inschrijven

Marie liep gecontroleerd en op haar hoede door de schoolgangen. Ondanks het lage aantal leerlingen, leek het toch druk in de gangen. Misschien had het wel iets te maken met de omvang van de school. Snel en zorgvuldig haalde ze, uit de kennis van een jongen die haar passeerde, waar de receptie was. Marie vroeg zich af of een inschrijving in de loop van het schooljaar wel mogelijk was. ze kon het maar vragen. Voor de rest van de weg naar de receptie, die ze nu wel blindelings wist zijn, keek ze naar de grond. dat was veiliger. Marie wist wel dat de meeste mensen niet veel meer deden dan kijken en denken dat ze wel mooi was. nog geen mens had ooit gedacht dat ze meer kon zijn als gewoon een mens. Ze was ook al zo veel naar school geweest, maar toch was het de eerste dag steeds nog afwachten. Zou ze meteen mogen beginnen, of zou het nog even duren voor ze aan haar eerste les kon deelnemen. Het zou niet te lang meer duren voor ze daar achter zou komen.

De hele tijd had ze haar adem al ingehouden, uit voorzorg, maar nu waagde ze het om eens zachtjes in te ademen. Marie had van haar leven nog nooit een mens vermoord, maar in grote massa’s paste ze toch nog steeds op, voor het geval dat. De geur die haar neus binnendrong verraste haar. Natuurlijk was er die honingzoete mensengeur die voor haar als het duurste parfum was. maar er was nog iets anders, de geur die je in het gezicht smakt als je een snoepwinkel binnenstapt, lekker voor zoetebekken, misselijkmakend voor de rest. De geur van vampiers. En daarboven stak nog een andere geur. De geur van de alternatieve winkeltjes, de geur van sterke wierrook, van aroma’s door elkaar. Een geur die in de verste verten niet aangenaam was, en die je gewoon niet te diep kon inademen. Verbaasd keek Marie op, iets minder voorzichtig, nog steeds op haar hoede. Kon het zijn dat er nog een vampier was hier, en wat was die vreemde geur. Ze keek eens vluchtig door de gang, maar zag enkel mensen. tijd om uitgebreider te kijken had ze niet, het ging bijna bellen en ze moest nog naar de receptie.

Snel stapte ze door en eenmaal in de receptie liep ze zonder aarzelen naar de mevrouw aan de balie. Ze leunde met haar ellebogen op de balie en gedempt vroeg ze of inschrijven nog mogelijk was, en wanneer ze de lessen zou kunnen aanvangen. De vrouw keek vriendelijk en zei dat er op deze school veel mensen waren die zomaar insprongen in het jaar. Omdat ze daar nog nooit problemen mee ondervonden hadden, maakte ze ook geen problemen meer voor nieuwe studenten, wanneer ze ook begonnen. Ze melde ook nog dat ze elke dag kon beginnen dat ze wou. “kan ik vandaag dan al beginnen?” vroeg Marie vriendelijk. De vrouw knikte en schoof een lessenrooster naar haar toe, ‘als je tevreden bent met deze rooster wel, we kunnen hem nog aanpassen voor later, als je wil’ melde ze behulpzaam. Marie wierp een korte blik op de rooster, merkte de algemene vakken op. Wat maakte het uit, uitdagingen moest ze hier niet verwachten. Ze wou gewoon aanvaard worden in dit kleine dorpje, daarvoor moest ze naar school. Ze glimlachte en nam de rooster aan. “hier kan ik het wel mee doen.” zei ze en ze draaide haar om, terug de gang in. De massa was nog niets uitgedund, de bel ging gaan over een kwartier. Dit had veel minder tijd ingepakt dan ze gedacht had. Marie zocht een bankje en plofte neer. Hopelijk ging het hier lukken, dacht ze, lichtjes zenuwachtig.

