sometimes I feel like Alice

Onderwerp: sometimes I feel like Alice za nov 26, 2011 4:39 pm

Het was koud en wind gierde om haar heen, maar toch had Effy niet meer aan dan een simpel jurkje en ze liep op haar blote voeten over het strand. Langzaam slenterde ze langs de kustlijn, net ver genoeg zodat het water haar niet kon raken. Het zou bijna winter worden, en dat voelde je wel. Maar het regende niet, en voor een plaats als deze, was dat al een wonder. Effy hield niet van regen, maar met koude had ze minder problemen. Ze voelde het verschil wel tussen koud en warm, maar lang niet zo sterk als vroeger. Effy stopte even en keek naar de horizon. Daar zag ze een paar boten. Het was fascinerend hoe die allemaal zo dicht bij elkaar leken te varen, hoewel dat helemaal niet zo was. Effy ging met haar hand door haar haar, dat in grote, nonchalante krullen lag. Door de wind werd het naar achter geblazen en zou ze strak veel moeite moeten doen om er nog door te kunnen kammen. In haar andere hand hield ze haar schoenen, die had ze uitgedaan zodat er geen zand in zou komen. Effy was helemaal in gedachten verzonken en dromerig bleef ze voor zich uit staren.

Een vreemd geluid deed Effy opschrikken. Ze had gedacht dat ze hier helemaal alleen was geweest, maar dat klonk nu zo niet. Effy was hier in het reservaat van de gedaantewisselaars, en hoewel ze er niet alleen een goede vriendin, maar ook een liefje gevonden had, was ze hier nog steeds niet echt welkom. Ze had ook geen reden om hier te zijn. Normaal kwam ze bijna nooit alleen op het strand. Maar het was zo een mooie plaats en Effy hing er graag rond. Als er nu iemand kwam die het niet goed ophad met vampieren, zou Effy niet weten wat ze moest doen. Maar daar moest ze nu nog niet aan denken. Misschine was het wel iemand totaal anders, die niet eens wist wat vampieren waren. Langzaam draaide ze haar om en keek het strand over. In de verte zag ze een gedaante lopen. Het was een meisje, maar Effy kende haar niet. En het was een mens, dus voor hetzelfde geld wist ze niet eens dat vampiers bestonden. Afwachtend keek Effy het meisje aan. Zou ze haar zien, of zou ze haar gewoon voorbij lopen. Effy wist niet goed wat ze moest doen, moest ze het meisje gaan begroeten, of was het veiliger om haar gewoon te negeren. In plaats van meteen een keuze te maken bleef ze als versteend staan en wachtte ze af om te zien wat het meisje ging doen.

Avery

Onderwerp: Re: sometimes I feel like Alice za nov 26, 2011 8:46 pm

De koele lucht deed Avery bibberen. Damn waarom kon het nou geen zomer zijn? Ondanks dat ze haarzelf al knap dik had ingepakt trilde haar hele lichaam nog steeds iets. Haar handen hingen in haar jaszakken en haar rode lipstick lippen zaten verstopt in haar mosgroene sjaal. Ach alles was beter dan opgesloten zitten in dat huis! MEt al die mannen die bezig waren het huis naar haar moeders smaak te brengen, en die was niet bepaald snel tevreden. Haar vader was weer eens zoals gewoonlijk ergens in China zaken aan het doen ofzo, nah Avery wist niet beter of haar ouders waren weg. Nu ze ouder was kon het haar niet meer zo schelen dat ze alleen was thuis maar, vroeger vond ze het een hel. En zeker na de tijd dat ze verhuisd was en contact verloor met Darren. Toen hij door haar gedachten schoot kwam er weer een glimlach op der gezicht. Ze was zo blij dat ze hem hier was tegen gekomen! Al kon ze het nog steeds niet helemaal bevatten, maar dat zou wel komen. Ze was niet vanplan nu ze weer contact met hem had aan zijn lip te hangen. Nee hij had ook zijn eigen ding.. eigen vrienden enz. Maar een paar keer in de week was voor nu voldoende. Avery haar groene ogen schoten nog eens op maar er was nog niemand te bekennen. Beetje bij beetje liep ze meer richting het water, waarnaar ze uit eindelijk doorheen liep. Atans een klein laagje daarvan. Haar lange rode haren hingen losjes over haar schouders. Ondanks dat ze het vaak overdreven vond dat meisjes gingen huilen als hun mooie langehaar werd afgeknipt was Avery ook zeker redelijk gehecht aan haar haar. Sinds jongs af aan had ze haar haar al laten groeien, al zat er vroeger meer krul in dan in deze tijd. Al waren het nu niet echt krullen meer maar ze had eerder slag in de punten van haar haar.

