dreaming about...

Heel zachtjes duwde Effy zich van een steen af en behendig kwam ze met de bal van haar voet op een andere, lager gelegen rots terecht. Enkele meters onder haar was de zee wild aan het kolken, enkele meters boven haar kwamen er donkere wolken dreigend haar richting uit. Voor het moment was de lucht recht boven haar lichtgrijs, een dunne laag wolken schermde Effy af van de zon, maar als je goed keek, zag je al een zachte schijn op haar huid. Dat zou niet te lang meer duren, over een half uur of een uur zou het wel gaan regenen. De regen was nog te ver weg om nu al te gaan schuilen en Effy sprong voorzichtig nog een beetje lager. De rotsen waren groot, maar hun oppervlak was vaak ongelijk en door het nat van de zee en de lucht waren ze best wel glad. Natuurlijk was het nog altijd geen probleem voor Effy om van rots tot rots te springen, maar mensen zouden snel in het water liggen. Effy's doel was een gladde, blinkende rots die een meter of twee onder haar lag. Hij was groot genoeg voor een stuk of 5 mensen op te leggen, en in Effy's ogen, zag hij er verleidelijk uit om daar op de regen te gaan wachten. In haar volgende sprong daalde Effy meteen een meter, ze kwam op haar tippen terecht en wankelde een beetje. Een grote golf kletste tegen de rotsen, de zee lag nog ver onder haar, toch kon Effy enkele druppels van het zeewater tegen haar huid voelen. Nog drie sprongen en Effy had haar doel bereikt, de gladde, grote rots. Ze streek haar jurk glad en legde haar neer. Loom sloot ze haar ogen.

Verschillende gedachten schoten voorbij. Dawn en haar baby, de school die ze al weken had verwaarloosd, haar huisje dat langzaam opgeknapt geraakte, Dawn haar voorstel om een baby te dragen voor haar, en natuurlijk Embry. Embry zijn donkere haar en vrolijke glimlach, zijn gespierde lichaam en het gevoel dat ze kreeg als hij haar aanraakte, als ze in zijn buurt was, of zoals nu, als ze aan hem dacht. Hij was echt perfect, ook al was hij een gedaantewisselaar en moest ze zijn vijand zijn. Gelukkig zat het zo niet tussen hen. Ze hield van hem en dat was best goed.

Een nieuwe golf liet een spoor van fijne druppeltjes achter op Effy's huid. Ze opende haar ogen en keek naar de hemel. Die was helderder dan ze had verwacht en uit automatisme kneep Effy haar ogen een beetje toe. Toen zag ze dat ze vanboven aan de rotsen iemand stond. Ze kon niet zien wie, want het enige wat ze zag, was het silhouet van een jongen. Zonder het goed te beseffen stroomde er een gelukkig gevoel door Effy heen en glimlachte ze.

