Don't look at me!

Een wolf met een zwarte flank rende soepel langs de bomen af. Haar blik gleed naar het bladerdek en dan weer terug naar de grond. Hongerig keek ze naar een konijn die voorbij schoot. Ze likte langs haar tanden af. Nee, ze moest zichzelf tegenhouden. Ze was een weerwolf, geen vampier. Maar misschien zou zoiets wel lekker smaken voor in de pan. Ze keek naar het konijn. Ingewanden, zouden die lekker smaken? Voor ze het wist, schoot ze al achter het konijn aan. Met de nodige dwang probeerde ze zichzelf te stoppen. Luna, was haar naam. En Luna had soms nogal rare behoeften. Behoeften die ze niet eens wou vervullen. Met een grauw probeerde ze zichzelf te stoppen, haar poten een dwangbevel op te leggen, maar het lukte niet. Het konijn rende steeds harder, dus Luna ook. Ze ontweek met volle gemak de bomen, evenals het konijn. Alleen aan ingewanden kon ze denken. Misschien zou het juist lekker vlezig zijn. Luna maakte een korte omweg en sprong toen zijdelings. Haar kaken hapten, maar het konijn kon er nog net tussendoor springen. Luna vloekte. Kom hier, stom konijn! dacht ze, maar of dit veel ging helpen, wist ze niet. Ze achtervolgde het konijn zo snel mogelijk. Het mysterie waarom mensen Luna een vampier noemden, was in ieder geval opgelost. Soms gedroeg ze zich ook echt als een vampier. Woedend keek ze naar het konijn. Ze wou sneller zijn dan dat stomme konijn. Ze wou verdomme zijn ingewanden proeven! Waarom.... Ze zag dat het konijn een hol in het vizier kreeg. Haar snelheid wakkerde aan en ze sprong op het hol. Het konijn kwam naar haar toegerend en hij had Luna nu pas in de gaten. Met wijd opengesperde bek wachtte Luna het konijn op.

Haar tong gleed langs de opengereten buik van het konijn af. De ingewanden kwamen haar tegemoet en Luna begon ervan te eten. Het smaakte best wel vlezig en sappig. Luna had wilskracht nodig om op te houden. Ze keek naar het konijn en besefte zich nu pas wat ze aan het doen was. Ze was verdomme een konijn aan het opeten. Ze leek wel een vampier! Ze slikte. De overige resten van de ingewanden gleden haar keel in en Luna voelde zich vies van zichzelf. Met een grauw liet ze haar klauw tegen het konijn komen, die een eindje door de lucht vloog en achter een struik bleef liggen. Luna ging twijfelend liggen. Ze was niet zomaar een weerwolf. Welke weerwolf hield nu van een prooi? Om te eten? Of was het normaal? Was het normaal dat je dieren grager vrat dan een normale pizza? Luna wist het niet meer. In elk geval was het niet meer menselijk wat ze deed. Ze vermoordde konijnen om haar behoefte te vervullen: ingewanden zien en proeven. Luna slikte. Ze wierp een blik naar de zon, die half gemaskeerd werd door het bladerdek. Luna legde haar kop op haar poten. Het was gewoon niet meer normaal. Zij was niet normaal. Maar het voelde o zo goed. En haar maag was goed gevuld. Als een van de andere weerwolven hier achter zouden komen, dan werden haar ingewanden leeggevreten, maar dan door de andere weerwolven zelf. Ze had iets weg van een vampier. Maar dronken die niet mensenbloed? Luna legde zich op haar rug neer en stak haar pootjes in de lucht, wat best een raar zicht gaf, voor zo'n groot donker beest. Luna sloot haar ogen en probeerde haar gedachten te ordenen. Haar grijze wijze ogen kregen geen kijk maar om wat om zich heen gebeurde. Alleen haar oren zouden haar nog voor komend gevaar kunnen waarschuwen, als die aanwezig was. ALS.

