Did I put myself in real danger?

Zuchtend stond Flower op. Zoals altijd, kraakten haar spieren verschrikkelijk. Flower trok zich er echter niks van aan. Sinds Paul hier geweest was, was het echt een spookhuis geworden. Nou ja, dat was het eigenlijk al, maar steeds vaker sloegen deuren plotseling dicht of vielen pannen op de grond. Maar Flower liet zich niet verjagen. Trouwens, dat huis had te veel herinneringen. Een vampier had haar ouders vermoord en zij zat hier - in dit huis - in de kast en keek toe. Daarna, na de dood, rende ze weg en wou ze een tijd hier niet meer wonen. Daar had ze zichzelf tot moeten aanzetten en ze was blij dat ze het gedaan had. Stel je toch eens voor! Haar gevoel zei dat de vampier die haar ouders vermoordde, in de richting van Italië gegaan was. Flower deed haar jurkje uit en sprong op de grond, als wolf. Haar pluizige, zwart-grijs gespikkelde vacht, rees mooi omhoog toen zij zich uitschudde. Het rook naar bloemetjes, iets wat erg kenmerkend voor Flower was. Toen ze aan Paul dacht, kwam er een grijns rond haar wolvensnoet. Ze begon te rennen richting... Tja, waar Italië zou moeten zijn. Ze zou wel een dag onderweg zijn, misschien meer, maar ze wou die moordenaar zo graag willen vinden. Hij had haar leven immers geruïneerd, nu was het tijd dat zij dat bij hem ging doen. Alhoewel... Haar kaken waren krachtig, maar zou ze echt een vampier kunnen vermorzelen? Het paste helemaal niet bij haar imago. Zou Paul niet schrikken? Ze zuchtte even. Maar dit was wel hààr gevecht. Ze zuchtte opnieuw. Waarom was alles zo moeilijk? Ze gromde toen ze iets rook. Ze keek opzij. Een gedaante flitste voorbij. Flower had zin om te stoppen en te janken, zodat hulp zou arriveren. Maar dat zou dom zijn. Als het Paul was, zou hij gelijk zien wat voor watje ze was. Koppig schudde Flower haar kop en liep krachtig door, op naar haar eindbestemming.

Ongeveer een dag later, laat in de ochtend, kwam ze pas aan. Ze voelde dat haar poten moe waren, maar wou niet rusten. Ze was nog redelijk in het bos verscholen. Daar was het. Volterra. De stad van de vampiers. Dankzij het verbond tussen de weerwolven en de vampiers, wisten alleen hun soorten van Volterra. Je zou gedood worden als je het aan een mens vertelde. Nou ja, eigenlijk was het meer de vampiers in Volterra waarvoor je zou moeten oppassen. Flower gromde. Ze hoorde iets. Een gestalte stond plots voor haar. Toen Flower de rode ogen zag, keek ze naar beneden en kneep ze haar ogen dicht. Angst kwam weer omhoog. Ze jankte zachtjes. De vampier vloog naar voren, recht tegen Flower aan. Die grauwde en probeerde terug te vechten. Ze voelde dat ze oprees. Met haar poten in de lucht, voelde ze hoe heel haar achterlijf verbrijzeld werd door de kracht van de vampier. Een hoop gekraak rond en jankend viel Flower neer, gevuld met gegrom. De vampier keerde zich om, klaar voor de volgende aanval. Flower kneep haar ogen stijf dicht en piepte zachtjes.

- En Paul -

Dagen lang had Paul getraind. Getraind, getraind en nog eens getraind. Hij had zich compleet van die kleine buitenwereld uitgesloten, zelfs van Flower. Dat was absoluut niet zijn bedoeling geweest, bedacht hij pas achteraf. Hij had besloten maar eens naar haar opzoek te gaan en alles uit te leggen. Maar eerst: Douchen. Vluchtig rende Paul de trap op, naar boven. Hij duwde de deur naar de badkamer open, liep naar binnen en deed de deur weer opslot. Hij had namelijk geen behoefte aan dat zijn pa straks de badkamer in kwam. Snel deed hij zijn driekwart broek uit en draaide de kraan open. Wanneer er warm water uit komt, trekt hij de rest ook uit en stapt eronder.
Vijf minuten later liep Paul schoon en fris naar buiten. Voor het eerst in een paar maanden had hij weer een lange spijkerbroek aangetrokken met een witte shirt erboven. Hij moest eerlijk zeggen, het zat niet lekker. Misschien moest hij gewoon weer even wennen. Paul haalde zijn neus lichtjes op, in een poging de geur van Flower op te pikken. Zonder resultaat. Waar zou ze kunnen wezen? Op school? Nee, ze had vakantie. Tenminste dat had hij gehoort. Of zou ze bij vrienden zitten? Hij besloot gewoon richting haar spookhuis te lopen, wat niet ontiegelijk ver van zijn huis vandaan was. Ongeveer twintig minuten. Als je over de paden liep. Zo dwars door het bos was vijf minuten minder. Vijftien minuten dus. Hij begon met lopen, de vaste route die hij altijd liep om bij Flower te komen.
Het duurde niet lang of de wind bracht Flower' geur met zich mee. Paul versnelde zijn pas, maar ze was sneller dan hem aangezien haar geur zich steeds verder van hem verwijderde. Hij frontste. Had ze haast ofzo? En waarom ging ze die kant op? Hij besloot haar te volgen, desnoods haar proberen nog in te halen. Al was die kans nihil, aangezien ze te ver van hem verwijdert was.
Paul trok -in de bossen- zijn shirt uit, al snel gevolgt door zijn broek. Hij nam zijn wolvenvorm aan en nam de kleren in z'n bek. Erg onhandig, vond hij zelf. Maar het was nodig, omdat hij niet wist waar Flower naartoe ging. En dat perse moest weten. Zowel uit nieuwsgierigheid als angst. Stel dat ze nou een andere jongen had ontmoed in de tijd dat hij niet bij haar was? En dat ze daar nu naartoe ging... Paul schudde zijn hoofd. Hij wou en moest er niet aan denken. Want dan zou er jalozie komen, één van de rotste dingen in een relatie. Hij merkte dat Flower steeds verder weg ging, dus liep hij snel in haar richting. Niet doorhebbend dat ze Forks verlieten.