Chyta huppelde door de ganen van de school. Eigenlijk huppelde ze niet maar stapte ze subtiell aan de zijkant, maar inwendig huppelde ze. Inwendig zong ze ook. Of had ze dat nu net luidop gedaan, geschrokken keek ze even rond. Er waren wel een paar mensen vreemd aan het kijken, maar dat had niet noodzakelijk iets te maken met de vraag of ze nu aan het zingen was of niet. Ze vloekte even inwendig en stapte -huppelde- gewoon door. En snoof ondertussen eens aan de mooie mooie lucht, nu ja wetenschappelijk gezien was hij niet zo mooi, maar daarnet, toen ze buitenstond, had ze gezien dat de lucht mooi was vandaag. Perfect weer; zo'n weer waarp ze nog net kon buiten komen. En als ze een vrije dag zou hebben zou ze gewoon ergens buiten gaan liggen en staren naar de licht, tot de maan zou opkomen, en dan staren naar de maan. Hopend dat ze aliens zou zien. Want zij zocht een antwoord op de vraag of aliens bestaan, een vraag die haar zou bezig houden tot ze het antwoord zou weten. En als ze zeker niet bestonden zou ze een antwoord zoeken op de vraag vanwaar de legendes dan kwamen. En ooit zou ze dat antwoord vinden, hoopte ze. Ze rook een geur die ze nog nie kende, een vampierengeur. Juj, altijd leuk als ze een nieuwe vampier kon leren kennen. Ze huppelde naar waar ze dacht dat de geur vandaaan kwam. Dit keer echt huppelen. Vrolijk huppelen. Ze zag de vampier zitten. Vrouwelijke vamper. Leuk. Ze plofte naast haar op het bankje en zei "Hallo, ik ben Chyta, en weet jij of aliens bestaan?" Ze glimlachte vriendelijk en liet duidelijk merken dat ze in een vrolijke bui was. En dat ze zin had om te praten met deze nieuwe vampier.

Marie keek opzij naar de vampier die naast haar was komen zitten. Haar ogen waren rood, dus ze dronk mensenbloed, maar ze zag er zo vrolijk en onschuldig uit dat Marie niet kon geloven dat ze ooit iemand kwaad zou doen, wel dus. De eerste vraag dat het meisje, dat chyta heette, overdonderde haar wel. of aliens bestonden. Eerst dacht Marie dat ze met haar aan het lachen was. maar chyta was een heel uitgesproken persoonlijkheid en haar hersenen straalden sterke signalen uit. Marie was er voor afgeschermd, maar ze voelde het als een drukkende ballon tegen haar duwen. Ze kon er uit opmaken dat chyta helemaal oprecht was, en dat ze meende wat ze vroeg. Marie besloot dan maar haar vraag serieus te nemen. Aliens kwamen uit het iets wat buiten dit universum was. iets wat niet te bevatten was, zelf voor haar niet. Ze wist wel dat elk universum ongeveer hetzelfde opgebouwd was en dat de kans immens groot was dat ze bestonden. “aliens bestaan, maar ik denk niet dat ze zo genoemd willen worden.” besloot ze met een vriendelijke blik. “geïnteresseerd in het ontastbare?” vroeg ze, een tikkeltje speels. Alsof ze niet meende wat ze vroeg, wat ze wel deed. “ik ben Marie, trouwens.” Voegde ze, iets te haastig toe. Ze besefte dat het onbeleefd was om haar naam niet te zeggen. Marie liet haar blik door de gang gaan. het viel haar op dat de leerlingen niet heel veel aandacht schonken aan hun twee. Soms een paar nieuwsgierige blikken, maar meer niet. Op andere scholen had zij alleen al veel meer aandacht gekregen dan ze nu met twe kregen. Marie vond dat wel aangenaam. Ze dacht even aan met welke les ze begon. In haar gedachten zag ze haar terug vluchtig op het papier kijken, maar nu vertraagde ze daar en keek ze aandachtiger. Ze begon met biologie. Het geheugen van een vampier was echt het beste wat er was aan het vampier zijn. zelf vond ze de snelheid en de kracht niet zo belangrijk, iets wat andere vampiers wel belangrijk vonden. Chyta vond het waarschijnlijk ook het leukste, al kon ze niet op voorhand gaan beoordelen.

