Lonelyness and Water.

Ta-dam. Ta-dam. Zo ging het ritme van Dawn haar poten tegen de grond. Ze was voor het eerst sinds ze terug was weer wolf. Ta-dam. Ta-dam. Een heerlijk ritme vond ze dit. Ze rende behendig tussen de bomen door. Ze hoorde nog niet bij een roedel, maar Embry wilde wel dat ze bij Sam zijn roedel kwam. Ta-dam. Ta-dam. Na een tijdje remde ze af. Ze stopte bij een groot meer. Ze snoof de lucht goed op. Niemand was in de buurt. Ze veranderde terug, en deed de kleding aan die ze in haar rugtas zat.
Ze bond die altijd om haar poot als ze wolf was.
Rustig nam ze plaats aan de oever van de rivier. Haar voeten liet ze rustig in het water glijden. Heerlijk vond ze dit. Lekker rustig. Dit was wel echt een van haar favoriete plekjes in het bos. Vroeger, voor ze naar Seattle was geweest, zat ze hier altijd. Alleen, of met Embry. Of met iemand anders van de wolven. Ze had trouwens nog niemand anders gezien dan Embry en zijn vriendinnetje, Effy.
Ze hoopte snel nog een ander roedel lid tegen te komen, of iemand anders interessants. Ze had wel zin in gezellig gesprek, of gewoon iemand die haar gezelschap hield.
Ze hield er niet echt van om alleen te zijn, maar was het wel vaak. Ze had niet echt veel vrienden. Ze ging ook niet naar school, ze was van zichzelf erg slim. Ze hoefde geen geld te verdienen. Haar vader betaalde alles, van een goede en veilige afstand. Hij wilde niet veel met haar te maken hebben. Ze had zijn echte grote liefde vermoord omdat ze zelf zo nodig op de wereld moest komen. Een traan gleed over Dawn haar wang. Ruw veegde ze hem weg. Waarom moest ze altijd huilen als ze ook maar een seconde dacht aan haar vader? Nog een traan. Die onderging hetzelfde lot als de vorige. Ze liet zich naar achter vallen, en keek naar de blauwe lucht. Ze sloot haar ogen en wachtte tot iemand haar zou vinden, of ze honger zou krijgen en terug naar huis zou willen.

Met een zucht en met een pruillip keek Seth naar het eten, dat nu op was. Hij zag dat zijn zus hem even met een chagrijnige blik bekeek en toen wegging. Hij zuchtte nu nog een keer. Hij had zin om even naar buiten te gaan, maar verveelde zich ergens ook te hard om zich buiten te gaan bezig houden. 'Kom op, Seth,' mompelde hij, waarna hij opstond, het huis uitgang en zichzelf in een wolf veranderde. Zijn moeder wist al van het wolvenzijn. Sinds de dood van zijn vader, was ze een beetje emotioneel, maar hij merkte dat zijn moeder ook verdacht veel bij Billy op bezoek ging en vond het eigenlijk een beetje een goor idee om verder te denken aan wat zijn moeder allemaal zou kunnen doen bij Billy. Nou ja, eigenlijk mocht hij er niet aan denken. Hij hoorde de boze gedachten van Jacob in zijn hoofd en verontschuldigde zich gauw. Hè, stomme wolventelepathie ook! Hij hoorde de minder vrolijke gedachten van Embry en kreeg een gevecht als beeld in zijn hoofd, alleen had Embry niet helemaal duidelijk laten blijken met wie hij vocht. Nou ja, wie het ook was, Embry was er in elk geval niet blij mee. Seth rende verder en toen hij met zijn sterke, gespitste oren en zijn scherpe gehoor verderop water hoorde stromen, sprong hij in de bosjes en veranderde zichzelf. Hij deed zijn broek die tot aan zijn knie kwam aan en liep verder, zonder een shirt aan te doen. Misschien was het iemand van de roedel, dan kon hij daarmee lol trappen. Hij liep verder en zag toen een meisje zitten. Ze had haar hoofd gebogen, dus kon hij niet gelijk ontdekken wie het was. Een vonk van herkenning schoot door hem heen. Datzelfde achterhoofd was al eens in een beeld doorgeschoten in zijn hoofd van een van de leden van de roedel, alleen kon hij zich niet herinneren van wie. Misschien van Embry, maar misschien ook van Quil, Jared of Paul. 'Hey,' zei hij zachtjes, waarna hij voorzichtig verder liep en de ogen opzocht van het meisje, maar ze niet kon vinden en de vonk van herkenning als maar erger werd.

Precies toen Dawn dacht dat niemand haar meer zou gaan vinden, hoorde ze iemand aankomen lopen. Ze hoorde diegene, waarschijnlijk een hij, veranderen. Hij liep haar richting op. Ze hoorde een hey, en stond in één snelle beweging op. Voor haar stond een jongen uit de roedel. Ze herkende hem als Seth. Ze had hem wel eens gezien voor ze beiden waren getransformeerd waren. Zijn ogen ontmoette de haren, en opeens ging haar hele bestaan naar de knoppe. Ze wist wat dit betekende. Niet langer Embry, of misschien Effy, hield haar op de aarde. De touwtjes lieten los. Enkel één touwtje, wat meer een startkabel leek, hield haar vast op de grond. En dat was Seth. Ze keek heem recht in zijn mooie bruine ogen. Zou hij dit ook voelen? Zou hij beseffen wat er net allemaal in Dawn haar hoofd was gebeurt? Zou hij weten hoeveel ze nu al van hem hield? Misschien niet, misschien wel. Daar zou ze vast snel achter komen. 'H-hey..' Stotterde ze terug en voelde haar temperatuur even schommelen. Van zenuwen, van de schrik die ze net had gehad. Was dit echt gebeurt? Droomde ze niet? Was ze écht ingeprent? 'Ik-ik..' stotterde Dawn. 'En j-jij..' Stotterde ze en keek Seth hoopvol aan. Hopend dat hij zou antwoorden met Ja, of iets in die geest. Één ding wist ze zeker; ze wilde de rest van haar leven delen met deze prachtige jongen voor haar. Even gleed haar blik naar zijn naakte buik, en lichte blosjes kwam op haar wangen. Opeens dacht ze aan iets heel belangrijks. Wat zou Embry hiervan gaan vinden? Zou hij boos worden, of het juist super vinden. Hopelijk zou hij net zo kalm reageren als hij had gedaan toen ze had verteld dat ze deels vampier was. Maar nog steeds was de belangrijkste vraag nog niet beantwoord. Had Seth haar ook ingeprent?

