Just looking.

En daar stond hij dan, op de plek waar hij amper tot nooit kwam. Paul had er nooit echt een reden voor gehad, waarom hij hier nooit was. Misschien dat deze plek hem gewoon niet zo aantrok. Het was namelijk één vlakte met bloemen. Weinig leuks of spannends aan. In de bossen had je struiken, omgevallen boomstammen, om je een beetje te amuseren. Het strand had de kliffen. En dit had... Bloemen. Paul liep een paar passen naar voren, verder het veld op. Sinds gisteravond had hij sterk het gevoel dat hij hier naartoe moest gaan. Gewoon eens voor de verandering. Twee derde van de tijd deed Paul dezelfde dingen, opstaan, eten maken, naar buiten om te rennen, naar de roedel of naar Flower. Altijd wat het hetzelfde liedje. Het begon eentonig te worden, dus besloot hij het vanaf nu anders te doen. Voor hem geen vaste routine meer. Nooit meer, nergens meer. Paul snoof de geuren op bij en sterke windvlaag. De windvlaag was zo sterk, dat hij een stapje achteruit deed. Dat kwam enkel omdat hij niet geheel stevig op zijn benen stond. Hij haalde eens diep adem via zijn neus. Geuren. Ze waren hier ver vandaan. Zowel de mensen, de wolven als de vampieren. Of... Voor de zoveelste keer haalde hij zijn neus op. Er was één geur redelijk dichtbij. Alleen kon Paul er niet echt uitmaken wie het precies was. Het bewoog in iedergeval snel en het was voor een groot deel uit de wind. Paul keek rond. Hij wist hondert procent zeker dat er in de bossen iemand zat. Licht gespannen draaide hij zich om.




- Enkel Victoria

Victoria kwam tevoorschijn. Hoi paul zei ze kalm. Er hoopte dat deze ontmoeting niet haar hoofd of leven zou kosten.

Een vampier kwam tevoorschijn. En het was Victoria nog wel. Vangen en doden Ging er door Paul's hoofd. Vangen en doden. Hij schudde zijn hoofd lichtjes. Hij moest kalm blijven, hoe erg hij vampiers ook haatte. Het betekende dat hij het beest in zich kon beheersen. Een soort bewijs voor zichzelf. 'Hallo...' Zei hij moeilijk. 'Victoria.' Met een vampier praten voelde apart, zo onnatuurlijk. Alsof je tegen alle regels inging. Paul stopte zijn handen weg in de zakken van zijn lange zwarte broek. Het was zijn nette broek, die hij voor speciale gelegenheden gebruikte. Evenals zijn witte blouse die hij aanhad.. Ze zouden niet lang meer heel blijven in de bossen. 'Wat brengt jou hier?' Vroeg hij om een snijdende stilte te vermijden. 'Hoor je geen mensen af te slachten? Een Cullen proberen te vermoorden? Of is dat allemaal verledentijd?' Sarcasme lag in zijn stem. Hij zou zijn best doen om Victoria niet aan te vallen, maar hij hoefde dan toch niet perse aardig tegen haar te zijn, of wel? Paul zette een stap in haar richting. Kijkend hoe ze zou reageren. Zou ze terug springen? Of juist naar voren? Of helemaal niks? Ze leek niet bang te zijn.

Victoria keek op. Dat is verledentijd ik meen het zei ze. Ze deed een stap naar voren. Ik hoop dat we vrienden kunnen worden zei ze tegen paul; ik weet dat we natuurlijke vijanden zijn maar je lijkt me wel aardig. Dit meende ze echt.

Paul's mond werd één echte lijn. Net een scherp mes. Onbeweegelijk staarde hij haar aan. Verledentijd? Kon hij Victoria nou echt geloven? Kon hij haar, hoe moeilijk het ook voor hem was, vertrouwen? Jarenlang had ze mensen vermoord en nu ineens was dat allemaal voorbij? Over en uit? 'Yeah, right. Geloof je jezelf?' Paul kon er echt niet bij, écht niet. Natuurlijk speelde de wantrouwen en haat tegen vampieren voor een groot deel mee, maar... Ongeloofwaardig schudde hij zijn hoofd. 'Vrienden?!' Het moest niet nog gekker worden. Paul had nog nooit gehoort dat een vampier wel vrienden wou worden. 'Dat is onmogelijk, hoe graag ik het -misschien- wel zou willen.' Paul legde de nadruk op "misschien". 'En weetje waarom?' Terwijl hij dat zei kwam hij steeds dichterbij. 'Ik heb nog steeds de neiging je te vermoorden. Tenslotte zou Sam me afmaken als ie erachter kwam.' Op twee meter afstand bleef hij staan. Die vreselijke geur drong nog erger zijn neus binnen en hij voelde meer spanning in heel zijn lichaam. 'Ik heb nog een vraag voor je.' Paul keek Victoria aan. 'Waarom ga je niet naar iemand van je eigen soort?' Hij wou dat dit hem koud liet, maar ergens kon hij het niet.