Terwijl Embry snel en behendig in zijn wolfgedaante langs de bomen sprong, moest hij denken aan Effy, die hij al een week niet meer gezien had. Zijn hart sloeg steeds harder als hij aan haar dacht, hij had gewoon zin om te janken als ze niet bij hem was. Een grijns speelde rond zijn wolvenlippen als hij dacht aan die keer dat ze alleen waren geweest en hij vol lust had gezeten. Hij keek rond zich heen en merkte toen vaag een geur op, die zijn hart sneller liet slaan dan ooit. Zonder het zelf te beseffen, veranderde hij van wolf terug naar mens en trok zijn broek op. Zijn gespierde borstkas was nu goed te zien, aangezien hij geen shirt aanhad en zijn afgeknipte, driekwart spijkerbroek, liet een beetje zijn benen zien. Hij rende het laatste stukje van de bomen naar de rotsen. Zijn haar was langer geworden, veel langer. Hij had geen zin om het af te knippen, vond het hemzelf eigenlijk best wel leuk en stoer staan. Alleen als Effy wilde dat het haar eraf moest, deed hij dat. Nou ja, misschien ook niet, hij zou wel zien. Hij keek rond zich heen en zijn hart leek stil te staan toen hij een gedaante beneden zich zag. 'Effy,' fluisterde hij zacht, waarna hij naar beneden rende en over het strand naar haar toe rende. 'Effy!' riep hij dolblij, waarna hij haar algauw bereikt had. Voordat Effy iets kon doen of hem kon tegenhouden, had hij haar al opgetild, rondgezwierd en daarna weer neergezet. 'Hi babe,' fluisterde hij zachtjes, waarna hij zijn lippen op de hare drukte. Het heerlijke, zweverige gevoel dat hij altijd had als hij haar kuste, kwam weer terug. Het gevoel zat er nu al een paar maanden, misschien zelfs wel meer dan een jaar. Nooit zou dat gevoel veranderen, aangezien hij met haar ingeprent was. Hij had zich over zijn eigen bindingsangst verzet en had voor zijn gevoel nu wel een relatie met haar. 'Hoe gaat het? Heb je me gemist?' vroeg hij plagend, waarna hij een zacht kusje op haar voorhoofd drukte. Hij sloot zijn armen rond haar onderrug en drukte haar dicht tegen zich aan. 'Het spijt me dat je me zo lang niet gezien hebt. Sam wilde dat we slechte vampiers uit gingen roeien in Canada, ik kon geen afscheid nemen. Hij wilde meteen vertrekken,' zei hij, waarna hij een kus op haar mond drukte. Die week was de moeilijkste week geweest die hij had moeten doorstaan. Steeds had hij zijn gedachten van Effy af moeten houden. Jared wist het wel, die had hem tijdens een ronde duidelijk gemaakt dat hij het eens aan Sam moest gaan vertellen. Zolang Effy zijn inprent was, konden ze haar niks doen. Het was verboden om de geliefde van je broeder aan te vallen, dat was tegen de regels van de stam. Toch zou hij Effy al die drama en de moeite willen besparen om steeds raar aangekeken te worden door de jongens. Haar schoonheid was hem te lief. Als iemand, dan vooral Paul, woedend zou worden en haar alsnog zou aanvallen, zou hij het zichzelf nooit vergeven, dat had hij ook tegen Jared gezegd. Hij keek naar Effy en glimlachte even. 'You look beautiful, as always,' grijnsde hij, waarna hij haar wangen tussen zijn handen nam en haar diep in haar ogen aan probeerde te kijken. Ja, ze was een schoonheid.

Effy besefte nog maar net goed en wel dat het Embry was die boven aan de rotsen stond, of hij had haar al opgepakt en tegen zich aangedrukt. Effy glimlachte opgelucht. Ze had Embry zo hard gemist. Het was al meer als een week geleden dat ze hem gezien had, gevoeld had, geroken had. Om dat nu allemaal wel te kunnen doen, was een hele opluchting, Effy was gelukkiger in deze 10 seconden dan ze was geweest in een hele week. "ik heb je gemist." mompelde ze, en ze begroef haar gezicht in zijn schouder, die warm en gespierd was. Embry's haar was langer, en het lag lekker wild, wat wel sexy was. Effy drukte haar lippen op zijn schouder en keek Embry daarna in de ogen. "Ik had wel al zo iets verwacht, er waren ineens veel wolfjes verdwenen, dus moest ik al niet bang zijn dat je me verlaten had." zei ze lachend. Dat was eigenlijk gelogen. In de voorbije week was het meer dan eens door Effy's hoofd geschoten dat Embry haar verlaten had. Het leek haar wel onwaarschijnlijk, maar ze was er toch nooit helemaal gerust in geweest. Maar omdat dat niets met Embry te maken had (ze vertrouwde hem heus wel, maar Effy kon nu eenmaal soms een doemdenker zijn, zeker als het ging over iemand die ze lief had) verzweeg ze dat. Loom glimlachte Effy en ze drukte haar lichaam nog iets dichter tegen het zijne aan. Doordat ze maar een kort en luchtig kleedje aanhad, kon ze veel van zijn lichaamswarmte rechtstreeks op haar huid voelen, dat vond Effy wel leuk. Ze liet haar handen rusten op Embry's gespierde buik en kuste hem zachtjes op de mond. Haar tong verkende kort zijn lippen en daarna boog ze zich weer wat naar achter, zodat ze Embry's gezicht nog even kon bestuderen. Hij was zo mooi, met zijn donkere huid en zijn chocoladeogen. "Jij ziet er lekker wild uit." Zei ze tegen Embry, niet enkel zijn haar was langer en wilder dan ooit, er lag ook iets in zijn ogen dat hem er wilder deed uitzien, maar dan op de speelse manier. Het kon natuurlijk ook zijn dat Effy al vergeten was dat er altijd iets wild in Embry's ogen lag. Omdat hij zo een speelvogel was, een speelvogel waarvan ze zoveel hield. "Was Canada leuk?" Vroeg Effy geïnteresseerd.

