Fun with Embry

Jared liep door het bos in zijn wolven gedaante. Op een klein drafje ging hij snel terug naar het reservaat. Maar, zoals de meeste al wisten. Embry en Jared waren de beste maatjes. Jared kwam Embry onderweg tegen in het bos dat vlak aan het huis van Sam grensde. 'Hey Em.' Dacht Jared luid in zichzelf, ze konden immers aan Wolf-telepatie doen. Vrolijk ging Jared zitten en keek Embry uitdagend aan. Zo af en toe deden ze wel eens een potje wie het sterkste was. Dan dacht Sam weer dat ze aan het vechten waren en kwam in zijn wolvengedaante bij hun. Jared moest even lachen. Dat gezicht dat Sam dan altijd trok, dat was dan gewoon goud waard. 'Ik heb zin in wat fun!!' Opnieuw dacht de wolf luid zodat Embry het zou opvangen door de wolven-telepatie. Jared dacht diep na. 'Wat zouden we toch gaan doen om fun te hebben? Jacob plagen kan niet, die is er nu niet en Sam denkt dat we dan weer een gevecht houden. Leah? Nee, dat is niet goed. Dan krijg je weer een uitbrander. Paul? Nee die word snel boos. Quil misschien?' De wolf hield zijn kop schuin en keek naar de Embry. Zou hij misschien weten wie ze zouden gaan plagen. Jared sprong op en kwam terecht voor Embry. Eerst wilde hij wel eens een klein gevechtje met Embry doen. Uitdagend stond hij voor de andere wolf te grommen. 'Toe dan, val dan aan watje.' Dacht Jared weer eens luid. Zijn bruine ogen hadden een vleugje pret. Met Embry erbij was alles fun. Vrolijk en uitdagend sprong Jared van links naar rechts. Wanneer zou de wolf nu eens aanvallen? Opnieuw gromde de wolf weer naar Embry en zette uitdagend een stap naar voren. 'Ha, je kan me nu toch niet krijgen!' Hij trok een gek gezicht en zijn staart ging van uitdaging wild heen en weer. Maar toch wist Jared niet wanneer Embry hem eens ging aanvallen. Wie weet wachte hij gewoon het juiste moment af en viel hij aan wanneer Jared niet keek. Dat zou wel slim van Embry zijn, tenminste als hij zijn gedachten nu niet mee kreeg, had hij nog een kans. Maar als hij wel zijn gedachten las, had hij zijn idee verraden.

Embry zuchtte. Hij verveelde zich een beetje. Effy, hij wist niet waar die was en Paul, daar had hij geen zin in om te irriteren. Maar wie dan wel? Hij grinnikte even en veranderde in een wolf. Oh, oh, krijgt het kleine mannetje arrogantie? dacht hij luid toen hij gelijk Jared hoorde. Uitdagend keek hij Jared terug aan. Jared was zijn maatje. Met Jared kon hij het beste opschieten van de groep. Zullen we morgen eens een keertje pannenkoeken gaan bakken op ons buik? vroeg hij, maar hij kefte wel al opgewonden toen Jared voor hem kwam staan. Hij wachtte geduldig totdat Jared even niet oplette, waarna hij tegen de wolf sprong. Laten we Sam en Emily straks gaan irriteren! Dat ze heel verliefd doen en zo! dacht Embry en om zijn snuit kwam een geniepige grijns. Sam kon er dus echt niet tegen als iemand over Emily en hem begon te praten in het bijzijn van alle wolven. Dan gebruikte hij meestal zijn alfabevel om eronderuit te komen, iets wat Embry best lomp van hem vond. En laf. Maar daar zei hij natuurlijk niks over. Hij respecteerde Sam en als die zo onder een probleem wou uitkomen, dan moest hij dat vooral doen. En Emily zag hij als een soort moeder. Emily zorgde goed voor iedereen van de groep. Hij keek opzij naar Jared. Nu moest hij niet aan Effy proberen te denken, anders zou Jared niet meer zo vriendelijk tegen hem zijn. Niemand mocht weten van zijn relatie met de bloedmooie vampier. Het was alleen verschrikkelijk om er niet aan te denken. Jared lag nog steeds onder hem en Embry keek hem even verward aan. Zou hij de gedachten over Effy toch per ongeluk hebben laten blijken? Hij had er al op getraind, maar steeds verscheen Effy's hoofd weer in zijn gedachten. Hij zuchtte even en voelde zijn wolvenhart sneller kloppen. Nu moest hij ophouden, voor Jared er wèl achterkwam. En toch ben ik nog altijd sneller dan jou! dacht Embry heel erg kinderachtig naar Jared toe, waarna hij de wolf vrolijk een zacht, kietelachtig beetje in zijn nek gaf.

