Rest a little bit.

Met het idee in zijn hoofd dat hij vader ging worden, zette Seth zich zuchtend neer tussen twee bomen. Hij legde zijn hand in zijn hoofd, terwijl hij diep nadacht. Zijn kledingkeuze was ook niet echt optimaal, maar het kon ermee door. Hij zuchtte even. Hij durfde het niet aan zijn moeder te vertellen, noch Leah. Ze zouden allebei verschrikkelijk boos op hem zijn en het was bovendien al erg genoeg dat Embry het nu wist. Die was behoorlijk pissig op hem geworden, maar dat kon ook zo zijn omdat hij zijn zusje bezwangerd had. Het was nooit zijn bedoeling geweest om bij de eerste ontmoeting al zo'n ervaring met haar te hebben. Hij was gewoon opgewonden geweest en had niet goed nagedacht, evenals Dawn. Zuchtend probeerde hij zich te focussen op het proefwerk die hij morgen zou hebben, maar hij was zelfs al vergeten over welk onderwerp het ging. Zijn gedachten waren bij Dawn, die hij steeds minder zag omdat hij veel moest wachtlopen. Sam wist het ook nog niet, maar aangezien Embry en hij zo slim waren om geen ruzie te maken in zijn buurt, kon hij ook geen vermoeden hebben. Seth zou veel liever met Emily gaan praten. Zij was een vrouw en kon hier bovendien beter mee omgaan dan een man. Alsnog was hij bang dat zij het ook dom van hem vond. Eigenlijk was het ook gewoon dom, maar hij vond het niet nodig om er steeds aan herinnerd te worden. Zuchtend legde hij opnieuw zijn hoofd in zijn handen, waarna hij mompelend opstond en besloot om naar het bekende strand te gaan: La Push. Kalm vervolgde hij zijn weg en keek ondertussen rond of hij Dawns geur niet op kon merken. Toen dit helaas mislukte, werd zijn grijns nog minder echt en zuchtend zakte hij neer.

- Dawnie .D -

Langzaam liep Dawn het bos in. Elke dag een wandeling hield haar actief, anders zou ze alleen maar lui op de bank liggen, en dat wilde ze niet. Ze liep eerst een stukje op het pad, en liep toen op gevoel random het bos in. Ze hoopte, na een voor haar gevoel lange tijd, Seth weer te zien. Dawn mistte hem vreselijk. Sam wist van niks, dus hij moest zijn gewone wachtrondes lopen. Er werd geen rekening mee gehouden. Erg vond ze het niet, ze was net als Seth en Embry bang voor Sam zijn reactie. Niemand wist het naast Embry, Seth en Effy. En Carlisle Cullen natuurlijk. Ze was gister voor een controle bij Carlisle geweest. Hij had gezegd dat ze in de volgende 2 á 3 dagen geboren kon worden. Ze was er bang voor. Bang voor de pijn, bang voor de kans die er was dat ze het niet zou overleden. Bang dat de baby zelf het niet zou overleven. Dawn stopte even met lopen, en sloot haar ogen. Ze ademde diep in door haar neus. Haar ogen schoten open toen de heerlijke geur van Seth haar neus in drong. Ze begon meteen de kant van de geur op te lopen. In de grond stonden voetafdrukken, nog redelijk vers. Hij was hier geweest. Dawn begon sneller te lopen. Ze mistte hem zo vreselijk. Zijn geur maakte hem gek, ook al rook ze hem niet helemaal goed. Ze merkte wel dat de geur steeds sterker werd, ze liep dus de goede kant op. Haar pas versnelde, maar ze keek erg goed uit. Na een paar minuten lopen kon ze zijn ademhaling van ver weg al een beetje horen. Ze glimlachte. Zo te horen zat hij op de grond, het geluid kwam van laag. 'Seth!' Riep ze, toen ze steeds dichter in de buurt kwam. Haar hart ging sneller kloppen. Ze wilde weer in zijn armen liggen. Kort dwaalde haar gedachten af naar hun eerste ontmoeting.. Maar Dawn liet zich niet lang afleiden. Ze liep snel verder, onder takken door, over boomstammen heen naar Seth toe. Ze kwam steeds dichterbij, en de geur maakte haar weer gek. Heel even bleef Dawn weer staan. Ze ademde diep Seth zijn geur in. Daarna begon ze weer snel te lopen. Al snel stond ze voor hem. Ze keek hem met stralende ogen aan. Ze ging naast hem zitten en kroop tegen hem aan. Ik drukte verlangend mijn lippen op de zijne. 'Ik heb je zo gemist Seth.. Zo erg.. Ik ben zo blij dat je er bent..' Fluisterde Dawn blij en kuste hem opnieuw. Ze kon zo wel voor altijd blijven zitten.

