Terrible day

Half struikelent kwam Paul achter de bosjes vandaan terwijl hij zijn broek dichtritste en zijn shirt aandeed. Hij had zonet een heerlijk stuk gerent en was daarbij helemaal vergeten dat hij vandaag zou moeten soliciteren bij een garage. Vluchtig haalde hij een hand door zijn haar, hopent dat het nu vele malen beter zat dan daarvoor. Hij moest opzoek naar een klok. Misschien dat hij nog op tijd kon zijn, al wist hij dat die kans erg klein was. Hij vertrok namelijk van huis rond een uur of twaalf en hij moest om kwart over één bij dat bedrijf wezen. En naar zijn gevoel had hij uren lang gerent, aangezien hij vol met energie zat. Waarvan waarschijnlijk ook een deel de zenuwen waren. Ja, zelfs Paul had zenuwen. Eerder had hij altijd gezegt van niet, maar nu piepte hij wel anders. Het was vreemd dat hij zenuwachtig was voor zoiets pietluttigs zoals soliciteren terwijl hij wel ergere dingen had mee gemaakt. Paul zuchtte geërgert, soms werd hij gewoon moe van zichzelf.
Zodra hij de goeie richting had gevonden, begon hij met rennen. Zijn energie was nog lang niet op, voor zijn gevoel kon hij nog wel dagenlang rennen. Maar waarom zou hij nu nog rennen? Op tijd komen zou hij toch niet meer. Tenminste, als je er fatsoenlijk uit wilt zien. Paul's laatste beetje hoop verdween als sneeuw voor de zon. Behoorlijk teleurgesteld in zichzelf ging hij maar weer lopen. Hoe kon hij zo dom zijn? En hoe moest hij dit nu uitleggen aan zijn vader? Over een dag of twee? Ja, dat kon hij wel doen. En aangezien hij al een hele poos niks van zichzelf had laten horen, kon hij wel bij iedereen langs gaan. Als eerste en langste bij Flower, de enigste persoon op de wereld die écht belangrijk voor hem was. Bij die gedachten trokken zijn mondhoeken op tot een glimlachje. Flower...
Bijna struikelde Paul over een omhoogstaande wortel van een boom. Hij vloekte binnensmonds. Wat ging het weer lekker goed vandaag. Niet dus. Het voelde alsof iets het op hem gemunt had. Voor een moment keek hij gefrustreerd naar de lucht. Hij zou vast nog wel weer een kans krijgen.
Een aantal minuten later liep Paul, met een niet al te vrolijk gezicht maar ook niet strond chagerijnig, één van de zoveel wandelpaden op.




- Voor Dawn

Rustig liep Dawn langs de bosrand over een paadje. Ze mocht van Effy en Embry het bos niet te ver in, ze waren bang dat ze gewond zou raken, of dat ze niet o ptijd bij een huisje zou aankomen als de kleine kwam. Dromerig legde ze haar hand op haar bolle buik en dacht aan het feit dat het kindje deze week in haar armen zou liggen. deze gedachten haar een geweldig gevoel, en een grote Call-glimlach verscheen op haar gezicht. Ze leek niet veel op haar pleegbroertje Embry, maar de gezichtsuitdrukkingen had ze wel over genomen. Toen ze aan Embry dacht, ging ze even met haar hand over haar gezicht. Op haar gezicht, en ook op haar armen en buik, zaten nog een aantal lichte krassen door dat Embry was veranderd met haar in zijn armen. Een rilling ging over haar rug bij de gedachte en ze focuste weer op het volgen van het pad. Ze was blij dat ze überhaupt nog kon lopen met zo'n bolle buik.
Na een aantal minuten zag ze een schim die haar kant op kwam. Ze bekeek het persoon van top tot teen. Een jongen, erg lang, gespierd, sowieso een shapeshifter dus, zwart haar, donker bruine ogen.. Ze spitte door haar gedachten, haar herinneringen, en kwam uiteindelijk bij Paul uit. Ze had hem wel eens zien lopen, en Embry had wel eens over iedereen uit de roedel verteld.
Hij keek wel erg chagrijnig. Ze liep hem te gemoed en bekeek hem nog eens van top tot teen. Daarna zette ze haar Call-glimlach weer op. 'Jij bent Paul toch?' Vroeg ze toen ze al haar moed bij elkaar geraapt had. Sinds ze Effy had ontmoet was ze een stuk zelfverzekerder. Had ze zeker van Effy over genomen.
Even vroeg Dawn zich af waarom Paul zo.. Netjes gekleed was, aangezien hij waarschijnlijk net uit een ronde kwam. Dit concludeerde ze uit het feit dat hij uit het bos kwam gelopen. Ze bleef hem vriendelijk aankijken en wachtte geduldig een antwoord af. Ze kon maar beter vrienden gaan worden met de roedel, aangezien ze zich, op een soort bevel van Embry, zich erbij wilde voegen na dat het kleintje geboren zou zijn, en ze volledig hersteld was. Als ze zou herstellen natuurlijk, de kans overlijden was er natuurlijk ook. Ze kende haar soort niet, en al helemaal het soort dat het kindje zou zijn niet. Een zucht verliet haar lippen. Snel gooide ze alle slechte gedachten weg en concentreerde zich weer op Paul.

