I need you to distract me.

Verzonken in gedachten staarde Bella voor zich uit over haar lievelingsplek. De plek waar ze zoveel mooie herinneringen aan over had gehouden en ze de gelukkigste periode uit haar leven had meegemaakt. En toch deed alles zoveel pijn. Maar Edward deed het meeste pijn. Het voelde alsof hij een door haar bedacht personage was, door de manier waarop hij verdwenen leek te zijn. Het deed haar pijn, scheurde de wond in haar lichaam weer helemaal open.. Bella sloeg haar armen om haar borstkas, onderdrukte een pijnlijke snik.

Het was pijnlijk, alsof al haar botten gebroken waren en ze op probeerde te staan terwijl al haar kracht uit haar lichaam stroomde, maar de herinneringen die bij haar opkwamen waren het waard. De prachtige herinneringen, herinneringen die altijd herinneringen zouden blijven kwamen weer bij haar boven. Even zag ze Edward weer voor zich; goudkleurige ogen en bronskleurig haar en zijn volmaakte gezicht en sterke armen om haar heen. Een heerlijk gevoel schoot door haar heen als een roes, maar de herinnering stierf weg.. Bella beet op haar lip, harder dan nodig was en voordat ze het besefte proefde ze bloed. De zoute, ijzerachtige smaak deed haar misselijk worden en ze huiverde in de hoop het gevoel weg te laten gaan nu ze zich Edward voor de zoveelste keer levendig herinnerde. Maar hij was er niet echt.. Een schok ging door haar heen. Steken in haar borstkas deden haar naar adem happen en ze zakte op haar knieën in het zachte gras. Ze had haar bruine ogen voor zich gericht en staarde wazig voor zich zonder te kunnen zien wat ze zag, alles voelde aan als een vage herinnering. Nee, een walgelijke nachtmerrie, een helse kwelling. Bella's knieën begon te knikken en ze rolde zich om in het gras in de hoop de pijn minder te laten worden. Haar ogen brandden als de hel, maar ze probeerde om niet nog meer tranen te laten vloeien. Niet op haar lievelingsplek, hier zou ze gelukkig moeten zijn. Althans, dat wilde ze. Ze wilde gelukkig zijn, maar kon het niet. Stel dat Edward dood was? Een heftige schok schoot door haar lichaam heen en Bella sloot haar ogen. Ze voelde vocht langs haar ooghoeken sijpelen, maar de pijn die ze nu voelde was onbeschrijvelijk. Hij mocht niet dood zijn, hij kon niet dood zijn.. Herhaalde ze een paar keer in haar hoofd, wetend dat het tevergeefs was.

Hoe kon ze ooit verder gaan met haar leven als alles van haar afgepakt leek te zijn? Een deel van haar ziel was weggestorven met het vertrek van de Cullens en Jacob. Bella kneep haar ogen dicht, voelde haar natte wangen nog natter worden. Ze moest verder gaan met haar leven, dat zou Edward gewild hebben, maar hoe kon ze als hij weg was?
''Waarom..'' fluisterde ze schor. Vermoeid schraapte ze haar keel waarna ze roerloos in het gras bleef liggen met gesloten ogen.

Hoelang ze daar lag wist ze niet. Toch maakte haar het wel uit, niet dat ze nu nog iets had om voor te leven, maar ze wilde niet ouder worden. Niet nu er nog hoop was dat ze haar leven weer op gang kon brengen en kon doen wat Edward en Jacob wilde dat ze deed. Leven. Een zucht verliet haar keel. Moeizaam kwam ze overeind. Met de binnenkant van haar handpalmen veegde ze haar ogen en wangen meedroog. Kort bleven haar bruine ogen op het gras voor haar gericht. Het kleine stukje landschap was bezaaid met bloemen in prachtige kleuren. Precies zoals in haar herinneringen. Bella's mondhoeken schoten een tikje omhoog waarna ze haar knieën optrok en haar armen er omheen sloeg. Ze dacht terug aan een vaag gesprek met Aiden. Al een tijd geleden. Hij zei dat hij wel voor afleiding kon zorgen als ze dat nodig had. Tja, ze had afleiding nodig, maar waar kon ze hem vinden?


