It's Raining

Kletsnat stond Sam aan de rand van het bos. Doelloos. Niet wetend wat hij moest doen.Het irriteerde hem dat hij niks kon doen. Al was het maar blaadjes harken. Dan had hij tenminste nog een doel. Zorgen dat de blaadjes opgeruimd werden. Bij die gedachte kon hij geen grinnik onderdrukken. Het was al jaren geleden dat hij niet wist wat hij moest doen. Een diepe zucht verliet Sam's keel, waarna hij op een omgevallen boomstam ging zitten. Hij miste de jongens. En meisjes. Al waren er dat maar twee, ze hoorde nou eenmaal bij de roedel. Het was de laatste tijd erg stil in huis. Geen gebekvecht meer, of streken die werden uitgehaalt. Tuurlijk, afentoe zag hij wel iemand, maar één hechte roedel was het niet echt meer. Begrijpelijk. Zij werden ook ouder, en kregen ook een eigen leven. Weer zuchte hij diep en stond toen, in een snelle beweging, weer op. Hij beslot maar een stukje te gaan rennen. Misschien dat hij wat onderweg tegen kwam. Zonder nog rekening te houden met zijn broek nam Sam zijn wolvenvorm aan. Als eerste strekte de gitzwarte wolf zijn voorpoten, waarna zijn achter poten volgden. Kort daarna stapte hij over de boomstronk heen, en nam toen een rustig drafje aan. Dat met de minuut steeds sneller werd. Al snel verdween hij in de bossen.
Slippent kwam Sam tot stil stand. Hij was nu ergens diep in het bos. Het was hier donker. Als je hier voor het eerst kwam, zou deze plek zeker angstaanjagend zijn. He, het kon best wel eens een filmset zijn voor een Horror film of Thriller. Sam schudde zijn kop. Films en filmsets zijn nu niet belangrijk. Maar wat was dan wél belangrijk? De crises op de wereld? De oorlog in Afghanistan, Irak en dat soort landen? De opstand in Egypte en Libië? Of de strijd hier, de vampiers tegen wolven? Eigenlijk lag de strijd hier zon beetje stil. Waar hij, diep van binnen, erg blij mee was. Geen bloedvergieten meer. Nou, dat klopte niet helemaal. Vampiers hadden geen bloed. Hoe moest hij het dan anders noemen? Niet meer het nemen van andermans levens? Als je leeft, adem je. En dat deden vampiers niet. Dus die zin klopte ook niet. Stik. Laat maar zitten. Hij besteedde er geen aandacht meer aan.
Eerlijk gezegt was dit maar een verwarrend, raar wereldje. De mensen mochten blij zijn dat zij er niks mee van doen hebben. Tenzij een vampier één van hen pakt. Dan raak je verstrikt in dit wereldje. Eigenlijk was er niet veel verschil tussen deze werelden. In beide hadden ze oorlog, ruzie. Alleen de wapens waren een verschil. De mensen kunnen wapens inelkaar zetten, wij hebben onszelf. Ons wapen kun je niet zomaar inelkaar zetten. Raar was dit. Deze werelden leken zo erg op elkaar, ze leven ook samen op één planeet, maar toch is er een verschil. Sam staarde naar de lucht, en even door de regen, kneep hij zijn ogen dicht. Daarna liet hij zijn kop weer zakken en schudde zijn vacht uit, wat niet veel nut had, aangezien het pijpenstelen regende.






[ iedereen welkom ]

Effy slenterde wat doelloos door het bos. Ze had juist gejaagd, en ook al had ze veel bloed op en totaal geen dorst meer, haar ogen bleven donker. Niet het donkere rood dat ze normaal had als ze dorst kreeg, het ging eerder naar vuilrood bordeau. Het zou wel door het feit komen dat haar ogen langzaam van rood naar bruin aan het evolueren waren. Het dierenbloed drinken ging haar veel beter af dan ze had gedacht. Ze wist nu al verschillende smaken te vinden tussen de verschillende diersoorten. Ze dronk het liefst dieren die geen vlees aten. Die waren in haar ogen gezonder en zo smaakte ze voor haar ook. Oude gewoonte zeker. Ze had nog geen last gehad van meer dorst dan normaal, maar ze ging ook veel meer jagen. Elke 2 weken. Ze hoopte dit ook langzaam aan af te bouwen, want dieren waren ook levende wezens. Effy hoorde de eerste druppels vallen op de bladeren, en al na enkele minuten was het aan het gieten. Gelukkig was ze er op voorbereid. Ze had iets regenbestendig aan. Toch gedeeltelijk. Door al de regen werd de meeste geur weggenomen. Maar alles wat sterk rook en dichtbij was rook effy nog perfect. Ze rook een gedaantewisselaar. Het beeld van embry kwam meteen in haar op. Ze wist ergens wel dat hij het niet was, embry rook anders. Maar toch volgde ze het spoor. Het duurde niet lang voor ze de wolf zag. Hij was groot en zwart en helemaal niet embry achtig. Hij leek veel serieuzer. Effy draaide haar hoofd een beetje schuin en keek hem aandachtig aan. De wolf leek sterk en zelfverzekerd. Het was een mooi dier, ook al waren er veel wolven in de buurt. Deze was toch anders. Groter? Sterker? Ze wist het niet. Ze glimlachte zwakjes. Ja, gedaantewisselaars waren zeker de betere helft van de bovennatuurlijke wereld.