Zuchtend keek hij naar Embry. Hij was ongelovelijk verliefd. Okay, haar naam was Kim en ze was een klasgenoot. Maar ze was zo leuk, sinds hij op haar ingeprent was. Ook al had hij nooit naar haar omgekeken. Toen hij één keer op school was, na zijn transformatie naar wolf, had hij haar recht in haar ogen gekeken. Daar was de fonk. Jared was ingeprent. Hij kon er niks aan doen, maar zij betekende zoveel voor haar. De wolf had het nog niemand vertelt, zelfs zijn beste vriend niet. Toen Embry hem een kleine beet gaf, wachte Jared tot hij even niet keek. Daarna gooide hij Embry een eind verderop neer en sprong daarna boven op hem. 'I'm the best, you're the loser.' Dacht Jared uitdagend. Snel rende hij weg. Misschien moest hij toch maar eens even langs Kim. Nee dat kon straks nog wel, hoe graag hij ook naar haar toe wou. Snel ging hij terug naar Emily's place. Hij verstopte zich in de bosjes en zag hoe Sam met Emily bezig was. Jared sprong uit de bosjes en begon nogal idioot te blaffen. Wat je blaffen kon noemen. 'Komop Em. Die is fun' Dacht hij luid en snel. Embry moest mee komen doen, dan was Sam afgeleid en dan kregen ze een boze Sam. Dan konden ze weer eens voor hun leven rennen. Niet dat ze het erg vonden, het was juist leuk. Dan was Sam in zijn gedachten weer aan het schelden dat ze hem niet mochten storen onder het Sam-Emily uurtje. Jared gniffelde en begon luider te keffen. Hij moest Sam gewoon irriteren. Snel ging hij op de grond liggen en draaide als een gek rondjes over het zand, wat een zandwolk veroorzaakte. Niet zo'n grote, maar toch dat je het zag. 'Nog even en hij barst uit.' Dacht Jared. Hij gniffelde even en stond op. Daarna ging hij een wel heel raar dansje doen. Alsof hij al jaren lang wist hoe hij in zijn wolven gedaante moest dansen. Het duurde dan ook niet meer lang voor dat Sam echt op knappen stond, dan moest ze echt heel snel weg wezen, anders was hij samen met Embry de pineut.

Lachend rende Embry achter Jared aan. Hij sprong wild heen en weer. Op een gegeven moment zette hij zijn poten tegen de rug van Emily, die zich natuurlijk omdraaide en hem zachtjes achter de oren krabbelde. Embry liet een genietend geluidje horen, waardoor Sam natuurlijk nog bozer zou worden dan hij al was. Het duurde dan ook niet lang voordat hij uit zijn vel barstte, letterlijk. Lachend duwde Embry zijn snuit tegen de flank van Jared. 'Rennen, maatje!' schreeuwde hij en zelf begon hij snel te rennen. Hij keek achterom en zag de zwarte wolf algauw niet meer. Die is natuurlijk teruggegaan naar Emily. Die willen hun uurtje natuurlijk niet laten verpesten door ons. We moeten iets beters verzinnen! vond Embry en hij keek opzij naar Jared, waarna hij zijn roestbruine vacht rustig op en neer liet gaan, terwijl zijn hart sneller pompte. Hij moest moeite doen om niet aan de perfecte, rode ogen van Effy te denken. Hij concentreerde zich gauw op een boom en kreeg dan ook een boom in zijn gedachten. Hij grinnikte even, wat nogal raar klonk voor een wolf, maar goed. Hij begon heen en weer te springen. Hij had weer eens zijn hyperactieve zelf bij zich. Als hij bij Effy was, was hij zo anders dan dat hij hier bij Jared was. Bij Effy was hij meer serieuzer, soms helemaal zichzelf, maar ook vaak heel erg verliefd. Echt dat gedoe waar hij eerst zo'n hekel aan had, maar wat nu vervaagd leek te zijn. Ik bijt Emily zacht in haar kont, jij Sam! kwam hij met een voorstel en hij begon zelf al te rennen. Hij liet zijn tanden naar Emily's kont gaan en beet daar zachtjes in, zodat ze niet te veel zou voelen, alleen iets kietelachtigs. Hij liet zijn bekende wolvenlach horen en begon al te rennen, niet wetend waar Jared nu ongeveer was.