- Only Aiden & Bella.

Aiden dwaalt wat buiten, zich afvragend wat hij nog doet in dit stadje. Grote passen zet hij door het bos, de bladeren en takjes knisperen onder zijn voeten. Een tijd heeft hij zich schuilgehouden in Forks, er gebeuren veel rare dingen. Veel vampiers, weerwolfen, misschien niet het stadje voor hem. Maar toch is hij nog niet vertrokken.
Hij zucht, onsterfelijkheid hoort leuk te zijn, maar is toch vaak behoorlijk saai.
Plots staat hij stil, die geur, die ruikt bekend. Hij draait zich om en loopt verder, de geur volgend. Aiden loopt richting een open veld, toch blijft hij aan de rand, in het bos. Dat meisje, denkt hij, dat is de geur.
Ze ziet er ongelukkig uit, alweer, net als bij hun eerste korte ontmoeting. Een halve glimlach verschijnt op zijn gezicht, hij wist dat ze elkaar weer zouden ontmoeten. Een nieuwe geur trekt bij hem binnen, zijn ogen kleuren pikzwart, hij fronst. Wow, hij wrijft in zijn ogen, Niet nu, nog niet denkt Aiden. Hij bekijkt Bella, ziet hoe ze zich laat vallen in het gras. Happent naar adem. Heel stil zet hij een aantal passen vooruit, tot aan de rand van het veld, net met zijn voeten in het gras. Aarselend, want dichterbij durft hij niet te komen, hij wil haar niet afschrikken.

Ben nooit zo lang van stof, sorry

Langzaam liet ze haar handen van haar knieën afglijden om ze vervolgens in het gras neer te laten ploffen. Zachtjes streek ze met haar vingertoppen over het jonge, kriebelende gras dat ietwat vochtig aan leek te voelen op haar ivoorkleurige huid. Bella keek op, ze liet haar ogen nog een enkele keer rond het veld glijden. De zon leek alles in een goudkleurige, maar toch frisse gloed te hullen. Het was prachtig om te zien, maar toch zo verraderlijk door de pijn die het teweeg bracht bij haar. Snel wendde Bella haar ogen van het geheel af, om de wilderige kleur van de bloemen in zich op te nemen. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar, proberend de laatste beetjes traan die ze nog kon huilen, te onderdrukken. Snel sloeg ze haar ogen neer, wetend dat ze dit beeld niet langer kon verdragen in haar eentje. Ze had Aiden nodig. Hij was de enige aan wie ze zoiets kon vragen.

Plotseling schoot er een siddering door haar ruggengraat. De spieren in haar handen verstijfden en ze een koude stroom ging door haar lijf. Bella kromde haar rug ietwat om weg te kunnen rennen indien dat mogelijk was. Haar bruine ogen schoten snel heen en weer. Bijna katachtig, toen ze begon te vermoeden dat ze begluurd werd. Haar mond en keel voelde droeg aan zodat ze geen woord uit haar mond kon laten weerklinken en plotseling voelde het alsof haar overlevingsinstinct voor een moment aangewakkerd was, maar ze kon zich er niet toe zetten weg te rennen. Te vluchten voor datgene wat dicht in haar buurt was. Bella hapte zachtjes naar adem toen haar bruine ogen bleven hangen op een persoon aan de rand van het bos. Was het.. Was het Aiden? Bella knipperde een paar keer verwoed met haar ogen. Droomde ze? ''Aiden?'' fluisterde Bella zonder erover na te denken. Haar stem klonk rauw. Na enkele seconden deed ze onzeker een stap in Aiden's richting waarna ze hem herkende. Ze herkende zijn gespierde lijf, zijn mannelijke gezicht. En zijn ogen waren bijna pikzwart. De kleur van dorst. Toch stapte Bella niet achteruit. Ze stond als aan de grond genageld, haar spieren waren verstijfd zodat ze niet kon wegrennen of iets in die richting. Ze staarde Aiden met halfopen mond aan. Na een korte tijd sloot Bella haar mond weer, een lichte frons verscheen op haar gezicht. Haar blik verzachtte weer, waarna haar mondhoeken zich een tikje omhoog krulden. Net niet hoog genoeg voor een glimlach, maar duidelijk genoeg om te laten zien dat ze blij leek te zijn met Aiden's aanwezigheid. ''Ik was opzoek naar je.'' bracht Bella er na een tijdje, nauwelijks hoorbaar voor een mens uit, zonder haar ogen van Aiden af te wenden.