Yana liep in haar menselijke gedaante door het bos heen. Ze snoof de geur op van pas gejaagd vlees, vers van de pers. Haar keuze wel al snel gemaakt: Voor ze het wist belandde ze op haar vier poten en liep snuivend dichterbij. Haar asgrijze vacht viel niet heel erg op. Yana had een klein formaat voor een weerwolf, maar was vrij stevig gebouwd. De geur die er op een paar meter afstand bijkwam, overviel haar. Ze had er niet zo snel aan gedacht de omgeving verder uit te kammen op zoek na meer wolven. Yana trok haar bovenlip iets op, maar dacht al snel, ze was immers nooit met echt gevaar in aanraking gekomen, dat de oudere weerwolf haar niets zou doen. Ze knikte een begroeting en keek likkebaardend na het stuk vlees wat eerder van het konijn geweest was. Yana wist zich te beheersen en ging braaf op haar achterpoten zitten. Ze liet haar blik over de wolvin glijden: Haar spiermassa was indrukwekkend. De wolvin had een lichte kleur ogen, die eruit sprongen naast haar donkere vacht. Yana wist dat als deze haar aan zou vallen, ze er geweest zou zijn. Ze probeerde zich te richten op de tot dusver onbekende wolvin, die nu bijna leek te walgen van haar daad als wolf. Yana rolde met haar ogen en grinnikte. Je bent geen fan van jagen? vroeg ze droogjes. Yana's blik was stomverbaasd toen de wolvin uiteindelijk haar prooi weglegde. Wow! Wat een zelfbeheersing! Yana was onder de indruk, want zij was, als ze eenmaal aan het eten en jagen was, niet te stuiten en voelde er niets voor om op het hoogtepunt te stoppen. Het vergde natuurlijk niet veel kunnen en training om achter een jong konijn aan te hollen, maar de buit die je ervoor terug kreeg was het waard! Heb je geen honger meer? Yana richtte haar blik op het konijn en voelde hoe het water haar in de bek liep. Oef, en dat voor iemand die normaal gebrand was op een goed uiterlijk! Als ze eenmaal weer terug verandert was na een mens, zorgde ze er wel voor dat haar haren netjes zaten en haar kleding schoon was. Niet op het moment van het wolfzijn. Het maakte Moeder Natuur immers weinig uit hoe je eruit zag.

De dode ogen van het konijn gaven Luna een indruk alsof ze bekeken werd. Ze had al haar zelfbeheersing nodig om het konijn maar niet helemaal op te eten. Ze moest verdomme eens leren om pizza of zo te eten. In plaats daarvan moordde ze alles wat ze tegenkwam in het bos. Nou ja, ze was al eens een nacht op het open veld geweest, toen had ze niks vermoord. Luna schrok toen een andere gedachte in haar gedachten drongen. Met een felle, duistere blik keek ze op. Haar blik werd meteen wat vriendelijker bij het zien van een prachtige, asgrijze wolf. Het was een mooie wolf. Een wolvin, kon Luna horen aan de stem in haar gedachten. Geloof me, ik hou van jagen, maar ik vind het niet normaal dat ik niet gewoon pizza's kan eten beantwoordde Luna denkend de vraag van de wolvin voor haar. Ze keek op. Ze ontmoette twee leukkijkende ogen. Ook Luna ging zitten, terwijl ze de wolvin bekeek. Ze grijnsde. Dat leer je wel als je jezelf dwingt om te stoppen met eten. Gewoon je kracht erin zetten dacht Luna. Zij had eigenlijk wel makkelijk denken. Zij kon zichzelf - maar dan nog met moeite! - een zwijgbevel opleggen. Ze keek naar de wolvin en schudde haar gigantische kop. Eet maar dacht ze, terwijl ze opzij keek. Geamuseerd keek ze naar de hongerige blik van de wolvin, alsof die al dagen niets gegeten had. De wolvin was een stuk kleiner dan haar, maar kleine weerwolven mocht je niet inschatten. Meestal waren ze juist sterker dan de grote weerwolven.

