heaven on earth

Effy slenterde doelloos door het bos. Het weer was zacht, maar de dichte, lage wolken, gaven het bos een claustrofobische plaats. Ze had haar armen om haar middel geslagen en haar schouders waren beschermend opgetrokken. Er was geen wind wat alles nog meer beklemmend maakte. De hele voormiddag had Effy doorgebracht op school. Maar het was woensdag en dus was ze nu vrij. Effy was niet van plan om terug naar een gesloten ruimte te gaan dus had ze het bos gekozen om heen te gaan. Het was rustig, te rustig, zelf de dieren maakten geen geluid. Vandaag zou ze niets vinden om op te jagen. Alle dieren waren naar een veilig nest, er was geen teken van leven in het bos. Bijna geen teken van leven, want Effy hoorde een pijnlijke kreet van een man. Behoedzaam liep ze in de richting van het geluid. Bijna bij de bron van het geluid aangekomen, versteende Effy door iets nieuw dat ze waarnam. De geur van vers mensenbloed. Effy’s ogen waren al een donkere karamelkleur door het jagen steeds maar uit te stellen, maar door de geur van mensenbloed, werden die nog een paar tinten donkerder. Ze kraste met haar vingers in haar huid en hield haar adem in. Het duurde enkele seconden voor ze weer tot rust kwam, maar het lukte haar uiteindelijk toch. Ze hoorde de man nog eens kermen van de pijn en liep verder in de richting van zijn stem. Effy mocht dan wel een brandend verlangen voelen naar het bloed van de man, hij had hulp nodig, en zij was de enige in de buurt die hem dat kon geven. Nog geen 50 meter verder zag ze de man liggen. Hij was groot en had een getinte huid. Effy schatte hem niet ouder dan 20, want hij had nog jeugdige trekken om zijn van de pijn verwrongen gezicht. Effy snelde naar hem toe en hief hem half op haar schoot. Er was een grote bijtwonde in zijn nek en zijn slagader was opengereten. Bloed gutste uit die wonde en droop op Effy’s kleren en arm. Ze drukte haar hand op de wonde en de man schreeuwde het uit van de pijn. “w-w-wat is er gebeurd.” Stotterde Effy in paniek. Ze veegde het haar uit de man zijn ogen en keek hem hulpeloos aan. hij keek haar eerst verbaasd en toen met een zachte blik aan. “de hemel” mompelde de man moeizaam, maar met een dankbare klank in zijn stem. “nee, nee, ik breng je naar het ziekenhuis, alles komt goed.” Zei Effy met trillende stem. Maar het was al te laat, de man viel slap op haar school en Effy hoorde hoe zijn hart voor de laatste keer klopte. Ze haalde haar hand van de wonde, waar nog een beetje bloed uitstroomde en keek verstomd naar het levenloze lichaam. Effy kon niet goed bevatten wat er zonet gebeurd was. Wat deed die man hier, helemaal alleen, diep in het bos, was hij aangevallen door een dier of was het iets anders. De adrenaline die ze zonet door haar lichaam had voelen razen, trok langzaam weg, en daarmee werd Effy’s aandacht op iets anders gebracht. Het bloed. In toptempo schoof Effy vanonder het levenloze lichaam vandaan en drukte ze haar niet bebloede hand voor haar mond en neus. Ze keek nog even naar de man maar liep toen toch weg. Haar jurk hing onder het bloed en het maakte haar helemaal gek. De straten waren veel te druk op dit moment van de dag om naar huis te kunnen gaan zonder dat iemand haar zou zien. Ze besloot een beekje te zoeken om tenminste haar ene arm en hand al af te wassen. Daarna zou ze misschien naar haar huisje proberen gaan. Effy voelde zich wel schuldig dat ze de man daar zo had laten liggen, maar ze had weinig andere keus gehad. Haar zelfbeheersing was niet zo groot als ze gedacht had. Iemand anders zou hem wel vinden en dan misschien aangeven bij de politie of wat je in zo een geval ook moest doen. Aandachtig luisterde Effy tijdens het lopen naar het eventuele geluid van stromend water. Ruiken durfde ze niet te doen, want dan zou haar aandacht weer naar het bloed op haar lichaam en jurk getrokken worden. Na enkele minuten vond ze een klein stroompje water. Ze hurkte er neer en begon haar arm zo goed mogelijk af te spoelen.