Paul had het meisje wel zien aankomen, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Zoals hij altijd deed bij voorbijgangers. Er waren zoveel mensen hier en hij hoefde met geen van allen contact, tenzij er mensen waren die wel met hem contact zochten. Dat gebeurde niet vaak aangezien hij soms een vijandelijke houding had, dat hen op afstand hielt. Want ja, iemand met een donkerde huidskleur kón wel eens gevaarlijk zijn. Zeker hier in het bos, op een griezelig paadje waar haast geen kip kwam.
Paul was daarom ook verbaast dat het meisje hem aansprak. En nog bij zijn naam ook. Zij had lef of gewoon zelfverzekerd. Hij besloot maar gewoon normaal te doen, vooral omdat ze zwanger was. 'Ja, dat ben ik.' Reageerde hij terwijl hij haar onderzoekent aankeek. Hij kende haar niet. Hij had haar zelfs nog nooit gezien, niet dat hij zich kon herrineren tenminste, dus hoe wist zij zijn naam? Paul frontste toen hij naar haar glimlach keek. Dat lachje kwam hem wel bekend voor. Heel bekent. Alleen kon hij niet voor de geest halen waarvan. 'En jij bent?' Vroeg hij toen maar. Misschien zou hij wat meer duidelijkheid krijgen wanneer hij háár naam wist.
Paul sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij haar afwachtend aankeek. Hij brak echt zijn hersens over wie ze nou was of kon zijn. Een verre familielid zoals Sam? Nee, dat gezichts trekje kwam ergens anders vandaan. Een vriend van...? Dat zou nog wel eens sterk kunnen. Toen begon er een klein lampje te branden. De roedel! Natuurlijk. Was het Jared? Nee. Quil? Nee. Embry... Ja! Een klein glimlachje speelde rondom zijn lippen. Hoewel dat sterk zou kunnen, hielt hij zich stil. Hij moest geduldig wachten op haar antwoord en nu had hij daar de tijd voor. Die gezegde, alles gebeurt met een reden, kon nu wel eens waar zijn. Paul liet zijn armen weer ontspannent langs zijn bovenlichaam hangen.


- Sorry voor de korte rea. Moet eten.