Lachend, eerder wat gegrom, kwam uit Jared's bek. Nu ging hij Sam eens laten schrikken. Hij sloop achter Sam en beet, niet te hard naturlijk, in zijn kont. Snel schoot hij weg het bos in. Sam zou uit zijn vel schieten, echt, dat wilde je dan ook niet zien. Jared hoorde hoe Sam veranderd was en Jared rende snel naar de grens, hij ging wel naar Kim op zoek, ze zat daar vaak in het bos, over de grens. De jongen hoorde hoe Sam hun liep uit te schelden en Jared maakte dat hij snel weg kwam. Hij moest en zou de grens over moeten. Dan was hij veilig van het gescheld en zijn uitbarstingen. Tsja misschien moest hij het Sam ook wel vertellen, misschien ook niet. Snel schoot hij de andere kant op, zodat hij snel weer bij Em zou zijn. Toen hij vlak bij zijn beste mattie was, veranderde hij zich en ging op een steen zitten. Nu moest hij wachten tot Embry er was. Dan zou hij vertellen dat in was ingeprent met Kim, of ze gingen wat anders doen. Misschien Jacob irriteren met z'n Bella. Het ging altijd 'Ik wou dat Bella belde.', 'Ik wou dat Bella niet belde.', 'Misschien moet ik Bella bellen en ophangen.'. Op zulke moment lachte ze hem een klein beetje uit. Hij was nog steeds niet over haar heen. Maar ze was niet zijn inprent. Dat was ze gewoon niet waard, tenminste dat vond Jared. Nog steeds wachtte hij op Embry, waar bleef hij toch. 'EMBRY??' Hij schreeuwde beledigd zijn naam. Waarom ging hij hem achterlaten. Maar omdat hij wolf was, kon hij natuurlijk weer anders horen dan normale mensen en hoorde hij vlak bij zich de ademhaling van een wolf. Hij draaide zich om een woeste Sam staan. Jared slikte, gaf een kleine gil. Daarna rende hij weg, veranderde terug. Nu moest hij alsnog rennen voor zijn leven. Waarom deed de wolvengod hem dit nou weer aan? Okay niet dat die bestond, misschien ook wel, maar hij bestond niet volgend Sam op de manier waarop Jared dacht. Snel schoot hij zigzaggend tussen de bomen door. Maar, daardoor knalde hij vollop tegen Embry aan, die hem tegemoet kwam rennen.

Lachend was Embry een pad ingeschoten en was Jared kwijtgeraakt. Hij begon nog harder te lachen toen hij Sam hoorde vloeken. Dit was altijd het leukste deel van het pesten. Ze moesten voor hun leven rennen en Embry kon dit meestal niet omdat hij hard moest lachen. Daar ben je, ik was je kwijt! dacht Embry vrolijk tussen alle scheldwoorden van Sam heen. Als hij zijn alfabevel gebruikt, zijn we erbij! Wegwezen dus! dacht Embry en had hiermee gelijk door dat hij Sam op ideeën bracht. Hij kreeg nog een bredere grijns rond zijn wolvensnuit en veranderde. Hij trok zijn broek omhoog, die op zijn enkels hing en ging de grens over. Hij draaide zich om en keek naar Sam, die gelijk stopte. Hij begon te lachen. 'Volgende keer beter, Sam!' zei Embry lachend en hij draaide zich om en begon alvast te lopen, Jared zou wel volgen, toch? Hij grinnikte even en wreef over zijn wang. Hij moest Jared gewoon over Effy vertellen. Over hoe mooi ze was, over hoe graag hij wel niet bij haar wou zijn. Maar als Jared het wist, wist Sam het binnenkort ook en moest hij het uitmaken. Of hij moest Effy doden of nooit meer zien. En dat kon hij gewoon niet. Paul die rook de laatste tijd bloemachtig, die zou toch ook weten hoe het was om niet meer bij zijn inprent te zijn? En Sam dan? Toch maakten ze voor vampiers geen uitzonderingen, helaas. 'Paul heeft een meisje,' floepte Embry eruit en hij keek glimlachend naar Jared. 'Hij ruikt de laatste tijd zo bloemachtig! Alsof hij steeds parfum opspuit! Heb je dat dan nog niet gemerkt?' vroeg hij en hij keek Jared verbaasd aan, alsof hij niet kon geloven dat niemand zou merken dat Paul zijn geur een beetje anders was. Nou ja, alleen voor nieuwsgierige neuzen was het eigenlijk goed te ruiken. Maar hij was niet nieuwsgierig, nee, zeker niet!