Paul keek met flitsende ogen rond. Wat moest Flower hier nou weer? Ongeveer op de helft van de reis kreeg hij door dat ze richting Italië gingen, het land van de bloedzuigers. Stevig liep hij door. Geprikkel in zijn tenen maakte hem duidelijk dat hij een pauze moest inlassen, maar Paul kon het niet. Flower liep door, dus deed hij dat ook. Hij liet haar niet alleen lopen, zeker niet met al die gedrochten hier in de buurt. Zachtjes gromde hij. Waarom wist hij zelf ook niet. Het kwam misschien omdat hij zich hier niet op z'n gemak voelde. Of de gedachte dat... Gejank. Flower' gejank. Paul ging over in een drafje. Met elke pas dat hij dichterbij kwam, rook hij een andere geur bij haar. Een geur van een persoon waar hij zo'n hekel aan had. Zijn ogen werden groot, gevuld met haat. Gewoon pure haat. Wanneer hij volgende geluiden hoort van een gevecht, begon hij met rennen. Binnen enkele minuten -of een minuut- zag hij twee schimmen opdoemen. Een mens en Flower. Paul versnelde nóg iets zijn pas. Het geprik in zijn tenen waren in één klap verdwenen. In een noodgang naderde hij hen, terwijl hij Flower op de grond zag liggen. Al jankend en grommend. dat maakte hem duidelijk dat ze gewond was. Hoe ernstig kon hij zo met het blote oog niet zien. Van Flower richtte hij zich op de vampier, die zich klaar maakte voor een volgende aanval op Flower. Paul ontblootte zijn tanden, waarna een harde, waarschuwende grom zijn keel verliet. Hij rende langs Flower heen en sprong vol tegen de vampier op. Met al zijn kracht die hij in zijn kaken had, beet hij in de schouder van de vampier. Wild begon hij met zijn kop te schudden, als een speelde hond die met touw stond te klieren. Daarna maakte hij een harde zwaai met zijn kop en liet de vampier los. Nadat hij dat gedaan had, richtte hij zich gelijk op Flower. Hij draafde naar haar toe en duwde kort zijn snuit tegen haar wang. 'Flower...' Met een bezorgde blik keek hij naar haar. 'Is alles oke?' Zijn ogen gleden over haar heen en bleven uiteindelijk hangen bij haar achterlijf. 'Dat is wel duidelijk.' Mompelde hij, waarna hij weer naar haar keek. 'Waag het niet te bewegen.'




-Sorry voor de late rea..

Dit was het dan. Ze dacht aan haar inprent, aan Paul. Hij zou nooit te weten komen hoe ze gestorven was. Haar achterlijf - waarschijnlijk haar benen en haar rug - deden ongelooflijk veel pijn. Volgens Flower was het of gekneusd, of gebroken. Haar rug was gekneusd, want die kon ze wel bewegen, maar niet zonder heel veel pijn. En haar benen, die waren gevoelloos. 'Paul!' dacht ze opgelucht. Ze piepte zachtjes. Ze zocht wanhopig met haar snuit zijn snuit op. Ze keek naar hem. 'Ik ga veranderen!' dacht ze paniekerig. Dankzij de enorme klap was haar transformatie zo erg op de proef gesteld, dat ze nog maar een paar seconden wolf was. Even later lag daar een naakte Flower. 'Oh, fijn,' mompelde ze boos. Ze kreunde toen zij zichzelf probeerde te bewegen. Ze keek naar haar jurk, die gebonden zat om haar enkel. Rood van schaamte keek ze opzij naar Paul. Haar benen lagen gelukkig in zo'n gepaste houding dat het meeste bedekt werd en haar armen hield ze gekruist voor haar borsten. Ze keek Paul aan. 'Wil je me alsjeblieft helpen? Hier zo liggen is niet bepaald een pretje,' zei ze met een zwak glimlachje. Paniek begon in haar op te komen. Hoe kwam ze nu ooit weer thuis? Paul was er. Dat amuseerde haar wel. Ze strekte haar hand uit en aaide de flank. Tranen van de pijn - maar ook van schaamte - rolden over haar wangen. Moeizaam strekte ze haar hand naar haar jurk uit. Met een gris pakte ze haar jurk. Ze trok het omhoog, zodat de stof langzaam weer alles begon te bedekken van haar lichaam. Toen ze bij haar rug kwam, kreunde ze. Een jurk optrekken terwijl je rug geneusd was was nog niet zo heel makkelijk. Uiteindelijk had ze op de een of andere wonderbaarlijke manier haar jurk weer aan. Alleen de bandjes moesten nog goed gedaan worden, maar daar was ze inmiddels te moe voor geworden.