Terwijl hij nog even over die vonk van herkenning doordacht, hoorde hij haar stotteren. 'Wat wij?' vroeg een beetje geërgerd en hij keek omhoog. Meteen leek het net alsof heel zijn wereld draaide. Alle geluiden die hem net nog aan het denken hadden gezet, verdwenen. Zijn woorden leken haast weg te zijn, die geërgerde woorden waarmee hij haar aansprak. Niks leek meer belangrijk, zelfs Sams roedel niet. Een lichte hijg kwam over Seths lippen hij en deed een stap achteruit, maar kon zijn blik nergens anders naartoe richten. 'Ik denk het,' fluisterde hij, toen hij de woorden van het meisje voor hem herhaalde. Hij kreeg een naam binnen, alleen wist hij niet of het goed was. Dawn. Was dat niet ochtendzon? Of zonsondergang? Zelfs dat simpele wist hij niet. Hij kon alleen maar denken aan die naam en er de prachtige betekenis van herdenken. Hij deed een stap dichterbij en wou zijn hoofd schudden, zijn blik ergens anders naartoe richten, zodat die mooie, grijs-blauwe ogen niet meer hoefde te zien en gewoon zichzelf kon zijn. Aan de andere kant had hij ook weer het gevoel dat hij niet zonder die grijs-blauwe ogen kon leven. Hij schudde zijn hoofd, waardoor hij uit de trance ontwaakte. Dit deed hij alleen maar zodat hij haar niet als een malloot ging aanstaren. Dadelijk was het niet wederzijds en dan zat hij hier te staren. 'Ik uh, ben Seth, Seth Clearwater,' herstelde hij zich en hij stak zijn hand uit, hopend dat zij haar hand zou uitsteken en zijn hand zou vasthouden voor altijd en nooit meer zou loslaten. Zelfs zijn ademhaling ging sneller als hij eraan dacht dat Dawn zijn hand zou kunnen vastpakken en schudden. Hij probeerde zichzelf een beetje onder controle te krijgen en keek Dawn rustig aan. 'Jij moet vast Dawn zijn,' fluisterde hij, maar het klonk bijna als een vraag, maar net niet. Hij kon haar alleen maar aankijken.

Hij was geërgerd. Lekker dan Dawn. Daarna staarde hij haar aan, net als zij waarschijnlijk net naar hem had gestaard. Ze wachtte af tot hij wat ging zeggen. Hij stelde zich voor. Zonder haar blik af te wenden, pakte ze zijn hand vast. Een tinteling ging door haar lichaam, en vlinders vlogen ongeduldig door haar buik. 'Dawn. Dawn Call..' Fluisterde ze en bleef hem aankijken. Ze had opeens de verschrikkelijke drang om haar lippen op die van hem te drukken, maar ze hield zich in. 'Adoptiezus van Embry..' Zei ze er nog achter aan, voor het geval hij het raar zou vinden dat ze Call heet. Ook had ze de neiging om haar verleden te vertellen. Om te vertellen wat ze werkelijk was. Om hem te omhelzen, en hem nooit meer los te laten. Ze liet niet merken wat er in haar hoofd om ging. Ze bleef hem aankijken. In zijn mooie chocolade bruine ogen.
Een paar dagen geleden was ze nog in Seattle geweest, bang om terug te gaan naar La Push, maar toch erg blij.
Een paar uur geleden voelde ze zich nog alleen, en was ze bang voor Embry's reactie op de waarheid.
Een paar minuten geleden had ze nog gehuild om die waarheid.
Dezelfde tijd was haar motto: Forever Alone, Forever Happy. En nu, sinds een paar seconde, was haar leven alleen nog de jongen voor haar. Ze zou nooit meer alleen zijn, en altijd een schouder waar ze op kon uithuilen. Altijd iemand die zijn armen om haar heen kon slaan. Seth. Seth zou voor altijd haar leven zijn. En Embry dan? Schoot er door haar hoofd. Natuurlijk zou ze close blijven met Embry. Nu hadden ze iets om samen over te zwijmelen. Hun inprents.

Met een brede lach keek Seth naar Dawn. Zijn ogen twinkelden vrolijk en zijn glimlach werd een beetje verlegen toen ze hem bleef aankijken. Hij kon het echter niet over zijn hart verkrijgen om die tintelingen van daarnet te negeren. Hij had door dat hij nog steeds haar hand vasthield en maakte die met tegenzin los. Hij had zo'n zin om zijn armen om haar onderrug te slaan en haar gewoon dicht tegen zich aan te drukken, maar hij wist zich met moeite tegen te houden. Hij had zin om haar te vertellen dat zij nu zijn inprent was, maar dat zou veel te snel gaan. Hij wou haar zoenen, haar vasthouden, misschien een soort speurtocht over haar lichaam doen en daarbij elk perfect deeltje bij haar opzoeken en beminnen. Hij zuchtte even om al die gevoelens en knikte daarna. 'Ik heb denk ik wel eens over je gehoord, maar ik wist niet meer zeker wie het had gezegd,' zei hij en hij keek Dawn glimlachend aan. Haar ogen hielden hem gewoon op de plek waar hij wou zijn. Hij wou naar haar toelopen en haar omhelzen. Hij zou alles voor haar willen doen, als zij maar gelukkig was. Hij had het gevoel dat een leven zonder haar te zwaar zou vallen. Hij liep een beetje dichterbij, maar hij hield voldoende afstand om haar niks vreemds te laten denken. Hij had zo'n zin om haar naam te fluisteren, zijn lippen en zijn tong daarmee te strelen, om vervolgens zijn lippen gewoon te drukken op haar mond. Op haar wang zou ook goed genoeg zijn, als hij ze maar ergens kon drukken. 'Dawn,' fluisterde hij zachtjes en hij hield zichzelf meteen in toom. Wat dacht hij wel niet? Hij leek wel een of andere freak die haar naam zo aan het fluisteren was. Hij wou de trance verbreken en haar gewoon normaal aankijken, maar het lukte niet. Het gevoel dat Dawn hem waarschijnlijk niet op de manier zou zien zoals hij dat wel bij haar deed, stak hem. Maar als Dawn hem als een grotere broer zag of als een goede vriend, zou hij zich daaraan moeten aanpassen. Alles wou doen voor haar. Alles.

