit een ongemakkelijke houding zijn, maar voor Embry was dit een houding die hij uren kon volhouden. Net zoals bij Effy, keek hij vrolijk en vriendelijk naar het jonge vampiermeisje.

'Hallo,' zei hij dan ook vrolijk. Misschien zou zijn vrolijkheid haar wel verbazen. Embry had het gevoel bij Effy dat zijn vrolijkheid soms een beetje te overweldigend was en dat anderen het van hem overnamen. Het maakte hem niet zo veel uit. Hij vond vrolijke mensen fijner dan chagrijnige koppen. Het meisje had iets... magisch. Maar dat kon ook door haar rode ogen komen. Niemand van de roedel - en dat wou Embry graag zo houden - wist dat hij sociale contacten met vampiers had. Op school kon hij dit moeilijker maskeren. Hij was zelfs naar Forks High School gegaan, maar het bleek dat Jacob en Jared daar binnenkort ook naartoe gingen en Quil zat er zelfs al. Embry schudde zijn gedachten helder en keek naar het meisje. 'Mijn naam is Embry,' zei Embry, nog steeds hartstikke vrolijk. Hij had Effy al in zijn hart gesloten en Chyta ook. Zou dat met dit meisje ook gebeuren? Weer schudde Embry zijn gedachten helder om goed te kunnen denken en dingen te kunnen begrijpen.

“sya” antwoordde ze simpelweg. Hopelijk wist deze jongen dat sya haar naam was, en niets een vreemde taal of iets in die genre. Nu hij stilstond nam ze haar tijd om hem eens goed te bekijken. Gespierd, gebruind, ondeugend gezicht. En toch had hij niet het cliché van weerwolf. Misschien was dat omdat hij haar niet aankeek met een dodelijke blik. Hij straalde ook geen onderdrukte woede uit. Niet dat sya beweerde dat ze veel van weerwolven afwist. Ze bleef meestal zo ver mogelijk bij ze uit de buurt, tenzij ze zin had in een gevechtje. Vermoorden zou ze de wolfjes nooit doen, dat was nutteloos. Maar een beetje rollebollen was altijd leuk. Nu was dat dus anders, ze stond nu recht tegenover een wolvenmens zonder enige intentie tot aanvallen. Of gemeen zijn. “mooi” mompelde ze, haar blik op zijn borst gericht. Langzaam liet ze haar blik weer naar zijn aangezicht glijden. Ze glimlachte schaamteloos. Sya was niet het soort vampier dat nog enige vorm van geweten overhad. Als ze dat al zou hebben, was het ver weggestoken. “woon je hier.” Sya keek naar de bomen rondom haar. Ze wist wel dat embry niet in het bos zou wonen. Maar zeker was ze nooit. zou ze hem opgemerkt hebben als hij bij haar op school zat. Nee, waarschijnlijk niet. Sya lette nooit zo goed op tijdens de schooluren. Het was overleven daar, niet leven. Waarom ze eigenlijk nog ging wist ze niet. Maar ja, het was wel een voorwaarde om te kunnen blijven. Sya wou niet te veel opvallen. Dat was een leugen. Sya leefde om op te vallen, van haar kleren tot haar attitude. Ze hield te veel van aandacht, maakte het haar ook wat uit.

'Ja, een eindje verderop,' zei hij en hij wees een richting uit, maar waarschijnlijk zou Sya er nooit achter komen - op die manier in elk geval toch - waar hij woonde. Nou ja, hij was hier ook niet om zijn woonsituatie uit te leggen, eerder om gewoon wat mensen tegen te komen, alhoewel klimmen in een boom nu wel niet de meest handige optie was daarvoor. Hij liet zijn blik naar het meisje glijden. Ze was kleiner dan hem, veel kleiner, maar daardoor zou ze misschien niet minder sterk zijn dan hem. Nee, je tegenstander mocht je immers nooit onderschatten, iets wat velen wel deden aan de hand van de grootte. Natuurlijk, het was weer dat een klerenkast een klein mannetje makkelijk onderuit kon halen, maar dat mannetje kon misschien ook wat snelle handelingen die de klerenkast dan weer niet kon en daarmee zou het mannetje de klerenkast kunnen uitschakelen. Oké, hij moest echt eens wat minder over onzinnige dingen denken, dat was meer voor Paul. Die kon echt over alles en nog wat denken. Maar goed. Hij liet zijn blik naar Sya glijden. 'Woon jij hier dan ook? Lijkt me wel,' mompelde hij en hij keek even om zich heen. Hij zette zich wat gemakkelijker tegen de tak. Als hij wolf was geweest, zou hij haar niet eens kunnen aanvallen. Maar hij was nu in zijn mensenvorm en die was ook wel sterk, maar als wolf was hij veel en veel sterker. Maar hij ging haar niet aanvallen. Hij was nu veel te vrolijk en hij had sowieso - waarschijnlijk als enige van zijn groep, maar goed - niet echt veel problemen met vampiers. Hij was gewoon een vrolijke, zorgeloze jongen die niet alles serieus nam. Dan moest je hem en Jared maar eens bij elkaar zetten, dan kreeg je pas een lachwekkend duo!

- Effy...? Gok ik? Sorry voor de late reactie -