Met zijn oren plat achter in z'n nek keek Sam om, naar een meisje. Vampier. Een erg grote haat aan vampiers had hij niet. Hij zou ze niet zomaar aanvallen zonder een reden. Hij draaide zijn hele lichaam in haar richting. Waarna zijn ogen haar onderzoekend aankeken. Ze leek geen kwaad in de zin te hebben. Tenminste, zo zag het ernaar uit. Dan maar even netjes hallo zeggen. Maar hoe? Hij kon niet communiceren met haar. Terug veranderen kon hij niet, dan zou hij een probleem hebben, en waarschijnlijk kon dat meisje geen gedachten lezen. Geweldig. Beter dan dit kon haast niet. Een idee kwam bij hem op. Een gênante manier, die hij liever niet deed. Aarzelend veegde hij met zijn poot wat blaadjes van de grond, onder de blaasjes was geen mos of gras te zien, alleen modder. Oke, en nu? Een takje pakken? Hoe moest hij die dan vast pakken? In z'n bek. Nee, dan zou dat meisje hem uitlachen. Hij zou dan echt op een hond lijken, alleen in een groter formaat. Even trok hij een moeilijk gezicht bij die gedachte. Hij zag het al allemaal voor zich. Toen schoot hem iets te binnen. Nagels. Eum... Dat was nog een idee. Sam zette zijn nagels in het stukje grond en zette er een woord neer. 'Hallo'. Hopelijk kon ze het lezen. God, dit was echt gênant. Maar ja, er was hier niks aan te doen. Er moest toch op een één gecommuniceerd worden. Toch? Nou, moest is ook weer té. Het zou in in ieder geval wel zo netjes zijn. Sam toverde een klein grijnsje rond zijn snuit, waarna zijn oren een klein stukje omhoog gingen. Nooit voelde hij zich erg op z'n gemak bij vampiers. En dat zou ook nooit meer veranderen. Er was in het verleden te veel gebeurt. Het verleden niet alleen. Eigenlijk was het wel verleden. Alles wat je zei, en een paar seconden erna, was het verleden. Geschiedenis. Iedereen praatte dus geschiedenis. Maar of het dan allemaal belangrijk was... Dat was een tweede. Zouden er mensen doorhebben dat hier vampiers en weerwolven leefden? Dat kon niet, anders was er vast wat op tv geweest. Of die mensen die ons wel zouden hebben gezien zouden nu vast in zo'n gekkenhuis zitten. Best wel klote. Niemand die je geloofde. Vreselijk. Het ergerde Sam al als niemand hem serieus nam, laat staan dat niemand hem geloofde. Niet dat hij ooit zou vertellen dat hier "wezens" wonen...

Een glimlach speelde om effy’s lippen toen ze zag dat de wolf met zijn poot in de modder schreef. Langzaam verscheen het woord hallo. Toen het helemaal geschreven was keek ze op, naar zijn kop. De wolf grijnsde, of glimlachte, of misschien keek hij wel vijandig en boos. Zo goed kon ze het niet opmaken. Maar ze ging er van uit dat het een grijns was, of een glimlach. Aangezien hij al iets vriendelijk had geschreven. Effy vroeg zich af of hij niet ook gewoon kleren had liggen achter een bosje. Maar dat zou dan wel niet, of hij vertrouwde haar niet genoeg om te veranderen. Dat zou ze wel kunnen begrijpen. “hoi, ik ben effy.” Zei ze, het klonk een beetje ongemakkelijk. Het was raar om tegen een wolf te spreken. ook al wist je dat die wolf je perfect begreep en helemaal menselijk was. al wist effy dat niet helemaal zeker. Het kon wel zijn dat in zekere mate het dierljke instinct het overnam. Maar dat kon dan toch niet zo overheersend zijn, dat had ze wel al ondervonden. Wel waren hun zintuigen scherper, dus effy moest nog meer stinken voor de wolf dan als hij of zij in menselijke vorm was. ze glimlachte verontschuldigend, was bijna van plan om haar te excuseren, maar bedacht haar. Het zou maar vreemd overkomen als ze haar ineens uit het niets zou gaan excuseren. Ze vroeg zich nu wel af of de wolf een jongen of een meisje was. ze kon dat niet echt zien, maar ze gokte een jongen. Al wist ze niet echt waarom ze dat dacht, misschien omdat het zo een grote, donkere wolf was. misschien door de houding. Misschien gewoon door iets helemaal anders. En misschien was het een meisje en zag ze alles wel verkeerd.