Hijgend liet Flower haar hoofd zakken in de bladeren. 'Ik ben blij dat je er bent. Ik hou van je,' zei ze zachtjes en moeizaam kroop ze dichter naar Paul toe, met gebruik van haar handen. Toen haar lichaam gedraaid naar hem was, liet hopeloos, wanhopig en paniekerig haar armen langs zich vallen en legde haar wang tegen Pauls poot. 'Hoe komen we terug?' vroeg ze en ze keek hem paniekerig aan. 'Ik heb je denk ik een hoop uit te leggen,' mompelde ze en ze keek naar beneden, terwijl de tranen weer over haar wangen stroomden. De vampier was gelukkig weg, het gevaar was geweken.

Paul keek naar haar, wanneer ze verteld dat ze terug zou veranderen. Al snel lag ze daar. ‘Wacht nou!’ Zei/dacht hij grommend. ‘Beweeg niet, anders word het misschien erger!’ Wat liep hij nou te lullen? Flower verstond hem toch niet, tenzij ze al zijn gegrom begreep. Paul keek naar haar. Haar helpen? Van haar ogen keek hij naar d’r enkel.. Waar haar kledingstuk aanzat. Hij zette een stapje opzij en boog zich naar haar enkel toe, om het te pakken. Toen werd hij belemmerd door Flower. Waarom deed ze het nou zelf? ‘Flower!’ Ze vroeg toch net of hij helpen wou? Of had hij dat verkeerd gehoord? Paul schudde zijn kop. Aardig verwarrend was dit. Als hij weer naar Flower kijkt, had ze haar jurk alweer aan. Enkel haar bandjes waren nog niet goed, dus pakte hij die -heel voorzichtig- met zijn tanden vast. Hij trok de bandjes, om sten beurten, op haar schouders. Ondertussen hielt hij haar goed in de gaten, om met haar reactie rekening te houden. Hij was bang dat ze meer pijn zou leiden. Maar nu kwam het volgende probleem. Hoe kwamen ze pijnloos terug? Moesten ze hier soms blijven tot Flower hersteld was? Misschien was dat wel slimmer. Het was dan meteen een soort vakantie. Een vakantie in vampierenland. En zo konden dan ook niks doen, aangezien Flower nu zwaar gewond was.
Paul boog zijn kop, naar Flower toe. 'Ik ook van jou.' Ze kwam wat dichterbij. 'Blijf nou stil liggen!' Probeerde hij uit te drukken met zijn ogen. Ergens was hij wel onder de indruk van Flower. Ze had veel pijn en toch wist ze haar jurk aan te krijgen en voor de helft te bewegen. Ja, ze was dapper. Erg dapper... Met een bezorgde blik in zijn ogen staarde hij naar haar. Hoe ze terug kwamen? Wel, ze konden kiezen uit drie -mogelijke- dingen. Hij zou haar kunnen dragen op z'n rug. Wat hem niet zo slim leek, aangezien dat pijn voor haar kon doen. Of ze zouden hier kunnen blijven, in een appartementje ofzo die hij dan wel zou betalen. Of ze gingen liften. Paul wou net antwoord gaan geven, maar Flower was hem voor. Een hoop uit te leggen had ze zeker. Dat deed ze maar als ze weer hersteld was. Tijd zat. Paul keek om. Hij besloot maar terug te veranderen en zijn kleren aan te doen, die een eind verderop lagen. Hij had ze laten vallen zodra hij Flower en de vampier zag. 'Wacht hier... Binnen twintig seconden ben ik terug.' Natuurlijk zou dat wat later worden dan twintig seconden maar hij liet haar liever niet alleen. Zeker nu niet omdat ze zo kwetsbaar was. Heel kalm trok hij zijn ene poot terug, waarna hij zich omdraaide en naar de kleren sprintte.
Niet heel veel later -zeker minder dan een minuut- kwam Paul weer terug rennen. Eenmaal bij Flower, knielde hij bij haar neer. 'Je hoeft niks uit te leggen, tenminste nu nog niet...' Begon hij. 'En hoe we hier weg komen, we hebben drie opties: Ik kan je tillen. Of we huren hier een appartementje totdat je hersteld bent. Of we gaan liften.' Ratelde Paul aan één stuk door. Toen pakte hij haar dichts bijzijnde hand vast en streelde die lichtjes.