- Wees niet bang xD Paul zal haar geen pijn doen

oke maar ik wil wel even dit zeggen ik persoonlijk hoop ook dat paul en victoria vrienden worden dan heeft mijn personage ook iemand die haar mag maar je moet het zelf weten.

Victoria zuchtte.
Er was een geheim die ze lang verborgen hield.
Ze was namelijk niet de victoria ze was de tweelingzus van haar.
Ze heette ook victoria maar maar haar ouderss noemden haar vroeger luna.
Dat deden ze omdat het anders te verwarrend was.
Victoria zuchtte.
Ik heb een geheim die ik aan iemand moet zeggen zei ze.
Toevallig vindt ik jou;
Wil je mijn geheim weten?

Oke paul je mag eerlijk zeggen als dit niet klopt.

Afwachtend naar haar reactie keek Paul haar aan. Geen aanvalshouding, ze deinste niet terug en ze maakte ook niet de aanstalten weg te gaan. Ze stond daar gewoon, met geen enkele reactie. Hij ademde diep in en toen weer uit. Paul wist nu niet wat hij van Victoria denken moest. Waren dan niet alle vampieren zo slecht zoals hem altijd verteld was? Konden ze, zelfs na al die jaren, nog veranderen? Hij frontste. Zo'n beetje alles werd nu op de proef gesteld. Waren al die verhalen wel waar? Waren al die vampieren zo zoals ze beschreven werden? En kon hij Sam nog wel vertrouwen? Paul schrok zelf van die reactie. Gelukkig had hij niet de kans om er verder overna te denken. 'Je hebt een geheim?' Paul slikte. 'Oke, vertel maar.' Daar was toch helemaal niks mis mee? Man, hij werd er helemaal gek van.



-
Sorry voor deze uber korte post

Ik ben niet de vitoria zei victoria.
Ik ben haar tweelingzus.
Ze schrok van haar woorden.
Niet alle vampiers zijn hetzelfdezei ze.
Mij kan je hoe dan ook vertrouwen.
Dit meende ze echt.
Ze keek paul aan en wachtte op zijn reactie.

Paul moest de moeite doen om zijn kaken gewoon op mekaar te houden, anders zou zijn onderkaak er zo zijn uitgeknikkert zijn en stond hij nu vliegjes te vangen. 'He?!' Nu was het nog verwarrender. Victoria, of hoe ze nu ook echt heette, zag eruit als de echte Victoria, rook zelfs naar haar, was Victoria niet. Al was het wel een poosje geleden dat hij Victoria geroken had ofzoiets. 'Maar... Ho-oe?' Stotterde hij. 'Ik bedoel, je ruikt naar haar. En je ziet er natuurlijk hetzelfde uit... Alleen bij tweelingen zie je toch nog wel een verschil, bij jou niet. Je lijkt echt, echt, echt sprekend op de echte Victoria.' Ging hij door, haast zonder een adempauze. Het was namelijk best een... Schok. Eerst kwam ze en vertelde ze dat ze wel vrienden wou worden, toen kwam ze met haar geheim. Dit geheim. Victoria was Victoria niet. 'Wat is dan je echte naam? Ik neem aan dat je niet Victoria heet, of waren je ouders te lui om twee namen te verzinnen?' Paul kon het niet laten nog een opmerking te maken, gewoon omdat het in zijn aard zat. 'Niet alle vampiers zijn hetzelfde? Kom op, jullie stinken, drinken bloed en noem maar op.' Hij keek de vampier tegenover hem strak aan. 'Geef me één reden waarom ik jou zou vertrouwen? Geef me gewoon één goeide reden om het risico te nemen bevriend met jou te zijn.' Nu was Paul erg benieuwt naar haar antwoorden. Zou ze "laat maar" zeggen en omdraaien of er juist voor gaan? Eigenlijk was dit een soort test. Als ze echt zo graag bevriend met hem wilde worden, moest ze er wat voor doen. En dat was terecht, vond Paul.

Omdat ik alles voor je zal doen als vriend zei victoria.
Zoals ik al zei noem ik ook victoria maar noemen ze me Luna. Ze zuchtte. Ik mag dan wel vies ruiken maar ik ben de victoria echt niet zei ze. Ik ben naast de cullens de enige die je kan vertrouwen. Sterker nog ik ben ietsje meer te vertrouwen dan de cullens. Ze glimlachtte liefjes. Oj ha je ruikt mij waarschijnlik niet maar de echte victoria want de echte victoria zit achter die struik daar klaar om toe te slaan. Maar ik kan net als Edward gedachten lezen en ze valt pas aan als ik zeg dat ze aan mag vallen of als ze ziet dat het te gevaarlijk wordt. ze keek paul aan. Maar ik zal je echt geen kwaad doen paul zei ze. Nogmaal ik vind je heel aardig en wil best vrienden met je worden. Ik zal ook alles doen om vrienden te worden met jou. Dit meende ze echt. Ze wou echt een vriend en pal was gewoon aardig. Ze stak haar hand uit. Zou Paul die schudden?