- Maakt niet uit. En sorry voor de late post. ;]

Van een afstand bekijkt Aiden Bella. Hij ziet hoe ze zich in het gras laat vallen, hij volgt haar blik, en kijkt weer terug naar haar. Hij ziet hoe moeilijk ze het heeft, wil een stap doen, maar bedenkt zich. Aiden kijkt naar beneden, hij staat op de rand van de shaduw. Hij durft niet, het is al een tijd geleden dat hij in de zon geweest is. Hij herrinnert zich niet eens meer hoe het voelde.
Zijn ogen gaan weer richting Bella. Haar lichaamshouding verandert. Ze heeft door dat hij, of in elk geval iemand, er is. Bijna doet hij een stap, dit keer naar achteren, maar hij blijft staan. "Aiden?" Hoort hij haar zachtjes zeggen.

Hij fronst, en kijkt naar Bella. Het verbaast hem dat ze hem nog herrinnert. Hij bekijkt Bella als ze zijn kant op komt, haar lange haar waait zachtjes mee met het zuchtje wind wat er staat. Haar geur..
Even kijkt hij weg, maar ontmoet haar blik dan weer. Ze leek opgelucht. Dat is een nieuwe, normaal zijn mensen niet zo blij hem te zien.
Ze zegt dat ze op zoek naar hem was. Zijn frons verzwakt en een kleine grijns komt tevoorschijn." Gevonden." zegt hij. Even kijkt hij weer in de verte. Bang om te lang naar haar te kijken, hij wil zijn controle niet verliezen. Nu niet in elk geval.

''Gevonden,'' weerklonk uit Aiden's mond. Een verlegen grijnsje verscheen op Bella's gezicht bij het horen van zijn stem, of in iedergeval het woord dat hij uitsprak. Ze kon zijn stem zich niet herinneren, dus dit moest dan aantonen dat ze niet al gek geworden was of zoiets. Of ze was juist gek geworden, iets wat ook goed zou kunnen.. Plotseling verstrakte haar kaak en wende ze haar ogen van Aiden af. Hij deed haar denken licht denken aan Jacob. Snel zette Bella de gedachten van zich af. Haar ogen begonnen zich te vullen met wat tranen. Vastbesloten om niet te gaan huilen probeerde ze het vocht weg te knipperen, waarna ze opkeek naar Aiden die nog steeds meters bij haar vandaan stond. Voorzichtig opende Bella haar mond. Ze had zich al zo vaak afgevraagd hoe ze Aiden om die ene gunst kon vragen en nu was het moment daar. Ze slikte waarna ze haar ogen in die van Aiden boorde. ''Kun je me afleiden?'' vroeg ze hem zachtjes. Haar stem klonk nog steeds rauw, de tranen stonden nog in haar ogen die ze nog steeds op die van Aiden gericht had, maar toch klonk haar stem zeker. Want dit was wat ze nodig had; afleiding. En Aiden had eens gezegd dat hij daarvoor kon zorgen.
Bella voelde de wind in haar losse, donkerbruine haar woelen en langs haar gezicht en hals strijken. Het was geen koude wind, eerder een aangename bries die haar lichaamsgeur vervoerde samen met de geur van bloesems en stuifmeel. Ze ademde uit en deed vervolgens een paar stappen naar Aiden toe. Haar ogen voelden nog steeds waterig aan. ''Ik stem met alles in wat jij maar kunt bedenken,'' fluisterde ze Aiden toe, waarna ze stil bleef staan op een paar stappen afstand. Ze hield haar bruine ogen op hem gericht, hem vragend aankijkend. ''Echt waar.'' bracht ze er vervolgens nog heel zacht uit, op een fluistertoon.

