bericht door geven

Alec liep over het plein. Hij had lange zwarten kleren aan en liep voordurend in de schaduw. Hij vond het niet echt fijn om langs die mensen te lopen. Maar hij moest iets door geven van Aro aan Chelsea die bezig was het maaltijd te verzamelen. Eigenlijk hoefde hij het niet te doen en was de opdracht voor Felix. Maar Aro wou iets bespreken met Jane en Alec had tog niks te doen. Jane was zijn tweelingzus en de enigste persoon waar hij van kon houden. Maar het was best begrijpelijk dat Aro Jane persoonlijk wou spreken. Alec en Jane waren de beste wapens van de volturi dus kregen ze ook veel te doen. Eigenlijk kreeg vooral Jane veel te doen. Alec gebruikte ze meer als reserve of als ze medelijden hadden. Maar dat vond Alec niet erg hij leefde al heel lang bij de volturi en vond het dus ook fijn.
Alec keek rond en zag allemaal zwakke mensen. Hij zuchte diep en liep rustig door. Hij wist dat hij de opdacht tog snel moest doen, want het was al weer een tijdje geleden dat hij iets gegeten had. Stiekem hoopte hij dat Chelsea tog veel mensen had verzameld en dat ze teminste konden eten. Alec keek blij toen hij Chelsea zag staan met een groep mensen om haar heen. Lenig liep hij door de mensen heen tot hij bij Chelsea was. ´´Aro wil je spreken´´ zei Alec op een zachte kalme maar dwinerige toon. Zo laag dat waarscheinlijk de normale mensen het niet konden horen. Chelsea keek verbaast naar Alec en knikte daarna. ´´Mensen , de rondleiding gaat beginnen´´ riep Chelsea door de groep terwijl ze in de richting van volturi. De mensen liepen gewoon achter haar aan zoals gewoonlijk. Alec bleef staan en keek de mensen na. Hij liep dalijk wel door de binnen door weg naar het hoofdkwartier. Dat zou veel makkelijker gaan dan die omweg teminste als je een vampier was. Alec keek voor een laatste keer over de plein. Je weet maar nooit wie erop kon dagen.

Een meisje met goud blond haar stond tussen de groep haar ouders waren hier ook geweest maar ze waren daarna vermist, niemand had ze nog gezien. Misshien warne ze dood, want ze hadden de haarspeld van haar moeder teruggevonden, de haarspeld die Eyota haar vroeger had gegeven, ze wist zeker dat ze die niet zo maar zou kwijtspelen, ze liepen verder de gang in en Eyota keek rond en zag allemaal beelden, de beelden zagen er best eng uit, sommige leken erg op het lichaam van een hond en de kop van een draak. Een rilling ging over haar rug heen toen het wel leek of het monster haar bij elke stap in het oog hield, ze keek steeds in die kille ogen van het gruwelijke monster. Ze probeerde al snel weg te kijken van de ogen maar het gevoel ging niet weg. Ze keek even naar diegene die de rondleiding leidde, ze was bleek en ze keek rg kil uit haar ogen, ergens wist ze dat er hier iets niet pluis was. Het was vel te gespeeld, maar waarschijnlijk was de vrouw ziek of verkouden en leek dat alleen maar. Opeens ging de zware houten met een luid gepiep open, haar handen gingen even voor haar oren want het was ongeloofelijk hoog en pijnlijk alleen dat gepiep al. De jongen was ook erg wit maar bij hem leek het ook gewoon zijn huidskleur te zijn, de vrouw en de jongen leken wel famillie, die witte huid was identhiek hetzelfde voor de rest leken ze niet op elkaar. Opeens begon de jongen tegen de vrouw te 'praten', praatte hij eigenlijk wel wnat het leek meer dat hij gewoon zijn lippen bewoog de vrouw verstond hem dan nog. Eyota pakte een foto van haar ouders uit haar binnenste jaszak. Ze keek naar de foto en zag haar ouders lachent naar de camera kijken en met hun handen over elkaar, ze zagen er gelukkig uit. Maar wat haar nog niet was opgevallen was dat de achtergrond van de foto de poort van dit gebouw was. Toen de vrouw wilde verdergaan liep ze niet mee, nee ze ging achter de jongen aan en ze zag dat hij voorzichtig naar buiten keek. Ze tikte intiem op zijn schouder en ze hield hem de foto door. De foto was twee jaar oud maar ze zag er nog goed uit voor zo een oude foto. "Heb je deze mensen ooit hier al eens gezien?" vroeg ze vriendelijjk maar toch ook wel nieuwsgierig. Ze wilde meer weten over de plotse verdwijning van haar ouders. Ze begreep ook niet waarom de politie de zaak al na twee dagen stopzetten, dat was echt een schok voor haar geweest, ze hadden zo gezegd geen verdere aanwijzingen... Maar zij zou het te weten komen.