Luna schudde haar kop helder en keek naar de wolvin. Van een zittende ging ze naar een liggende positie over, terwijl ze dacht aan een goede openingszin. Nou ja, die hadden ze eigenlijk al gehad, dus dat was weer een last minder om over na te denken. Mijn naam is Luna. Wat is jouw naam? vroeg Luna denkend, terwijl ze de wolvin vriendelijk aankeek. Luna. Dat paste mooi bij haar oogkleur. Ze keek naar de wolvin. Toen keek ze naar haar borst. Er zat een beetje bloed op. Luna likte het er gauw vanaf. Als dat het enige was, dan kon ze straks wel douchen thuis, anders ging ze nog eens een kat imiteren als ze steeds bleef likken over haar vacht. Ze keek naar het bladerdek en kneep haar ogen dicht tegen de felle zon. Het was heerlijk, die zon, maar het paste nauwelijks bij haar vacht. De meeste wolven hadden al een goede indruk bij haar, omdat ze zo groot was. Geloof haar, als je eenmaal de vriend was van Luna, dan ging ze je ook zo goed mogelijk beschermen. Ze keek opzij naar de wolvin, die nu wel onderhand het konijn aangevallen had en aan het eten was. Behalve de ingewanden die eruit waren - gheghe, wie zou die toch opgegeten hebben? - zat alles er nog in. Luna dacht weer aan het sappige stuk in haar mond en kreeg automatisch weer zin om achter een dier aan te rennen. Deze keer een groter dier. Die hadden grotere en sappigere ingewanden. Luna's tong likte langs haar bek af. Luna probeerde zich met alle moeite te vermannen. Ze kneep haar ogen dicht en vermeed de gedachten over ingewanden. Ze voelde haar tong bloeden, die tegen haar tanden rustte, maar bleef rustig. Toen ze uiteindelijk van de gedachten af was, opende ze haar ogen weer en keek naar de wolvin voor haar.

Yana antwoordde niet direct op de gedachten van de wolf. Aha, Luna dus. Yana knikte een keer voor zichzelf en nam opnieuw de wolvin in zich op. Ze grijnsde breed. Mooi zo, ik dacht al dat ik een uitzondering was toen ik jou zo na het stukje vlees zag kijken - Yana knikte na het konijn - dat je walgde van het jagen. Yana draaide wat met haar poot en liet nu haar blik over de omgeving rond glijden. Tijdens het rennen had ze er niet op gelet waar ze precies heen liep. Ze zou toch niet verdwalen. Mocht dat gebeuren, had ze altijd nog haar neus om zich te redden. Yana lachte schamper: Ze had hem vaak nodig gehad omdat ze zo verdomde koppig was om nooit de paden te volgen. Dan beleefde je nooit wat en kwam je altijd 'veilig' terecht. Yana wendde zich weer na de wolvin die kennelijk Luna heette. Yana snoof nog eens en stond wispelturig op. Ze liep in een kleine cirkel om Luna heen, om haar van alle kanten goed te bekijken. Yana vond geen aparte dingen, maar goed: Dat zei niets. Wie weet was de wolvin snel als de donder of trager dan de sloomste slak ter wereld. Yana ging weer zitten. Je bent echt veel groter merkte ze uiteindelijk op. Yana fronste. Dwing jij jezelf te stoppen met eten? Dat kan ik dus echt niet. Als ik eenmaal bezig ben... Het water liep Yana in de bek als ze er alleen maar aan dacht. Ze schudde haar kop en had vervolgens weer haar volle aandacht bij Luna en niet bij één of andere pas gejaagd dier. ... Dus respect! Ik kan helemaal niet stoppen met het jagen! Dat Yana zichzelf aan het herhalen was, had ze niet zo snel door. Je kracht erin zetten. Yana grijnsde. Tuurlijk, maar dat ging háár niet lukken. Yana had nou eenmaal niet zoveel zelfbeheersing en het wild zou nier de eerste zijn die eronder leed. Ow ja, ik ben Yana. Ze bedacht zich dat ze zich nog niet had voorgesteld. Maar goed: Beter laat dan nooit!

