Family reunion

June geniet zichtbaar van de wind die haar haren alle kanten opblaast terwijl ze op een danserige manier van lopen door het zand ploetert. Haar blik schiet alle kanten op en opnieuw verbaast ze zich erover dat het hier zo mooi en rustig is, veel anders dan thuis waar herrie en drukte aan de orde van de dag zijn. Die herrie en drukte waren samen met het geruzie van haar ouders de reden dat ze vertrokken is en op zoek is gegaan naar haar oudere neef Paul, hopelijk zou hij haar antwoorden kunnen geven op haar vragen maar ze betwijfelde het ... Ze wist nog niet eens zeker of ze hem wel zou lastig vallen met de dingen die er thuis speelden, hij was anders niet voor niets met zijn vader hiernaartoe gegaan.
Even blijft June staan om haar hand op haar voorhoofd te leggen, haar temperatuur leek weer omhoog gegaan te zijn, ze kon het niet langer afschuiven op 'het opwarmen van de aarde', maar dat was ook niet meer dan een grapje geweest. Naar het ziekenhuis wilde ze niet, ze hield niet van dokters, die waren altijd zo serieus en trokken van die chagrijnige gezichten, daar had ze geen zin in.
Met een grote grijns op haar gezicht liet ze haar hand wat zakken zodat hij om haar mond kwam te liggen. Ze had alle huisjes in het Quileute reservaat gehad maar Paul was nergens te vinden, en daarom zou hze het maar op de ouderwetse manier op moeten lossen; 'PAAAAAAAAAUL! LAHOOOOOOOOOOTE!', schreeuwde ze over het strand, hopend dat hij het zou horen. Na een volle week in haar eentje gereisd te hebben was ze het zat geworden, ze wilde met iemand kletsen en lachen, die stilte en eenzaamheid waren niets voor haar.

Paul stond op de kliffen, naar beneden starend, naar het woeste water dat tegen de rotsen aansloeg. Zijn handen had hij verstopt in de zakken van zijn zwarte jack. Zijn vingers omklemden een mobieltje. Een oude Nokia. Dit was één van de momenten dat hij een poosje rust had, maar hij verwachtte elk moment een telefoontje van zijn vader, dat hij weer komen moest omdat het weer slecht ging. Paul's blik gleed omhoog, naar de heldere lucht waar amper een wolkje te zien was. Even had hij gedacht om te gaan liggen in het zachte mos achter hem en een klein dutje te doen, tot hij plots zijn naam hoorde. En niet zo ver van de kliffen vandaan. Wie zou dat zijn? Het klonk als een vrouwen stem. Was het Flower? Nee, die zou hem zo wel kunnen vinden aan zijn geur. Dan kon het niet anders zijn dan... Familie! Want heel veel meiden kende hij hier niet, en die hij kende, wist hij zo te vinden. De stem scheen van het strand af te komen, en gelukkig voor hem was dat niet ver weg. Paul draaide zich in die richting en in een rustig tempo rende hij naar het strand. Benieuwt wie hij daar zou aantreffen.
Eenmaal op het strand aangekomen te zijn, zag hij in de verte iemand staan. Zo aan het postuur te zien was het inderdaad en vrouw. Zijn nieuwsgierigheid werd met de seconde groter. Hij kneep zijn ogen even samen, om te zien wie het was. Maar jammer genoeg was hij iets te ver weg. Met grote passen liep hij verder, en naarmate hij dichterbij kwam, zag hij wie het was. Een nichtje, June! Vrolijk begon hij te glimlachen toen hij vlak bij haar was. 'June! Wat goed je te zien,' zei hij opgetogen, blij een bekend iemand te zien. Hij strekte zijn armen om haar daarin op te sluiten. 'Hoe is het met je? Waarom ben je hier?' Vroeg hij aan één stuk door. Paul was benieuwt hoe het met haar was, en hoe het ging met de rest van de familie, waar hij al een poos niks van had gehoort. Geen brieven. Geen telefoon. Niks. Zou er wat mis zijn? Hij hoopte sterk van niet, maar een vaag gevoel zei wat anders.

June knijpt haar ogen samen terwijl het mannelijke figuur aan de andere kant van het strand met grote stappen steeds dichterbij komt. Zoals ze de persoon nu kon beoordelen leek hij voor geen centimeter op Paul, maar toen ze hem voor het laatst had gezien was hij acht jaar geweest en zaten ze samen bovenop het klimrek, dus zo gek zou dat ook niet zijn. Wanneer ze haar naam hoort en Paul's lach ziet - iets waarvan iedereen vond dat zij die ook bezat - zakt haar mond automatisch een stukje open; wát zag hij eruit, zo gespierd en zo groot! Toch aarzelt ze geen moment als hij zijn arm uitsteekt en laat zich er overdreven dramatisch invallen; 'Paul! Eindelijk heb ik je gevonden zeg! Ik heb me zo waardeloos gevoeld de laatste dagen, ik had niemand om tegen te praten en om mee te lachen, maar dat zal de komende dagen wel anders zijn als ik hier rondloop met jou!', ratelt ze met een opgewonden stem achter elkaar door.
Maar op het moment dat ze opkijkt en Paul's vermoeide gezicht ziet en de warmte voelt die door zijn jack heen straalt houdt ze plotseling haar mond gesloten, zou Paul hetzelfde virus hebben als zij of was er iets aan de hand met zijn vader ... Zachtjes en beheerst probeert ze uit te leggen waarom ze hierheen is gekomen, waarbij ze besluit nog niet de dáádwerkelijke reden te vertellen, zo te zien heeft Paul wel genoeg te verduren op dit moment. 'Ik blijf hier een tijdje Paul, thuis ging het niet zo lekker, veel ruzies en gezeik en daar werd ik ook in andere delen van het dorp mee geconfronteerd! Ik heb veel bij je moeder gezeten, die gaf me veel steun maar geen antwoorden ... Dus hier ben ik dan,' sluit ze af met een flauwe glimlach. De machteloosheid die ze de afgelopen maanden had gevoeld speelde weer op en tot haar verrassing voelde ze dat haar handen zachtjes trilden. Ze trok zichzelf los van Paul en stak haar handen diep in de zakken van haar spijkerbroek, wat een onzin dat ze hier kwaad om werd, ze werd nooit ergens kwaad over! Sinds haar temperatuur omhoog was gegaan had ze ook steeds vaker last van woede-aanvallen, maar daar zou ze Paul niets over vertellen, die dacht vast dat ze gek was. Afwachtend en met een halve glimlach bleef ze staan om te luisteren naar de vragen die Paul ondertussen had bedacht.