Een korte, verlangende kreun gleed over Embry's lippen, wat zijn wangen daarna rood liet kleuren, maar dit verging algauw weer toen hij Effy hoorde praten. Hij glimlachte even. 'Ik gebruik L'oréal, omdat ik het waard ben,' zei hij, waarna hij zijn hand door zijn haar haalde en even grinnikte. 'Ik heb het laten groeien, babe. En ja, als er dan wind langskomt, ligt het wild,' verklaarde hij zijn wilde uiterlijk, waarna een lachje liet ontsnappen, die heel speels en Embry-achtig klonk. Hij voelde Effy's koude huid tegen zijn warme huid, maar hij was het al zo erg gewend, dat het hem niks meer uitmaakte. Hij glimlachte even. 'Op de vampiers na, was Canada echt geweldig. Het was ook best wel koud daar, maar de bossen waren heel mooi. Minder bossen dan hier in Forks en La Push, maar het was toch al een begin van een natuurgebied,' legde hij uit, waarna hij zijn armen rond haar onderrug sloeg en glimlachte. De koude handen op zijn borstkas liet zijn lichaam reageren, maar dit vond hij totaal niet erg. Hij was nog nooit zo gelukkig geweest deze hele week als in deze vijf minuten dat hij haar zag. Deze keer was hij niet zo snel van plan om haar te verlaten, tenzij het echt nodig was en Sam erop stond. Toen iemand hem in Canada in zijn hoofd vroeg of hij al een inprent had, was Effy per ongeluk in zijn hoofd voorbijgeschoten. Alleen haar lichaam, nog net niet haar ogen. De jongens hadden gelachen en gezegd dat ze er in elk geval al goed uitzag, waarop hij bezitterig had gegromd, maar het vooral ook speels had gehouden. Alleen Paul had hem boos aangekeken, maar hij begon steeds meer en meer te accepteren dat zijn vriend samen was met een vampier. Hij kon zijn inprent nou eenmaal niet stoppen. En bovendien, Jacob was toch ook samen met een vampier? Nou ja, half-vampier dan. Hij schudde zijn hoofd even en keek naar Effy, om de gedachte te vergeten. 'Ik zou je dolgraag mee willen nemen naar Canada, maar het is daar momenteel gevaarlijk. Er hangen van die Newborns rond. Je weet wel, vampiers die het er echt om doen om anderen te moorden. Niet alleen omdat ze dorst hebben, maar hun daden kunnen hun niet eens wat schelen,' zei hij, waarna hij even opzij keek en zijn ogen dichtkneep tegen de gruwelijke beelden van dode mensen daar. 'Maar ooit gaan we er eens naartoe, samen. Dan huren we daar een hotel of zo. Dan ben je tenminste veilig,' mompelde hij zachtjes, waarna hij zijn armen opnieuw beschermend om haar heen sloeg. Glimlachend drukte hij een kusje op haar voorhoofd. 'En wat heb jij gedaan sinds dat ik weg was?'

