Like an animal?

De zilver-grijze wolf sprintte achter een haas aan. Die zou niet lang meer leven, als het aan Paul lag. Voor de zoveelste keer was hij geschrokken van zon beest. Hij versnelde zijn pas, strekte zijn ene poot ietsjes meer, en vloerde daarmee het kleine beest. Hij hielt het kleine beest in bedwang met behulp van zijn poot. Kwaad gromde hij ernaar. Daarna haalde hij zijn poot an het beestje, dat angstig wegschoot. Met een agressieve blik in zijn ogen keek hij de haas na. Zijn spieren waren aangespannen. Lichtjes trilde zijn lichaam van de spanning. Langzaam maar zeker kalmeerde hij weer wat. De agressieve blik veranderde weer in het neutrale. Dat hij zo opgefokt kon worden van zo'n klein ding. Hij ging zitten en staarde naar de grond. Vrijwel direct dacht hij terug, aan wat er net was gebeurt en nog een heel stuk verder terug. Die ene dag dat Bella hem had geslagen. Hij had netjes, nouja netjes, de volgende dag zijn excuses aangeboden. Maar tegen de avond hoorde hij dat ze hem had uitgemaakt voor een... Beest. Dat had hem vreselijk pissig gemaakt. Maar nu... Had ze dan toch gelijk? Peinzend staarde hij naar de grond. Ongeveer een minuut zat hij daar zo, toen schudde hij zijn kop. Gewoon vergeten. Er niet meer over peinzen. Hij was zoals hij was en hij zou voor niemand veranderen. Niet voor de roedel, niet voor Flower, voor niemand niet. Langzaam stond hij weer op en slofte verder. Hij dacht aan Flower. Aan wat er gisteren gebeurt was. Hoe ze elkaar hadden ontmoet, daarna een stuk gingen rennen en niet veel daarna naar haar huis gingen. Hij grinnikte toen hij het beeld weer voor zich zag toen ze in de stiekelbosjes viel. En iets later nog eens viel. Paul ging over in een drafje, waarbij verschillende geuren zijn neusgaten binnendrongen. De meeste waren van die vieze, vampieren lucht. Hij kuchte. Bloedzuigers lucht was echt het vieste wat er bestond. Vond hij. Maar dat kwam waarschijnlijk doordat hij vampiers zo erg haatte. Hoe vriendelijk ze ook waren, hij mocht ze gewoon totaal nìèt.
Een diepe zucht verliet zijn keel. Waarom was het hier nou zo stil? Het enigste wat de stilte verbrak was het gezang van de vogeltjes. Niet dat hij zich daar zo aan stoorde, maar hij wou gezeldschap. Gewoon iemand waarmee hij kon praten of lol trappen.

Niet veel verderop rende een lichtgrijze wolf zijn pad. Het was Embry, die weer eens lekker aan het rennen was. Hij had de geur van Effy nog op zich, maar nam niet de moeite om die van zich af te wassen. Waarom zou hij ook? Hij vond vampiers niet eens vervelend. Het waren ook gewoon mensen die terecht waren gekomen in een rare wereld. Embry grijnsde even bij die gedachten. Hij opende zijn mond een beetje. Hij rook.... Paul? Embry liet zijn kop rondgaan. Hij kon Paul niet zien, maar rook hem wel. Meteen werd hij wat behoedzamer. Hij was niet vergeten hoe Paul Bella bijna vermoord had, als Jacob er niet geweest was. Embry liet zich zakken tegen de grond. Jeetje, hij leek wel een kat! Hij liet zich gelijk weer overeind hijsen. Zou hij heibel krijgen met Paul als hij Effy's geur niet van zijn flank waste? Toch kon zijn eigen tong niet op tegen haar zoete geur. Hij had trouwens bij Pauls woedeaanval een beetje staan grijnzen samen met Jared. Hij had er met Jared nog grapjes over gemaakt en een weddenschap gehouden. Daar had hij eerlijk gezegd niet echt spijt van. Hij was niet zo opvliegend en serieus als Paul, maar hij miste het wel om met hem te gaan klifduiken. Hij miste de aardige Paul van vroeger. Paul was soms wel wat opvliegend geweest vroeger, maar zeker niet zoveel als nu hij bij Sam was. In dat geval was Embry gewoon hetzelfde gebleven. Embry liep op Paul af.

Bij Paul aangekomen, rook hij ook een zoete geur, als bloemen. Jeetje, waar had die uitgehangen? Bij een bloem? Embry grijnsde even. Paul zou hem nu onderhand wel opmerken, toch? Hij was iets kleiner dan Paul, maar daardoor niet minder sterk. Hij vocht wel eens voor de lol tegen Jared. Jared had trouwens het idee uitgevonden om een eitje te bakken op zijn buik en Embry had het uitgeprobeerd. Daar moest hij Jared trouwens nog steeds verslag over geven. Langzaam doemde het beeld op van hem die een eitje bakte op zijn buik. Hij grijnsde. Hij liep op Paul af. Hé maat dacht hij, terwijl hij vriendschappelijk zijn flank tegen Pauls flank duwde. De zoete geur werd scherper in zijn neus. Embry grijnsde schijn. Was Paul soms bij een meisje geweest? Uit Embry's keel kwam vaag iets wat sterk op lachen leek. Paul die bij een meisje was! Lachwekkend! Hopelijk was ze nog niet vermoord. Embry vermande zich en keek Paul aan. Ergens had hij Paul wel gemist. Met hem kon je wel lol trappen. Lekker Emily's schaal vol muffins leegvreten. Trouwens, hij was niet de enige die zich soms een beetje ergerde aan Pauls uitbarstingen. Hij had er Jacob vaak genoeg over horen klagen toen Paul niet aanwezig was geweest in hun hoofd. En Jared was er luchtig over, bijna grappig. Embry keek naar Paul. Hoe gaat ie? vroeg hij, terwijl hij Paul aankeek. Zijn vrolijke fonkeling kwam weer omhoog in zijn ogen. Daaraan kon je Embry altijd herkennen. Jared's ogen fonkelden ook altijd vrolijk. Embry keek naar Paul.