Een zacht geluid klonk in zijn oren en Seth kwam een klein beetje overeind, maar bleef alsnog mistroostend voor zich uit kijken. Al zou Dawn in de buurt zijn, hij zou haar toch niet kunnen opmerken. Hij had teveel geuren in zijn neus van het wachtlopen. En misschien zou ze hem wel helemaal niet willen zien. Hij was immers diegene die haar bezwangerd had. Hij glimlachte even bij het idee dat hij vader zou worden, maar het maakte hem ook best wel bang. Hij vond het maar een eng idee dat hij binnenkort een baby in zijn handen zou vasthouden. Eentje die hem lief aankeek en die op hem leek. Glimlachend sloot hij zijn ogen even en schudde daarna zijn hoofd. Hij wist niet wanneer Dawn zou gaan bevallen. Omdat hij veel wachtrondes moest gaan doen, kreeg hij nauwelijks hoogte van Dawn. Embry zelf kreeg ook geen hoogte van haar. Hij was benieuwd waarmee Embry nog in zijn hoofd zat. Hij sloot zijn gedachten tijdens het wachtlopen altijd volledig voor hem af. Maar dat kon natuurlijk ook komen omdat ze laatst nog gevochten om Dawn hadden. Jared was zich toen komen bemoeien en had hun uit elkaar gehaald, maar de haat was niet uit Seths ogen verdwenen, evenals uit die van Embry. Plots rook hij een bekendere geur en keek opzij. Al zijn gedachten over Embry verdwenen toen hij daar zijn inprent zag komen aanhobbelen. Hij wou opspringen en haar stoppen, maar voordat hij eenmaal goed wist wat er gebeurde, werd hij al omhelst. ‘Dawn!’ riep hij, waarna hij zijn armen beschermend rond haar middel sloeg. Zijn neus begroef hij in haar nek, waarna hij daar een zachte kus drukte. ‘Rustig maar,’ fluisterde hij, waarna hij over haar rug wreef. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en liet zijn lippen verlangend langs de hare glijden. ‘Sst, ik weet het,’ fluisterde hij. ‘Maak de baby niet van streek,’ zei hij liefdevol, waarna hij een kusje in haar nek duwde. Met een schuldgevoel keek hij naar haar buik, die veel dikker was geworden. Daarna boog hij zich glimlachend en drukte een kus op haar buik. ‘Hoi schatje,’ fluisterde hij tegen haar buik. Oké, dat moest voor Dawn nogal een raar zicht geven, een vijftienjarige jongen die ‘schatje’ tegen haar buik zei, maar goed. Een lichte glimlach verspreidde zich rond Seths lippen en werd steeds breder toen hij weerstand voelde tegen zijn handen.
‘De baby groeit al goed,’ merkte hij goedkeurend op, waarna hij een zachte kus op Dawns zalige lippen duwde. ‘Sorry dat je me zo weinig ziet, schat. Ik moet veel wachtlopen en Sam weet het natuurlijk niet. Hij laat me extra rondes doen omdat de jongens mij als mindere aanzien en wel eens durven te spijbelen,’ zei hij, met een lichte schuldgevoel. Natuurlijk hielp Embry hem niet omdat die nog steeds boos op hem was. Nou, eerlijk gezegd hoefde hij ook geen hulp van Embry. Hij was sowieso al kwaad op de jongen omdat hij Dawn van streek gemaakt had. En Embry was kwaad op hem omdat hij Dawn bezwangerd had. En samen waren ze dus kwaad op elkaar, maar ze zouden nooit de schuld naar Dawn verschuiven. Zijn lippen vonden de hare en grijnzend legde hij zijn hoofd neer in het zand, waarna hij zijn arm om Dawns schouder sloeg en haar dichter tegen zich aandrukte. ‘Ik hou van je,’ prevelde hij tegen haar lippen, waarna een lichte glimlach weer over zijn lippen verscheen en hij zachtjes langs haar arm streelde. ‘En natuurlijk heb ik jou ook gemist,’ vervolgde hij glimlachend. ‘Maar schat, wanneer wordt de baby geboren?’ vroeg hij geïnteresseerd. Hij voelde zich al zenuwachtig worden bij het idee dat hij echt vader zou worden!

