Wat was er gebeurd?

Tyler zat in een boom. Zijn benen lagen vooruitgestrekt en zijn rug leunde tegen de dikke boomstam. Was het een eik? Dat wist Tyler niet maar hij had er ook niet echt over nagedacht. Het was avond, en op zijn huid scheen de maan. Hij luisterde naar de geluiden in het bos, zover die er waren. Het was nu de tijd van de jagers, en de prooien moesten opletten. Denk maar aan uilen, vossen en die andere dieren waaronder vleermuizen. Hij zelf zag zich niet geheel als dier, maar als iets goddelijks. Hij zag zich wel als een jager, naar het bloed. Mensenbloed, heerlijk! Hij likte zijn lippen af, hoewel hij zich meestal wel goed wist te beheersen hellaas was dat niet altijd het geval. Tyler had namelijk een persoonlijk klein probleempje. Zo kon hij gisteren niet geheel meer herinneren. Maar dat was een ander verhaal. Opeens hoorde hij iets, het gekraak van bladeren en takjes. Het kon drie dingen zijn, een groot dier, een mens of een vampier. Hij was benieuwd en draaide zijn hoofd zodat hij naar beneden kon krijgen.

Hij zag plots niets, toen zag hij een vreemdekamer. Aan de muur was bloed te zien, opeens dook hij naar beneden, hij pakte een nek. Zijn tanden klemden in de nek en hij begon het bloed er uit te zuigen. Hij voelde zich geweldig toen hij klaar was stond hij op. Tyler keek naar beneden en zag een meisjes liggen wat lijkbleek was geworden door het gemist van bloed. Nadat hij dit zag werd hij weer wakker en viel uit de boom, hij herstelde zich nog net op tijd. Waardoor hij goed wist te landen. Plots begreep hij dat het een droom of flashback was maar of deze waargebeurd was? Was hij gister in die vreemde kamer? "En wat ben jij?!"Riep hij woest door het bos. Terwijl hij probeerde de gedaante te herkennen. Door zijn flashback zag hij eventjes niet zo helder meer en tevens was Tyler verward. Iets wat hij wel meer had door zijn aandoening...

Lucy liep door het bos. Ze deed dat al van jongs af aan. Gewoon even weg snieken van de wereld thuis. Even gedachteloos rond dwalen. Maar dit keer was ze niet klein en het was niet over dag. Het was donker je zag niet veel maar Lucy kende de weg. De takken onder haar voeten kraakten. Even stond ze stil door het horen van wat gefladder. Hmm vast een uil of zoiets dacht ze, en liep dus weer stug door. Ze was er bijna, hier ergens hoorde een kleine open plek te zijn met een klein meertje. Ze keek even rond maar het was moeilijk te zien. Plots hoorde ze ge schreeuw "En wat ben jij?!" kwam er door het bos. Ze schrok er van ze was dus vandaag niet alleen. Wie zo dat zijn? Wie zou er zo laat nog hier rond lopen behalve zij zelf dan. Ze twijfelde of ze naar de persoon zou gaan zoeken. Het meertje kon wel even wachten. Vlug liep ze de richting op waar van het geluid vandaan kwam. Atans waar ze dacht. Rond kijken liep ze hard door. Misschien had de persoon hulp nodig. Ze schoof wat takken van struiken opzij en keek rond. Nog niemand..Dacht Lucy. Ze liep dus een paar stappen verder er stond toen bij de boom waar het geluid vandaan kwam. Er was niets op de grond te zien alleen wat gevallen bladeren en takken. Er kwam een koele wind langs waar van Lucy de rillingen kreeg. Ze deed haar rits van haar jas dicht. Toen keek ze naar de bomen. Ze dacht een soort schim te zien zitten maar kon het niet zeker weten. ''Hallo?'' Ze wist niet of het een goed idee was om iets te zeggen maar daar was het nu voor te laat.