Paul keek op toen hij een bekende geur rook. Embry. Die niet veel later verscheen. Hij droeg een vreemde geur bij zich. Maar Paul zou er niet over beginnen. Zeker nu niet. Hij zou het ook niet echt een leuke begroeting vinden. Zo van, 'Hee', 'Hoi, je draagt een rare geur bij je hoe komt dat?' Nou woehoe, als hij dat ooit een keer zou meemaken zou hij zich gelijk omdraaien en weglopen. Talk to my ass. Eventjes grijnsde hij. Hee. Embry was altijd wel een aardige knul geweest. Met humor. Ah blah, nu klonk hij net als een vrouw. Een hoedje op, een zonnebril en pumps aan en tadaa, Paul was een verandert in een vrouw. Hij grinnikte bij de gedachte en zag het al helemaal voor zich. Hij stond met een tasje in z'n hand en al die poespas, met een groepje te praten. 'Oh ja, hij is zo'n aardige knul. En dan ook echt met zo'n bekakt stemmetje. Lichtjes schudde hij z'n kop. Hij meende het wel. Embry was altijd wel aardig geweest, tegen iedereen. En wel bijna elke dag haalde hij wel iets uit. Ja, als je lol wou trappen moest je wel bij Embry zijn. Of Jared. Eigenlijk wel iedereen van de roedel. Behalve Sam. Tuurlijk, Sam hielt ook vast wel van lol, maar... Tsja, hoe kon hij dat zeggen? Sam was wat... Oud. Nee, dat was het niet. Serieus? Of toch...? Paul trok een moeilijk gezicht. Hij hielt het er maar op dat je met Sam iets minder lol kon trappen als met de rest. Hij keek weer naar Embry. Met mij is alles wel oke.. En met jou? Hij glimlachte even, waarna hij zich op z'n kont liet zakken. Terwijl hij Embry aankeek, bestudeerde hij zijn gezicht. De fonkeling in Embry's ogen vertelde hem dat hij niet verandert was. Op dat moment wendde hij zijn blik af en zuchtte diep. Toen pas viel hem op dat hij erg naar bloemetjes rook, naar Flower. Dahm. Ag ja, er was er nu toch niks meer aan te doen. Paul keek weer naar Embry.

Vrolijk grijnsde Embry. Een beeld van Paul met pumps, een jurkje en een handtasje doemde in zijn hoofd op en ietwat verbaasd keek Embry naar Paul. Was dat werkelijk zijn gedachte? Embry grinnikte. Waar kon die jongen toch wel niet aan denken? Paul leek wel een beetje veranderd. En hij rook naar bloemetjes. Hij grijnsde. Paul en meisjes. Dat was iets nieuws. Nu konden ze gezellig mannenpraat houden, Leah was er toch niet om schunnige opmerkingen te maken en voor de rest was zijn hoofd leeg, op de beelden en de gedachten van Paul na dan. Hij keek naar Paul. Hij knikte. Ja hoor dacht hij vrolijk. In tegenstelling tot anderen van de roedel veranderde Embry nooit, ook niet als het om een meisje ging. Een beeld doemde in zijn hoofd op van hem en Jared die een eitje bakten op zijn buik. Embry grijnsde. Je kunt werkelijk eitjes bakken op mijn buik meldde hij Paul, alsof die daarin geïnteresseerd zouden zijn. Embry en Jared hielden zich met alles bezig wat echt te raar voor woorden was. Zo had hij al eens een weddenschap gehouden met Jared over of Sam Emily tongde in hun bijzijn of niet. Embry dacht van wel en Jared dacht van niet. Stiekem hadden ze toen op de bank gekeken. Sams kaakspieren hadden flink gewerkt, dus betekende dat dat ze wel tongden. Hiermee had hij vijf dollar gewonnen. Embry grijnsde en keek naar Paul. Hij trok een wenkbrauw op en zat toen ook op zijn kont. Weer keek hij Paul grijnzend aan, alsof hij hem iets wou vragen.

En dat wou hij ook, daar kon Paul van op aan. Ben je bij een meisje geweest, Paul? vroeg hij plagend, terwijl hij hem aankeek. Toen veranderde hij zijn blik naar een serieuze, maar de pretlichtjes zaten nog wel steeds in zijn ogen. Zelfs als Embry serieus was, bleven die blinken, maar dat wist Paul gelukkig wel. Ik zeg niks tegen Jared, hoor dacht hij er snel achteraan. En dat meende hij. Je kon met je geheimen gerust bij Embry. Embry had eigenlijk nog nooit iets verraden. Jared had hem vroeger al eens toevertrouwd dat hij op de lerares van drie klassen hoger viel en dat had Embry die tijd ook niet verraden, dus waarom zou, als Paul hem vertrouwde, hij iets over Paul zeggen? Embry keek hem aan. Kleine kans dat hij het ging zeggen. Paul was nu eenmaal iemand die zijn gedachten een beetje voor zich hield. Embry vond dat Paul en hij de beste waren in het vermannen van hun gedachten. Embry kon een hele patrouille lopen zonder ook maar aan Effy te denken. Hij keek naar Paul. Die bloemachtige geur drong weer in zijn neus. Het lijkt net alsof je gerold hebt in een bloemenveld dacht Embry, terwijl hij Paul aankeek. Hij kreeg een beeld van Paul, omringd met allemaal paarsachtige bloemetjes. Embry grinnikte en kreeg toen een beeld van Jared in zijn hoofd, met een of andere lelijke oude heks tussen de bloemetjes, zoenend. Hij grijnsde nog breder. Daarmee ging hij Jared pesten. Hij wist al een nieuwe weddenschap: wie het eerst die heks van een klas hoger op haar kont durfde te slaan, kreeg een dollar. Geamuseerd keek Embry naar Paul.