Verbaasd keek Flower richting Paul. 'Wel, als ik je gedachten kon lezen en wist wat je zei, zou het een stuk minder verwarrend zijn, lieverd,' zei ze glimlachend, ondanks de vele pijn die ze had. 'Hé! Dat is gemeen! Je kunt me niet zomaar achterlaten!' Flower was overduidelijk in paniek en dacht er dan ook niet aan dat Paul wel eens terug zou kunnen keren. Verbaasd keek ze naar hem. Aha, nu snapte zij het! Ze luisterde. 'Laten we maar voor de tweede optie gaan. Een appartement valt wel te vinden in de buurt,' zei ze en ze keek hem glimlachend aan. 'Trouwens, wij zijn wel aan wat vakantie toe. Een beetje relaxen en tijd bij elkaar. Hmm... Een heerlijk lot bracht ons samen,' zei ze en opgewonden klapte ze haar handen tegen elkaar. Ze kreunde van de pijn. Dankzij de klap van haar handen, had ze haar onderrug ook gebruikt. 'Een pijnlijk lot voor mij dan,' zei ze zuchtend en grijnzend keek ze naar Paul. De hand die door Paul gestreeld werd, brandde. Ze sloot haar ogen genietend. Ze beet op de binnenkant van haar wangen om dichtbij Paul te komen, waarmee ze ook haar rug gebruikte. Haar wang bloedde toen ze uiteindelijk bij hem was en ze keek hem verliefd aan. 'Mijn held,' zei ze zachtjes en ze drukte een kus op zijn wang. Ze legde haar hoofd vermoeid neer tegen de bladeren. 'Jahoe! We hebben vakantie,' zei ze toen lachend. Het was ook typisch zij om zelfs in de meest vervelende situaties positief te blijven. Ze slikte even als ze eraan dacht dat ze Paul wel moest uitleggen waarom ze hier was. Korte pijn zou beter zijn. Ze keek hem aan en sloot haar ogen even. 'Weet jij zo een appartementje hier in de buurt? En je hoeft het niet alleen te betalen. Ik betaal het mee. Immers delen we meer met elkaar dan liefde,' grinnikte ze en ze knipoogde verleidelijk. Een normaal mens zou het waarschijnlijk niet normaal vinden dat Flower hier met een gekneusde onderrug lag en alsnog zoveel grapjes kon maken en eigenlijk gewoon over het algemeen zichzelf kon zijn. Wel, Flower snapte het ook niet!

Rustig keek Flower naar Paul. Een pijnscheut drong door haar heen. 'Paul!' zei ze, zachtjes kreunend van de pijn. Ze beet op haar wang en sloot haar ogen, wachtend totdat de pijn voorbij was. Ze haalde opgelucht adem toen ze uiteindelijk weer geen pijn voelde. Ze keek naar Paul. 'Dat wordt straks moeilijk met het liggen. Gelukkig slaap ik altijd op mijn zij. Wist je trouwens dat dat snurken voorkomt? Geloof me, ik snurk niet, maar ik ken mensen die dat wel doen en ze klinken dan als een zwijn die gaat aanvallen,' zei ze lachend, proberend te pijn te vergeten. 'Gaan we?' vroeg ze toen poeslief, een kreun verbijtend van de pijn.