Dawn merkte dat Paul verbaast was dat ze zijn naam wist. Hij kende haar natuurlijk niet, heel misschien alleen uit iets wat Embry hem verteld had. Ze bleef glimlachen. Toen er naar haar naam gevraagd werd, werd haar glimlach nog groter. 'Dawn. Dawn Call!' Zei ze trots. Ze was zeker trots dat ze de achternaam Call mocht dragen. Zeker omdat ze niks maar griezelige vader te maken wilde hebben. Tifany was de beste vriendin van haar moeder geweest, en een groot voorbeeld voor Dawn. Ze was altijd als een moeder voor haar geweest, en ze was altijd sterk. Soms wilde Dawn zelf wel dat ze zo sterk was..
'Ik ben de pleegzus van Embry. Misschien heeft hij ooit wel eens over me verteld.' Hoorde ze zichzelf toen zeggen voor ze er erg in had. 'Binnenkort, als de kleine er is, join ik de pack!' Vertelde ze blij en gaf een zacht klopje op haar buik. Ze keek Paul stralend aan. Hij leek helemaal niet zo agressief zoals Embry haar had verteld. Hij leek haar zelf heel aardig en meelevend. Natuurlijk wist ze dit nog niet zeker, maar haar gevoel vertelde haar dit. Even keek ze om zich heen, maar al snel richtte ze haar blik weer op de ogen van Paul. Ver hoefde ze niet om hoog te kijken, ze was redelijk lang. Door het wolf zijn natuurlijk. Ook had ze iets meer spieren dan een meisje van haar leeftijd hoort te hebben. Dit kwam niet alleen door het wolf-gen, maar ook door dat ze vampier was. Door het bloed dat ze dronk, en te gelijkertijd het vlees dat ze at, waren haar spieren iets groter. Maar op dit moment merkte je daar niet zo veel van, door dat een deel van haar kracht daar haar buik werd gezogen. Precies zoals bij Bella, maar dan zag ze er een stuk beter en minder breekbaar uit.
Ze keek Paul weer aan, nog steeds wachtend op een reactie. Ze was benieuwd hoe hij zou reageren, en of hij haar geur raar zou vinden. Hopelijk merkte hij dat niet. Ze had stiekem geen zin om het te vertellen. Ze was bang weer in tranen uit te barsten, of iets dergelijks. Of misschien werd hij boos, en veranderde hij, waardoor zij dat ook deed, en de baby weer zou groeien.. Meteen zette ze alle kwade gedachten uit haar hoofd. Ook dit had Effy haar geleerd. Ze was dat meisje zo veel verschuldigd. Na de gedachtestroom had Paul weer meteen haar onverdeelde aandacht.

Dawn Call, was haar naam. Het herhaalde zich meerdere keren in Paul's hoofd. Vooral om dat Call gedeelte. Embry Call. Dawn Call. Paul keek haar even snel aan. Die twee leken totaal niet op elkaar, kwa uiterlijk. Zelfs niet als een neef of nicht. Maar ja, het moest wel waar zijn. Zoiets zou ze niet zomaar rondbezuinen en ze zou heust niet in één oogopslag kunnen zien wat zijn naam was. Tenslotte sprak ze het uit alsof ze er heel erg trots op was dat ze die naam droeg. Dat moest dus wel goed zitten.
Paul kijkt haar nieuwsgierig aan als Dawn verder praat. Een pleegzus. Wel, dat had hij niet verwacht. Zeker omdat hij Embry het daarover nog nooit had gehad. Met hem tenminste. De kans bestond best dat Jared of Sam het al wel wisten. Paul besloot dat gewoon aan de kant te schuiven en zich op Dawn te richten. 'Niet echt.' Zei hij langzaam. Hopelijk zou ze het niet verkeerd opvatten, maar voor de zekerheid verzinde Paul nog wat. 'Al kan het best zijn dat ik het toen niet heb meegekregen.' Hij zette een onschuldige glimlach op. 'Ik ben er niet altijd even bij met mijn gedachten.' Legde hij uit, wat wel absoluut de waarheid was. Op sommige momenten was hij meer in dromenland dan in de werkelijkheid. Daar zal vast wel iedereen een keer last van hebben.
Neutraal keek Paul Dawn weer aan. Zijn ogen dwaalden af tot haar buik, die al aardig... Rond was. Of dik, wist hij veel hoe ze dat noemden. Zo te zien zou het niet lang meer duren voordat de baby er was. Dawn zei het zelf ookal, 'binnenkort'. 'Oh is dat zo?' Reageerde hij, niet wetend wat hij ervan denken moest. Dawn leek op het eerste gezicht een aardig persoon, een persoon waarmee je gewoon lol kon hebben en heel vertrouwt leek. Maar toch twijfelde Paul. Iets vertelde hem dat er iéts was, niet dat ze niet deugde. Paul schudde lichtjes zijn hoofd. Hij moest het negeren, opzij zetten, want er was nog niks bijzonder aan de hand. 'Gezellig.' Vervolgde hij. 'Hoe meer zielen hoe meer vreugde.' Hij trok zijn mondhoeken op tot een overtuigende glimlach.