Avery stapte weer rustig door wat verder het zand weer in. Ze was te ver in gedachten om te weten dat er op een paar meter afstand een meisje stond. Pas toen haar voeten in zicht kwamen schrok ze wakker en haar groene ogen schoten gelijk omhoog. Het meisje dat waarschijnlijk rond haar leeftijd was zij niks. Ook twijfelde Avery even of ze wat tegen haar zou zeggen, maar besloot bijna direct daarna dat het toch geen kwaad kon. ''Hi..'' sprak ze op rustige toon en was ondertussen tot stilstand gekomen. Het meisje had mooie donkere krullen dat moest Avery wel toe geven. Zij zou haar haren ook graag een keer willen verven wat alleen bij haar geen nut had aangezien het toch niet bleef zitten door de pigmenten. Damn.. wat moest ze nu zeggen.. of kon ze beter door lopen. Nah dat zou ook awkward zijn.. dacht Avery. ''Is het hier altijd zo rustig?'' sprak ze maar. Ach misschien kon dit nog wel tot een gesprek lieden. Het meisje zag er nou niet bepaald uit als een bitch wat een goed teken was. Avery richte haar ogen op het meisje en haar response

Onderwerp: Re: sometimes I feel like Alice za nov 26, 2011 9:01 pm

Effy schrok ervan hoe dicht het meisje kwam. Het duurde even voor ze doorhad dat het meisje haar nog helemaal niet had opgemerkt. Heel even schoot het door haar gedachten om heel zachtjes weg te sluipen. Dat kon ze wel goed. Maar zo zat Effy niet in elkaar. Ze bleef staan en keek het meisje aandachtig aan. Ze had verschrikkelijk mooi lang haar en groene ogen. Bij het zien van zo een mooi natuurlijk oogkleur, vervloekte Effy haar goudgele ogen. Ook al waren er al verschillende mensen geweest die haar verzekerd hadden dat het bij haar stond, weigerde ze dat te geloven. Helder blauw was haar kleur geweest als mens, een kleur die mooi afstak bij haar zachte huidskleur van toen. En toen ze vampier was, had ze steeds felblauwe ogen gehad, die af en toe zwart werden. Zowel het rood als het zwart bevielen haar wel, het rode was fel en had een angstaanjagend maar fascinerend effect met haar nu witte huid. En het zwarte was gewoon mysterieus. Nu ze leefde op dierenbloed, waren haar ogen goud van kleur. Het lelijkste kleur dat je je maar kon voorstellen, volgens Effy toch. Maar het was het waard. "hallo." antwoorde Effy voorzichtig. Ze glimlachte zachtjes en toen het meisje vroeg of het hier altijd zo rustig was, keek ze automatisch om haar heen. "Niet als het goed weer is. Maar met dit weer, ja, best wel denk ik." Zei Effy zo waarheidsgetrouw mogelijk. Ze was hier nog niet zo heel veel geweest, maar natuurlijk hoorde ze veel verhalen en de paar keer dat ze hier geweest was, had ze toch ook nooit echt heel veel volk tegengekomen. "ik ben Effy." zei ze nog. Effy hoopte dat het meisje niet afgeschrokken zou worden door haar ogen, of huid of geur of wat het ook was dat ervoor zorgde dat mensen altijd een beetje op hun hoede waren in haar buurt. Misschien was het wel instinct. Ook al was dat in Effy haar geval niet echt nodig. Ze was alles behalve gevaarlijk.