Shit, Embry had zijn gedachten met pumps enzo gezien. Arg, hij moest echt beter op gaan letten. Waarom konden ze niet gewoon op een andere manier communiseren?! Hij gromde heel zacht, wat meer op gorgelen leek. Hij keek naar Embry. Mooi zo. Snel keek hij de andere kant op en geeuwde. Niet omdat hij het hier nu zo saai vond, maar meer omdat hij gewoon doodop was. Gisteren had hij niet geslapen en die dag daarvoor ookal niet. Nouja, minstens twee uurtjes. Verbaasd keek hij op. Eitjes bakken op Embry's buik? Waar hielt hij zich wel niet meebezig? Is dat wat je tegenwoordig doet in je vrije tijd? Hij keek weer naar Embry en grijnsde breed. Eitjes bakken op je buik. Eigenlijk verbaasde dat hem niet. Embry en Jared haalde wel eens vaker van dat soort dingen uit. Zouden ze dat nou gewoon doen uit verveling? Net als die jongeren in de stad. Die mollen echt alles wat op hun pad terecht komt. God, wat was hij blij dat hij hier in de buurt woonde, ver van de stad af. Hij had een bloedhekel aan de stad. Al die vieze, bewerkte geurtjes, tuig en van die gladjanussen. Nee, een tripje naar de stad, daar kon je hem niet op trakteren. Zelfs niet om op een terrasje een biertje te gaan drinken. Dat deed hij wel bij Sam. Tenminste, als hij wat kon vinden in de koelkast. En de kust veilig was. 'Ben je bij een meisje geweest, Paul?' Deze zin drong plagend in z'n oren. Gevolgt door een belofte niks tegen Jared te zeggen. Dat was Embry geraden ook. Maar Paul wist dat hij Embry kon vertrouwen. Hij keek naar Embry, met een heinheilige blik in zijn ogen. Misschien. Dacht hij kortaf, maar op een vriendelijke manier. Het bloemenveld. Nou, daar zou hij niet vaak heen gaan, aangezien Edward en Bella daar vaak kwamen. Hij zou er alleen heen gaan als het echt moest. Toen zag hij een beeld van Jared en een één of ander wijf in het veld zoenen. Gatverdamme. Dat was dus echt... Gewoon iewl.

Geamuseerd keek Embry opzij. Dat was leuk. Hij merkte wel aan Paul dat hij bij een meisje was geweest. Hij kende Paul al lang genoeg. Hij grijnsde. De reactie van Paul op het beeld van Jared met die heks, was zo lachwekkend, dat hij op de binnenkant van zijn wang moest bijten. Zijn hart leek wel te verscheuren als hij aan zijn echte liefdesleven dacht. Een kort gejank steeg op uit zijn keel en zijn oren gingen plat en toen weer recht. Hij probeerde scherp geen beelden van Effy in zijn hoofd te krijgen, waar hij voor slaagde. Hij keek opzij naar Paul. Ik deed Jared na die afgewezen werd door zijn grote liefde dacht hij. Hij kon het beste maar niet laten merken dat het op zichzelf sloeg. Tja... Hij was benieuwd hoe Paul zou reageren als hij zijn liefde niet meer kon zien. Over een paar jaar verdwenen en vergeten. Voor haar, misschien. Embry richtte zijn gedachten ergens anders op en focuste zich daarop. Een nieuwsgierige stem - waarschijnlijk Leah - drong in zijn hoofd en vroeg wie dat was. Rot op, Leah. Bij andere mannen in hun hoofd zitten is vies dacht Embry. Niet dat hij Leah zo graag wou afzeiken, maar hij wou haar even niet hebben als ze zo deed. Het hielp. Zijn hoofd werd lichter en alleen de aanwezigheid van Paul viel hem nog op. Hij draaide zijn kop naar Paul toe en wachtte af, totdat hij echt zeker wist dat er niemand meer in hun hoofd kwam. Hij keek toen naar Paul. Ben je verliefd? dacht hij en hij keek grijnzend richting Paul.

Aan verliefdheid is niks erg hoor. De droom is pas echt over als je je geliefde - wat een woord! - niet meer kan zien dacht Embry. Die gedachte sloeg dus wèl op hem. Hij keek even naar zijn poten en meed in alle kracht de gedachten over Effy. Hij wou nu niet aan haar denken, evenals een beeld van haar krijgen. Ten eerste zou hij alleen maar méér pijn voelen en ten tweede zou Paul dan weten dat hij een inprent geplaatst had op een vampier. Hij keek Paul nieuwsgierig aan. Heb jij inprenten als eens meegemaakt? dacht hij. Misschien wist Paul er meer over dan hem. Misschien kreeg hij iets verlossens te horen. Misschien kreeg hij te horen dat inprent totaal iets anders was. Dan was hij van alle pijn af en kon hij zijn gedachten focussen op een ander meisje. Hij had een kleine kans, maar hij kon hem het beste toch maar grijpen. Trouwens, zo'n kans dat hij alleen maar kon praten met Paul en een serieus gesprek kon hebben van man tot man, kwam niet veel voor en eigenlijk vond Embry het wel fijn, hoe vrouwelijk dat ook zou klinken.