Twijfelend kijkt Aiden weer terug naar Bella, ze kijkt weg. Hij ziet hoe haar ogen zich vullen met tranen. Een vreemde drang om haar te troosten onderdrukt hij. Dat is niet waarom hij hier is, toch? Het lijkt een gevecht in zijn hoofd, zijn lijf schreeuwt om haar, wil haar proeven, proeven tot de laatste druppel, maar hij doet het niet, waarom?
Bella wendt haar blik weer terug naar Aiden. Kun je me afleiden? zegt ze. vluchtig ziet hij hun eerste ontmoeting voor zich. Daar was ze afstandelijk, nu zocht ze hem zelfs.
Hij moet moeite doen haar geur buiten te houden, terwijl ze een aantal stappen naar hem toe zet voelt hij, ookal vanaf een afstand, haar warme uitstraling, adem. Hij hoort haar zeggen dat ze alles wil doen voor afleiding, echt. Hij wil een stap haar richting in doen, maar blijft toch staan. Hij kijkt wat onzeker de zon in, en kijkt dan weer naar Bella. "Niet huilen dan, want volgens mij kan ik daar niet zo goed tegen, probeert hij luchtig te zeggen, "Zeg het maar, we kunnen een stukje de bergen in? Of richting de kust?" vervolgt hij twijfelend. Goed aangeboden Aiden, dat afleiden, denkt hij bij zichzelf, hoe? Hij is al lang niet met mensen omgegaan, te ingewikkeld.

’’ Niet huilen dan, want volgens mij kan ik daar niet zo goed tegen,’’ hoorde ik Aiden’s stem. Zijn woorden klonken luchtig, alsof het hem geen ene moer kon schelen of ik huilde of niet. Ik sloeg mijn ogen neer en voelde plotseling een lichte irritatie in mijn binnenste opborrelen. Aiden’s woorden zorgden ervoor dat ik me zwak voelde en bovendien ik was helemaal niet van plan om te gaan janken waar hij bij was. Ik onderdrukte een zucht. Ik vond Aiden tot zover aardig of iets in die richting, maar ik was niet in de stemming om me nog zwakker te voelen dan ik me toch al voelde. Dus zei ik maar niets over zijn luchtige opmerking.
Ik richtte mijn blik weer op zijn donkere ogen die vrijwel helemaal pikzwart leken, als kolen. Ik vroeg me af of ik bang zou moeten zijn dat Aiden zonder twijfel dorstig was, maar ik was niet bang. In tegendeel zelfs, ik wilde bij hem in de buurt zijn. Ik beet op mijn onderlip. Misschien ging ik teveel met vampiers om…

"Zeg het maar, we kunnen een stukje de bergen in? Of richting de kust.’’ Bella knikte wat afwezig. Het liefst ging ze naar de kust, aangezien daar de kans het kleinst was dat ze over iets heen struikelde, maar die plek deed haar zoveel aan Jacob denken. Bella’s adem stokte voor een moment. ’’Laten we naar de bergen gaan,’’ antwoordde ze ietwat haastig. Ze draaide zich naar Aiden toe en overbrugde de afstand tussen hen door een paar stappen te zetten. Na enkele stappen bleef ze staan. Als ze zou willen kon ze hem aanraken, dus ze stond ongeveer een armlengte afstand van hem.

Eigenlijk had ik geen idee welke kant de bergen op waren, maar ik kon niet nog langer op deze plek staan. Ik richtte mijn ogen weer op Aiden die veel langer was dan ik met mijn één meter zestig. Ik liet een bemoedigend glimlachje zien, aangezien Aiden in gedachten verzonken leek te zijn en ik niet nog zwakker over wilde komen. Ik stapte het bos in en wachtte toen af, zodat Aiden de weg kon leiden. Stiekem was ik hem dankbaar dat hij zijn aanbod niet teruggetrokken had en hij me nog scheen te herkennen, maar ik voelde niet de drang om hem dat duidelijk te maken. In plaats daarvan keek ik om naar hem, kijkend welke kant hij op zou gaan…

Een huivering ging over zijn lijf toen Bella dichtbij kwam. Haar geur, zo sterk dat hij de smaak bijna kon proeven, weerstaan was moeilijker dan gedacht. Hij klemde zijn kaken op elkaar.
"Oké" zei Aiden kalm. Hij wilde haar vragen waarom ze dan zo veel moest huilen, waar ze mee zat. Maar bedacht zich.
"Deze kant op," zei hij terwijl hij met zijn hoofd naar rechts knikte. Hij zette zijn passen voorzichtig, wilde niet te snel voor haar lopen. "Weetje, we kunnen ook sneller lopen," Aiden fronste, "Maar dat wil je waarschijnlijk niet," zei hij terwijl hij doorstapte.