'Het is goed Seth.. Ik snap het..' Fluisterde Dawn tegen hem toen hij zich verontschuldigde. Het maakte haar echt niet uit. Hij kon er niks aan doen. Ze was allang blij dat ze hem nu zag. Dat ze zijn heerlijke lippen weer kon kussen. Ze lachte toen hij tegen haar buik praatte. Ze liet Set even uitpraten. 'Hij hoort je.. Hij verstaat je al!' Zei Dawn snel, de vraag ontwijkend. Maar toen ze Seth aan keek, kon ze niet tegen zijn ogen. Ze kon niet verzwijgen, en al helemaal niet voor hem, ze hield te veel van hem om het hem niet te vertellen. Ze slikte hoorbaar. 'Ik ben gister bij Carlisle geweest..' Begon Dawn zacht. 'Carlisle zei dat hij binnen 2 á 3 dagen geboren moet worden..' Fluisterde ze naar hem en drukte haar gezicht tegen zijn nek. Ze snoof zijn heerlijke geur op. 'Ik heb je zo gemist..' Fluisterde ze, om haar bangheid te verbergen.
Ze wilde niet zwak zijn. Iemand moest altijd sterk blijven, en Dawn had het gevoel dat zij dat moest zijn. Seth was ook erg sterk gebleven, maar hij kon elk moment instorten. Ze sloot haar ogen en drukte kusjes in Seth zijn nek. Het voelde zo fijn weer dicht bij hem te zijn. Toen keek ze weer op naar Seth. 'Ik ben bang Seth..' Fluisterde Dawn en kuste hem even. Ze keek naar haar dikke buik. 'Straks gaat het fout.. Misschien overleef ik het niet.. Of de kleine niet..' Ze legde haar angsten open. 'Straks.. Lig ik dagen in pijn.. Of moet jij weg..' Fluisterde ze en keek Seth in zijn ogen. Ze verdronk in zijn mooie bruine ogen. Ze vergat voor een paar seconde haar zorgen, elke keer als ze in zijn ogen keek. Ze zuchtte diep. 'Beloof dat je bij me blijft, hoe dan ook..' Prevelde ze en pakte zijn hand. Ze plaatste die op haar buik, en legde de hare erop. Ze vergat haar angst weer even. Ze voelde zich weer volmaakt gelukkig. Een brede Call-lach kwam rond haar mond. Opeens was ze weer ontspannen. Ze legde haar hoofd tegen Seth zijn schouder en sloot haar ogen. Ze kon niet over dit geweldige gevoel heen. Het nam haar over. Ze voelde zich heerlijk naast Seth, in zijn armen, te liggen. Zijn geur, zijn stem, zijn aanwezigheid. Dawn kon er wel uren over praten. Uren.