Effy moest luidop lachen toen Emrby met zijn hand door zijn haar wreef. Wat had ze hem toch gemist. Het voelde goed om eindelijk weer warmte op haar huid te voelen, een warmte die door haar huid leek te dringen en haar het gevoel gaf of er terug bloed door haar aderen stroomde. Jammer genoeg was dat niet zo, maar op dit moment, kon Effy daar niet aan denken. "je zou best goeie reclame zijn voor L'oréal, als je het zou willen, maar denk maar niet dat ik het zomaar laat gebeuren dat er duizenden meisje op jou gaan kwijlen als ze naar je lekker lijf kijken, ergens op een billboard in het stad." Zei Effy speels. Ze keek bedenkelijk naar Embry's bovenlichaam en sloeg haar armen er toen om heen. "van mij." mompelde ze kinderachtig, maar met een klein glimlachje om haar lippen. Effy luisterde aandachtig naar Embry's uitleg over Canada. Ze was wel al eens in het land geweest, maar nooit echt lang. Het was ook al een hele tijd geleden. Toen hij zei dat ze er weg zouden blijven voor Effy's veiligheid, moest Effy haar best doen om haar lach in te houden. "mijn veiligheid?" vroeg ze ongelovig. "ik overleef het wel hoor, zo breekbaar ben ik niet." Ze moest wel toegeven dat ze het heel lief vond van Embry dat hij haar zo wou beschermen. Heel zacht drukte ze haar lippen tegen zijn warme wang "je bent een schatje" fluisterde Effy zachtjes in zijn oor. "ik heb niet zoveel gedaan de voorbije week. Dawn wat geholpen met de babykamer, die superschattig gaat zijn, en dan wat nagedacht over wat ik met mijn huisje zou doen" Effy beet kort op haar lip. Ze ging nog niets zeggen over het voorstel dat Dawn had gemaakt over de baby. Ergens was het wel verleidelijk, een eigen baby. Maar aan de andere kant, een kant die voor het moment net de overmacht nam, wou ze genieten van de relatie die ze nu had. Simpel en leuk, zonder veel al te moeilijke zaken, op al het vampier/ weerwolf gedoe na. Effy glimlachte breed naar Embry "jou gemist natuurlijk." zei ze liefjes en ze roefelde in Emrby's lange haren.

'Ja, van jou,' beantwoordde Embry Effy's kinderachtige woorden lachend. Ach, hij vond het stiekem wel leuk dat ze, net als hem, erg bezitterig was, maar dit op een andere manier dan hij liet merken. Ze vond het overduidelijk geen leuk vooruitzicht dat er zich meiden in hun relatie zouden bemoeien als ze hun samen zouden zien. Nou, Embry had daar ook totaal geen zin in. Hij voelde hoe zijn spieren zich verstrakten toen Effy het over Dawn had. Hij keek opzij en zuchtte even. 'Ik moet dacht echt gaan accepteren hè, dat wat er tussen Dawn en Seth gebeurd is?' mompelde hij. Nou ja, hij moest eigenlijk niks zeggen. Toen Effy en hij 'het' gedaan hadden, kwam hij er ook pas achteraf achter dat ze niks gebruikt hadden. Effy had hem toen lachend gerustgesteld dat vampiers nu eenmaal niet zwanger konden worden of zo iets. Het enige wat hij kon doen, was accepteren dat Dawn gelukkig was met Seth en met de baby. Trouwens, hij werd oom, dat was toch ook leuk? 'Nou ja, er zitten ook voordelen aan verbonden,' bromde hij. 'Seth deed al zo verontschuldigend in Canada. Ik moest het hem van Sam vergeven, wat ik ook gedaan heb, maar hij kon mijn woede nog altijd voelen. Toch heb ik het hem in Canada officieel vergeven toen we samen een wachtronde deden, maar ik kan nog steeds niet geloven dat ze het zo snel en zo roekeloos gedaan hebben, maar ben ook weer blij als de baby geboren wordt.' Hij keek even glimlachend naar Effy. 'Ik heb jou ook gemist, schatje,' mompelde hij, waarna hij een zachte kus op haar lippen drukte. Hij gleed met zijn lippen omlaag en drukte deze plagend in Effy's hals en daarna in haar hals. 