Dawn glimlachte blij naar Paul. Ze zag in zijn gezicht dat er een soort twijfeling was. Hij had het door. Hij had door dat ze niet de onschuldige wolf was die ze leek. Toch bleef ze glimlachen. 'Inderdaad! Ik verheug me er erg op om me bij de roedel aan te sluiten! Embry wil het al zó lang, en Seth blijft er ook maar over door zeuren. Hij zou het fijn vinden me te horen. Allebei de jongens trouwens. Ze ruziën om mijn welzijn als een getrouwd stelletje!' Zei ik lachend. 'Oh ja, ik ben met Seth ingeprent. Maar hou je kop docht Paul, ik vertrouw je!' Vertelde ik lachend en knipoogde naar hem. Ze had echt al haar vooroordelen op zij gezet. Paul leek haar een aardige jongen die je zeker kon vertrouwen. Hij leek helemaal niet zo opvliegerig, maar hij leek ook niet echt op zijn gemak, of zichzelf. Dawn bekeek hem nog eens onderzoekend. Er was duidelijk te merken dat hij iets door had. Ik beet nerveus op mijn lip. Ik wist niet zeker of ik hem iets moest vertellen. Ik kende hem pas heel kort en ik wist niet of ik hem echt kon vertrouwen. Het voelde wel vertrouwd, voor mij. Als of we elkaar al een tijdje kende, maar moesten bijpraten. Mijn gedachten waren best wel een puinhoop, en misschien zou het wel helpen ze bij iemand uit te storten naast Effy, Embry en Seth, die ze al vaak zag. Paul kende ze niet goed, en hij haar niet, dus misschien zou hij haar beter kunnen troosten om een of andere reden. Hij kon niet over haar innerlijk oordelen, alleen over haar verhaal. Misschien zou dat een hele opluchting zijn. Ze keek nadenkend naar Paul. 'Zeg, heb jij nu dringend iets te doen.. Of.. Kun je even met mij mee.. Ergens zitten of zo?' Vroeg Dawn toen onzeker. Ze wist niet wat ze voor een antwoord moest verwachten. Misschien wilde Paul wel helemaal niet mee met haar. Misschien vond hij haar wel helemaal niet aardig. Misschien wilde hij liefste wel zo snel mogelijk wel! 'Als je het niet wil is het niet erg.. Maar.. Ik kan wel een goed gesprek gebruiken..' Mompelde ze er achter aan en keek hem hoopvol aan. Ze probeerde verwoed haar tranen tegen te houden. Gelukkig lukte dit haar aardig. Hopelijk merkte Paul niet dat haar ogen een beetje nat waren geworden. Ze beet weer op haar onderlip en wachtte op een antwoord.

Hoewel Paul hard zijn best deed om die gedachte aan de kant te schuiven, keerde het telkens weer terug. Die gedachte, die telkens zei dat er iets met Dawn aan de hand was. Maar hij zelf wou dat niet geloven. Wat kon er nou mis of anders aan haar zijn? Ze zag er gewoon als een weerwolf uit. 'Besef wel dat het hard werken is,' zei hij, wel glimlachent. Dat hard werken viel opzich wel mee. De ene dag was het meer dan de andere. Toen schoot Paul in de lach. 'Achja, dat krijg je hé.' lachte hij. Dat zou hij wel eens willen zien, een ruziende Embry en Seth. Dan zou hij lekker aan de zijlijn gaan zitten met een hele bak vol popcorn. 'Je.. Je bent met Seth ingeprent? Dus het kind is van hem?' Kort wees hij op haar buik. Oké, dat was even... 'Mij zal je niet horen.' Zwerend stak hij zijn handen in de lucht. Zijn mond en gedachten voor zich houden ging de laatste tijd veel beter dan dat het vroeger ging, dus zou dit ook wel moeten lukken. Ookal wist hij niet precies wáárom hij zijn kop moest dicht houden. Wouden ze het geheim houden? Nou, Paul vond het allemaal wel prima. Ze deden maar, hij bemoeide zich er verder niet mee, die tijd en energie zou hij wel in iets anders kunnen steken. Paul sloeg zijn ogen naar de hemel, voor maar een aantal seconden. Veel zag hij toch niet, door de hoeveelheid zakken die zijn zicht belemmerden. Nogal verbaast keek Paul haar aan. Verbaast waarom ze hem vroeg of hij wat te doen had. Verbaast dat ze ergens wou gaan zitten. Verbaast dat ze ineens zo serieus was. 'Nou euh.. Ik heb niks bijzonders te doen, dus ik vind het prima.' Dit had hij niet eerder meegemaakt, dat hij net iemand een aantal minuten kende, en er een serieus gesprek gevoerd ging worden. Nou ja, alles moest eens de eerste keer worden. 'Goed, goed, ik weet wel een plek waar we kunnen zitten.' Paul had haar bezorgt aangekeken. ''t Is niet ver weg, die kant op.' Hij gaf een knikje richting een paadje.