Just a human

Kim Conweller

Met een grote zucht laat Kim de grote mand vol met muffins onder het geluid van een harde klap op de tafel neerkomen. Beschamend slaat ze haar ogen neer als ze ziet dat Emily haar met opgetrokken wenkbrauwen aan staat te kijken. 'Sorry Em, het is gewoon dat ik Jared al een tijdje niet meer heb gezien, niks anders...' en vlug begint ze de gevallen muffinkruimels van de tafel af te vegen.
Het was ook waar wat ze zei, ze hád Jared al een tijd niet gezien en ze gedroeg zich vreemd op de momenten dat ze hem miste. De gedachte dat ze hem ooit zou kwijt kunnen raken kreeg ze maar niet uit haar hoofd, helemaal niet nu ze van al dat wolvengedoe afwist. Wie weet overkwam hem nog ooit eens iets op een van die stomme missie's van Sam ... Maar dat zou ze nooit hardop zeggen, helemaal niet bij Emily in de beurt, dan kreeg ze meteen die hele mand muffins naar haar hoofd gesmeten.
'Ik eh ... Ga even wandelen, op het strand!' fluistert Kim zachtjes terwijl ze de deur al opentrekt. Zonder op het antwoord van Emily te wachten stormt ze de veranda van het kleine houten huisje van Emily en Sam af en rent over het kleine bospad naar het strand. Eenmaal op het strand aangekomen zakt ze neer op de aangespoelde boomstam, trekt haar benen op en staart naar de zee, denken aan Jared.