- Geen vragen, ik kon niet goed slapen XD -

Paul zuchtte zachtjes. Italië was niet bepaalt het vakantie oord waar hij graag naartoe wou. Nu had hij geen keus, hij moest wel. Dus toverde hij een glimlach op zijn gezicht, voor kort, aangezien er geen reden was om te glimlachen. Kort knikte hij, eens met wat Flower zei. Ja, ze was wel toe aan vakantie aangezien ze op school zat. Hijzelf vond niet dat hij toe was aan vakantie, omdat zijn hele leven al een vakantie was. Niet werken, geen school. Na deze vakantie was het afgelopen met die rust. Hij had zich namelijk ingeschreven voor school. Paul moest nog twee jaar inhalen, maar dat ging hij proberen in één jaar. Dat betekende dubbelop huiswerk en goed opletten in de lessen. Hij wist van zichzelf dat dat toch niet zou lukken en had er dan ook weinig vertrouwen in.
'Doe nou eens kalm!' Viel hij wat uit, wanneer Flower bewoog. Hij schrok van zichzelf. 'Ik bedoel... Je moet niet zoveel bewegen. Je belast jezelf ermee en het kan met elke beweging erger worden... Dat was wat ik net ook de hele tijd probeerde te zeggen, maarja je verstond me niet... Wat logisch is natuurlijk.' Voorzichtig keek hij naar haar. 'Sorry.' Mompelde hij toen verontschuldigent van die uitval. Dan glimlacht hij lichtjes. 'Ja, vakantie. Leuk.' Het klonk normaal. Niet verveeld of vreselijk blij. Paul wist niet precies hoe hij zijn en reageren moest. Of hij een appartement hier in de buurt wist? Nee natuurlijk niet. Voor Paul was dit de tweede keer dat hij hier kwam. De eerste keer was, dat hij een vampier achterna ging. Wat ook niet helemaal de bedoeling was, maar hij was zo in zijn... Woede, dat hij niet helder genoeg denken kon dat hij toen uit Forks was. De weg terug vinden toen ook niet gemakkelijk. Hij had er vijf dagen over gedaan. Een complete hel, wist hij nog. Want hij had toen geen eten. Paul's maag begon te rammelen toen hij aan eten dacht. Niet nu, daar heb ik geen tijd voor. Dacht hij. 'Nee, maar een appartement is nu niet het belangrijkste.' Antwoorde hij, zwak glimlachend. Toen grinnikte hij.
Bezorgt keek Paul naar Flower. Ze moesten hier niet nog langer blijven. De pijn kon verergeren en de vampier kon natuurlijk ook weer terug komen. Hij trok een wenkbrauw op toen Flower over het snurken begon. 'Nee dat wist ik niet.' Lachte hij. 'Waar wil je heen? Opzoek naar een appartement?' Hij trok een moeilijk gezicht. 'Een ziekenhuis lijkt me... Beter.'



- Haha, oke dan

Geschrokken keek Flower richting Paul en sloeg haar ogen neer. 'Sorry,' zei ze zachtjes. Ze was het eerlijk gezegd niet gewend dat Paul zo uitviel. Ze grijnsde en knipoogde. 'Al goed, ik ben veel te koppig. Maar daarom hou ik ook van mezelf,' zei ze plagend en ze bleef moeilijk liggen. Haar rug deed echt verschrikkelijk veel pijn. Ze bewoog onrustig heen en weer. 'Een ziekenhuis?' Ze piepte het woord bijna. Ze keek naar beneden en sloot haar ogen even. 'Ja... Ik denk dat ik het wel nodig heb. Maar je blijft toch wel bij mij hè? Dadelijk nemen ze apart en gaan ze me opensnijden en dan ben ik dood en dan weet jij niet waar ik ben en dan ga ik huilen, oh nee, dat kan niet als ik dood ben,' ratelde ze aan een stuk door, maar ze moest ademhalen. Ze zuchtte en keek naar Paul. Koppig sloeg ze haar armen over elkaar heen en draaide haar gezicht arrogant weg. Daarna schoot ze in de lach. 'Wat ben ik toch soms ook kinderachtig,' zei ze lachend om zichzelf. Ze keek naar de bomen en voelde dat alles draaide. Ze zuchtte even. 'Echt ik weer om in deze problemen te belanden. Waarom moest ik dan ook weer zo nodig...' Ze hield gauw op. Als Paul nu zou weten wat er gebeurd was en waarom ze naar Italië ging, zou hij weer uitvallen. Aan de andere kant kon ze het toch ook niet de hele verzwijgen voor hem? Ze beet op haar onderlip. Het was gewoon echt zij weer. Ze keek opzij naar Paul. Toen ze zijn ogen ontmoette, stokte haar adem even. 'Ach ja, waarom zou ik het ook gewoon niet vertellen? Ik kan toch niks voor je verzwijgen,' zei ze zuchtend en ze keek even naar de grond, wat nogal moeilijk ging aangezien ze nogal pijnlijk tegen de grond lag. Ze liet haar blik naar Paul glijden. 'Het was gewoon...' Ze keek naar haar buik. Ze beet opnieuw op haar onderlip. Ze legde haar hand even op haar buik, alsof ze daarmee de pijn in haar rug zou kunnen stoppen. Maar dat zou natuurlijk niet lukken.

'Ik dacht dat de moordenaar van mijn ouders hier... Was. Mijn gevoel zei het. En uh...' Ze keek Paul vluchtig aan, alsof ze bang was om hem onder ogen te komen. Nou, als ze dacht aan zijn uitval van daarnet, was ze ook best wel bang voor wat hij zou zeggen. 'Ik dacht niet echt veel over de gevolgen na. Ik was gewoon blind van woede en toen ging ik naar Italië,' zei ze zuchtend en ze grinnikte even, ook al was het niet grappig. 'En hier lig ik dan, met mijn krakende rug, gekneusd. Zeg, nu moet ik dat kraken voor een paar maanden gaan missen. Gemeen!' mompelde ze. 'En waar is hier in de buurt een ziekenhuis? Zouden ze die wel in Italië hebben? Of moeten we daarvoor terug naar Forks?'