Chyta keek nog eens rond, ze vond het wel leuk op deze school. Ze dacht dat als ze een oude vampier zou zijn en al ervaring zou hebben op het vlak van scholen ze deze school nog altijd leuk zou vinden. Leuker dan de meeste scholen. Maar echt zeker wist ze dat toch niet want ze was geen oude vampier en had geen ervaring op vlak van naar school gaan. Maar toch. Ze tuurde ingespannen naar de verte, naar een muur dus gewoon. En ze bleef turen en beelde zich andere scholen in. En beelde zich ook in dat ze oud was. Nee. Dat lukte niet echt. Jammer. Zo zou ze het natuurlijk nooit weten. Tenzij ze natuurlijk gewoon wachtte tot ze oud werd en dan nog een dacht over wat ze vandaag dacht en vergelijken met de scholen waar ze dan al naar toe geweest was. Ze zcuhte, zoveel geduld had ze toch niet. Hmm. Ze zou wel nog een oplossing vinden. “aliens bestaan, maar ik denk niet dat ze zo genoemd willen worden.” Ze glimlachte vriendelijk en begon hier meteen over na te denken, misschien had ze wel gelijk. Maar hoe zouden aliens dan wel genoemd willen worden? Aliens zouden er toch niet zelf voor kunnen keizen, het was niet zo dat zij gekozen had om vampier te noemen. Als ze zelf zou mogen kiezen zou ze voor iets anders gegaan zijn, iets ... nou ja gewoon iets anders. "Daar heb je waarschijnlijk wel gelijk in, maar wij hebben toch ook niet gekozen om zo genoemd te worden, dus waarom zouden aliens dat dan wel mogen? En wij weten ook niet hoe ze dan wel genoemd willen worden, ze kunnen wel naar ons komen en dat zeggen maar ik veronderstel dat ze dat niet zullen doen. Of niet willen doen. Wat op hetzelfde neerkomt, en dan nog, als ze dan zouden vragen om een nieywe naam zouden ze nog altijd aliens genoemd worden omdat dat nu eenmaal erin zit." Ze zuchtte lichtjes, ze had medelijden met aliens, alle vooroordelen die mensen tegenover hun zouden hebben moes[ten ze bestaan en komen of wie weet wat. “geïnteresseerd in het ontastbare?” Ze lachte even luidop. color=cyan]"Ja, dat zou je wel kunnen zeggen ja, maar ik ben in zowat alles geïnteresseerd."[/color] Ze grijnsde breed.
“ik ben Marie, trouwens.” Marie, leuk. Ze kende weer een nieuw persoon, een leuk nieuw persoon.

Mila glimlachte. Ze voelde heel wat opborrelen in haar, een hoop van kennis die gevraagd werd eruit te springen. Maar ze hield zich in. Mensen, en dus ook vampiers, hielden niet zo van een overvloed van informatie. Ze besloot om het maar kort te houden. “eigenlijk hebben de mensen wel gekozen voor de naam mensen. lang geleden dan toch. “ zei ze, ze wou ook nog zeggen dat het even onmogelijk was om voor aliens naar hier te komen als voor ons naar hen te gaan. totaal onmogelijk dus. Maar ze zweeg maar. Marie vond het wel leuk dat chyta zo vrolijk en open minded was. ze glimlachte ook bij haar volgende opmerking. “geïnteresseerd zijn in alles is een gave, echt waar, behoud dat maar.” Zei ze vrolijk. Marie kon niet zeggen dat ze in alles geïnteresseerd was, maar waar ze geïnteresseerd in was, daar was ze wel heel geïnteresseerd in. Wetenschappen was het vlak waar ze het diepst in was geraakt. En alles wat niet bewezen kon worden, psychologie bijvoorbeeld, daar moest ze maar weinig van weten. Ze stond er veel te sceptisch tegenover. Dat wist ze zelf ook wel, maar ze kon er niets aan veranderen. Het zat in haar. Ze vond het wel jammer dat ze niet open stond voor zo een dingen, maar hoe hard ze ook probeerde, ze kon niet anders dan er niets van te geloven. Waarom zou ze ook, het was niet bewezen. Ze zuchtte “wat haat jij het allermeest.” Vroeg ze met een zwak glimlachje. Het vragen wat iemand het leukst vond, was maar saai. Je leerde iemand niet kennen door zijn mooiste kant, maar door zijn slechtste. Natuurlijk kon je daar gemakkelijk over liegen, maar dat was makkelijk te zien. Dat was toch wat Marie vond.