Paul grinnikte. Was dat mens zijn geliefde dan? Als dat wel zo was, dan liep hij echt heel erg ver achter. Kwam dat omdat hij de laatste tijd niet veel meer met hen praatte? Weer grinnikte hij om het gedoetje tussen Leah en Embry. Hij vond Leah soms best wel zielig. Ze werd best wel door hen buitengesloten. Waardoor zou dat komen? Gewoon omdat ze een meisje was? Of omdat ze zich zoveel afzonderde? Hij zou er laterwel met haar over praten, maar alleen als ze niet chagerijnig was. Dan was het praten haast met haar onmogelijk. Nou onmogelijk is ook weer hard uitgedrukt. Als Leah chagerijng is reageert ze nogal onvriendelijk, kortaf. Paul staarde naar Embry toen hij die ene vraag stelde. Ben je verliefd? Tsja, was hij verliefd? Hij wist het niet. Ergens vond hij Flower een hartstikke leuke, mooie meid. Maar echt van haar houden, of hoteldebotel van haar worden... Nee, jammer genoeg niet. Mischien zou dat komen als ze elkaar wat langer kenden. Wat meer dingen samen hadden gedaan en elkaars slechte kanten zouden hebben gezien. Ja, dat vond Paul belangerijk. Elkaars slechte kant. Niemand kon alleen goeie kanten hebben. Zowel, dan was diegene wel heel perfect. Zou Flower perfect zijn? Ze was aardig, vrolijk vooral en... Betrouwbaar. Nee... Ja... Ik weet het niet. Dacht Paul stamelend. Man, dit was niet normaal. Dat hij zo verward kon raken door iets. Hij keek Embry aan. Je spreekt alsof je ervaring hebt, Embry. Een grijnsje verscheen en gaf hem een klein, plagerig stootje. Of heb je die theorie van Sam gejat? Dat zou ook nog kunnen. Sam had wel ervaring met verliefdheid enzo. Of hij inprenten had meegemaakt? Nee. Dat had hij nog nooit gedaan en daar was hij best trots op. Nope... Jij wel? Hij keek Embry aan. Wat wou hij opeens veel weten over de liefde en dat soort dingen. Hij werd afgeleid door een beestje op de grond, waar hij snel zijn poot op zette. Niet echt hard, gewoon zachtjes. Zodat het beestje niet meer verder kon, maar wel kon ademen. Al snel liet hij het beestje weer gaan. Paul richtte zijn concentratie weer op Embry.

Embry keek opzij en grijnsde. Paul stamelde nog al. Nou, Embry voelde met hem mee. Hij wist het soms ook even niet meer, of hij verliefd was op Effy. Ja, hij was erop verliefd. Pure inprenting. En dan zou ze over een paar jaar gaan en bleef hij gebroken achter. Hij keek naar Paul. Paul wist niks van de pijn die door hem heenging. Embry wou het hem wel graag vertellen. Paul vertelde hem nu ook veel, wat eigenlijk niet normaal voor Pauls doen was. Hij keek naar Paul. Misschien dacht hij kortaf. Hij keek opzij naar Paul. Nee, hij kon veel aan zijn vriend toevertrouwen, maar dit niet. Hij wou niet dat Paul het begon te denken tegen andere leden. Dat wou hij gewoon niet. Dan kreeg hij heibel met Sam. Hij keek naar Paul en schudde toen zijn kop. Ik ben niet verliefd en heb geen inprent dacht hij en hij keek gemaakt blij. Hij kon goed acteren, vond hij, want eigenlijk wel het helemaal niet leuk. Als Effy weg zou zijn, dan zouden de leden pas opmerken wat voor een pijn hij had. Hij keek naar Paul. Ik zal haar missen dacht hij en hij keek geschrokken opzij. Ja, nu had Paul het wel gehoord. Verslagen ging Embry zitten, met zijn oren plat. Misschien is er wel iemand dacht hij en hij keek naar Paul. Als hij A zei, moest hij helaas ook B zeggen.

Embry keek Paul verdrietig aan. Maar ze gaat over een paar jaar toch weer weg. Kan niet blijven in La Push. Heel jammer. Ik ben ingeprent, Paul. Alleen... Het was niet zoals ik gehoopt had keek Embry en de pretlichtjes in zijn ogen doofden even. Man, als Jared dit zou zien, dan zou hij haast denken dat Embry krankzinnig geworden was. Dat zou hij ook worden zonder Effy in zijn buurt. Ze moet voor... Zaken naar de andere kant van de wereld. Ze vermoedt dat ze niet meer terugkomt dacht Embry. Hij keek naar Paul. Tjees! Waarom vertel ik dit allemaal? Dit is Paul! Dadelijk wordt het uitgelekt dacht Embry, maar dat was meer een gedachte voor zichzelf. Embry's oren gingen plat. Hij legde zich verslagen neer en legde zijn kop op zijn poten. Zo deed hij alleen maar als hij ècht verdrietig was. Het idee dat Effy weg zou zijn. Haar gezicht doemde als een beeld in hem op. Haar mooie haren, haar volmaakte gezicht. Haar ogen. Embry kneep zijn ogen dicht en meed het beeld zo hard mogelijk. Ik lijk wel een meid! dacht hij.