'Nee, ik dump je daar en dan ga ik weer terug naar Forks.' Zei Paul droog. Eerst keek hij bloedserieus, waarna hij al snel grinnikte. Nee. Flowe hier alleen laten deed hij niet. Zeker hier niet, bij al die chameurs. En Flower was een mooie meid dus... Zachtjes bromde Paul wat. Ze bleven met hun poten van haar af, alleen als het nodig was, dan zou hij het toestaan. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Flower wanneer de arrogrant haar hoofd wegdraaide. Even dacht hij dat ze het serieus bedoelde, totdat ze begon te lachen en zei dat ze soms kinderachtig was. Weer grinnikte hij, zachtjes. Hij laat zich op zijn kont zakken, aangezien zijn knieën nu aardig begonnen te zeuren dat het te lang was om zo te blijven zitten. Met opgetrokken knieën zat hij nu op de grond. Wat afwezig staarde hij wat naar voren. Hij wist niet wat hij nu doen moest. Hoe kwamen ze snel en pijnloos bij een ziekenhuis? Bij een appartement? Paul draaide zijn hoofd richting een straatje. Er stonden wat auto's. Afgeragde dat wel, maar rijden zouden ze eker doen. Hij keek weer naar Flower, luisterend. Wanneer ze stopt met praten, keek hij de andere kant op. Blijkbaar wou ze het hem niet vertellen. Zou het op een moeilijk gebied liggen? Of was ze nu bang voor hem? Paul slikte. Nee toch? Dat mocht niet. Het was ook nergens voor nodig. Hij was niet gevaarlijk. Niet meer tenminste. Natuurlijk kon het altijd weer naar boven komen, maar... Hij boog zijn hoofd, waarna hij naar haar keek. Ze vertelde het toch wel, maar het leek alsof ze het niet wilde. Alsof ze gedwongen werd ofzo. Hij wendde zijn blik af en luisterde zwijgend. Hij gaf geen kik, pas toen ze uitgepraat was. 'Het is niet erg.' Mompelde hij toen. 'Je wou -misschien nog wilt- gewoon wraak, wat begrijpelijk is.' Hij liet haar hand los, waarna hij opstond. 'Ik heb geen idee of hier wel een ziekenhuis is... Het zal wel zo wezen, aangezien hier ook mensen wonen.' Zijn ogen gleden weer naar de auto's. 'Ik ben zo terug...' In een soort drafje rende hij naar de auto's toe, terwijl hij zijn shirt uit doet en die om zijn rechter hand wikkelt. Bij een blauwe auto hielt hij stil. Het was een Alfa Romeo 147. Het zag er nog goed uit en er lag geen troep in de auto. Paul balde een vuist en sloeg de ruit bij de bestuurders kant in. Gelukkig stond het alarm niet aan. Hij maakte met zijn andere hand de deur open en ging toen op de stoel zitten. Zonder enige moeite wrikte hij het plastic onder het stuur vandaan en begon wat te pielen met de bedrading. Binnen enkele seconden begon de motor te draaien. Met een tevreden grijns deed Paul de deur dicht en reed kalm naar Flower toe. Daar stapte hij uit. 'Zullen we dan maar opzoek gaan?'

Flower grinnikte even. Paul was ook zo lief. Maar als hij zei dat hij zo terug was, dan was hij ook zo terug. Hij ging haar hier niet alleen laten. Hè, dat ze dat nu pas besefte! Ze keek naar hem, hoe hij zijn shirt uittrok. Verder kon ze niet kijken, want dan begon haar rug te protesteren. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen toen het koud werd en de lucht een beetje betrok. Ze schrok toen een auto haar naderde. 'Paul?' piepte ze zachtjes. Ze keek omhoog. 'Wel, dat is erg charmant, een auto gebruiken. Natuurlijk ga ik met je mee, schat,' zei ze en ze grinnikte even, waarna ze naar de auto keek. 'Dat is nog eens een sexy auto,' zei ze fronsend. Toen ze de ingeslagen ruit zag, zuchtte ze. 'Als ze een rechtszaak tegen je beginnen wegens het stelen van een auto, ben ik van de partij,' grinnikte ze, waarna ze Paul een beetje hulpeloos aankeek. 'Een probleem, lieve schat,' zei ze en ze keek hem daarbij zo serieus mogelijk aan. 'Ik kan nauwelijks opstaan en kan geen spier bewegen zonder iets te voelen. Je zult dit zware gevaarte dus moeten optillen,' zei ze lachend, waarna ze hem aankeek en een pruillip opzette. In pruillipjes opzetten was ze nu eenmaal erg goed en bij Paul werkte het ook vaak, niet dat ze dat ooit zei tegen hem. Ze liet haar ogen hangen op zijn borstkas. Ze wiebelde een paar keer met haar wenkbrauwen op en neer en sloot toen lachend haar ogen. 'Jeps, pijn of niet, ik ben nog steeds dezelfde,' zei ze lachend, waarna ze een oog dichtkneep van de pijn. 'Wees voorzichtig als je me laat vallen in de auto, je weet hoe breekbaar ik ben,' plaagde ze hem, alhoewel ze het gevoel had dat ze elk moment kon breken. Ze moest hard op de binnenkant van haar wang bijten om niet gewoon te janken van de pijn. 'Wij gaan naar het ziekenhuis, wij gaan naar het ziekenhuis,' zong ze zacht en kinderachtig. 'God. Een pijnlijke rug maakt je echt verschrikkelijk loom en kinderachtig, vind je ook niet, darling?' vroeg ze en ze keek hem daarbij zo serieus mogelijk aan.