'Hmm... Ik ken nog wel iets wat ik leuk vind aan het terug zijn,' zei hij, waarna hij haar een plagend kusje op haar neus gaf. Hij grinnikte even. 'Oh ja, ik mag niet te hard van stapel lopen, zeker?' vroeg hij lachend. Hij grinnikte even. 'Nee hoor, daar ben ik echt niet voor naar je toegekomen. Alhoewel het wel een leuk extraatje is,' zei hij, waarna hij zijn wenkbrauwen een paar keer op en neer wiebelde. Hij grinnikte even en drukte haar nog dichter tegen zich aan. 'Er hebben toch niet te veel mannen mijn meisje lastiggevallen, hè?' Hij kon de beschermende en dominante toon niet vermijden en keek haar aan, met een tikkeltje jaloezie in zijn ogen. Effy was een mooie meid, zeker als ze kleding droeg zoals ze nu aanhad, wat haar trouwens prachtig stond. Plagend gleed een van zijn handen naar haar kont, waar hij zacht een tikje opgaf. Hij grijnsde breed. 'Van mij,' zei hij toen kinderachtig, waarna hij zijn beide handen speels naar haar kont liet glijden en deze vastpakte. Hij schoot in de lach, wat heel ondeugend en een tikkeltje schattig klonk. Hij liet zijn handen netjes daarna op haar onderrug rusten en drukte een kusje op haar lippen.

Effy schrok toen Emrby verstijfde als ze het over Dawn en haar baby had. Ze wist helemaal niet dat hij daar zo een probleem mee had. Ergens was het natuurlijk wel logisch, hij hield veel van Dawn, en ze was nog jong om nu al een kind te hebben. Maar Dawn was gelukkig, en ze wou het kind echt wel. Geruststellend wreef Effy over Embry's blote borst. Waarschijnlijk was het gewoon het beschermingsinstinct van een grote broer dat hij had. Dat was best wel lief. Alles aan Embry was best wel lief. "Het is vroeg, ik weet het, maar Dawn ziet het wel echt zitten... ik heb haar echt de schattigste wieg cadeau gedaan." Kirde Effy, ze stopte maar snel. Embry zou wel niet zo een voorstander zijn voor het meisjes en shoppen gedoe. "en het is goed dat je het die jongen hebt vergeven... het is niet dat wij zo voorzichtig waren in het begin, niet dat het nodig was." Effy wist niet of Seth het wist van haar en Embry, en ze wist al helemaal niet hoe hij er over dacht. Aangezien Effy goed bevriend was met Dawn, en samen was met Embry, die alle twee zacht uitgedrukt dicht bij Seth stonden, ging ze er wel van uit dat hij het wist. Hoe hij erover dacht, was haar een raadsel. Embry's aanrakingen deden een plots en hevig effect door Effy's lichaam stromen. Ineens had ze zin om Embry stevig vast te pakken, overal te kussen en nooit meer te lossen. Die neiging onderdrukte ze, al loste ze hem niet. Het was ook al een week geleden dat ze Embry gezien had, en normaal gezien reageerde haar lichaam al zo sterk op het zijne, nu was dat nog tien keer sterker. Zijn lippen voelden nog zachter, hij rook nog beter, zijn aanrakingen leken nog sensueler. Effy moest echt haar best doen om haar gedachten erbij te houden. Maar uiteindelijk lukte het wel. "Alle mannen zijn bang van mij." antwoordde Effy plagend op Embry's vraag. Dat was niet helemaal waar, het was Effy in haar leven al vaak voorgekomen dat jongens haar aanspraken, ja, die waren meestal zat of extreem arrogant, maar niet iedereen was dus bang van haar. Om eerlijk te zijn was Effy niet te veel buiten geweest de voorbije week, toch niet op plaatsen waar jongens kwamen. Effy drukte haar lippen gretig op die van Embry en liet haar heel even meeslepen in het gevoel dat ze kreeg toen haar lippen de zijne raakten. Toen verdrukte ze het, haalde ze haar handen van Embry's kont, hoe die daar ook gekomen waren, en keek ze met een beschaamd glimlachje naar Emrby.