Sam veegde het vorige woord weer weg, en begon gelijk opnieuw te schrijven. 'Sam'. Zette hij er neer. Zou hij er nog iets achteraan plakken? Aarzelend keek hij ernaar. Alleen zijn naam erneer zetten klonk ook zo kortaf, onvriendelijk. Terwijl dat nou juist niet de bedoeling was. Toen zette hij zijn nagels weer in de modder. ', Aangenaam'. Stond er nu achter. Redelijk tevreden keek hij ernaar, waarna zijn blik weer naar Effy gleed. Hij had haar nog nooit eerder gezien, al leek ze hier al een tijdje te wonen. Nou ja, hij kon ook niet iedereen kennen. Zeker geen vampiers. De Cullens, eigenlijk waren dat de enige vampieren die hij kende. Kennen, zo kon je het ook weer niet noemen. Hij had ze enkel gezien, nooit echt gesproken of contact gezocht. En dat zou hij ook nooit doen, contact zoeken, of met ze spreken. Net op het moment dat hij wou gaan zitten, bedacht hij zich. De grond was, nee is, nat. En op een natte kont zat hij nou ook weer niet te wachten. Sam's oren ging alle kanten op, alsof hij iets hoorde. Dat was niet zo, maar stel dat er toch iemand aankwam. Zijn oren was dus een soort eigen alarmsysteem. Niet alleen zijn oren van een alarmsysteem, zijn neus ook. Één van de best werkende dingen van z'n wolvenlichaam. Nu hij er verder over na dacht, kon hij zich geen leven voorstellen zonder het te kunnen veranderen naar een wolf. Zonder vampiers. Zonder te zorgen dat niemand achter "het" geheim kwam. Sam keek weer naar Effy. Hoelang zou zij eigenlijk al vampier zijn? Zou ze er spijt van hebben? Hij besloot het niet te vragen. Effy zou vast wel vaker die vragen gehoord hebben, en er inmiddels genoeg van hebben. Tenslotte vroeg je zoiets niet zomaar, lag hem bij.
Sam strekte even snel zijn achterpoten. Er zat slaap in. Er lekker voelde dat niet. Het voelde dan net of er honderden prikken op een gemene manier in zijn poten werd gezet. Zouden vampers daar ook last van hebben? Of waren ze echt gevoelloos. Dat was hem ooit eens verteld. Ondanks dat hij al een tijdje met vampiers "omging", wist hij niet heel veel over hen.



- sorry voor de late reactie

Effy keek gelijk naar de grond toen de wolf weer begon te schrijven. Zijn naam was dus sam, haar voorgevoel was juist geweest, hij was een jongen. Al was sam nu wel een naam die ook soms voor meisjes gebruikt werd, maar ze dacht nu niet meer dat het een meisje was. de letters vervaagden enkele seconden nadat ze geschreven waren, de regen maakte alles weer effen. Ze keek weer naar zijn hoofd. Zijn oortjes gingen alle kanten uit, alsof hij gevaar verwachtte. Effy wist wel voor welk gevaar hij zo oplettend was. en dat gevaar was zij, iemand zoals zij dan toch. Ze kon niet zeker zijn, maar de kans was groot. Al zag deze wolf er ook niet iemand uit die gewoon zonder reden zou gaan aanvallen. Anders zou zij nu toch al aangevallen zijn. en dat was ze niet, integendeel, hij was heel aardig. “ook aangenaam.” Zei ze met een neutrale glimlach. “jij woont hier in de buurt.” Het was eerder een opmerking dan een vraag, maar het leek haar handig. Hij kon nu gewoon knikken of met zijn kop schudden. Ze verwachtte niet dat hij van ergens anders kwam, gezien het grote aantal gedaantewisselaars die afkomstig waren van deze streek. Maar het kon. Als hij van hier was, zou hij dan bij de roedel van embry horen, zou hij al over hem gesproken hebben. het kon zijn, maar dat kon zij niet weten. Als embry al over een andere gedaantewisselaar sprak, dan had hij het nooit over hoe die eruit zagen als wolf. Maar uit zijn uitleg maakte ze wel altijd op dat de andere wolven ook niet meteen roekeloos waren en meteen gingen gaan aanvallen. Hij kon natuurlijk ook altijd liegen, wist zij veel. Effy zuchtte en keek naar haar voeten. Haar tot voor kort witte schoenen waren een beetje in de modder aan het zakken. Dat had ze niet eens gemerkt. Ze hief eerst haar ene en dan haar andere voet op en schudde er een klein beetje mee, zodat er toch een beetje modder af ging. Toen ging ze terug gewoon staan, en keek ze weer omhoog. Ze glimlachte verlegen.