Aha, er was dus wèl iemand. Bloedserieus keek hij Embry aan. Dit soort dingen nam Paul de laatste tijd erg serieus. Nu al helemaal. Hij had Embry zijn verhaal verteld omdat hij wist dat Embry te vertrouwen was. Nu moest hij ook zo voor hem zijn. Gewoon je waffel tegen de rest houden en dat zou hij dus ook doen. Maar waarom vertelde Embry dit niet aan Sam? Die wist veel van dit soort dingen en zou hem verder kunnen helpen. Of was er soms meer aan de hand? Paul kreeg al een vermoeden, maar deed er niks mee. Hij moest en zou rustig blijven. Dat is best.. Klote. Dacht hij. Jemig, waarom zei hij dat nou? Dat was geen troost of ondersteuning. Of wat het ook moet voorstellen. Eventjes was Paul stil. Waarom praat je er niet met Sam over? Die kan je ermee verder helpen... Tsja, paul was nou eenmaal geen expert op dat gebied. Eerlijk gezegt was hij daar wel blij mee. Meisjes konden je leven compleet veranderen, verwoesten. En dàt was iets wat hij wou vermijden. Hij wou niet stapelgek worden op iemand, die niet hetzelfde voelde voor hem. Dat was ook één van de redenen dat hij niet meer naar school ging. Er waren teveel meisjes. Nooit -in de tijd dat hij wèl naar school ging- was hij met meisjes omgegaan. Gewoon omdat hij eigenlijk bang was om afgewezen te worden. Hij schudde zijn kop. Genoeg liefde voor vandaag, vond hij. Langzaam ging hij staan en strekte zijn achterpoten, waarna hij snel weer ging zitten. Slaap in je poten zat niet erg lekker. Hij keek weer naar Embry en probeerde zich in te leven in zìjn situatie. Waarschijnlijk voelde het net zoals je een lievelingsbroek had en waar plots een scheur in zat. Okè, dit was dan wel vele malen erger dan een gescheurde lievelingsbroek. Het leven is niet altijd even mooi.. Bij die zin grinnikte hij inzichzelf. Dat had hij van z'n overgroot oma gejat. Foei paul, hoe kon je nou grinniken in deze situatie?! Strafte hij zichzelf af. Sommige dingen kon je beter niet doen in een benauwde situatie. Paul wist dat maar al te goed.

Embry keek opzij en schudde wild zijn kop. Sam heeft Leah verlaten voor Emily. Ik denk niet dat hij ook maar één begrip zou krijgen voor wat ik meemaak. Trouwens, je kent Sam. Hij maakt er weer zo'n droge opmerking over en wilt gelijk meer weten dan nodig is dacht Embry, terwijl hij naar Paul keek. Hij grinnikte met Paul mee. Hij moest inderdaad niet zeuren. Hij had zich eerder ook nooit wat van meisjes aangetrokken. Ja, hij had met een paar geflirt, voor de lol. Maar meer ook niet. Waarom voelde hij dan zoveel voor één meisje? Heeft ze een lekker kontje? hoorde hij een stem denken. Quil, rot op! dacht Embry fel. Wat is haar naam? klonk Quil's irritante stem weer. Embry grauwde. Woede spoot door zijn aderen. Hij deelde dit gevoel met Paul en Quil. Ik ga al, ik ga al klonk Quil's stem in zijn hoofd en even later was het weer rustig. Hij en Paul waren weer alleen. De anderen van de roedel nemen dit nooit serieus. Ze zullen ons er alleen maar mee pesten. Maar geloof me, je mag altijd bij me komen als je ergens mee zit en het heeft met liefde te maken, of met iets anders dacht Embry, terwijl hij naar Paul liep en zijn flank tegen die van Paul duwde. Hij merkte dat zijn lichaamsdelen weer een beetje rustiger begonnen te worden. Als Quil hem langer geïrriteerd had, was Embry hem op gaan zoeken en had hij Quil aangevallen, dat wist hij zeker. De pretlichtjes waren volledig gedoofd in zijn ogen.

Embry keek naar Paul. Langzaam begon de pret bij hem weer en zijn ogen begonnen weer te fonkelen. Als ik alfa was, zou ik Quil per dag vlak voordat hij naar school moest helemaal tot aan de kliffen en terug laten rennen, zodat hij net op tijd of te laat in zijn les kwam dacht Embry met een grote grijns rond zijn snoet. Pauls geur - of beter gezegd, de geur die aan Paul hing - was een soort genot voor zijn neus. Ik wist niet dat ik dit ooit ging zeggen, maar je ruikt heerlijk. Is je vriendin - sorry, het meisje waarbij je geweest bent - niet een bloem toevallig? dacht Embry, terwijl hij opzij keek. Paul moest toch echt toegeven dat hij zelf rook naar bloemetjes? Hij grijnsde.