Een enorme drang kwam in Embry op. De eerste was om haar te zoenen tot ze erbij neervielen, de tweede was om haar jurkje aan flarden te scheuren en de derde was om van zijn zicht te genieten. Ook hij kreeg een beschaamde glimlach. 'Naughty girl,' fluisterde hij grijnzend in haar oor. Het klonk meer als een compliment dan als iets bestraffend. Grijnzend knabbelde hij aan haar oorlel en trok zich daarna terug, waarna hij haar optilde. 'Laten we naar een plaats gaan waar niemand ons kan zien en niemand ons kan storen,' zei hij lachend. Hij had al opgemerkt dat Effy's handelingen anders waren dan een tijd geleden. Het leek wel alsof ze het meer dan ooit wilde om hem te zoenen, wat hij eigenlijk niet gek vond. Ze hadden elkaar een week niet gezien, de kracht van het inprenten was te groot om te negeren. Hoe minder je bij je inprent was, hoe sterker de gevoelens werden als je hem of haar weer terugzag. Hij wist alleen niet dat Effy ook zo sterk onder de kracht van het inprenten leed. Hoe lang waren ze nu al samen? Hij was blij dat hij haar bij andere mannen kon vertrouwen. Ze probeerde het inprenten in elk geval niet te belemmeren door zich over te geven aan andere mannen, zoals sommigen deden als ze ingeprent waren. Je kon het inprenten gewoon niet negeren, daar was hij te krachtig voor. Meestal werd een inprent dan ook, op hoe een jonge leeftijd het ook begon, later een geliefde. Embry merkte hij op dat hij onder het denken al bij een huis was aangekomen. Grijnzend zette hij Effy neer, waarna hij zijn lippen ietsje ruw op de hare drukte. Dankzij ademnood moest hij ophouden en hijgde even, waarna hij zijn hand naar haar schouder liet glijden. 'Ik wil je,' mompelde hij. Hij voelde in elk geval niet dezelfde pijn als vorige keer, toen hij haast gek geworden was onder de verlangens. Hij grinnikte even. Nee, dat zou deze keer niet gebeuren. Hij had het gevoel dat hij eindelijk meer controle had over zijn lichaam. Hij duwde haar tegen de muur en liet zijn handen aan weerszijden van haar hoofd rusten, waarna hij zachtjes en plagend haar hals zoende. Eens zien wie hier sneller de controle verloor.