Verbaasd liet Luna haar blik opzij glijden toen de asgrijze wolvin opeens rond haar heen cirkelde. Wat deed ze nu weer? Luna probeerde zich op het kijken naar voren te concentreren, waar ze met de nodige moeite in slaagde. Ze was verbaasd. Uiteindelijk hoorde ze de gedachten van de andere wolvin en grijnsde. Onderschat je tegenstander nooit dacht ze toen wijs, waarna ze de wolvin aankeek. Ze grijnsde. Ze mocht deze wolvin wel. En niet zozeer om het respect dat ze ontvangen had, meer omdat ze er goed mee kon converseren en ze wel op dezelfde lijn qua denken zaten. Ze keek de wolvin vrolijk aan en hoorde de naam. Yana. Dat is een mooie naam dacht Luna, zich niet verder interesserend voor het feit dat Yana zichzelf heel vaak herhaalde. Daar lette je nu eenmaal niet op, als er een konijn, opengereten, voor je neus lag. Luna keek er even naar en had weer een vleug van zelfbeheersing nodig. Ze liet haar blik naar Yana glijden. Ze vond het echt een mooie naam. Ze vond Luna ook wel mooi, alleen paste het niet zo bij haar vachtkleur. Ze had een duistere, zwarte vacht. Sommigen dachten donkerbruin, maar het was zwart. En grijze ogen. Dat paste dan wel weer bij haar naam.

Luna schudde haar kopje helder en liet haar blik vrolijk naar Yana glijden. De wolvin was dan wel kleiner, ze was best wel snel. Daarom onderschatte ze nooit wie ze voor zich had. Ze hadden altijd wel een eigenschap die beter was dan het jouwe. Luna was ook best snel. En sterk. Ze keek naar Yana. Vrolijk bleef ze haar blik gericht houden op Yana. Zin om te jagen? Dan kunnen we gelijk wat eten en hoef jij je zelfbeheersing niet te gebruiken dacht Luna vrolijk, terwijl ze naar Yana keek en gauw weer over haar borst ging toen ze een druppeltje bloed zag. Het helderrode bloed was fijn om te zien. Het smaakte niet heerlijker dan de ingewanden, in elk geval. En ze was geen vampier. Ze was een wolf.

Sorry dat ie zo flut is

Yana grinnikte toen ze de reactie van Luna van haar snufferd aflas. Ik mag dan wel agressief zijn, ik bijt niet zomaar, mompelde ze onschuldig via haar gedachten aan Luna. Yana hield haar kop scheef en knikte daarna. Je tegenstander onderschatten was een klein detail dat redelijk snel gebeurde, maar je toch fataal kon worden. Yana had nog nooit een serieus gevecht gehad, dus zij zou het niet erg vinden een keer goed in een strijd los te barsten. Yana merkte dat de wolvin een fijne manier van denken had en haar ook serieus begreep. Er waren maar weinig wolven die de complete logica van Yana konden volgen als ze eenmaal op dreef was. Yana grijnsde bij het horen van de gedachte. Dank, Luna is ook mooi, antwoordde ze nuchter. Yana voelde zich ongemakkelijk toen ze werd opgenomen door Luna. Ze verzette haar gewicht van de één op de andere poot, maar veel verschil merkte je niet aangezien ze nog steeds op de grond geparkeerd was. Yana had Luna inmiddels goed genoeg in haar gedachten zitten om haar voorlopig niet te vergeten, maar toch kon ze het niet laten te zoeken in de gedachten wat Luna nou verder van haar vond. Ze bespeurde niets, maar het was ook niet haar sterkste kant om zomaar wolven die ze niet kende aan te voelen. In haar thuisbasis had ze er geen moeite mee. Of beter gezegd niet meer. Eerder interpreteerde Yana uitdrukkingen vaak fout en zat ze er vaak naast wat gevoelens betreft. Als wolf was het makkelijker te achterhalen wat er speelde, maar nog was het lastig. Yana's gedachten gang was ook niet één en al logica en daardoor snapte ze, hoe verrassend, de meeste anderen ook niet. Yana keek op toen Luna weer wat tegen haar zei. Enthousiast knikte Yana bij het horen van de gedachten. Ze stond nogal ruw op en schudde haar vacht uit, waar zand, steentjes en andere spullen die op de grond lagen uitkwamen. Kleine weddenschap? vroeg Yana uitdagend. Ze streek met haar grijze poot over de zanderige grond. Wie het grootste dier vangt!