Ergens had Embry wel gelijk over Sam. Soms was het juist irritant, dat Sam zo'n droogkloot was. Af en toe was Sam best serieus, maar dat was dan alleen zo als je met hem ging praten over bloedzuigers em dat soort bull shit. Praat desnoots eerst met Emily -mocht je er toch mee blijven zitten- en daarna pas met Sam. Misschien is het dan ook handig om Emily erbij te halen, zodat die Sam een beetje kan... Dimmen? Oke, dat klonk meer als een vraag dan een bevesteging. Paul schoot in de lach door Quil, ondanks dat hij de woede van Embry voelde. Zij flikten dat ook telkens bij hem, dus waarom hij ook niet een keertje bij hun? Abrupt stopte hij met lachen. Hij wist dat het niet echt leuk was als de rest een beetje ging gniffelen terwijl je boos was. Dat was voor hem een soort teken dat hij niet serieus werd genomen. Of dat ze niet wisten hoe gevaarlijk het eigenlijk kon zijn. Bella wist dat al te goed. Als ze ons gaan pesten kunnen ze op hun klompen aanvoelen dat ze botbreuken krijgen. Dacht hij. Niet dat ze het wat deren. Het heelt toch zo weer. Hij zuchtte zacht. Jammer eigenlijk dat onze botten zo snel weer helen. Oke, soms is het wel handig. Maar... Op momenten, zoals ze Embry en hem gingen plagen met liefde, dan was het wel handig geweest -dat hun botten niet meer zo snel helen-. Hij wou hen pijn laten voelen, en hen laten weten dat ze niet met hem moesten sollen. Zelfs als Sam het zou doen zou hij hem nog aanvallen. Het zou hem dan ook geen ene flikker uitmaken of Sam de alfa was. Hij zag het al helemaal voor zich. Maar waarschijnlijk zou hij dat gevecht verliezen, Sam was erg sterk. Paul keek weer naar Embry. Hij schoot in de lach. Dat is een heel strak plan. Misschien Seth er ook bij? Dan kan ie gelijk conditie opbouwen. Paul lag al helemaal dubbel toen Embry begon over z'n, nouja die van Flower, geur. Das voor jou een vraag en voor mij een weet.

Embry keek opzij, naar de grijsachtige wolf naast zich. Hij kefte verbaasd en begon vervolgens, alsof hij nooit verdriet over Effy gehad had, hyperactief rond Paul heen en weer te springen. Paul heeft een vriendinnetje! Paul heeft een vriendinnetje! dacht hij en hij keek opzij, om te zien of het effect had op Paul. Paul deed wel zo vaag. Dus het was grote kans dat het waar was! Oké, dat was een zeer goede theorie om erachter te komen, als het ook maar klopte. Hij keek Paul aan en een lach kwam rond zijn wolvensnuit. Hoe heet ze? Voor mij kan je niks verbergen, Paul dacht Embry en hij keek Paul opnieuw aan, alhoewel hij wel moest toegeven dat Paul heel makkelijk was in gevoelens verbergen. Embry keek Paul onderzoekend aan. Als Paul ook maar een keer per ongeluk een beeld liep glippen in zijn hoofd van zijn vriendin - vermoedelijke vriendin, ook goed, maar hij had gewoon een vriendin, dat wist Embry zeker! - dan was hij de klos. Hetzelfde gold voor Embry. Als hij een beeld over Effy, het vampierenmeisje, in zijn hoofd liet glijden, dan was Paul niet zo vrolijk meer. Paul was een van de meest agressieve leden van de roedel. Hij zou zo uit zijn vel kunnen schieten als Embry per ongeluk aan Effy zou denken. Nee, hij kon Sam en Emily ook niet vertrouwen, al was Emily wel lief. Hij hoorde een waarschuwing van Sam in zijn hoofd. Ja, Sam was erg bezitterig over Emily. Opnieuw een waarschuwing. Tjees, ik krijg veel waarschuwingen dacht Embry naar Paul toe en hij trok een gezicht alsof hij daarmee wou zeggen dat het hem erg verbaasde dat juist hij een waarschuwing kreeg van de alfa. Hij deed toch nooit iets?

- Sorry voor de late reactue! -

Lachend keek Paul naar de grond, Embry zou hij nu niet aankijken. Bang dat zijn ogen zich verraadden. Een kleine fonkeling kon al genoeg zijn. Ik... Er... Hij snapte niet waarom hij moeilijk deed. Flower was ook gewoon een wolf, niks geheims of illigaals. Tenslotte zou Embry er toch vroeg of laat achter komen. Paul zuchtte diep. Ergens zou hij dit liever gewoon geheim houden. Goed dan, jij je zin. Er is wel een meisje. Hij dacht het snel, hopelijk snel genoeg dat Embry het niet verstaan kon. Ook keek hij de andere kant op. Hij hoefde zijn reactie niet te zien, Paul zag die grijns al voor zich. En haar naam krijg je lekker niet te weten. Langzaam draaide zijn hoofd Embry's kant op en stak toen zijn tong uit, waarna hij een onschuldige grijns opzette. Vroeger zou hij dit nooit doen, maar sinds hij bij Flower was was hij verandert. Hij was... Rustiger, meer ontspannen. Paul stond op en schudde wild zijn vacht. Het gevoel dat er iets in of op lag, begon hem te irriteren. Net als het nat was, dat alles zwaar op je lichaam lag. Ondanks zijn geschut was het nog niet verdwenen. Geïrriteerd gromde hij en sprong toen hoog en een stukje naar voren. Ja, hij wist dat hij geen een of andere pup was, maar dit was gewoon nodig. Wanneer hij weer neerkomt, laat hij zich meteen door naar de grond zakken en rolde toen een keer over de grond. Het was weg. Tevreden kwam Paul weer overijnd. Sorry.. Grinnikte hij. Jij waarschuwingen? Dat is nieuw. Vervolgde hij. Maar he, wat is de naam van je liefje dan? Lichtjes grijnsde Paul, niet wetend wat Embry antwoorden zou. Misschien wel niks. Wou Embry het geheim houden? Schaamde hij zich? Nou, Paul zou zijn antwoord inieder geval accepteren. Zoals iedereen dat hoorde te doen.