Dawn beet op haar lip. 'Vast van Embry, of misschien wel van Jacob, hem heb ik één keer ontmoet..' Zei ze zacht. Seth zette een stap dichter naar haar toe. 'S-Seth.. Je-je bent.. Wij-wij zijn..' Begon ze onzeker.
'Ik-ik..' Stotterde ze. Ze kwam echt niet uit haar woorden. 'Seth, je bent mijn- Ben ik ook jou- zijn wij..' Ze kon het woord inprenten niet over haar lippen krijgen. Ze was te zenuwachtig, ze voelde te veel in één keer. De liefde en verlangens suisden door haar hele lichaam, maar ook verdriet, woede en onbegrip waren een deel van haar gedachten. Op een of andere manier kon ze niet begrijpen wat ze voelde. Natuurlijk snapte ze dat ze verliefd was op Seth, maar zo veel andere gedachten spookten door haar hoofd. Van vragen of Seth haar ook ingeprent had, tot aan vragen of ze ooit toegelaten zou worden tot de roedel. Alles wilde ze nu weten. Ze wilde antwoord op alle onbekende dingen. Ze wilde weten waarom ze zich zo voelde. Ze wilde weten of ze voor altijd bij Seth kon blijven. Ze wilde weten of ze binnenkort zou stoppen met groeien. Of ze meer vampier als weerwolf zou worden. Of Seth haar zou accepteren. Of Embry en Effy gelukkig zouden worden samen, en mij hier achter zouden laten. Ze wist niet waarom ze het meeste van die dingen dacht, maar het was zo. 'Seth, ik heb je ingeprent.' Zei ze toen vastbesloten, en keek diep in zijn chocolade bruine ogen. Ze zette nog een stap naar hem toe, zodat er enkel een halve meter, of waarschijnlijk minder, tussen hun lichamen zat. Ze voelde zich opeens heel zeker van zichzelf. Van haar liefde voor Seth. Ze wachtte nieuwschierig Seth zijn antwoord af. Haar ogen twinkelde, en ze beet schattig, maar ook nerveus, op haar onderlip. Wat zou hij gaan zeggen? Of zou hij haar meteen zoenen of zo? Vast niet. Ze moest haar fantasie niet zo door laten dringen. Het werd vast niet zo'n film moment, al hoopte ze dat eigenlijk wel.

Seth sloeg zijn ogen verlegen neer toen hij de woorden van Dawn hoorde. Hij had geen idee of zij ook ingeprent was, ook al was dat nu zo duidelijk, Seth had het niet echt door. Hij was te veel met zijn eigen gevoelens bezig om op te letten wat er voor hem gebeurde. Hij keek haar aan en een schrok ging door zich heen. 'Je hebt ingeprent?' vroeg hij en hij voelde teleurstelling in zich opkomen. Hij had dan ook niet zijn naam gehoord van de zenuwen. Hij deed een stap achteruit toen hij haar dichterbij zag komen. Wat deed ze nu? Ze moest haar eigen inprent niet bedriegen! Hij wou geen ruzie met iemand van de roedel, maar gelijk wou hij ook naar voren stappen, haar in zijn armen nemen en zoenen. Vertellen dat hij van haar hield. Hij schudde zijn hoofd. 'Je inprent zal het niet leuk vinden als hij ons zo ziet staan,' zei hij zachtjes tegen Dawn, niet wetend dat hij alles wat ze daarnet zei totaal verkeerd opgevat had. Met zijn handen duwde hij haar aan haar schouders een klein beetje achteruit. Embry zou hem vermoorden als hij de inprent van iemand anders zou afpakken, alleen maar door haar in zijn gevoelens toe te laten. Tenslotte was ze al ingeprent met iemand. Misschien had ze hem zien staren en wou ze het hem gauw zeggen. Misschien was die verlegenheid alleen vooraf geweest omdat ze natuurlijk had gezien dat ze op hem ingeprent was en om hem te laten stoppen met staren. Het kwam als een klap in zijn gezicht aan, moest hij toegeven. Hij wou weglopen. Om het allemaal nog maar een beetje erger te maken, begonnen de douchekoppen in de hemel zich open te draaien. Een hoop regen gleed van zijn schouders af, maakte zijn haar - die hij met gel overeind hield - plat en liet kleine, dampende druppeltjes achter op zijn warme huid. 'Ik mag hier niet eens zo bij je staan,' fluisterde hij tegen Dawn en hij deed nog een stap achteruit. Ze wou hem niet. Ze had iemand anders. Ze wou hem niet. De paniek begon toe te slaan. Ze wou hem niet!

