live a little

Mila trippelde rond op de verharde aarde tussen de huisjes van het reservaat. Alles was zo nieuw hier. Ze was zo opgewonden. Hoe zou de school zijn, de andere kinderen. Zouden er nog zijn zoals haar? Nee, waarschijnlijk niet. Bestonden er nog wel mensen op deze wereld die in een wolf konden veranderen. Mila was niet zo egocentrisch om te denken dat ze de enige was op de wereld die zo iets kon, maar de kans was wel klein dat er nog waren hier. Als ze groter was, zou ze anderen gaan zoeken, over heel de wereld, spannend. Nu zou ze al blij zijn als ze nog een vorm van leven vond rond haar leeftijd. Of nee, iemand zou al goed genoeg zijn. voor de eerste keer in haar leven, kon mila niet wachten om naar school te gaan. ze wist dat dit gevoel wel snel zou overgaan, maar zolang het bleef, kon ze er maar blij mee zijn. mila besloot dat ze maar eens naar het strand kon gaan. het strand had ze altijd leuk gevonden. Al had ze er in haar geboorteland niet veel naar toe kunnen gaan. tijd voor verandering dus. Mila was zeker dat het hier leuk zou worden, dat moest wel. haar ouders hadden voor een plaats met grote bossen gezorgd, zodat ze zich nog eens kon uitleven. En het dorp was ook rustig, mila hield niet van druktes. Ze hield van rust stilte. Maar ze hield ook van het zijn bij andere mensen. wat zou ze nu graag bij andere mensen zijn. en niet bij haar ouders, die waren druk bezig met uit te pakken. Ze vroeg zich af of er veel mensen van op school ook in het reservaat zouden wonen, of dat ze allemaal in forks zelf zouden wonen. Dat zou ze wel snel genoeg zien. Mila blies traag uit. Wat had ze het warm, wat had ze het altijd warm. Dat was het nadeel aan een meisje zijn, je moest zoveel kleren dragen. Nu ja, een topje en een minishort waren veel kleren voor haar . maar ze had waardigheid over haarzelf en zou niet snel met minder over straat komen. Misschien eens een bikini om naar het strand te gaan, maar dat was het dan wel. hoe warm het ook was.