Chyta keek Marie even verbluft aan. Ze had niet verwacht dat Marie hier iets over zou weten, wat natuurlijk een naïeve gedachte was, niet iedereen wist zo weinig als haar. Ze mocht dat dan ook niet denken. Als je ouder was wist sowieso meer dingen, zeker als je een vampier was. Je pikte die dingen gewoon op en leefde verder met die dingen nog altijd in je geheugen want een vampier vergeet nooit iets, wat een ontzettend groot voordeel is. Ze had zin om even te discussiëren met Marie, waarschijnlijk zou zij dan wel verliezen maar dan had ze toch even gediscussieerd. En van discussiëren kon je alleen maar slimmer worden en andere hun standpunten leren te begrijpen en heel misschien zou je kunnen leren om het leven op een andere manier te bekijken. “Waarschijnlijk hebben enkele belangrijke personen van vroeger dat beslist en mocht de rest niet meebeslissen. Terwijl we waarschijnlijk anders zouden genoemd worden als iedereen mocht mee beslissen.” Marie zei dat geïnteresseerd zij in alles een gave was; daar lachte ze vrolijk en vriendelijk om. Ze kon zich geen andere manier van leven inbeelden als haar geïnteresseerde bestaan, het was een leuk bestaan, ze kon zich heel goed inbeelden hoe saai het wel niet moest zijn als je bijna nergens in geïnteresseerd was, dan had je ook niks aan het eeuwige leven. Ze keek even op naar Maries gezicht toen ze haar hoorde zuchten. Marie vroeg wat ze het meest haatte, originele vraag, dat kon ze wel appreciëren van haar. Ze hield van originaliteit. Ze beantwoorde Maries zwak glimlachje vriendelijk. “Ik haat mensen die veel macht hebben en er misbruik van maken, op sommige vlakken kan ik wel begrijpen dat er een leider nodig is, bij de mensen bijvoorbeeld, ik denk niet dat zij zouden kunnen leven zonder leider maar ik begrijp niet waarom wij vampiers een leider nodig hebben, onze wetten zijn simpel, het zou simpel moeten zijn om die wetten te navolgen. En het is ook simpel om vampiers te straffen die de wetten niet navolgen, gewoon vermoorden. Dat is het beste. Maar waarom in godsnaam hebben wij de volturi?” Ze hield zich even in en ademde langzaam in, ze had spijt dat ze zich zo had laten gaan, dat was de bvedoeling niet geweest, maar nu was het te laat om haar woorden nog terug te pakken. Ze glimlachte vriendelijk maar ook bang, voor de reactie die op haar woorden zou volgen, naar Marie.