- Haha, dit had je niet verwacht, geef toe -

Dawn keek Seth verbaast aan. Ze zette een stap in zijn richting, en beet op haar onderlip.
'Seth, JIJ ben mijn inprent..' Zei ze en stapte naar hem toe. 'Wíj horen bij elkaar..' Zei ze iets zachter en deed nog een stap naar hem toe. Ze snapte niet hoe hij het zo anders had kunnen opvangen. Ze verbrak nog een halve meter afstand, zodat ze nu bijna tegen zijn borstkas aan stond. 'Jij, en niemand anders..' Fluisterde ze verlegen en keek naar de grond. 'M-maar a-als je n-niet op mij ben ingeprent dan-dan ga ik wel..' Stotterde ze en zette een stap naar achteren, en voelde een lichte trilling door haar heen gaan, zodat ze kon veranderen wanneer Seth nee zei. Zonde van haar kleding, maar dat kon haar niet zo veel schelen, het was toch oud. Dat was trouwens iets waar ze moeite mee ging hebben zodra ze in de roedel zat. Leah was dan ook een meisje, maar die leek er niet echt om te geven. Dawn zou er aan moeten wennen dat de jongens haar misschien een keer naakt zouden spotten, en zij hun ook. Ze vond de gedachte daarvan alleen al vies. Natuurlijk, het hoort erbij, maar alsnog is het redelijk vies.
Ze keek weer naar Seth. Ze wachtte geduldig een reactie af, maar ondertussen kon ze haar ogen niet van zijn gespierde bovenlichaam af houden. Wauw. Natuurlijk had Embry dat ook wel, maar bij Seth leek het opeens zo veel mooier te staan. Ze had wel eens voor de grap tegen Embry gezegd dat ze later een inprent wilde die er net zo uit zag als Embry, en net zo lief was als hem. Ergens leek Seth wel op Embry, maar toch ook weer niet. Opeens besefte ze hoeveel tijd ze eigenlijk met Embry door had gemaakt. Zo veel tijd, dat ze haar inprent met hem vergeleek. Dawn, doe is normaal, Sprak ze zichzelf toe. Nou ja, zelf kon ze er ook niet veel aan doen. Snel keek ze Seth weer aan, en verdronk haast, en smolt haast, van zijn chocolade bruine ogen die altijd vrolijk leken te kijken.

- Nee, nee die had ik totaal niet verwachtXD -

Nou, als hij vampier was, dan zou het nu vast niet erg zijn geweest als hij vergeten was om adem te halen. Deze keer ging zijn adem echter wel sneller en moest hij dus gauw opnieuw naar adem happen. 'M-meen je dat?' vroeg hij en hij keek haar behoedzaam aan. Hij had het gevoel alsof hij elk moment kon flauwvallen, of kon gaan zweven in de wolken, om het zo maar te zeggen. Hij keek haar verbouwereerd aan, maar kreeg toen een brede lach rond zijn mond. Eigenlijk waren Embry en hij gewoon dezelfde als het om lachen ging. Alleen kreeg Embry gauw blosjes op zijn wangen en bij Seth twinkelden zijn ogen sneller en kreeg hij kuiltjes in zijn wangen. Hij liep op Dawn af, zodat hij nu tegen haar aanstond. Snel nam hij haar hand vast en trok hij haar - misschien iets te ruw - tegen zich aan, waarna hij zijn arm om haar nek heen sloeg. 'Nee, blijf,' fluisterde hij en hij sloot zijn ogen en zijn neus raakte die van Dawn, waarna hij diep ademhaalde. Zijn hart bleef maar snel kloppen en hij had het gevoel alsof zijn rikketik elk moment uit zijn borstkas kon springen. Hij probeerde zo goed mogelijk te blijven ademen en tegelijk niet als een of andere hijgende idioot over te komen. 'Jij bent ook de mijne,' zei hij zachtjes en hij beet met zijn hoektand op zijn onderlip, waarvan hij niet wist of dit een schattig effect gaf of niet. Hij keek glimlachend naar Dawn, maar voelde zijn stemming betrekken toen hij aan Embry dacht. 'Nee, Dawn, dit mag niet,' zei hij zachtjes en hij probeerde zijn voet achteruit te zetten en zich om te draaien, maar het lukte niet. Hij bleef op dezelfde plaats staan en kon alleen maar in die prachtige, grijs-blauwe ogen van Dawn kijken. 'Ik kan en mag niet met je inprenten,' zei hij zacht, maar zelf gaf hij daar nu niet echt aanleiding naar, want hij kwam alleen maar dichterbij staan. 'Embry,' fluisterde hij zachtjes en hij keek naar Dawn. 'Hij zal het niet goed vinden,' zei hij zachtjes en hij had zin om Dawn tegen zich aan te drukken en haar voor eeuwig bij zich te houden.

Dawn schrok even van zijn plotselinge aanraking, maar herstelde zich snel. Haar hart bonkte harder dan ooit tevoren. Zijn hand die de hare vast hield liet al een tinteling door haar lichaam gaan. Hun gezichten zo dicht bij elkaar liet haar naar adem happen, en zijn bovenlichaam tegen de hare liet Dawn zich week voelen. 'Embry kan me nu geen bal schelen Seth. Ik wil jou, en niemand anders. Ik heb zijn inprent ook geaccepteerd..' Mompelde ze. Ze keek in zijn chocolade bruine ogen, en smolt weer. Zijn glimlach was zo warm, zo vriendelijk, zo liefhebbend. Het liefste zou ze haar lippen op de zijne drukken, en hem laten zien dat er nooit iets tussen hun zou kunnen komen. Voorzichtig legde ze haar armen rond zijn nek en keek hem bemoedigend aan. 'Wees niet bang Seth, het komt wel goed..' Fluisterde ze en draaide haar hoofd een beetje, zodat hun neuzen niet langer tegen elkaar aan lagen, maar Dawn haar lippen langzaam op die van Seth kon plaatsen. Ze voelde een bom van vlinders in haar buik ontploffen en alles verdween om hun heen. Alleen Seth en zijzelf stonden er nog, en niemand kon dit doorbreken of veranderen. Zijn lippen voelde zacht, en smaakte een beetje zoet. Precies zoals ze verwacht had. Hij rook heerlijk naar het bos, en eten. Ook rook er iets heel lekker. Zijn hart klopte appetijtelijk. Nee Dawn, vampieren houden niet vaan Weerwolf.. Dacht ze zichzelf streng toe, maar iets in haar wilde Seth leegdrinken. De kus begon moeilijker voor haar te worden. Wat was dit? Zou Effy zich ook zo voelen met Embry? Waarom had ze dorst naar haar inprent, terwijl hij een weerwolf was? Waarom had ze eigenlijk dorst, ze had laatst toch nog gejaagd met Effy? maar ze stopte de kus niet zelf. Dat wilde ze niet. Het voelde te goed.