- Haha, Flowie is grappig XD -

Paul haalde zijn neus op. 'Ik steel geen auto, ik leen 'm.' Snoof hij. Iets stelen, dat nooit. Wel altijd lenen, maar of de eigenaar het dan terug kregen was een tweede. Natuurlijk had Paul altijd de spullen die hij leende terug gebracht, maar of hij dat nu ging doen, kon hij niet beloven. Hij keek naar Flower, wanneer ze begon over een probleem. Waren er nog meer problemen? 'Je bent geen zwaar gestalte.' Bromde hij. 'En zo'n heel groot probleem is het niet... Behalve je pijn dan.' Hij draaide zijn hoofd even om en keek toen weer naar Flower. Wanneer ze met haar wenkbrauwen begon te wiebelen begon hij te lachen. 'Je bent gek, echt waar,' Hij trok zijn shirt weer aan. Niemand, maar dan ook niemand hier mocht zijn goddelijk lichaam nog zien. 'Gek maar ontzettend lief.' Zei hij met een lief glimlachje op zijn gezicht. 'En nog duizend lieve woordjes er achteraan.' Alleen moest hij ze nog verzinnen, mocht Flower ernaar gaan vragen. Bestonden er wel duizend lieve woordjes? Paul sloot even zijn ogen en kraakte zijn hersens voor zover hij kon. Het enigste wat hem bezorgde was hoofdpijn, met een aantal woorden. Hij zuchtte vermoeid. 'Ik zal héél voorzichtig zijn.' Beloofde hij. 'Echt waar.' Paul hief zijn hand een stukje op, als teken dat hij het zweerde. Natuurlijk zou hij voorzichtig zijn. Dacht Flower echt dat als ze dat niet zou zeggen, dat hij heel onvoorzichtig zou zijn? Nee toch? Hij wist dat hij heel opvliegend kon zijn, maar als iemand pijn had, was hij altijd lief. Al zei hij dat zelf. 'Waarom ben je zo bang voor het ziekenhuis? Ze zijn er om je beter te maken, niet om je open te snijden en je hersens eruit te halen zoals Frankenstein. Of hoe die gast ook mag heten.' Ergens snapte hij wel dat ze het ziekenhuis niet geweldig vond. Niemand vond dat. Paul beet op zijn tong om niet in de lach te schieten. 'Ben het helemaal met je eens, lief.' Murmelde hij. 'Maar nu even serieus, zit of lig je liever.' Het was misschien een stomme vraag, maar hij meende het.



- Sorry voor de late en korte reactie. mijn inspi zat ver onder de grond.

Grijnzend keek Flower naar Paul. 'Ik lig natuurlijk veel liever!' zei ze, waarna ze haar hoofd met moeite en kreunen van de pijn in zijn schoot legde en zachtjes genoot van zijn aanwezigheid. Het lag wel lekker, vond ze. Ze zuchtte even en keek voor zich uit. Nou ja, er viel nu niet veel te zien, behalve de rem, de gas en het stuur. Ze glimlachte en sloot haar ogen, terwijl ze haar hoofd meer naar Pauls buik toe nestelde. 'Het ligt wel lekker, vertel ik je eerlijk en vol blosjes, hoor,' zei ze om grappig te zijn. Ze crepeerde van de pijn, moest Paul dat hele pokkeneind laten rijden en had zichzelf echt in gevaar gebracht, maar haar humor leed er in elk geval niet onder. 'Like a flower,' zong ze, in plaats van like a G6, van dat ene liedje. Ze was de zangeres of de zanger - er zat ook een rapstukje bij - vergeten, maar het was wel een leuk liedje. Ze zuchtte en sloot haar ogen even. 'Sorry dat ik je in al deze shit breng,' zei ze, lachend om het woordje 'shit'. Normaal gebruikten mannen van zeventien jaar of zo die woorden. Een vrouw die naar bloemen rook, er echt bloemachtig uit ziet en bovendien pijn in haar rug had, was nu niet echt iemand waarvan je zou verwachten dat ze zulke woorden zou gebruiken. Ze grinnikte even en drukte een kus op Pauls been. Rustig hees ze zich moeizaam een klein beetje overeind en drukte een kus op zijn mond. 'Moet je maar niet zo aantrekkelijk zijn!' zei ze met een kinderachtig stemmetje en ze grinnikte even, waarna ze zachtjes over zijn buik aaide, dat vast zou moeten kiezen. Ze sloot haar ogen en liet zich weer zakken. 'Misschien zijn er daar wel mooie dokters,' zei ze, om Paul te plagen. 'Helaas zijn ze, stuk voor stuk, niet zo mooi als jou,' verraadde ze de clou van haar grap en ze grinnikte even. Ze aaide Pauls been ritmisch en genoot van het hier liggen, in de auto bij Paul.