Marie luisterde even aandachtig naar de uitleg van Chyta. Ze maakte wel een punt, maar toch zaten er gaten in. "denk je als iedereen nu zou mogen beslissen, dat ze iets anders zouden kiezen als mensen. Waarom zouden ze dan geen andere naam geven aan aliens, het is hetzelfde punt, ander voorbeeld." zei ze bedachtzaam. ze wist niet zeker of het dat was wat ze bedoelde, maar ze dacht van wel.
Marie had vaak gelijk, dat was ze al bijna gewoon geworden. Ze hield ervan om gelijk te hebben, om iemand zijn standpunten een voor een de grond in te boren. Maar meestal hield ze het vriendelijk. en als ze dan eens een discussie verloor, dan was dat maar zo. Ze probeerde wel de reden van de ander zijn winst en haar verlies te achterhalen. zodat het niet meer zou voorkomen.
Marie knikte begrijpend toen Chyta haar uitleg deed over de volturi. zelf had ze het ook niet op met de groep vampiers uit Italie. Maar echt tegen hun was ze ook niet. Marie bleef liever neutraal op dat vlak, een uitgesproken mening leek haar eerder gevaarlijk, als het over de machtigste vampiers ter wereld ging. Ze vond wel dat Chyta gelijk had. "Dat is wel waar, als de regels duidelijk worden gemaakt onder vampiers, en als er nog steeds gestraft wordt bij overtredingen, door wie dan ook, kan het met gemak blijven zoals het nu is. Maar ze zijn er nu eenmaal, en er moet al een grote groep sterke vampiers zijn om ze te vernietigen, als het al niet onmogelijk is." mompelde ze. Het zou groots zijn en memorabel moest zo iets gebeuren. vampiers zouden er nog eeuwen over spreken. En het zou ook zijn dat de mensen het gewaar zouden worden, al zouden ze niet weten wat het was. Een vampierrevolutie. kon dat eigenlijk wel, aangezien de vampiers zou vastgeroest waren in hun gewoontes en gebruiken. Waarschijnlijk wel, maar het zou zijn sporen nalaten, dat zeker.

Chyta luisterde naar Marie, ze had wel een punt, maar eigenlijk, dat was allemaal in het verleden gebeurt niks dat ze er nu nog aan konden veranderen, en waarschijnlijk, als er ooit een alien naar hier zou komen, zou hij zichzelf een andere naam geven en was het enkel afwachten of de mensen hier die naam zouden aanvaarden. Waarschijnlijk niet aangezien alien er al zo diep ingeburgerd zat, net als niemand eraan dacht om de naam mensen te veranderen, dat zou waarschijnlijk nooit iemand lukken om dezelfde reden, nu was het nog te laat om eender wat te veranderen van naam. "Daar heb je wel gelijk in, maar eigenlijk, we zullen nooit echt weten of mensen een andere naam dan mensen zouden kunnen gekregen hebben, aangezien het in het verleden is gebeurt, voor ik bestond, dus ik zal het nooit zeker weten, maar wat ik wel weet ik dat je aan de meeste dingen nu niks meer kan aan veranderen." Ze keek in de verte en zuchte, diep in haar gepeins verzonken. Wat was het sneu dat ze niet vroeger was geboren of wist ze veel, ze vond het ook jammer dat ze niks meer wist van haar mensenleven, wie weet deed ze wel belangrijke dingen. Wie weet had ze wel een grote droom gehad. Ze voelde zich een beetje als een geest die van een ander lichaam in dit lichaam geplaatst was en waardoor ze eigenlijk dit lichaam enkel leende en de geest die er eerst had ingezeten had verdreven waardoor die nu helemaal geen herinneringen meer had, waardoor het leek alsof die eeerste geest niet eens had bestaan...
"Dat is wel waar, als de regels duidelijk worden gemaakt onder vampiers, en als er nog steeds gestraft wordt bij overtredingen, door wie dan ook, kan het met gemak blijven zoals het nu is. Maar ze zijn er nu eenmaal, en er moet al een grote groep sterke vampiers zijn om ze te vernietigen, als het al niet onmogelijk is." Ze keek terug naar Marie en gaf marie weer aandacht. Wat Marie zei was interessant. Maar volgens haar onwaar, of toch het laatste deel. "Nee, niks is onmogelijk, ik durf te wedden dat als je je goed genoeg voorbereid je ze wel te pakken krijgt. Ja ze zijn machtig en ze zijn met veel, maar denk je niet dat omdat ze zo machtig zijn er minstens evenveel hun moeten haten, om verschillende redenen, voor sommigen waarschijnlijk zelfs wraak voor iets wat de volturi vroeger hebben gedaan, en denk je ook niet dat de volturi zelf denken dat ze onoverwinnelijk zijn wat ook al meteen een zwak punt is, en ik denk ook wel dat vanaf de belangrijkste personen gedood zijn, die met de krachtigste gaven, ze al dadelijk minder strek zijn om niet te zeggen zwak en dat er velen van de wacht bang zullen worden waardoor je gerust kan hopen dat er iemand zal overstappen..." Ze liet een bedachtzame stilte vallen. Ze wist diep in haarzelf dat ze hier te open over was.