Meteen toen Dawn haar lippen op de zijne had geplant, voelde hij een bom van verlangens ontploffen in zijn binnenste. Glimlachend keek hij haar aan en voelde nog een bom van verlangens. Hij hield zijn eigen voorzichtigheid niet meer in het oog en duwde Dawn naar achteren, tegen een boom. Hij kon er niks aan doen. Iets in hem maakte zich helemaal los, zodat hij niet meer voorzichtig was of kon zijn. Hij wist zelf niet eens wat er gebeurd maar hij wist zeker dat als Embry het zou zien, hij op de grond zou liggen en nu niet tegen Dawn zou staan. Hij tilde haar op en drukte haar tegen de boom, waarna hij zijn lippen met ietsje meer kracht van te voren op haar lippen duwde. Een kreun verliet zijn lippen en met zijn tong tikte hij tegen haar onderlip aan. Embry zou hem echt zo hard vermoorden als hij hun nu samen zou zien en hij Seth in deze bui zou zien, maar Seth kon er niks aan doen. Dawn maakte gevoelens bij hem los die hij zelf niet eens kon handelen en waarvan hij wou dat hij ze kon handelen. Hij trok zijn hoofd gauw weg, voordat hij nog ruwer zou doen en sloot zijn ogen. 'Sorry,' zei hij en zijn ogen fonkelden toen hij haar aankeek, alsof hij eigenlijk helemaal geen spijt had van dat hij haar daarnet zowat erg ruw gezoend had. 'Ik kon me niet meer inhouden,' fluisterde hij en hij liet zijn blik naar haar gezicht glijden. De regen droop langs zijn borstkas af naar beneden, maar hij negeerde het. Alleen Dawn interesseerde hem nu nog, meer niet. Hij beet op de binnenkant van zijn wang om zich verder in te houden en maakte zich iets meer los, zodat Dawn van de boom kan gaan als ze wou. Hij had meteen spijt dat hij zich zo had laten gaan. Nooit mocht hij dat nog opnieuw laten gebeuren, nooit meer.

Voor dat Dawn het door had, had Seth zich totaal laten gaan. Ze zat nu tussen zijn heerlijke lichaam en een boom ingeklemd. Hoe ruw hij ook deed, ze vond het geweldig. Gewillig zoende ze mee. Toen hij zich verontschuldigde keek Dawn hem verbaast aan.
'Niks sorry.. Ik vind het niet erg als je je laat gaan..' Zei ze zacht en drukte nog een kusje op zijn mond. 'Ik kan er tegen Seth. Ik vind het alles behalve erg..' Mompelde ze en sloeg haar armen strakker om zijn nek. 'Ik ben eerder degene die jou pijn zal doen..' Mompelde ze, en ze wist dat het echt waar was. Als ze zich te erg liet gaan, kon ze Seth zo fijnknijpen, of hem misschien zelfs bijten. Één voordeel was misschien dat ze geen gif in haar lichaam had, dus Seth dan niet dood zou gaan. Ze zou hem trouwens ook zo weer kunnen helen.
'Seth, ik hou van je.. Houd je niet in bij me..' Fluisterde ze voor ze het wist, en plante haar lippen weer op die van hem. Voor haar doen best wel ruw ook. Met haar handen begon ze zijn nek en de bovenkant van zijn gespierde rug te ontdekken. Dit voelde zo goed. Honderden vlinders vladderde door haar buik, en haar verlangens werden sterker. Niet alleen die naar Seth toe, maar ook die naar zijn bloed. Maar die laatste negeerde Dawn volkomen, want ze mocht daar niet eens aan denken. Opeens schoot Embry door haar hoofd. Als hij dit zag, werd, hij kwaad. Maar als hij Seth zou aanvallen, zou ze zelf ook veranderen en ertussen springen. Daarom was het zo handig dat ze een weerwolf was. Kon ze zich er tenminste mee bemoeien, want dit ging ook over haar. Dit ging eigenlijk alleen maar over haar. Dit had zich allemaal in een seconde in Dawn haar hoofd afgespeeld, en nu was haar onverdeelde aandacht weer op Seth zijn heerlijke lippen en lichaam gericht.

Seth hijgde zachtjes en keek Dawn glimlachend aan, dacht niet na over haar woorden wat hij normaal wel zou moeten doen. Hij hoorde zelfs amper de geluiden om zich heen, zo erg ging hij in Dawn op. Voordat hij het zelf wist, had hij haar al opgepakt en begon hij richting zijn huis te wandelen. Leah was weg en zijn moeder was waarschijnlijk boodschappen gaan doen of zo, dus ze zouden hem en Dawn nu niet kunnen lastigvallen. Dat konden ze op dit moment maar beter ook niet doen. Hij voelde zich zo goed in haar buurt. Het ging snel. Veel te snel eigenlijk en als Embry er ook maar een besef van zou krijgen van wat hij nu met Dawn aan het doen was, lag hij hier half dood op de grond. Hij kon wel vechten, maar Embry zat langer in de roedel dan hem en was dan ook sterker dan hem, maar niet veel. Als hij voor Dawn moest vechten, dan deed hij dat. Alles om haar liefde te krijgen. Hij smeet de deur achter hun dicht en zoende Dawn ondertussen gewoon verder. Toen hij bij een tafel kwam, liet hij Dawns lichaam daar op zakken en ondersteunde hun door zijn hand op de tafel te leggen. Hij boog zich over Dawn heen, zodat Dawn half op de tafel lag en zoende haar ondertussen gewoon door. Hij had nu zoveel gevoelens in zich stromen, dat hij onmogelijk naar ze allemaal tegelijk kon luisteren. Hij zoende haar en kreunde zachtjes toen hij zijn lichaam voelde reageren. Zijn borstkas, die helemaal nat was van de regen, reageerde op elk klein dingetje wat er gebeurde, waar Seth, als hij er bij stilgestaan had, zich best voor schaamde. Hij zoende haar maar door en gleed met zijn hand naar haar dij. Zachtjes hijgde hij en haalde zijn mond even van haar mond. 'Dawn,' fluisterde hij zachtjes en hij glimlachte. 'Het gaat te snel,' vond hij en hij wou ermee stoppen, maar iets in hem hield hem tegen en zei dat hij door moest gaan. Hij keek naar wat hij had aangericht. Hij had Dawn op de tafel neergelegd en hing als een of ander beest over haar. Als een of andere freak.