Ja, ja, ja, ja! Ik wist het wel! Een meisje! Wat leuk! Paul heeft een inprent! dacht Embry vrolijk en hij rolde vrolijk - niet wetend dat Paul dit echter deed uit irritatie - met Paul mee over de grond. Ik zal het niet tegen de anderen vertellen! dacht Embry vrolijk. De vrolijkheid verdween als sneeuw voor de zon toen Paul een wederkerende - hij had dit eigenlijk wel kunnen verwachten - vraag stelde. Meteen schoot een beeld van Effy door zijn hoofd. Effy, met haar zwarte, krullend haar en haar roodachtige ogen, met een goudkleurige glinstering erin. Embry piepte en meteen legde hij zijn lichaam plat neer op de grond. Hij hoopte zo erg dat Paul het beeld niet had gezien, maar die kans was klein. Als je als wolf eenmaal een beeld in je hoofd kreeg, werd dat hoe dan ook gezonden naar alle aanwezigen die op dat moment in je hoofd waren of gewoon aan het rennen waren. Hij verwachtte elk moment een woedende Sam, een keffende Jared of een begrijpende Quil, maar ze kwamen maar niet. Had hij geluk gehad en was er niemand - behalve Paul dan - aanwezig in zijn hoofd? Hij keek naar Paul en stapte zorgvuldig een paar stappen achteruit. Het ging per ongeluk. Ik, zij, haar ogen, mijn ogen, mijn lichaam stotterde Embry en hij kefte een beetje zielig en stapte verder achteruit. Of Paul zou hem nu met alle wilskracht willen vermoorden, of hij zou gelijk naar Sam gaan. En als Sam het te weten kwam, was Effy in gevaar. Hij zette een poot vooruit. Ze is mijn inprent, Paul. Ik kan niet zonder haar dacht Embry en hij kon er niks aan doen dat zijn staart kwispelde als hij haar gezicht weer voor zich herhaalde. Misschien was het Paul nog niet eens opgevallen dat ze een vampier was, was hij te ver met zijn gedachten. Hij hoopte dat laatste. Paul kennende, die haatte vampiers verschrikkelijk. Paul zou er niet tegen kunnen - ook al was hij zo veranderd sinds hij naar bloemetjes rook, wat dus blijkbaar door dat voor hem nog onbekende meisje zo was - en hem direct aanvallen. Hij drong iets verder naar achteren en voelde ergens wel een lichte dreiging op zich hangen. Hij zette zichzelf in de aanvalshouding en keek Paul aan met een zelfverzekerde blik. Als hij Effy kon beschermen door met zijn broeder te vechten, dan deed hij dit. Aan de andere kant wilde hij dit helemaal niet. Ik hou van haar, Paul dacht hij nog, maar hij kon zijn aanvallende houding niet laten zakken. Als Paul inderdaad niet - hij had nog al veel gedachten tegelijk over geen nuttig zijnde dingen, had Embry al vaker door als hij en Paul moesten wachtlopen - goed opgelet had, zou hij vast wel schrikken van Embry's houding. Embry had zijn oren nu plat in zijn nek en zijn staart tussen zijn poten.

Paul' ogen volgden alle bewegingen van Embry. Juist ja. Plots kreeg hij een beeld door van een meisje en het geluid van de bewegende Embry was gestopt. Is da... Wacht eens even. Bleke huid. Abnormale kleur ogen. Dat betekende maar één ding. Vampier. Nee, nee dat kon niet. Embry ingeprent op een vampier? Zo'n vieze bloedzuiger? Paul had nooit verwacht dat Embry ingeprent zou worden op een vampier. De hele roedel eerlijk gezegt niet. Hij boog zijn hoofd en probeerde het "beest" onder controle te houden. Dat valt vies tegen. Bromde hij. Toen keek hij op. Het vuur brandde in zijn ogen. Per ongeluk? My ass. Paul keek Embry strak aan. Wat denk je wel niet? En wat als Sam erachter komt? Stel dat hij je uit de roedel kickt en na een poosje verlaat die bloedzuiger je, wat ga je dan doen? Haar smeken om terug te komen omdat je dan anders alleen bent? Paul rekende Embry's familie niet mee, het kon namelijk zijn dat die compleet ergens anders woonde. Vampiers hebben geen inprenting zoals wij. Heb je nooit over de risico's gedacht? Uhum, dat klonk niet zoals hem. Snel eroverheen lullen of iets anders. Paul spande zijn spieren samen en zijn staart hing laag bij de grond. Hij keek naar Embry, die in aanvalshouding stond. Prima, als hij het zou wou, kon hij het krijgen. De pin was nu uit de granaat. Paul zou zich zeker niet inhouden, dat deed hij niet met de aanvaring met Jacob en dat zelfde gelde voor Embry. Hij schaamde zich niet om een lid van de roedel aan te vallen. Oh nee, als het moest, dan moest het. Met of zónder een goeie reden. Dat is fijn voor je. Alleen jammer dat het nu net de verkeerde is. Terwijl hij het dacht, ontblootte hij zijn tanden en hief zijn ene voorpoot op. Zich klaarmakend voor een aanval. Paul wist niet wat hij precies van Embry's kracht verwachten moest. Embry zag er nu best wel gevaarlijk uit, iets waarvan Paul best wel van paf stond. Maar door enkel het uiterlijk liet hij zich niet afschrikken. Hij gromde laag, dreigent en sprong toen naar voren. Op Embry af.


- Was laat, I'm sorry.