- Tell me! Internet verbinding is zeik En dit is een rotcamping..; Mijn inspiratie met Embry zit ook ver onder de grond -

Met opgetrokken mondhoeken keek Paul naar Flower. 'De radio zit daar... Tenzij je graag zelf liedjes verzint.' Zijn oom was ook zo'n iemand. Die was vrachtwagenchaffeur en was dus constand alleen. Daarom had hij altijd de radio aan en als er een liedje opw as waar hij niet van hielt, verzon hij er zelf een belabberde tekst bij. (Dit verzin ik gewoon terplekke hoor xD ik heb namelijk geen idee hoeveel mensen in de familie paul heeft xD) Paul had daar altijd om gelachen, totdat het begon te irriteren. Natuurlijk gebeurde dat ook na een tijdje. Gelukkig was zijn oom dan niet zo type dat dan gelijk aangesproken wanneer hij uitbarstte. Al wist hij wel dat George wel wat gewend was. De chaffeur's wereld viel namelijk niet mee, wist Paul. Hij keek naar Flower. 'Het geeft niet.' Hij streelde haar wang. 'Ik had zelf besloten jou te volgen... Tenslotte was ik wel wat aan actie toe.' Ja, de stilte in Forks irriteerde hem de laatste tijd. Het maakte hem ook gek. Bijna was hij zelf een slachtoffer gaan zoeken. Bíjna. Hij was blij dat hij het niet gedaan had, dat bespaarde hem een hoop gedoe. Hij legde zijn hoofd tegen de hoofdsteun en geeuwde. Het was dat Flower naar het ziekenhuis moest, anders was hij in slaap gevallen. Wanneer hij Flowers lippen op zijn been voelt, hief hij zijn hoofd weer op. Dan beantwoorde hij haar kus. 'Blijf nou maar gewoon zo stil mogelijk liggen.' Grinnikt hij. Al snel verdween de vrolijke blik op zijn gezicht. Met een bloed serieus gezicht keek hij naar Flower. 'Meen je dat nou echt?' Even was hij bang, voor datgene wat hij vreesde, echt uit kwam. Paul slikte en kruisde ongezien zijn vingers. Hopent dat er een "maar" kwam. Het was geen "maar" maar een "Helaas". Hij ontvoude zijn vingers weer. 'Dat was geen cool grapje.' Zijn gezicht stond strak, geen enkele emotie, maar zijn stem klonk... Onserieus. 'Zullen we dan nu maar opzoek gaan? Voordat de eigenaar straks naar buiten komt...' Paul zag al helemaal voor zich wat er dan zou gaan gebeuren.


- Hoezo een rotcamping? Niks tedoen ofzo? Ik zou zeggen, pak een schepje en ga graven

Flower keek lachend naar Paul. 'Dan gaat Paultje vechten als de eigenaar komt. Ach, ik til mijn jurk een beetje omhoog en we kunnen doorrijden!' zei ze lachend. 'Genot voor beide mannen,' grinnikte ze, aangezien mannen toch wel altijd hetzelfde bleven. Ze genoot en legde haar hoofd meer in zijn schoot, zodat ze wat lekkerder lag. 'Rijden maar, Paultje!' zei ze lachend, waarna ze hem een aai over zijn wang gaf, maar aangezien ze niet wist waar ze met haar handen naartoe ging, raakte ze zijn mond. Ze giechelde even en liet haar hand weer zakken, waarna ze haar ogen even sloot. Ze vroeg zich af hoe lang het nog ongeveer zou duren, maar Paul was wel zo eentje die snel kon rijden. Ze keek omhoog. 'Wat zou ik toch zonder je moeten, zei ze zacht, maar met een overduidelijke verliefde klank in haar stem en haar blik staarde hem ook liefjes aan. 'Ik ben blij dat je me achtervolgd hebt. Wie weet wie me anders had vervoerd,' zei ze lachend en ze aaide zachtjes over zijn knie. Ze grinnikte even en sloot haar ogen, waarna ze zichzelf hulpeloos op de grond liggend inbeeldde. Maar nu was Paul er en zou alles goed komen. Niet te geloven dat hij een auto jatte om haar te brengen naar het ziekenhuis. Zij zou hetzelfde voor Paul hebben gedaan, maar dan toch. Sinds dat Paul er was, was haar hele leven anders geworden. Ze sloot haar ogen genietend en keek even voor zich uit. Het was best wel lekker warm hier. Of kwam dat omdat ze zo dicht bij Paul was? Ze zuchtte even en strekte haar nek even. Zelfs die beweging deed pijn. Ze sloot haar ogen en voelde dat ze even moest gaan slapen. Dankzij het zachte ronken van de auto en de warmte van Paul, vervulde ze deze behoefte dan ook al onbewust gauw en viel ze in slaap.

- Oef... Koud hier -