Dawn voelde hoe ze werd opgetild terwijl ze met Seth zoende. Na een tijdje kwamen ze bij een huisje, wat blijbaar Seth zijn huis was. Ze voelde hoe ze op tafel werd gelegd. Haar verlanger werden sterken, en er kwam een lichte kreun over haar lippen. Toen zei Seth dat het te snel ging. Hij had gelijk, maar Dawn werd zo tot hem aangetrokken. 'Ik-ik..' Stotterde ze. 'Misschien gaan we wel te snel.. Maar ik kan niet stoppen met naar je te verlangen..' Fluisterde ze en drukte haar lippen koortsachtig, maar verlangend op Seth zijn lippen.
'Ik snap het ook niet Seth..' Mompelde ze tegen zijn lippen. 'Ik ken je pas net, en ik wil je nu al..' Blosjes verschenen op haar wangen, maar ze negeerde het. Haar linker hand gleed over zijn natte borskas en langs zijn gespierde buik. Ondanks de koude regen voelde hij heerlijk warm aan. Natuurlijk, hij was een weerwolf. Toen ze aan zijn lichaam dacht, en aan hun, en aan de woorden die ze net gezegt had, begon haar temperatuur wat kouder te worden. gewoon van zenuwen. Ze probeerde het te negeren, wat redelijk makkelijk ging, met Seth hijgend boven haar hangend. Ze drukte haar lippen dwingender op die van Seth. Ze streelde met haar lange nagels over zijn buik heen en trok hem dichter tegen haar aan. Ze had geeni dee wat haar bezielde. Sinds wanner was Dawn Call zo.. Zo beestachtig? Normaal was ze verlegen tegen mensen die ze net kende, vooral tegen jongens. Embry zou waarschijnlijk boos op haar worden als ze dit ging vertellen. Maar daar moest ze nu niet aan denken. En dat lukte verder ook niet. Alleen Seth spookte nog door haar hoofd. Haar Seth. De geweldige jongen die nu boven haar hing.

Een kreun verliet Seths lippen toen hij de nagels van Dawn bij zijn gevoelige plekjes voelde. Snel tilde hij haar op en zette koers naar boven. Ondertussen stootte hij wel nog overal tegen aan, maar daar kon hij wel om lachen. Hij had niet eens door wiens kamer hij nu binnenging, maar waarschijnlijk zou het de zijne wel zijn. Hij legde haar op bed neer en ging boven haar hangen. 'Ik heb ook verlangens, Dawn,' zei hij zacht en hij kreunde en kuste haar toen hongerig in haar hals. Hij had geen zin om zijn gevoelens nog langer te onderdrukken. Hij wou Dawn hebben en wel nu. Misschien dat een van de twee nog een soort stop kon roepen tussen hun, maar voor hem zat het er nu niet in dat hij zou stoppen. Hij was verschrikkelijk hard ingeprent op Dawn en kon haar daarom nu ook niet weerstaan. Zijn handen gleden onder haar truitje en zochten daaronder naar wat er allemaal te vinden was. Toen hij dat gedaan had, keek hij haar liefkozend aan en zoende haar opnieuw in haar nek. Hij dacht nergens aan, ook niet over de gevolgen van als hij nu door zou gaan. Hij was veel te opgewonden om nu te stoppen. Zijn lippen gingen liefkozend naar haar mond en daar drukte hij een kusje op. Eigenlijk was het niet eerlijk. Eigenlijk zou hij hiermee moeten wachten tot ze er allebei klaar voor waren en ze er allebei even veel zin en lust in hadden. Dit was alleen een vlaag van lust, maar niet van liefde. Ja, misschien wel, maar kon dat wel, bij de eerste ontmoeting? Was dit niet meer gelijk bij een discotheek? Hij wist het niet meer. Dawn maakte hem helemaal gek en liet hem dingen voelen die hij anders niet zou voelen. Hij had zin om haar shirt kapot te scheuren, maar iets in hem hield hem tegen. Hij mocht zich niet laten gaan. Hij maakte zijn hand tot een vuist en legde die naast haar neer. 'Stop,' kreunde hij en hij liet zich wanhopig zakken op haar, zodat zijn hoofd boven de hare hing.

- Tadaa, toch een lange post binnen vijf minuten. Nu moet ik gaan xd -

Dawn voelde hoe ze weer werd opgetild. Toen hij onder haar truitje kwam, liet ze een harde kreun horen. Ze verlangde zo naar hem, ze kon het niet tegen houden. Even dacht ze of het wel uit liefde was, en of ze niet moesten wachten. Ja het was uit liefde. Ze waren op elkaar ingeprent, en niemand kon dat veranderen. Niemand. Ze hield nu al zielsveel van Seth, en kon zichzelf niet tegen houden. Toen hij wilde stopen keek ze hem verbaast aan.
'Nee Seth, niet stoppen.. Ik hou van je..' Mompelde ze en drukte haar lippen weer op de zijne. 'Ga door Seth.. Ik wil je..' Mompelde ze en drukte haar nagels in de huid van zijn rug. Ze rook het bloed, en legde haar handen snel op de wondjes, die een halve seconde later alweer geheeld waren.
'Ik hou van je..' Mompelde ze weer en drukte haar onderlichaam tegen de zijne. Een kreun verliet haar lippen. Ze kon nu niet meer stoppen. Ze wilde niet stoppen. Ergens voelde ze zich wel schuldig tegenover Embry. Maar hij moest het maar accepteren. Haar hand gleed over zijn gespierde buik, aan de rand van zijn broek. Ze probeerde hem nog niet los te maken, om hem te pesten. 'We doen niks slechts Seth.. Echt..' Fluisterde ze bemoedigend en keek hem hongerig aan. Ze begon zijn nek te kussen en beet er speels in. Ze wist niet wat haar bezielde. Ze was in een seconde door een persoon van lief, verlegen meisje naar een verlangend en ruw meisje veranderd. Hoe kon dit? Zou dit misschien bij haar vampierkant horen? Misschien zou ze het er met Effy over moeten hebben. Maar dat kwam nog wel. Nu Seth. Haar Seth. De leukste, liefste, en knapste jongen op de hele wereld, die ze nú wilde.

