Vier uur op de klok.

Vasilii liep uit het grote Denali huis. Hij huppelde weg met een ijzeren ketting om zijn nek. Aan de ketting hing een naam kaartje waar telefoon nummers en huisnummers stonden. Dit was waarschijnlijk voor wanneer het kleine peutertje verdwaalde. Achter hem zwaaide zijn drie zussen Tanya, Kate en Irina hem uit. Daar naast, achter het woonkamer raam, zag hij ook de rest van zijn familie. Vasilii had iets in zijn handen, het was een doosje. Alhoewel, voor jou en mij een doosje, maar voor de kleine Vasilii was het een redelijk grote doos! Maar goed, Vasilii huppelde dus over het Denali pad, richting de andere delen van Alaska. Vasilii was vreselijk enthousiast, omdat dit een van de eerste keren was dat hij alleen naar buiten mocht. Tijdens dat hij door de straten van Alaska huppelde, haalde hij enkele even oude vriendjes en vriendinnetjes op. Samen gingen ze gezellig naar de speeltuin. Vasilii heeft samen met twee jongetjes en één meisje de hele tijd geschommeld in een familie schommel. Op het gegeven moment zag Vasilii dat het al laat word. Vasilii is voorbereid op het gedrag tegen mensen, want in die honderden jaren vampier zeinde heeft hij genoeg geleerd. Hij riep tegen zijn vrienden "Onee! Het is al vier uur s'middags! Ik moet naar huis want ik moet bijna naar bed!" Natuurlijk klopte het bed gedeelte niet, maar toch hadden hij en zijn familie een afspraak over vier uur gemaakt. Het was namelijk tien voor vier. Nou, dat is voor een vampier niet zo lastig thuis te komen. Maar Vasilii moest naar buiten omdat hij een pakketje naar het postkantoor ging brengen, om het op te sturen naar de Denali hun vrienden, de Cullens. En tja, Tanya heeft wel vier keer uitgelegd waar het postkantoor is en hoe hij er komt, maar denk je echt dat Vasilii dat interesseert? In ieder geval, Vasilii rende terug op de straten. Als je hem zag, dacht je dat hij op een politie missie was. Hij rende als een speer, maar nog steeds menselijk, over de stoep en sprong over paaltjes zodra ze in de weg stonden. Wanneer er iemand vlak voor hem op zijn weg stond, sprong hij bukkend onder de benen door, waarna die personen achterom keken naar de kleine doerak met grote verbaasde ogen. Vijf voor vier, zag Vasilii, en als hij te laat thuis was zou hij zeker vele maanden lang niet meer alleen op de straten gaan. En toen, toen zag Vasilii het! Een blauw bord waar een grote dikke letter P op stond, hij wou er al heen rennen maar toen zag hij nog een groot bord waar een letter P op stond.. Toen hij nog even rond keek zag hij zelfs een derde P. Ach, wat had Vasilii te verliezen naast tijd. Snel rende hij de ene P af na de andere. De eerste P bleek een Parkeerplaats te zijn. De tweede P was het Politiecentrum. En toen uiteindelijk, om twee voor vier, kwam zag hij dat de derde P het Postkantoor was. Hij vond die letters maar onduidelijk. Hij rende snel het kantoor binnen en ging bij een Balie staan in de rij. Na één minuut, om één voor vier, was hij aan de beurt. Maar hij mocht maar niet. En vanachter de balie hoorde hij het geschreeuw: "VOLGENDE! VOLGENDE!" Na dertig seconde zei Vasilii: "Ja maar ik wil nog!" En toen zag hij een hoofd over de balie uitsteken. De vrouw zei dat Vasilii het pakketje kon geven. Dit deed Vasilii, en toen gaf de vrouw hem een lolly en zei dat het haar speet. Vasilii rende maar richting huis, nu wel in vampier tempo. Hij werd niet gezien door mensen, dat wist hij zeker en dat was ook zo. Tijdens het lopen opende hij het plastic van de lolly. Hij stopte de lolly zonder twijfel in zijn mond, die er niet langer dan één tiende van een seconde in zat. Toen lag de lolly al op straat. Vasilii zag op de kerkklok dat het tien voor vier was. Hij zag het Denali huis al. Hij rende over het pad! Kiezelsteentjes vlogen achter zijn rennende voetjes in de lucht en vielen weer op de grond. Op de laatste seconde die Vasilii had drukte hij op de bel! En daar kwam zijn zus Tanya die er al heel overspannen en ongerust uit zag. Ze knuffelde Vasilii onmiddelijk en als Vasilii een mens was had hij zeker gedacht dat hij zou stikken. Toen Tanya klaar was met knuffelen zei Tanya: "En heb je wat geleert van dit reisje?" Waar Vasilii vastberaden op antwoordde: "Ja, nu ik kan super goed klok kijken!"