Marie knikte bij de uitleg die Chyta gaf. Het was waar, het verleden kon je niet veranderen. Vroeger dacht ze nog dat het hebben van een gave waarmee je kon tijdreizen het verleden kon veranderen. Maar dat had ze al lang achterhaald. Het verleden viel niet te veranderen, wat je ook deed, het effect bleef hetzelfde. Het enige wat je kon veranderen, was de toekomst, daarvoor was zo een gave misschien wel handig, en nog voor zoveel meer. Maar veranderen van het verleden was onbegonnen werk. Met chyta’s andere standpunt was ze het dan weer niet eens. De volturi verslaan was onbegonnen werk. Natuurlijk was het in theorie mogelijk, maar in praktijk, nee helemaal niet. “nee, het is echt onmogelijk. Natuurlijk kunnen de andere vampiers in de meerderheid zijn, de gaves van de volturi compenseren dat allemaal. Je moet al heel was vampiers met tegengaves hebben om zo iets te verwezenlijken. En dan nog. Er zijn veel te veel neutrale of licht positieve vampiers als het over de Volturi gaat. Enkel iemand puur tegen de volturi is, kan weerstand bieden aan hun pogingen om je te lokken, of je moet al een heel goede reden hebben om af te wijzen. Dan gaat het helemaal niet lukken om een gevecht aan te gaan en te winnen. Misschien is het op papier mogelijk, maar zeker niet in de praktijk.” Hield ze koppig vol. Ze wist dat ze een uitgesproken mening had. Maar die was niet meteen voor of tegen de VoLturi, het was eerder als een globaal zicht van de mogelijkheden en een voorspelling voor het einde. Nee, de Volturi waren niet kapot te krijgen, al zou het wel mogelijk zijn om ze veel schade aan te brengen. Maar dat was dan weer iets anders, en als ze schade ondervonden door weerstand van willekeurige vampiers. Wie weet zou er dan gebeuren. Een vampierenoorlog op grote schaal, of zou het gevecht veel stiekemer gebeuren. Want een gevecht zou er zijn, dat was zeker.