Alec hoorde dat een meisje naar hem toe liep. Tog draaide hij zich niet om want een normaal mens kon dit nooit gehoord hebben. Het meisje hoorde bij de groep van Chelsea maar waarom kwam hij dan naar hem toe. Snel gingen er allemaal gedachten doo rhem heen die weer even snel verdwenen. Toen het meisje dicht bij genoeg was om hem aan te raken tikte ze hem op zijn schouder. Normaal zou degene die dat deed binnen een paar seconden gevoelloos op de grond liggen maar dat kon hij natuurlijk hier niet doen. Hij draaide zich langzaam om en keek naar de foto die het meisje hem voor hield. "Heb je deze mensen ooit hier al eens gezien?" vroeg ze beleefd. Alec keek met zijn diep rode ogen naar de foto naar de mensen die erop stonden. Al snel had hij gezien dat de foto dicht in de buurt van de volturi was gemaakt. En hoe ze het vroeg leek wel of ze vermist was. Die twee dingen gingen vaak samen in deze buurt maar Alec wist waarom. Hij was immers een van de redenen waarom het gebeurde. Snel bedacht hij dat hij nog steeds niet had gegeten en zo ook te laat kwam en al de mensen al op zouden zijn voordat hij terug was. Daarna keek hij weer naar het meisje. Als hij dit niet snel afhandelt zal hij haar maar moeten nemen als een maal. ´´Ik heb ze nog nooit gezien ´´ zei hij onschuldig. Het was ook zo Alec had zoveel slachtoffers gezien dat hij ze echt niet meer allemaal herkende. ´´Maar misschien als je met de rondleiding mee gaat vind je misschien het antwoord´´ vervolgde Alec. Het zou ook dan gebeuren maar niet zoals zij dat had verwacht. Er verscheen heel even een glimlach op zijn gezicht maar die verdween al weer snel. Alec wachte tot het meisje verder ging en dat hij kan gaan eten.

De jongen had rooie ogen, hoe kwam dat? Had hij een allergie ofzoiets?Verveeld keek ze rond en ze voelde toch geen nieuwsgierigheid meer naar de rondleiding. Ze keek rond en wist niet goed wat ze zou kunnen doen, er was niet veel te doen precies hier. Toen de jongen eindelijk antwoord gaf keek ze teleurgesteld weg, maar ergens hoorde ze toch twijfel. Niet echt vertrouwend zette ze aanstalte om de groep te volgen, maar ze had geren zin nu het toch geen zin meer had, wilde ze echt gewoon naar haar hotel. "Weet je het echt zeker dat je het niet weet?" vroeg ze en ze kon haar teleurstelling niet achterhouden door te stoppen met glimlachen. "Nee ik hoef niet verder mee te gaan, he is saai nu ik toch zeker ben dat ze hier niet zijn geweest al staat op de foto wel de poort, misschien is het wel een andere poort, alvast bedankt! Ik denk dat ik ga!" zei ze en liep verder naar de verkeerde kant. Opeens merkte ze dat ze deuitgang niet meer wist waar die was. "Mag ik je nog iets vragen, waar is de uitgang?" Ze voelde zich erg dom omdat ze het niet meer wist maar ze was geobserdeerd door het beeld dat ze niet aan het opletten was. Met haar wenkbrauwen gevronsd keek ze in de rode ogen. Maar al snel wendde ze die weer af op één of andere manier wilde iets in haar zich waarschuwen dat ze had moeten wegkijken, gelukkig had ze dat gedaan, maar nu de jongen zo mysterieus leek, wilde ze eigenlijk meer over hem te wete komen. "Woon je hier?" vroeg ze. Misschien vond hij haar maar ambetant en opdringerig maar haar kon dat niet veel schelen, ze wilde weten wie hij was. Waarom was moeilijk te zeggen, misschien was ze nieuwsgierig misschien verveelde ze zich gewoon. Ze ging even met haar vinger over de foto. Ze vond het jammer dat hij haar ouders niet had gezien, zo zou ze misschien wat dichter zijn geweest bij de oorzaak van de dood van haar of zou het een raadsel blijven??