Effy had zoveel zin in Embry, maar ze moest haarzelf onder controle houden, ze was de vorige keer nog niet vergeten. Het was wel duidelijk dat Embry ook zin had in haar, voor ze het goed en wel besefte, stonden ze in zijn huisje. Ze hield van deze plaats, het voelde vertrouwd. Maar de huiselijkheid van Embry's woning was niet iets waar Effy op dat moment aan dacht. Enkel Embry's lichaam, zijn mooie bruine ogen, zijn wilde haren en zijn ondeugende blik vulden Effy haar gedachten op dat moment. Haar adem versnelde onbewust, ook al moest ze in principe niet ademen, ze kon het niet stoppen. Embry was alles wat ze wou op dat moment. Ze zuchtte zijn naam in zijn oor en vlocht haar vingers zachtjes in zijn haar. Een tintelend gevoel vulde haar onderbuik en ze kreunde zachtjes. Haar handen verlieten Embry's haar en verkenden zijn rug en achterkant. Wat was hij gespierd. "heb ik je al gezegd hoeveel ik je al gemist heb." zei Effy zachtjes, haar stem klonk ruw. Dat vond ze niet zo leuk, Embry mocht niet merken hoe hard ze hem wou. Nu nog niet. Ze kuste Embry op zijn mond en verkende zijn lippen met het puntje van haar tong. Ze was in die hele week nog niet zo gelukkig geweest als nu. Op dat moment besloot ze dat haar zelfbeheersing er niet meer toe deed. Embry moest wel blind zijn als hij nog niet had gemerkt hoeveel zin Effy in hem had, en wat deed het er ook toe. Ze hield van hem, en hij hield van haar, ze ging geen gevoelens voor hem verbergen, hoe onzedig ze ook waren. De kusjes van Embry in Effy's nek waren er ook teveel aan. Ze drukte hem heel dicht tegen haar aan, kuste hem heftig en fluisterde daarna hijgend in zijn oor "ik hou van je, ik heb zoveel zin in jou." Met haar handen gleed ze naar zijn onderbuik en haar lippen drukte ze weer op de zijne. Ze voelde Embry's spieren onder haar handen, en zijn ademhaling, die overduidelijk sneller ging dan normaal. Dan was ze toch niet alleen.

Een luide kreun verliet Embry's mond toen hij de lippen van Effy op zich voelde. Hij kon alleen maar grijnzen tegen haar lippen. 'Ik ook in jou, babe,' zei hij, maar zijn stem klonk verschrikkelijk hees. Voor hem was dat beschamend, voor Effy was het misschien sexy om te horen. Zijn handen verkenden haar lichaam. 'Ik weet dat je me hebt gemist, dat heb je me al vaak genoeg gezegd. Ik heb jou ook verschrikkelijk hard gemist.' Zijn stem was gewoon te hees om nog normaal en echt gemeend te klinken, maar dat zou Effy ook wel begrijpen. Het leek wel alsof zijn onderbuik op ontploffen stond. Hij tilde haar op, grijnsde breed naar haar en trok haar mee naar boven. Hun volgende bestemming zou zijn bed zijn. Het interesseerde hem totaal niet meer wat iedereen van hun zou denken als ze op de een of andere manier in zijn gedachten zouden zien dat hij na hun ontmoeting meteen met haar naar boven was gegaan voor een nachtelijk avontuurtje, niks interesseerde hem meer. Alleen Effy. Hij trok haar dicht tegen zich aan. Hij begaf zich aan haar lichaam en drukte kusjes op haar blote benen, langzaam naar boven toe. Hij keek haar aan en grijnsde breed. Zijn ogen fonkelden als nooit te voren, zijn lippen voelden droog aan en zijn mond dwong zichzelf gewoon om haar te kussen, eender waar hij dat maar wilde. Hij liet zijn handen naar boven glijden, onder haar jurkje door en verkenden zachtjes, maar met een tikkeltje ruwheid, haar lichaam. Zachtjes streelde hij onder haar borsten door, waarna hij zichzelf inhield om het jurkje niet van haar af te scheuren. Hij drukte zijn lippen op te haren ter onderdrukking van zijn verlangen. Hij deed zijn eigen shirt plagend een beetje naar boven, zodat zijn getrainde borstkas te zien was. Hij was er zelf eigenlijk best bescheiden over, als ze hem erover aan zou spreken. Hij zou zeggen dat het niet veel voorstelde. 'Effy,' kreunde hij luid, waarna hij zijn handen ongeduldig haar lichaam lieten verkennen.