Een paar kreunen verlieten Seths mond toen hij in zijn zwakke plek gebeten werd. Hij liet zijn hoofd genietend voorover hangen, zodat Dawn er beter bij kon. Zijn hand, die tot een vuist gemaakt was, liet hij weer ontspannen. Dawn wou het. Hij kon het niet negeren. Dawns oordeel was te sterk. Dawns wil was te sterk voor hem. Hij moest naar haar luisteren, of hij nu wou of niet. Hij zuchtte en trok Dawn toen op zich. Verlangend keek hij haar aan en hij gleed met zijn hand onder haar truitje door en masseerde daar alles wat hij kon vinden, om haar te plagen. Met een grijns wachtte hij haar reactie af, waarna hij haar zoende op haar mond. Hij beet aan haar onderlip en streelde met zijn tong langs haar hals toen hij naar beneden gleed. Dawns heerlijke parfum - of haar eigen geur - kwam hem tegemoet en hij rook even genietend, waarna hij zich geheel ontspande en Dawn lief aankeek. Hij ging met zijn handen over haar borst en streelde die even, waarna hij zijn handen liet zakken en haar buik streelde. Hij hield het zelf ook niet meer, maar probeerde zich zo goed mogelijk uit te houden om Dawn geen pijn te hoeven doen. Glimlachend zoende hij haar opnieuw, waarna hij Dawns shirt omhoog begon te rollen. Met een pruillip keek hij haar aan en zijn ogen fonkelden.


- Sorry,kreeg dus niet meer :p -

Dawn genoot van elke aanraking. Elke keer als hij bij een gevoelige plek kwam rolde er een kreun van verlangen en genot over haar lippen. Ze hield het haast niet meer van verlangen. Wat deed deze jongen toch met haar? Het maakte niet uit, ze voelde zich geweldig, helemaal compleet. Hongerig en vol verlangen drukte ze haar lippen op de zijne, en likte speels langs zijn onderlip. Toen Seth haar aankeek, grijnsde ze. Haar shirt zat eigenlijk wel in de weg. Ze pakte hem vast, en scheurde hem snel kapot. Ze zou wel iets van Leah lenen. Ook trok ze met een makkelijke beweging haar broek uit, en trok 'per ongeluk' die van Seth mee. 'Oeps..' fluisterde ze en giechelde even. Daarna drukte ze haar lippen weer op die van Seth. Ze liet har handen weer langs zijn buik glijden, over zijn gespierde buik. Ze tekende plagend figuurtjes bij de rand van zijn boxer. Ze drukte weer verlangens haar onderlichaam tegen het zijne aan. Dit was niet fout toch? Nee, ze houd van Seth. Het enige wat haar misschien tegen zou kunnen houden is Embry, maar die was er nu niet. Nu was ze alleen met Seth. Een kleine grommetje kwam uit Dawn haar mond en ze beet Seth weer speels in zijn nek. Ze wilde hem, nu. Ze wilde niet meer wachten en twijfelen. Weer drukte ze zichzelf tegen Seth aan en ze voelde dat het nu spannend ging worden.


- maaktnietuit, ik heb ook een korte:$ -

Blozend keek hij naar beneden en keek toen bewonderend naar het prachtige lichaam van Dawn. Een kreun rolde over zijn lippen toen hij zich bedacht dat hij dat lichaam mocht gaan aanraken. Hij keek naar zijn broek. Nou ja, zijn broek lag ergens daar achter. 'Dawn,' kreunde hij en hij zoende haar alleen nog maar. Hij wou haar nu! Hij kneep haar ruw in haar kont toen ze hem plaagde door met haar vingers langs zijn boxer te strijken. 'Dawn,' fluisterde hij zachtjes. Dit was zo fout. Meteen bij de eerste ontmoeting met haar het bed opzoeken. Dit was echt zo verschrikkelijk fout en hij zou geen privacy hebben in zijn hoofd. Embry zou meteen in zijn gedachten willen zoeken naar antwoorden, maar zou die niet krijgen, tenzij hij per ongeluk iets losliet. Langzaam trok hij Dawns onderbroek een beetje naar beneden, waarna hij haar rustig aankeek. Zijn verstand was nu op nul gezet en alle gevolgen wat hem zouden kunnen overkomen, daar dacht hij niet aan. Hij wou Dawn hebben en wel nu en als hij daarvoor zijn verstand op nul moest zetten, dan deed hij dat. Alles om diezelfde lust als daarnet van haarzelf te krijgen. Hij zoende haar opnieuw en trok ongeduldig zijn en haar onderbroek uit, waarna hij een beetje ongemakkelijk naar Dawn keek. Hij grinnikte even om zijn eigen onhandigheid en trok haar toen meer op zich, waardoor hij meer contact had met haar lichaam. Hij zoende haar ondertussen gewoon door, waarna hij zelf ook in beweging begon te komen.