[Neuh, die van jou valt mee, die van mij is erger :}:]

De plotselinge ommekeer van het gedrag van Yana deed Luna goed. Luna had al snel gemerkt dat Yana een beetje ongemakkelijk was onder haar blik. Misschien een beetje pesterig overkomend, maar Luna had daarvoor haar blik niet afgewonden, maar was eerder een betere kijk aan het nemen. Een slanke weerwolf en een mooie, verzorgde vacht, iets wat je wel heel vaak tegenkwam. Luna vond dat weerwolven zich gewoon beter verzorgden als vampiers, ook al waren velen vampiers het oneens met die stelling en waarschijnlijk de egotripperij van de andere weerwolven het wel eens. Luna keek naar Yana en grijnsde. Ze mocht die wolf wel. Gelukkig was Luna goed in gedachten afschermen. Als ze ergens mee zat, kon ze die gedachte gemakkelijk bewaren totdat ze weer mens was en veel wolven leken die zelfbeheersing nauwelijks of niet te hebben, evenals de zelfbeheersing om na een maaltijd te stoppen met eten. Luna schudde zich helder. Ze begon al te rennen. Succes, kleintje dacht ze smalend en plagend, maar Yana moest normaal toch weten dat het vriendschappelijk bedoeld was. Haar wijze grijze ogen gleden over de bosgrond. Ze snoof. Ze rook niet veel. Ze was nu eenmaal geen kat die alle prooien van het bos kon ruiken. Ze stond stil. Rook ze nu bloed? Ze stak haar neus in de lucht. Toen begon ze de richting in te lopen van waar ze het bloed het hardst rook.

Tussen de struiken door, zag Luna een hert staan. Een tamelijk grote. Luna schermde haar gedachten af, zodat Yana in ieder geval geen gedachte of een beeld kon krijgen van het grote hert voor haar. Ze wou natuurlijk wel dat het een verrassing bleef voor Yana, welk dier ze dan ook ving. Luna zorgde ervoor dat haar geur zeker niet te ruiken viel. Ook domme wezens zoals herten konden je geur ruiken. Luna sprong toen met een enorme grauw op het hert af. Het schrikken van het hert en het proberen te vluchten, was gewoon komisch in Luna's ogen. Luna zette de achtervolging in en na een minuut rennen had het hert al te pakken, mede dankzij de bomen die de achtervolging voor het hert vertraagde en voor Luna versnelde. Haar tanden drongen in de zwakke huid van het hert en haar tong proefde de sappige smaak van ingewanden. Luna had al haar zelfbeheersing nodig om niet meteen aan te vallen. Eerst wou ze Yana een dienst bewijzen. Trouwens, honger had ze toch niet, maar Yana had wel gelijk: als je eenmaal een jacht begon, dan werd je vanzelf hongerig. Luna schudde haar krachtige, zwarte kop en keek om zich heen. Ze liet de gedachten toe van haar eigen. Als je klaar bent, moet je eens naar de hele grote eik komen. Ik heb een aangename verrassing voor je dacht Luna tevreden.