Een wezen antwoorden zijn geschreeuw en langzaam zag hij er een beeld in. Een mens? Een gerecht? Nee, nu niet. Tenslotte zou dat zijn andere kant naar boven halen, een kant die hij niet graag mocht. "Hey."Zei Tyler kort. Hij maakte zich recht, hij was een relatief grote jongen, daarna liep hij naar het meisje zodat hij een goede blik van haar kreeg. Ze was niet heel oud, had een mooi gezicht en verder wist hij niet zoveel te onderscheidde. Waarschijnlijk nog steeds verward."Wie ben jij?"Vroeg hij daarna aan het vreemde meisje. "En mij lijkt het niet zo verstandig voor een jonge dame om in het bos rondtedwalen."Zei hij daarna tegen het meisje. Hij miste plots het bloed van mensen, maar schudde deze gedachte weg. Hij plaatste zijn hand in zijn zak, het was zijn rechter hand in zijn rechtzak. Hij voelde plots iets. Het was een soort van tand, wolven tand?! Nee deze was anders, van een beer? Zou kunnen. Wat heeft hij nou eigenlijk gister eigenlijk wel niet gedaan! "Denk Tyler."Mompelde hij plots hardop. Hij verschoot er zelf van. Had het meisje zijn mompeling kunnen verstaan? Ach wat maakte dat ook uit. Alleen in het bos zou toch een slecht beeld van hem geven, ze zou toch dadelijk weg willen rennen. Waar hij bang voor was, want wegrennende mensen was juist zijn zwakte. Nou ja, zwakte dat was misschien overdreven. Maar soms verloor Tyler nou eenmaal de controle over zijn handelingen door bepaalde omstandigheden. Bijvoorbeeld wanneer hij in een situatie kwam waarin hij de jager zou kunnen zijn!

Toen er een persoon tevoorschijn kwam begroeten het haar "Hey." kwamen er uit zijn woorden. Ze wist niet echt wat ze over hem moest denken. Toen hij iets dichterbij stond zag ze hem ook wat beter hij was aardig lag en had zover ze zag een schattig gezicht. En toen kwamen ze volgen de woorden. "Wie ben jij?" Een vreemdeling in het bos 's nachts wilde weten wie ze was. Het kon dus nog gekker dan verwacht. '' Ik ben Lucy" Ze stopte met praten en dacht na over wat haar volgende woorden zouden zijn . Maar de vreemdeling was haar voor en sprak "En mij lijkt het niet zo verstandig voor een jonge dame om in het bos rond te dwalen." Ze lachte even. ''Nee dat klopt.. Weer een stevige wind kwam er tussen de bomen door en de takken ruisten. Het was een mooi geluid van het bos. Wat zou hij doen hier veel vragen gingen door Lucy's hoofd. Ze had hem nooit eerder gezien van wat ze van hem kon zien. De mompeling van de vreemdeling schudde haar uit haar gedachten. Ze had niet echt gehoord wat hij zij. Maar ze wilde wel eens weten wie hij was maar ze zou er niet achter komen zonder het te vragen. ''En wie ben jij dan als ik vragen mag?'' Ze vroeg het op een vriendelijke toon.

Rikai haalde zijn zwaard uit de houder wat een scherp geluid veroorzaakte, enkele duiven vlogen als reactie angstig de boom uit. De jongen glimlachte en keek naar een Raaf die op de grond lag dood te gaan. Ouderdom... Rikai's vrolijke lach maakte plaats voor een beteuterde blik. ''Kutbeest...'' vloekte hij... Hij had gehoopt dat de Raaf was aangevreten, maar niets wees die kant uit. Rikai haatte het als een dier uit ouderdom stierf, dat was zonde! Zonde van het leven! Er waren zo veel dagen geweest waarop hij nog nut had kunnen hebben, waarop het nog een waardige bron van bloed was. Nu is het smerig, bitter, oud en verrot bloed wat door zijn aderen stroomt. Niemand lustte onzuiver bloed, zelfs Rikai niet.
Rikai legde het uiteinde van zijn zwaard op de borst van de vogel en doorboorde langzaam zijn lichaam... ''Zonde...'' siste hij, ''zonde..''

De jongen liet zijn zwaard weer in zijn houder glijden en besloot om richting het meer te lopen, wat vis moest hem goed doen. Net op het moment dat hij zijn eerste stappen zette, hoorde hij Tyler door het bos schreeuwen. Tyler, zijn beste en enige vriend, zijn enige contact... Rikai glimlachte, de vis kon wachten! Hij had wel zin om weer eens samen te gaan jagen. Vrolijk liep hij met flink tempo in de richting van de roep van Tyler.

