Free.

In een gecontroleerde draf ging de Quarter merrie ervan door. Joan bewoog rustig mee met de bewegingen. Het paard liet haar hoofd dicht bij de grond hangen waarop ze een aantal keer brieste. Het dier had haar oren strak naar voren en daarom plezier in het rijden. Zij was dan ook niet de enige. Joan het er even veel, en misschien wel meer plezier in. Paardrijden was de actieviteit waarbij ze even helemaal vrij kon zijn, vrij van alles. Van school, thuis en haar vijanden. Niet dat ze die veel had, maar een ze waren er. Maar niet hier. In het reservaat was het alleen zij en haar paard. Met een lange teugel stuurde Joan haar merrie rond de bomen en struiken het pad op. Dit was vertrapt en bedekt met zand. Het was een pas wat soortgenoten gebruikte om van de ene kant, snel naar de andere kant te gaan. Joan woonde nog niet zo lang in Forks, veel wist ze dus niet van de bestaande roedel hier. Ze was er dan ook nog geen tegen gekomen. Op het pad spoorde Joan het paard fel aan. In een wilde galop versnelde ze. Joan de met één hand reed ging dieper in het zadel zitte en liet haar vrije hand langs haar been hangen.
,,Sneller", riep ze de merrie toe. Het dier reageerde gelijk en ging met een noodvaart op het strand af. In de verte was het dan ook al snel zichtbaar. Het grauwe strand, met de donkere zee, viel goed op tussen de groene omgeving. Joan grijnsde even. Boven hen, stond een donkere lucht. Joan hoopte dat het niet zo gaan regenen. Daar had ze namelijk een hekel aan.
Met een diepe slyding remde de merrie in no-time af. Ze stond dan ook binnen de seconde stil. Vervolgens keek Joan de omgeving af, het was stil op het strand. Perfect om uit te stappen. Ze gaaf haar merrie nog een klapje op de hals waarna het beest rustig wegstapte.
,,Braaf paard".

De jongen kwam uit school lopen, hij haatte de school in het reservaat, maar alles was beter dan een standaard middelbare school. Op zijn terugweg naar huis zag hij een meisje op een paard. Het zag er wel indrukwekkend uit vondt hijzelf. Hij zette even zijn rugtas neer en bleef naar haar kijken. Zelf zat hij af en toe ook wel op een paard, hoewel hij zijn brommer verkoos. Hij bleef zo lang staan dat zijn benen begonnen te protesteren dus ging hij op het pad zitten. De grindsteentjes deden best wel pijn aan zijn knieën, maar het maakte hem niet veel uit. Hij vondt de aanblik van dit meisje op haar paard echt fascinerend. Na een tijdje besloot hij naar haar toe te lopen, al zwaaiend kwam hij haar tegemoet. "Heya! Woon jij ook in het reservaat?" vroeg hij glimlachend.

De merrie, Sunflower liep automatisch in een grote cirkel van de ene kant van het strand, naar de andere. Zo stapte ze van bijna bos, naar een stukje de zee in. Ookal was het uitstappen en deed de merrie alles zelf, Joan bleef alert. Dit deed ze oms zichzelf te trainen. Ze spande haar buikspieren dan ook aan waardoor ze een rechte zit aan nam. Met haar kin op haar borst keek ze tussen de oren van haar paard naar voren. Hierdoor had ze alleen oog op wat voor haar was. Natuurlijk hoorde en rook ze alles rond haar. Zo was een jongen op het afkomende pad haar allang opgevallen. Zo besloot net te doen van niet, anders zou het opvallen. Haar wolf zijn boeide haar niet zo zeer, het was meer haar vader die zich erover bekommerde. Hij wilde dat ze een sterke en grote wolf zou worden. Wat best grapig was aangezien ze als wolf helemaal niet zo groot was. Ze was niet zo'n beer als mensen de wolven roedel hier noemde.
Pas veel later begroette de jongen haar met een vraag.
,,Nee", antwoordde ze bot. Ze trok hierbij een neergeslagen blik op de jongen. De merrie kwam hierbij tot stilstand. Vervolgens verdween er al snel een flauwe lach op haar snoet.
,,Nee", herhaalde ze, nu vriendelijker. ,,Ik woon gewoon in de dorp", sprak ze lachend. Ze vroeg ze daarna af waarom de jongen wel in het reservaat woonde, zou hij één van hun zijn?

Radiel zuchtte even bij de botte uitspraak van het meisje, toen keek haar weer glimlachend aan toen ze een lach in haar stem kreeg. "Het dorp..Forks is toch echt een stad hoor," lachtte hij en keek toen naar haar paard, "Van jou?" vroeg hij geïnteresseerd, hij schoof een beetje met zijn rechtervoet over het grint, dat deed hij altijd als hij op een antwoord moest wachten. De zon scheen in zijn gezicht waardoor hij zijn ogen half dichtkneep. De zon was alles behalve warm, toch had hij een korte broek aan met een kort t-shirt. Op het t-shirt stond de tekst 'Still a frickin' f*ck' hij had hem van een vriend gekregen die meer op de scene/emotour was gegaan. Het t-shirt was dan wel van Korn, Radiel vondt het shirt bijna even geweldig als zijn broek. Half afgescheurd. Maar tenminste geen skinny.