Alec probeerde een zucht te onderdrukken toen het meisje vroeg of hij het zeker wist. Hij had weinig tijd hier voor en had dorst. Als het meisje niet op zou schieten dan kon hij haar misschien zelf leeg drinken. Toch zei hij ´´sorry ik weet het echt niet´´. Alec was blij toen het meisje aanstalten maakte om weg te gaanmaar ze kwam helaas terug. "Mag ik je nog iets vragen, waar is de uitgang?" vroeg ze. Cole keek haar verbaast aan. Waarom zou ze niet gewoon de rest volgen dan hoefde ze niet naar de uitgang. Dat kon Alec helaas niet zeggen maar hij dacht het wel. Alec zuchte en keek om zich heen. ´waar was ook alweer de mensen uitgang´ dacht hij. Uiteindelijk wist hij het weer en wees hij naar de uit gang. Hij kon ook naar de volturi wijzen zodat ze op werd gegeten maar iets in hem zei dat hij dat niet moest doen. Dat gevoel had hij nog nooit gehad zelfs toen hij een hele coven vermoorde had hij geen schuldgevoel en nu opeens wou hij dat meisje er niet heen sturen. Hij probeerde snel zijn gedachten op een rijdtje te zetten en gaf gewoon iets anders de schuld dat hij haar de goede kant in stuurde. Al snel kreeg hij spijt van zijn besluit toen hij hoorde dat zei vroeg "woon je hier?". Alec wist dat hij een kort antwoord moest geven met zo´n min mogelijk details, want anders kon het gevaarlijk zijn voor de volturi. ´´ehm Hier ergens in de buurt´´ zei hij uiteindelijk. Pas toen merkte hij dat zij naar zijn ogen staarde. Hij was blij toen ze eindelijk weg keek. De smoes van contactlensen kon hij altijd gebruiken. Toch keek hij weg als zij teveel wist zou hij haar echt moeten vermoorden.

Eyota glimlachte even, maar al snel verdween de glimlach, twijfelde hij nu van waar de uitgang was? Het was raar maar uiteindelijk wist hij toch en ze lachte eve binnenmonds. Ze wilde vragen wat hij hier deed maar dat liet ze maar. Ze was soms wat opdringerig en dat haatte mensen aan haar. Ze probeerde wat meer te zwijgen en gewoon ten luisteren maar ze had altijd zelf iets te vertellen. Ze tuurde even naar haar blauwe balerina's het was warm in Rome en hier kon ze ze wel aan doen. Zij woonde infork waar haar pleegouders ook woonden, eigenlijk alleen haar stiefmoeder, har stiefvader was gestorven aan kanker en met haar stiefmoeder ging het ook niet goed, steeds dronken om haar problemen te vergeten, ze zou blij zijn als ze eindelijk afgestudeerd was en dat ze daar weg kon, niet meer over lege flessen vallen en allles stiekem doen. Zo kon het toch niet verder. Toen ze ontdekte dat ze niet meer aan het luisteren was en dat de jongen allang een antwoord had gegeven keek ze evn schuldig op. "Sorry, ik was even aan iets aan het denken, wat zei je?" vroeg ze en glimlachte. Ze voelde dat hij precies weg wilde, was ze dan zo erg? Ze zou het niet meer lang trekken, trouwens ze wilde nog gaan winkelen en terrasjes doen, Rome verkennen, nu ze er voor de eerste keer was wilde ze er later gaan wonen en dan was het altijd mooi weer, dat was wat anders dan het regenachtige Forks. "Ik ben trouwens Eyota, ik weet het misschien een beetje een rare naam,,", zei ze veronschuldigend en keek hem weer even in zijn ogen aan, het leek wel of ze een bepaalde kracht bezaten, maar verder wilde ze er niet aan denken. ZE dahct even na, ze wilde meer over de jongen te weten komen maar ze durfde niet, haar geweten waarschuuwde haar preies maar voor één keer kon ze haar geweten toch niet laten winnen. Ze pakte een papiertje en schreef haar gsm-nummer er op en duwde het in zijn handen. "Als je je ooit is verveeld, trouwens ik zit hier ergens op het plein een cola te drinken het is veel te warm", zei ze en knipoogde naar hem daarna liep ze naar de uitgang en liep over het plein, maar toch bleef de jongen haar gedachten bezighouden. Rustig ging ze op een terrasje zitten en bestelde een cola, het was warm dus ze zat in de schaduw..