Heel even vroeg ik me af of Aiden wel zeker wist welke kant we opmoesten. Ik tuurde voor een moment door de bomen, maar ik kon nou niet zien of hij het bij het rechte eind had. Eigenlijk maakte het me ook niet zo heel veel uit…
‘’Oké,’’ antwoordde Bella voorzichtig waarna ze wat sneller ging lopen om Aiden in te halen. Toen ze eenmaal naast hem liep hield ze hetzelfde tempo als hij aan. Ze merkte dat hij expres voor haar langzaam liep, waarschijnlijk was haar klunzigheid niet onopgemerkt gebleven hun eerste ontmoeting.. Bella zuchtte zachtjes. Ze richtte haar ogen voor zich, proberend zoveel mogelijk planten en boomwortels te ontwijken. Ze had geen zin om te vallen en zichzelf alleen nog maar meer belachelijk te maken.
"Weetje, we kunnen ook sneller lopen," zei Aiden, "Maar dat wil je waarschijnlijk niet," Bella keek licht paniekerig op. Snel trok ze haar gezicht weer in de plooi. Ze hield haar ogen strak gericht op de zompige bosgrond voor haar. ’’De kans dat ik val is dan ongeveer twee keer zo groot, dus veel sneller zullen we dan niet zijn.’’ wist ze er met een lachje uit te brengen, de ondertoon in haar stem serieus houdend, aangezien ze doelde op het feit dat ze niet zo behendig was als je van een normaal mens zou verwachten. Misschien was ze ook wel geen normaal mens, dat zou wel een hoop verklaren.. Bella beet zachtjes op haar lip waarna ze kort naar Aiden opkeek. Al snel richtte ze haar blik weer strak voor zich om planten en uit de grond komende wortels te ontwijken en het looptempo iets op te voeren.

Ik liet een ietwat klaaglijke zucht horen toen de neus van mijn schoen bleef haken achter een of andere plant en ik nog maar net mijn evenwicht wist te bewaren. Ik keek gespeeld geïrriteerd naar Aiden. ‘’Zie je nou, snel lopen is niet voor mij weggelegd.’’ vertelde ik hem. Waar mijn plotselinge vrolijke bui vandaan kwam, wist ik niet. Misschien kwam het door Aiden´s aanwezigheid?
Ik bekeek hem kort vanuit mijn ooghoeken waarna ik een laaghangende tak in mijn gezicht kreeg en achteruit deinsde. Het deed geen pijn, maar zo’n plotselinge tik was toch onverwacht. Ik zette nog een stap achteruit.. De achterkant van mijn schoen stootte tegen een steen. Ik hield mijn adem in en kon nog net mijn armen naar achteren brengen om niet op mijn rug in de zompige aarde terecht te komen. Ik trok een vies gezicht en wreef even over mijn polsen die mijn klap opgevangen hadden…

De paniek in Bella haar ogen deden Aiden tot grijnzen. ’’De kans dat ik val is dan ongeveer twee keer zo groot, dus veel sneller zullen we dan niet zijn.’’
Aiden zag haar val aankomen, eigenlijk zou iedereen die val zien aankomen als je niet Bella was. Maar hij hielp haar niet, ze leek eindelijk wat te ontspannen. ‘’Zie je nou, snel lopen is niet voor mij weggelegd.’’ vertelde ze Aiden. Een paar passen verder maakte een Bella, toch niet al te gracieuse smak in de aarde, al leek ze op de manier waarop ze zich opving geoefend in het vallen. Zijn grijns ging over in een korte lach. "Zo bedoelde ik het ook niet," zei Aiden terwijl hij zijn hand uit stak om haar overeind te helpen, "Ik kan je dragen." gelijk stak hij zijn handen op, "Geen bijbedoelingen, echt" vervolgde hij met een halve glimlach, en stak zijn hand weer uit.
Het gevecht in hemzelf is nog steeds bezig, hij is niet gewend om onder mensen te zijn, tenminste, niet zonder diner plannen. Toch voelt het wel oke, ongedwongen.