Naar mate Rikai dichterbij kwam zag hij een schim die totaal niet op die van Tyler leek. Een schim van een meisje, zuiver bloed. Rikai werd vrolijker, hij wist dat Tyler zijn prooien graag deelde! Rikai voerde het tempo op en kwam er al snel achter dat het meisje, wat zich voorstelde als Lucy, nog ongedeerd was. Nee hé, je laat dit bloed toch niet gaan? Dacht Rikai die al snel weer depressiever werd. Knop omzetten, Tyler zag haar het eerst, zijn prooi, hij mag weten wat hij ermee gaat doen...
''Tyler, je hoefde het hele bos niet wakker te maken met je gegil!'' zei Rikai spottend toen hij zich door wat bosjes wurmde.

"Ik ben Tyler..."Zei hij kort. Zijn achternaam liet hij niet horen aangezien hij er niet trots op was. Zijn echte achternaam was al lang vervaagd door de jaren in zijn hersens. En zijn tweede achternaam was niet echt iets om nu trots op te zijn. Aangezien zijn geheugen hem in de steek liet en dat was de oorzaak. Plots kwam Rikai, een grijns verschijn er op het gezicht van Tyler. "Het bos moet zijn leider toch kennen..."Zei Tyler met diezelfde grijns tegen Rikai. Bloed, pak het nu het nog vers is. Dan kunnen we weer jagen in de duisternis. Je weet dat je het leuk vind... Tyler verbeet de gedachte. Hij vond jagen geweldig maar niet zo. Hij wilde het herinneren, op zijn manier doen. De manier van 'Velnias' was de verkeerde. Geen controle en geen herinneringen. De laatste dagen werd de grip van 'Velnias' op Tyler steeds groter. Vreemd vond Tyler, wat het voor Tyler tevens moeilijker maakte om te gaan jagen. Zeker op mensen! Dit zou het alleen maar makkelijker maken voor 'Velnias' om de controle over te nemen. Zijn dubbele persoonlijkheid was alleen maar een last! En waarom was hij er? Waarom koos zijn God hem nou? Tyler gaf de schuld aan zijn God Jashin. Hoewel hij Jashin wel trouw blijf. Dit kwam namelijk omdat zijn dubbele persoonlijkheid nog meer geloofde in Jashin. En schijnbaar ook opdrachten door kreeg en hierdoor ritueelen uitvoerde. Iets waar Tyler slechts flashbacks van wist te zien. Maar na al die jaren flashbacks wist hij ongeveer wel wat hij deed waarneer 'Velnius', dus zijn dubbele persoonlijkheid, de overhand nam. "Waar kom je vandaan?"Vroeg hij plots aan Lucy. Het was een vraag die sterk klonk en duidelijk verstaanbaar. Met een soort van bevel erin dat Lucy de vraag moest beantwoorden. Hij merkte dat hij zich weer rustig voelde en dat de kracht van 'Velnias' langzaam verdween. Ook merkte hij dat hij op zijn hoede was, niet voor Lucy maar wel voor de rest van de inwoners van het bos.

Amore had haar snuit op de grond gedrukt. Snuffelend liep ze door. Waar in dit godvergeten dorpje kon ze eens een normale maaltijd vinden. Plots had ze een spoor geroken. Het waren die vieze vuile bloedzuigers weer. Haar vacht ging rechtop staan en haar tanden ontblootte zichzelf al. Vuile vieze stinkende bloedzuigers! Dat rotte soort dat haar had weg gejaagd uit Italië!

Met laag gegrom sloop ze verder. De geur vermengde zich nu met mensen geur. Een man en een vrouw om precies te zijn. De bloedzuiger was ook een man. Ze stonken allemaal!
Eindelijk kreeg Amore ze in het ook. Ze waren verder dan ze had gedacht. Ze rende door en door tot ze met een grote sprong in het midden belandde. Haar lippen ver opgetrokken gromde ze naar de vampier. Vieze ... vuile ... Met één grote sprong was ze boven de vampier terecht gekomen.
'Waar haal je het lef vandaan je hier te vertonen! Smerige vieze vuile ...!' Haar kaken kwamen van elkaar om hem aan stukken te scheuren. Ze besefte dondersgoed dat hij haar niet had verstaan. Vampieren spraken niet met weerwolven. Ze konden niet communiceren in weerwolf vorm.