,,Dorp, stad, wat is het verschil", bracht ze lachend waarna ze weer op de jongen neer keek. Hij zag er wel vriendelijk uit. Lief en schattig. Een jongen waar infeite geen kwaad in zat. Zo zag Joan hem teminste. Het enige vervelende aan deze was dat hij zich niet gelijk voorstelde. Joan wilde namelijk graag zijn naam weten. Vervolgens schoot het onderwerp naar Sunsflower die rustig was blijven staan. Ze had haar hoofd weer naar beneden laten zakken waar ze als een stofzuiger door het zand snoof.
,,Jep, dit oude meisje is helemaal van mij", zei ze trots en gaf het dier een aantal klapjes op de hals. ,,Sunflower", plakte ze er nog achteraan. ,,Dat is haar naam", lachtte ze terwijl ze haar blik weer terug keerde naar de jongen. En nu ze het toch over namen hadden, besloot Joan ook gelijk haarzelf voor te stellen.
,,Mijn naam is trouwens Joan, Joan Grey, vrienden noemen me Grey", het was een snelle uitleg waarbij ze van de jongen naar Sunflower keek en terug. Zo wachtte zo op een weer keer van zijn naam. Maar wachten was niet haar sterkste punt. Vandaar dat er al snel een vraag volgde.
,,Wil je ook even", vroeg ze waarbij ze de teugels iets oppakte waardoor Sunflower een aantal passen naar achteren zette.

Radiel knikte lichtjes naar Joan, "Radiel is de naam, m'n vrienden noemen me Wolf, vraag me niet waarom," hij keek even naar Sunflower toen ze hem vroeg of hij ook wou, "Graag!" zei hij vol enthousiasme en hees zich erop, pakte 1 teugel vast en klopte haar zachtjes op haar hals. "Ik moet je bekennen dat ik vanaf mijn 4e rij," zei hij glimlachend en gaf haar een knipoog,"Maar jij rijdt denk ik ook al erg lang he?" hij liet Sunflower een paar stapjes naar achteren zetten, Kunstjes doen met paarden vind ik het leukste om te doen.." zei hij terwijl hij bij het 2e stapje zijn ogen sloot, "Dat geeft mij echt een heerlijk gevoel," vervolgde hij een beetje dromerig.

,,Wolf, ah-hah", sprak ze nietsvermoedend waarbij ze iegenlijk al nattigheid voelde. Deze jongen was dus inderdaad een wolf, zijn geur stond er namelijk helemaal naar. Alleen wist hij het zelf nog niet. Komt wel. Joan besloot in gedachte om hem standaard Wolf te noemen, het klonk namelijk een stuk leuker als Radiel. Ze vond het een beetje een vreemde naam. Ze was ondertussen al van de merrie afgestapt. Ze knikte op zijn woorden.
,,Doe wel rustig aan, ze heeft al een aardig eind achter de rug", sprak ze glimlachend. Haar zin werd ook duidelijk bij Sunflowers aangezicht. Ze was volledig bezweet en was lui in haar bewegingen. Het feit dat er een ander persoon in 14 jaar op haar rug zat deed hem wel even opkijken. Hierdoor werd ze iets gefocust. Haar hoofd stond dat ook hoog in de lucht met de oren iets naar achteren.
,,Paardrijden is gewoon geweldig", grinnikte ze. ,,Heh, wolf", haar vragende toon klonk iets uitdagend en speels. Alsof ze hem uit z'n tent wilde lokken.

De jongen lachte een beetje verlegen, Wolf ja, echt dom maar ach..Ik hou wel van wolven," hij deed weer zijn ogen open en gaf Joan een grote glimlach. "Maar waar ik nog meer van hou is zingen," zei hij en vervolgde zachtjes: "Vooral zingen met mooie meisjes," hij wees naar Sunflower, Hele mooie meisjes!" zei hij nu wat luider en lachte weer. Hij had er wel lol in, 1 maand geleden zat hij voor het laatst op een paard, die hem eraf had gesmeten nadat het paard gestoken was geworden door een wesp. Maar dat ging hij...Jawel, hij vertelde het in geuren en kleuren aan Joan, "En toen moest Dave lachen!" zei hij met een grinnik, "Ik had die dag daarna overal pijn ja, ALLES deed pijn!" vervolgde hij zijn verhaal met een grimas, "Overal behalve dáár," hij schaterde het uit van het lachen, hij hield van lachen, wat iedereen wel mocht weten

Joan was ondertussen op een verrotte boomstronk gaan zitten die midden op het strand lag. Zo kon ze alles van een afstandje bekijken. De golven sloegen met veel geweld op het strand. Dit in combinatie met de grauwe lucht, gaf een spookachtig effect. Nu onbrak alleen nog het enge muziekje wat je altijd hoorde in horrorfilms. Inplaats daar van begon Wolf met praten. Het vertelde alles heel grappig en uitbundig. Zo begon Joan langzaam te grinniken. Ondertussen stapte hij ook gewoon door op Sunflower alsof het niks was. Het vertelde over een ervaring met paarden die gewoon om te gieren was. Gelukkig wist Joan zich in te houden, anders lag ze nu al in het zand te rollen. Alleen toen kwam het klapstuk! Joan lachte het uit, zoiets hilarisch had ze nog nooit gehoord. Ze sloeg een aantal keer met haar hand op haar knie.
,,Zeg me dat je dit verzind, t'is geweldig namelijk", wist ze te brengen tussen het lachen door.