Alec wachte geduldig tot het meisje iets terug zou zeggen. Pas na een tijdje vroeg ze of hij het nog een keer wou herhalen. ´Typisch een mens´ dacht Alec. Maar toch vond hij dat het meisje iets interessants had. Waarscheinlijk het zelfde gevoel had toen Aro Jane en Alec ontmoette. Snel probeerde Alec aan iets anders te denken, want Aro kwam te weten wat hij dacht en dat kon gevaarlijk zijn voor het meisje. Hij gaf maar snel antwoord en herhaalde dus zich zelf. Hij hoopte dat ze niet verder door zou vragen dan hoefde hij haar teminste niet te vermoorden. Hij slikte dus toen zij zich voorstelde. Moest hij nu ook zijn naam zeggen ? Nee, dat kon hij beter niet doen. Zij vroeg er immers niet naar dus het was het beste om het niet te zeggen. Alec zag dat Eyota weer naar zijn ogen staarde. Hij voelde ze bijna meteen donkerder worden dan net maar gelukkig zag ze het niet en keek ze snel ergens anders heen. Oppeens pakte ze een papiertje en schreef erop. Daarna gaf ze hem dat en zei "als je je ooit is verveeld, trouwens ik zit hier ergens op het plein een cola te drinken het is veel te warm". Alec keek naar het blaadje er stond het nummer op van het meisje. Het was best ondenkbaar dat hij, Alec, een nummer van een meisje kreeg. De rest van de vampieren zouden hem vast uitlachen. Snel propte hij het blaadje op en stopte hem diep in zijn zakken. Daarna keek hij hoe het meisje weg liep. Alec wou nog zeggen dat hij ook ging drinken maar bedacht zich tog al snel, want hij ging wel iets heel anders drinken. Snel liep hij naar het hoofdkwartier van de volturi.

Verveeld wachte ze op haar cola, die best lang wegbleef, na een tijdje werd ze wat ongeduldig enliep het café binnen om te vragen waar haar cola nu eigenlijk bleef. Toen ze bij de bar stond drukte ze op een belletje en er kwam een man, waarschijnlijk de barman, het was een oudere man een man die eigenlijk op pensioen moest, maar ze had gehoord dat de mensen met een eigen zaak zo lang mogelijk probeerden te werken tot ze echt niet meer konden, ergens vond ze het wel cool, maar je wilde toch zo snel mogelijk op pensioen, daar dacht zij zo over. De man keek haar vriendelijk aan, hij was best wel zwaar gebouwd maar zijn ogen straalde vriendelijkheid uit. Ze mocht hem zelfs nu, nu hij nog niet eens wat gezegd had. Ze glimlachte en vergat bijna wat ze eigenlijk wilde meedelen. "Mag ik vragen waar mijn cola blijft want ik heb een halfuur geleden een cola beseld en ik heb hem nog niet gekregen", zei ze snel en de man keek haar fronsend aan. "Ik zal eens kijken voor je, jufrouw!"zei hij vriendelijke en verdween achter een deur. Toen hij terugkwam glimlachte hij en gaf haar een frisse cola met veel ijsblokjes, Zalig! Op zo een warnme dag. Toen ze terug ging zitten keek ze rond, het was markt dus er waren veel mensen, moeders met kinderen, oude mannen en verkopers die hun koopwaren aanprezen. Toen ze haar cola had op0gedronken stond ze op betaalde ze en liep even naar de markt, ze had een nooi rood armbandje gezien wat haar erg had aangestaan. Toen ze dat had gekocht liep ze één van de zijstraatjes teugkerend naar haar hoel dat aan de rnad van Rome stond.

(topic uit,,)