Chyta zag hoe Marie knikte bij haar uitleg, blij glimlachte ze. marie vond waarschijnlijk dat ze gelijk had met wat ze zei over dat je het verleden niet meer kon veranderen, nu ja waarschijnlijk was ook niet het juiste woord. Het was zeker. En daar was Chyta best wel trots op. Verleden is verleden, niks aan te doen. Dat was haar standpunt. Haar kijk wijze op de wereld en de manier waarop de tijd maar bleef tikken en tikken en tikken. Iedereen streefde onontkoombaar naar zijn einde. Als vampier deed je daar langer over dan de mensen natuurlijk. En als volturi deed je er nog langer over dan als gewone vampier. maar ze was er zeker van dat ook de volturi op hun einde aan het afstreven waren. Wat Marie ook zei. Ze keek koppig bij haar uitleg. Misschien had ze wel gelijk maar dan nog. Als je zo dacht zou niemand het ooit proberen. Dat was wel duidelijk. “Het is niet onmogelijk. Als je een groep verzamelt die even krachtig is, en als je dat doet zonder de volturi het merken, want die verwachten het namelijk niet dat iemand het tegen hen zouden opnemen. Ze rekenen erop dat hun aantal en hun kracht duidelijk genoeg zijn om anderen af te schrikken. In sommige gevallen werkt dat ook.” Ze keek met opgetrokken wenkbrauw naar Marie. “de meesten zijn neutraal om deze reden. Omdat ze denken dat iets anders zijn zelfmoord is, omdat ze schrik hebben. Ik zeg nu niet dat je helemaal geen schrik moet hebben, natuurlijk moet je schrik hebben als je zoiets probeert. Dat is meer dan logisch. Ze hebben eeuwen de tijd gehad om ons bang te maken. En als je je gevecht langzaam doet, met geduld, en probeert om ze één voor één te vernietigen, of aan jouw kant te krijgen. Ik ben er zeker van dat ooit iemand het zal proberen, en ik zal achter die persoon staan, en dat het ooit zal lukken. Niemand kan voor eeuwig leven, zelfs vampiers kunnen dat enkel op papier, enkel in theorie, maar iedere vampier sterft op een bepaald moment.” Ze eindigde met deze fel overtuigde koppige tirade. Maar dat was haar standpunt en ze was zeker van haar gelijk, al zou het eeuwen duren voor haar gelijk ooit bewezen zal zijn. Maar ooit zal het zo zijn. Dan zal er waarschijnlijk even chaos zijn, maar ze zouden dat wel op orde krijgen. En natuurlijk zouden mensen kleine veranderingen opmerken, maar niet groot genoeg om ongerust te zijn. Tenzij de ‘vampieroorlog’ heel groots zou zijn, en met reusachtige gevolgen, voor de vampiers zou dat al zeker zo zijn, maar ook voor de mensen, nou, daar kon over gedacht worden maar dat zou nooit zeker zijn tot in de oorlog of erna.

Ook al was marie het niet helemaal eens met Chyta haar uitleg. Toch schaafde ze haar antwoord een beetje bij, zodat ze toch een beetje redelijk was. “wel et is heel misschien mogelijk als er een groep vampiers, een grote groep vampiers, begint met zelf een leger vampiers met gaves, sterke gaves. En het moet geheim blijven, heel geheim. Er moet getraind worden, heel hard. En er moeten sterke emotionele banden gemaakt worden. heel sterke. Er moet een grotere groep samenleven en werken dan ooit is gebeurd, en dat nog gerekend buiten de volgelingen die achteraf komen. Strategie en kracht gaan op ongekende hoogtes moeten gecombineerd worden. zelf op papier is het al onmogelijk. Dus ik heb echt geen vertrouwen in de praktijk. Maar misschien kan het wel lukken.” zei ze twijfelend. De uitleg was precies wat ze dacht, en waarvan ze zeker was dat het waar was. maar in gedachten zei ze daar wel nog bij dat het compleet nutteloos was om daar nog maar op te hopen. Heel die operatie was al volslagen gek om aan te beginnen, en dan nog geheim voor de volturi. Nee, dat was niet mogelijk. Als het zou gebeuren, zou Marie er voor zorgen dat ze ver, heel ver weg was van het gevecht. Ze was niet voor noch tegen de volturi, maar ze had haar leven iets te lief om rechtstreeks in de dood te gaan lopen. “maar ik hou je niet tegen, als je het zou willen proberen. Het zou wel machtig zijn.” Marie probeerde even een wereld zonder volturi voor te stellen, en al was het niet onmogelijk, het was toch verdomd moeilijk.

victoria huppelde door de gangen.
ze wou zich inschrijven op deze nieuwe school.
toen kwam ze marietegen.
ze zag aan de ogen dat ze ook een vampier was.
ik ruik mensenbloed zeivictoria.
ruik jij dat ook? vroeg ze toen aan marie.

sorry als ik iets fout schrijf ik heb deze rpg niet doorgelezen