Aidens lach werkte aanstekelijk waardoor er een grijns rondom Bella’s lippen verscheen. Ze schudde lichtjes haar hoofd, haar donkere ogen had ze nog steeds op Aiden gericht. Ze ademde even diep in, ze rook niet meer zo sterk de geur van stuifmeel, eerder een normale bosgeur of iets in die richting. Ze ademde langzaam uit, haar ogen weer richtend op de jongen voor haar. ‘’Niet uitlachen!’’ beet ze hem ietwat lachend toe waarna ze haar knieën optrok om op te staan. "Zo bedoelde ik het ook niet,’’ zei Aiden terwijl hij zijn hand naar Bella uitstak. ’’Ik kan je dragen.’’ Aiden trok zijn hand weer terug. Even was er een verwarde blik in Bella’s ogen te zien. ’’Geen bijbedoelingen, echt’’ Aiden stak zijn hand weer uit. Ze had al besloten hem te vertrouwen, anders had ze wel al gemaakt dat ze bij hem weg kwam. Ze grinnikte zachtjes. ’’Dat mag ik hopen.’’
Bella’s mondhoeken schoten een tikje omhoog, waarna ze zijn hand vastpakte zonder er verder over na te denken. Ze omklemde haar hand losjes om de zijne. Bij het voelen van zijn ijskoude huid, deed ze een zachte hap naar adem terwijl ze voelde hoe haar hart sneller ging kloppen. Even bleven haar donkere ogen hangen op die van Aiden. Ze was vergeten hoe het voelde om de ijskoude, perfecte huid van een vampier aan te raken. Ze stond op, niet wetend wat ze moest zeggen. ’’Alsjeblieft, niet te hard rennen.’’ verzekerde ze Aiden. Een benauwde blik verscheen op haar gezicht waarna ze haar armen openlijk naar hem toestak. Tja, dit was misschien niets voor haar, maar ze had echt geen zin om nog vaker te vallen en ze vertrouwde Aiden..

Een glimlach verscheen op Aiden zijn gezicht toen hij Bella ook zag grijnzen. ’’Dat mag ik hopen.’’ Hoorde hij haar zeggen voor ze z'n hand beet pakte. Hij hoorde Bella haar hartslag van een langzaam ritme naar een snelle onregelmatige slag.
Even keek Aiden fronsend weg, en wilde zelfs loslaten. Hij kon dit niet, zo dichtbij zijn, zonder.. Hij zuchtte. En keek Bella aan. ’’Alsjeblieft, niet te hard rennen.’’ zei ze hem. "Rustig, ik zal wel voorzichtig zijn," hij grijnsde weer, deze keer wat onzeker.
Aiden draaide zich om, stond nu met zijn rug naar Bella. De hand die hij vast had legde hij op zijn schouder. "Een klein sprongetje op mijn rug kun je wel maken toch? zei hij terwijl hij achterom keek.

Ik bekeek Aiden. ’’Rustig, ik zal wel voorzichtig zijn,’’ zei hij. Hij klonk wat onzeker. Ik fronste mijn wenkbrauwen kort. Hij beloofde niet dat hij niet te snel ging rennen. Ik werd al misselijk als ik er aandacht, maar ik probeerde me groot te houden. ’’Dat bedoelde ik niet,’’ zei ik met een lachje rondom mijn lippen, maar ik ging er verder niet op in..
Nadat Aiden haar hand op zijn rug had gelegd, legde Bella ook haar andere hand op zijn rug. ‘’Een klein sprongetje op mijn rug kun je wel maken toch?’’ Aidens woorden bleven voor een moment in haar hoofd rond spoken. Ze grijnsde. ‘’Je bent best groot hoor, dus een klein sprongetje zal het niet worden voor mij.’’ plaagde ze. Ze richtte haar ogen op de rug voor zich. Haar handen zaten om zijn schouders.
Voor een moment leek ze te twijfelen, waarna ze toch op zijn rug sprong. Ze klemden vrijwel direct haar armen stevig om zijn nek, evenals haar benen om zijn zij heen waarna ze zich tegen hem aandrukte, bang om eraf te vallen. Ze wist wat er komen ging als Aiden hard ging rennen. Ze sloot haar ogen, bang dat Aiden haar paniekerige gezicht zou zien en weer wilde dat ze gingen lopen. ’’Ik meende het over dat hard rennen.’’ fluisterde ze in zijn oor. Ze probeerde haar stem dreigend te laten klinken, maar dat lukte niet. Niet bij Aiden.