Heel langzaam veranderde de witte wolvin terug in haar oorspronkelijke vorm. Haar ruwe vormen kregen weer de vrouwelijk vormen die bij haar leeftijd paste. Ze slonk tot haar originele grootte van 1 meter 76 en haar bruine ogen staarde gevaarlijk naar de vampier. Haar klauwen waren nu goed verzorgde lange nagels geworden en haar witte vacht was veranderd in een licht getinte bruine huid. Haar hand gleed naar de keel van de vampier. Ze wist dat dit geen effect zou hebben, maar ze was nog altijd sterker dan een gewoon meisje.
'Jij vieze vuile bloedzuiger. Dat jij je smoelwerk nog durft te vertonen in dit bos?! Is het al niet genoeg dat jullie Rome hebben overgenomen?' Gromde ze tussen haar tanden door. Het lage gegrom was vervangen door een zoete stem die duidelijk vrouwelijk was.
'Kan jou verachtelijk soort nooit eens iets anders doen dan problemen maken?'

Een jongen gekleed in wat zwarte kleding liep door het bos. Hij was pas net een paar dagen in Amerika. Zijn gezicht was nog gedekt door een capuchon en lichtjes liep hij tussen de bomen door. Het was nog dag, maar de boomtoppen hielden een groot deel van de zonlicht tegen. Hoe dieper de jongen het bos in liep, hoe donkerder het werd. De jongen hoorde daarna geluid van een afstand. Hij keek op, waardoor zijn gezicht zichtbaar werd in een kleine bundel lichtstralen, maar het raakte zijn gezicht niet. Hij was duidelijk een Aziaat, een nog redelijk jonge ook. Hij twijfelde even wat hij ging doen, maar naar een tijd besloot hij er op af te gaan.
"Ah...Weerwolf, Ookami-people..." sprak hij zacht tegen zichzelf terwijl hij het geluid achterna ging. De geur van haren drong door Takato's neus en hij wist dat hij de goede richting op ging. Al snel rook hij nog iets veel beters, namelijk zijn favoriete maaltijd, bloed!
"Hmm, deze dag kon nog wel eens een goede worden. Het werd eens tijd dat ik weer eens ging eten." besloot Takato en hij besloot de situatie van boven te naderen. Handig klom hij een boom in en sprong vandaar naar andere bomen. Voor hij het wist zat hij boven de situatie. Hij keek naar beneden en zag dat de Weerwolf, een soortgenoot bedreigde met haar kracht. Dat de jongen die de inmiddels menselijk weerwolvin een vampier was, zag Takato zo. De andere twee waren mensen, maar dat moest wachten, eerst de vampier helpen.

Takato sprong naar beneden en landde achter de dame.
"Laat hem gaan, hij heeft je niks misdaan, toch?" en de Aziatische vampier keek naar de schijnbaar Amerikaanse vampier, die nog steeds werd vast gehouden.

Rikai glimlachte om de reactie van Tyler, hij had humor en dat sprak Rikai wel aan. De jongen stapte dichterbij en wilde net vragen hoe het met Tyler ging toen er luid gegrom door de bossen klonk. Rikai greep met zijn rechter hand naar zijn zwaard in de houder links van hem. Aan zijn riem, rechts had hij ook nog een pistool. Deze gebruikte hij echter zelden, met een pistool kwam er zo weinig bloed tevoorschijn. Daarbij vervuild het ijzer en het kruit het bloed van je slachtoffer en naast dit alles is het ook gewoon oneervol.
Een grote wolf sprong op Tyler en uit reactie haalde Rikai zijn zwaard direct uit zijn houder op hem op één kleine centimeter afstand van de wolf te houden. Zijn plan was om de wolf direct door midden te razen, echter begon de wolf toen van vorm te veranderen. Ze was werkelijk het mooiste meisje wat ooit op Rikai zijn netvlies had gezworven, ze was perfect. De jongen was er stil van. Haar bloed moest wel het beste op deze aarde zijn! Niet veel mensen wisten dat bloed lekkerder was als het uiterlijk van je slachtoffer mooi was, dat kwam misschien ook omdat veel mensen geen bloed dronken... Maar toch...
Rikai haalde zijn zwaard naar achter, klaar om uit te halen toen er opnieuw iemand uit de lucht kwam vallen. Dit keer was het een Aziaat die zich bij het groepje liet vallen. Rikai werd kwaad en haalde met zijn voet flink uit in de richting van het gezicht van de Aziaat. Dat kereltje moest van hét bloed afblijven, straks raakte er nog iets vervuild...

