You And I.

Langzaam slenterde Dawn langs het water. Ze had beide handen beschermend op haar dikke buik liggen. Ze wist dat het niet lang meer zou duren voor de kleine er was. Ze vroeg zich vaak af hoe hij eruit zou gaan zien. Ze wist wel dat het een jongen was, Carlisle had namelijk een echo gemaakt, en het vlies was niet zo dik geweest als bij Renesmee, dus hij had er door heen kunnen kijken. Ze was er erg blij mee geweest, want nu konden ze de kamer samen met Effy toch iets jongens-achtiger maken, en kon ze kleding in gaan kopen. Dawn vond het geweldig om met Effy te winkelen. Zo vrolijk en gezellig het altijd was.
Rustig liep ze met haar blote voeten door het voor haar koele water. Ze sloot haar ogen genietend terwijl ze door liep. Ze miste veel dingen, zoals haar lenigheid. Ze kon amper iets. Alleen maar lopen, zitten en slapen. Meer mocht ze ook niet. Niet inspannen en zo. Dat is slecht voor de baby. Een zucht rolde over haar lippen. Ze kon niet wachten tot het kleine ventje er was. Ze had al besloten dat ze Embry, Effy en Seth er allemaal bij wilde hebben. Ze kon het niet alleen, hoe sterk ze ook lijkt. Ze had de steun nodig. Seth en Embry waren de laatste dagen vaker weg. Ze hadden meer rondes of zo. Dawn was steeds vaker alleen, wat ze best eng vond. Ze kon niet met de jongens communiceren, en als het dus zou beginnen zou ze alleen zijn. Maar ze had wel vertrouwen in het baby'tje dat hij zou wachten. Ze giechelde bij die gedachte. Zou het baby'tje het weten? En het snappen, zoals Renesmee ook al had gedaan? Ze vroeg het zich erg af, maar het zou raar zijn om naar Edward toe te lopen en te vragen of hij wilde luisteren.
Dawn opende haar ogen weer en liep wat verder het water in. Ze hield van dit weer. Het was warm, maar niet benauwd. De zon scheen een beetje tussen de wolken door, maar niet te veel. Anders zou ze nog meer op moeten passen, ze zou op gaat vallen. Haar huis glinsterde net iets te veel op te doen alsof ze glinster make-up op had. Ze giechelde weer. Ze lachte vaak om haar eigen gedachte. Soms stond dit raar, maar dat kon haar niks schelen. Dawn bewoog met haar voet door het water en keek naar het uitzicht. Prachtig. Ze kon niet wachten tot ze hier zat met haar kleintje, Seth, Embry en Effy. Misschien zelfs Paul erbij. Ze zou moeten afwachten wat de toekomst zou brengen. Een ding was zeker.
Ze zou niet meer alleen zijn.

Hijgend en uitgeput, probeerde Embry de laatste sprongen naar zijn huis nog te maken. Ze hadden net een ronde van hier tot aan Canada gedaan. Normaal was dat voor hem geen moeite, maar sinds dat zijn kleine zusje Dawn zwanger was van een van de jongens uit zijn roedel, Seth, had hij meer zorgen dan anders. Hij beschermde haar zoals hij bij elk ander iemand zou doen die zijn vertrouwen en liefde meer dan ooit verdiende. Bovendien was Dawn een familiaal lid van hem, wat zijn gevoel om haar te beschermen nog meer versterkte. Ook daarnet had hij bijna weer een gevecht met Seth gehad. Sam had al door dat ze helemaal niet konden opschieten en probeerde dan ook om hun zoveel mogelijk met hun eigen opdrachten bezig te laten zijn. Embry vond dit niet echt erg. Nogmaals zuchtte hij en rende hij verder. Toen een geur zijn neus betastte, voelde hij zijn eigen, brede grijns al terugkeren. Dawn was in de buurt! Snel begon hij gehaast te rennen naar waar Dawn stond. Midden in zijn sprong veranderde hij in een mens en trok gauw zijn broek omhoog voor iemand hem in zijn nakie kon zien. Alleen Effy had hem zo nog gezien. Hij glimlachte even en voelde zijn hart sneller kloppen als hij even aan haar dacht, maar dat gevoel verdween algauw weer met het gemis wat erin vermengd was. Hij miste haar ontzettend hard, maar hij kon niet bij haar zijn omdat hij meerdere rondes moest doen. Jared wist het al. Hij wist al dat hij met Effy was. Gelukkig hield zijn vriend niet al te veel afstand van hem, maar Embry kon de kwetsende blikken nog steeds op zich voelen. Hij voelde al een rilling over zijn rug glijden als Sam het zou weten. Die zou hem vast en zeker uit de roedel zetten. Embry schudde zijn hoofd even en keek toen naar Dawn. 'Hé, zusje!' zei hij, waarna hij een kus op haar wang drukte en glimlachend naar haar dikke buik keek.