Aiden voelde Bella haar polsslag door zijn dikke sweater heen. De warmte straalde uit haar handen. Even beet hij op zijn lip. Dit ging snel over in een korte grinnik toen hij Bella haar woorden hoorde. ‘’Je bent best groot hoor, dus een klein sprongetje zal het niet worden voor mij.’’ Zijn 1.90 was vergeleken met haar 1.60 inderdaad groot.
Bella sprong op en klemde zich om hem heen. ’’Ik meende het over dat hard rennen.’’ Hoorde hij zachtjes in zijn oor. De warmte van haar adem voelde hij, over zijn oor, wang en nek. Bijna stonden de haartjes in zijn nek overend, als dit kon.
"Weet ik, ik weet dat je het meent, zei hij met een grijns. Aiden besloot langzaam te beginnen, haar wensen, nu dan, te honoreren. Hij nam grote passen en manoeuvreerde zich makkelijk tussen alle bomen door.

Aiden's lichaam voelde precies zo aan als Bella verwacht had. Zijn nek was ijskoud en stak sterk tegen haar warme huid af. Toch voelde het niet onaangenaam om zo dicht in zijn buurt te zijn en het was fout. Dat wist ze, meerdere redenen tolde rond in haar hoofd, maar ze drongen niet tot haar door. Bella sloot kort haar bruine ogen, probeerde zich te concentreren op de rit die haar te wachten stond. Die vereiste inspanning genoeg als Aiden net zo hard rende als Edward.. Een steek schoot door Bella's borst. Haar hart begon sneller te kloppen. Haar armen omklemden Aidens nek straker. Haar knokkels werden wit, maar haar ogen vulden zich niet weer met tranen. Ze was niet alleen. Ze was bij Aiden. Voorzichtig opende ze haar ogen, keek tegen Aidens achterhoofd aan. Haar armen ontspande zich weer iets. ''Weet ik, ik weet dat je het meent,'' zei Aiden. Bella knikte, kon het niet helpen dat ze niets kon zeggen. Al snel begon Aiden te lopen, een voor hem rustig tempo, maar ze gingen aanzienlijk sneller dan dat Bella zelf liep. Onbewust schoten haar mondhoeken iets omhoog.
''Je weet zeker dat je de weg weet, toch?'' vroeg Bella met een grijnsje aan Aiden. Haar hysterische aanval was weer afgenomen. Bella hield Aiden nog iets steviger in haar wurggreep, maar dat merkte ze zelf nauwelijks. ''Ik wil niet opeens op een afgrond of iets staan.'' vervolgde Bella droogjes.


-Sorry ik had niet echt inspiratie.

Forks was bijna totaal vreemd voor Aiden. Toch dacht hij dat zijn instinct hem wel de goede kant op zou leiden.
''Je weet zeker dat je de weg weet, toch?'' Aiden voelde hoe Bella haar lichaam meer tegen hem aan duwde, haar wurggreep voelde hij amper. Hij beet op zijn onderlip en stapte verder. ''Ik wil niet opeens op een afgrond of iets staan.''
"Maak je maar geen zorgen, zei Aiden en hij versnelde zijn pas, "Ik geloof dat het deze kant op was," vervolgde hij met een grijns. Aiden versnelde meer, en rende voor de bossen, zo snel dat hij voor een mensen oog alleen maar een vage waas is.
De bossen worden dunner, en Aiden rent wat langzamer. Ze komen over een open veld waarna Aiden abrubt stopt, om Bella een beetje te pesten.
Hij kijkt omhoog en kijkt naar de rotsachtige bergen. Zie je?

Ik ook niet, haha