Daar heb ik genoeg nachten over door moeten denken, maar ze houdt ook van mij dacht Embry en hij grauwde gevaarlijk naar Paul. Als hij het wou hebben, kon hij het krijgen. Embry zou vechten voor Effy. Hij zou zich echt niet laten overmannen door Paul. Dan was hij niet eens echt ingeprent met haar, als hij haar zomaar liet gaan. Hij zette zijn voorpoten stevig tegen de grond en liet zijn tanden gevaarlijk blinken. Hij ging op zijn achterpoten staan en ving Paul op. Woedend beet hij in de nek van Paul en sprong zelf achteruit. Hoe kon het? Hij had een ding gezegd, een beeld laten zien van zijn inprent en heel zijn band met Paul leek te knappen. En jij weet trouwens ook wel dat als je inprent, de roedel op de tweede plaats komt! dacht Embry woedend en hij liet zijn voorpoten aarzelend in het zand voor zich gaan. Hij had hier geen zin in. Hij had geen zin in een ruzie met Paul. Het zou hem alleen maar down laten voelen. Hij had het nooit over zijn inprent mogen hebben. Nu kwam Sam erachter en Jared misschien ook, maar Jared wou hij het al vertellen. Maar hoe kon hij zoiets ook aan Paul toevertrouwen? Toch leek Paul erg begrijpend te zijn geweest, maar natuurlijk was dat niet meer zo als het om een vampier ging. Paul zou het nooit accepteren. Wat dacht hij wel niet? Hij zou het de roedel vertellen en iedereen zou het accepteren? Nee, echt niet. Hij gromde boos en keek naar de wolf voor zich. Hij sprong naar voren en duwde met kracht in zijn poten tegen Paul, waarna hij hem boos begon te bewerken met zijn tanden. Wat moest hij nu doen? Tot de dood vechten? In elk geval mocht niemand van de roedel zijn Effy ooit verwonden. Dat was zo. Dat was de wet. Hij gromde en sprong achteruit. Dit gevecht heeft geen zin dacht hij en met die woorden verdween hij achter een struik en veranderde. Adrenaline gierde door zijn lijf, maar hij probeerde het te negeren. Hij trok zijn broek op en keek Paul aan. 'Als jij me niet accepteert, dan ga ik,' zei hij en zijn mondhoeken gingen treurig naar beneden, waarna hij wou weglopen en geen oog meer had voor wat Paul zou gaan doen.

- Vermoord hem niet! -

Vurig had Paul zich zo goed mogelijk verweerd. Al was dat niet zo gemakkelijk geweest als hij gedacht. Embry vocht heftig. En raar genoeg was het voor Paul een teken dat het behoorlijk serieus was. Niet het gevecht, maar Embry's inprent. Ja inprent's waren meestal serieus. Maar dit was echt serieus. Arg, hoe moest hij dat brengen? Embry zou echt de roedel op het spel zetten voor een vampiermeisje. Hij zou het echt doen. Paul week een paar passen terug en keek hoe Embry achter de bosjes verdween en er niet veel later uitkwam. Paul keek hem aan en zag dat de vrolijk Embry weg was. Logies, na een kleine gevecht. Maar het raakte Paul, van verschillende kanten. Zonder een spiertje te vertrekken keek hij naar Embry, totdat die goeie vriend, wegliep.
Paul twijfelde. Embry verdiende dit niet. Dus hij gauwde en sprong naar voren. Niet in aanvalsmode, maar in tegenhoudmode. Hij hielt stil vlak voor Embry en keek hem dringent aan. Hopelijk zou hij begrijpen dat hij moest blijven staan en dat Paul -nu- geen verkeerde bedoelingen had. Het zou waarschijnlijk raar overkomen bij Embry, al kon Paul dat niks schelen. Liever zo wisselvallig als het weer, dan een vriend kwijt raken. Hij bleef nog even voor Embry staan, tot hij wel dacht dat hij wel zou blijven staan. Dan springt hij de bosjes in, zoekent naar zijn kleren. Die vond hij onder een dikke, omhoogstaande wortel van een boom. Een prima opbergplaats.
Paul kwam terug lopen, gewoon gekleed. Hij loopt om een boom heen en ging op een afstandje tegenover Embry staan. 'Je houd écht van d'r.' Zei hij. 'Het spijt me van m'n uitval. Je hoeft het niet te accepteren.' Dat was ook niet wat hij verwachtte.


- Natuurlijk niet

Embry wou zijn armen boven zijn hoofd houden om zichzelf te verweren, maar tot zijn verbazing en verwarring viel Paul hem niet aan. Hij keek Paul aan toen die weer terugkwam van het veranderen. 'Natuurlijk hou ik echt van haar! Ik weet niet of je de kracht van het inprenten kent, maar ik heb het gevoel alsof ik alles voor haar wil doen, alles voor haar wil zijn, alsof ik alles voor haar overheb en de rest me niks meer kan schelen. Zelfs mijn relatie met de roedel is op de tweede plaats gekomen. Als zij wilt dat ik bij haar ben, waar ze ook is, dan moet ik naar haar toe, dat moet, Paul!' zei Embry en zijn ogen fonkelden even, maar hij keek ook wanhopig. 'Ik wou echt dat Effy een... een meisje was, maar dat is ze niet. Ik accepteer haar om hoe ze is. De kracht van het inprenten is te groot om te negeren. Mijn wereld zal kapot gaan zonder haar. Zonder haar wil ik niet meer leven,' vertelde hij en nu pas kwam hij erachter hoe onwerkelijk het allemaal klonk en hoe erg de waarheid was. Embry liep naar voren en even leek het alsof hij Paul opzij wou gaan duwen om door te lopen, maar hij sloeg zijn armen om Paul heen, zoals een jongen dat bij een vriend doet en klopte hem even op zijn schouder. 'Ik kan het tegen niemand vertellen, man. Ze zullen me haten. Sam zal me uit de roedel zetten,' zei hij en hij klonk nu echt wanhopig. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik weet niet wat ik moet doen,' zei hij en hij greep naar zijn hoofd en ging op de grond zitten.

- Agh, moet gaan -