- Uh... Seth heeft ook een korte, sorry xd -

- Ik sla ff een stuk over hoor:P -


Dawn keek even naar boven. Ze lag nog na hijgend over Seth zijn borstkas heen. Ze glimlachte breed. 'Ik hou zo veel van je..' Fluisterde ze en drukte een kus op zijn borstkas. 'En voel je alsjeblieft niet schuldig Seth, we zijn echt niet te snel gegaan..' Stelde ze hem gerust. Ze ging met haar hand omhoog en aaide langs zijn wang. 'Heb ik je nog pijn gedaan Seth?' Vroeg ze toen opeens bezorgt. De gedachten dat ze hem pijn had gedaan door haar vampierkrachten, kwelde haar. Fuck, Seth wist nog niet wat ze werkelijk was. 'Want ik heb wat vampierlijke trekjes..' Mompelde ze erachter aan, en wachtte even af om zijn reactie te pijlen. Hopelijk zou hij het niet erg vinden. Vast niet, ze waren op elkaar ingeprent. Hij zou het vast niet erg vinden. Seth was niet iemand die meteen helemaal boos werd en zo, toch? Nee, natuurlijk niet. Hij was lief en zachtaardig. Volgens Embry dan. Zachtjes tekende Dawn met haar andere hand figuurtjes op zijn gespierde buik. Man, wat hield ze toch van deze knappe jongen naast zich. Waaraan had ze hem toch verdient? Misschien aan al die jaren helemaal alleen zijn. Vast wel. Ze had nu geen zin om echt na te denken, haar gedachten waren nog niet helemaal terug na wat er net allemaal gebeurt was. EN die van Seth vast ook niet, die had zijn verstand dus echt op nul staan als hij bezig is. Opnieuw hoopte ze dat ze Seth geen pijn had gedaan. Maar anders zou hij toch snel genezen, of zou Dawn hem zelf kunnen genezen.

- ik heb ook een kort stukjeXD -

Glimlachend keek Seth Dawn aan, alhoewel zijn glimlach als sneeuw voor de zon verdween toen hij iets over vampierlijke trekjes hoorde. Had hij dat nu werkelijk goed gehoord? Had hij hier een vampier op zich liggen? Had hij daarjuist het werkelijk gedaan met een vampier? Zijn adem stokte. Hij vond de Cullens best aardig, qua vampiers, maar hij wist niet of hij nu echt met een vampier wou ingeprent zijn. Vragen kwamen in hem omhoog. Ze zei het ook zo doodleuk. 'Wauw,' kreunde hij en hij legde zijn hoofd achteruit. Wat kwamen er nu opeens veel vragen in zijn hoofd! En hij kon ze zelf niet handelen. Hij zou hulp aan Dawn moeten vragen. Dawn de vampier. Hij schudde zijn hoofd even. Gelijk kwam er ook een andere schrok binnen. 'Shit,' fluisterde hij en hij wreef over zijn achterhoofd. Embry zou hem vermoorden. Dawn zou hem vermoorden. Nee, dat kon niet. Ze was zelf ook te wild bezig geweest om er ook maar even aandacht aan te steden. 'Volgens mij hebben we een probleem,' zei hij en hij keek naar beneden. Hij schudde zijn hoofd even en zijn ogen werden groot. Was Dawn... Had hij.. Kon het zijn dat... Hij schudde zijn hoofd even en dacht na. Heel zijn wereld zou veranderen als ze het werkelijk was. Hij kon het beter gewoon vragen aan Dawn, anders zat die er ook maar mee. Of zat hij er de hele tijd mee. Hij had er geen rekening mee gehouden. Hij was zo opgewonden geweest op het moment zelf dat hij er niet aan gedacht had om.. van te voren over de gevolgen na te denken, om het zo maar een nette benaming te geven. 'Hoe groot is de kans nu dat je zw...' Hij wreef even over zijn achterhoofd. 'Hebben wij het nu werkelijk zonder...' Zijn wangen werden helemaal rood en hij voelde dat zijn lichaam reageerde. Oh nee, niet nu! Hij zuchtte even. 'Shit,' fluisterde hij toen zachtjes. 'Nou, Miss Vampire,' zei hij en hij keek haar even grijnzend aan. Zijn grijns ging algauw weer weg en eindelijk kwamen die woorden over zijn lippen die al die verwarring liet vervagen, hoopte hij dan toch: 'Ben je zwanger?'

-Ik doe ff een korte als laatste hoor:D-

Dawn beet op haar lip. 'Ik-ik denk het niet, het zal wel niet.' Mompelde ze en stond op. 'Seth, ik moet nu echt naar Embry. Ik moet hem echt zien.. Ik beloof dat ik zo snel mogelijk terug kom!' Zei ze een beetje gehaast, en snelde in haar kleding. Ze boog over Seth heen en drukte nog een keer haar lippen op de zijne. 'Maak je geen zorgen. Het komt goed. We horen bij elkaar..' Mompelde ze en gaf hem nog een klein kusje. 'Ik ben echt snel weer bij je, knappe wolf van me!' Zei ze en gaf hem een knipoog. Op naar Embry! Ze beende de duur uit, en rende naar het strand, waar ze een wandeling begon op het vertrouwde strand, hopend Embry daar te vinden.

Een beetje bang keek Seth naar Dawn. Hij vond het verschrikkelijk dat hij zich nu pas zorgen maakte over het feit dat ze misschien zwanger kon zijn. Hij werd een beetje gerustgesteld door Dawn, maar slikte meteen weer toen hij hoorde wat ze zei. Als ze zwanger was, zou Embry hem vermoorden, dat wist hij zeker. Hij zuchtte even en grinnikte toen. 'Jij bent sexy,' mompelde hij en hij keek naar haar kont toen ze wegging. 'Damn zo sexy,' mompelde hij en hij liet zich achterover zakken. Hij begon zich aan te kleden en liep toen naar beneden, waarna hij een boterham begon te smeren. Hij zuchtte even en wreef in zijn nek, denkend aan wat er net allemaal gebeurd was. Toen hij zijn zus en moeder binnen hoorde komen, probeerde hij zo gewoon mogelijk te doen. 'Hoi!'

- Einde topic