Radiel liet Sunflower stoppen en sprong een beetje lachwekkend van het dier af, liep naar Joan en ging naast haar zitten, "Wel blijven ademen met je gelach jij," zij hij gespeeld streng en knikte toen, "Dat is een doorsnee dag van de doodgewone jongen Radiel," zei hij serieus, maar er kwam toch snel weer een lach op zijn gezicht, "Boeiend he, een boomstronk," zei hij, kijkend naar de boomstronk, "Horrormuziek," zei hij en pakte zijn telefoon waar, hoe kon het ook anders, een nummer van Frans Bauer opstond, opgeslagen in een map genaamd 'Enger dan Horror'

Joan begon opnieuw te grinniken waarbij ze de teugels van Sunflower overnam. Deze gaf ze het comando te gaan liggen. Na een enkele beweging met haar hand luisterde de merrie gelijk. Haar oren bogen zich hierbij naar voren toen ze met een plof neer kwam.
,,Ik doe me best", lachte ze kijken naar Radiel. Hij was veel aardiger als ze had verwacht. En veel grappiger. Hij was echt iemand die je altijd kon opvrolijken. Joan hoopte dan ook goede vrienden met hem te worden. Radiel was ondertussen weer verder gegaan met praten. Joan keek bij zijn praten naar het mobiel wat zojuist tevoorschijn kwam. Ze keek mee op het beeldscherm waardoor ze eigenlijk gelijk weer moest lachen.
,,Je bent me d'r één", slaakte ze tijdens haar geschater. Maar kort daarna werd ze weer stil, de gedachte dat Radiel een wolf zou kunnen zijn zat haar niet lekker. Ze besloot er dan ook met een omleiding achter te komen.
,,Met wie woon je hier eigenlijk", vroeg ze gekalmeerd?

Plots viel hij stiel, met wie hij woonde..Tja..Hoe kon je dat beschrijven? "Hmm.....Hmm......HMMMMMMMM....." zei hij dan ook hardop, "Je kan het geen familie noemen...Daar is de band te hecht voor...Kan je het voorstellen? Een broer die voor je door het vuur is gegaan, letterlijk though. En dan een vader die je echte vader niet is, maar je beschouwt hem als beste vriend en je hebt zoveel respect voor hem..Omdat..Wauw, omdat je niet anders kan. Omdat hij echt respect afdwingt, en nog onbewust ook! Dat is het mooiste. En dan je moeder, die je echte moeder wel weer is, maar zonodig een kindje moest maken bij een andere man, waardoor je eigenlijk boos op je moeder bent maar tegelijk mega blij omdat ze alsnog bij jou is gebleven en je nu een heel lief halfzusje hebt die trouwens langer is dan mij. Kan je het voorstellen? 9 jaar oud en langer dan mij! Ja, ik weet niet wat ik moet antwoorden op je vraag. Het spijt mij zeer," hij zuchtte hoorbaar en deed even zijn ring af en toen weer om.

[Radiel is ongeveer 178 cm]

Joan luisterde aandachtig naar wat Radiel allemaal te vertellen had. Het klonk allemaal ineens een stuk serieuser wat ze respecteerde aan hem. Zijn verhaal deed hem denken aan een uit één gevalle roedel, wat misschien ook wel waar was. Bij meer wolven roedels ging het namelijk zo. Haar broer was ook haar broer niet. Hij was een verre neef die ze als broer beschouwd omdat hij zich als een broer gedraagt. Ook sommige ooms en tante's waren half of zelfs kwart. Ook dat vond ze best vervelend. Ze snapte dan ook precies waar Radiel het over had. Toen klonk haar mobiel. Ze las het smsje en stopte hem snel terug.
,,Sorry, ik moet gaan", sprak ze haastig en sprong op. Ook Sunflower stoof overeind. Joan sprong op haar rug, maakt een rolback zodat ze achterom naar Radiel moest kijken. Sunflower wist al wat er gaande was en stond al ongeduldig te drentellen.
,,Ik hoop je snel weer te zien", bracht ze snel. ,,Doei", kon ze nog zeggen. Daarna schoot haar merrie als een pijl uit een bood het strand over richting woonwijken. ,,Hah...hah...hah..........hah..., klonk haar stem nog voordat ze helemaal verdwene was. Dit zei ze zodat Sunflower steeds sneller ging.

[uit topic]