Tahur keek met gespleten ogen toe. Het tafereel dat zich onder haar afspeelde leek wel een slechte Oost-Europese soap-serie. Zij had bijna de kleine Aziaat te pakken gehad, totdat de jongen, wiens sporen makkelijk te volgen waren geweest door het bos heen. Ze had zijn spoor vanaf het treinstation al opgepikt, en kende de geur niet. Ze was hier nu net een maand, en hield zich tot nog toe vrijwel volledig verborgen voor elk ander paranormaal wezen in de buurt. Ze wist van hun bestaan af, echter ze had geen zin in problemen. Oorspronkelijke Amerikaanse weerwolven schijnen om de één of andere reden nogal territoriaal te zijn, en het risico wou ze niet nemen.

Nu was ze echter verschrikkelijk hongerig. Het bloed pompte er sneller van door haar aderen, en de wind, die tegen haar in waaide, blies de geur van bloed, twee of drie vampiers en een soortgenoot mee. De Aziaat was bijna gevallen onder haar reusachtige klauwen en kaken, maar hij was weggesprongen. Schijnbaar slechts om een soortgenoot te helpen van een bloedmooi meisje dat een andere vampier bijna naar de keel vloog.

Tahur voelde hoe een ijskoude rilling over haar rug liep, en kwam iets dichterbij, voorzichtig tegen de wind in sluipend, zodat haar geur onopgemerkt zou blijven. Ze keek steeds intenser naar het gebeuren, en verzette, door een vreemd gevoel dat haar aandacht verstoorde, een poot mis. Een tak brak onder haar immense gewicht, en ze keek er verschrikt naar. Toen ze weer terugkeek, kon ze nog niet opmaken of ze was ontdekt of niet, maar ze bleef, voor de zekerheid, doodstil.

Even had Takato echt het gevoel dat hij een totaal verkeerde keus had gemaakt. Ergens had hij het gevoel dat dit niet iedereen was, zoals hij eerder in het bos al had. En daar komt dan ook nog bij dat een mens, een gewone sterveling, hem in zijn gezicht durfde te trappen. De klap viel niet goed bij Takato.
"Hier ga je voor boeten, dat snap je toch wel?", zei Takato koel en in een snelle beweging pakte hij het been van de man oudere jongen met beide handen vast en draaide het. Het zou een hele pijnlijke beweging moeten zijn, want het been zou moeten breken bij die kracht, tenzij de man ook een weerwolf of iets dergelijks was. Daarna keerde Takato zich weer naar de vrouwelijke weerwolf.
"Heb je hem nou nog niet los gelaten? Zijn alle Amerikanen zo moeilijk?" Takato had ergens spijt dat hij in deze situatie was gesprongen. Maar zo was hij nou eenmaal als jongen opgevoed door zijn ouders; een medemens moest je helpen. Takato had het dan nu omgezet nar medevampier, sinds hij een vampier was geworden, maar toch bleef hij deze regel in zijn hoofd vasthouden. Ineens hoorde hij het geluid van een brekende tak.
"Aha, we zijn dus inderdaad niet alleen..." was het enige wat Takato ter gehoor bracht. Hij draaide rond en zocht met zijn ogen naar enige onregelmatigheden, ook al kende hij dit gebied totaal niet
"Laat me raden, dit is een van je weerwolfvriendjes?"vroeg de Japanner, terwijl hij nog steeds het gebied verkende.

Spoiler:

Lucy had nog geen antwoord kunnen geven op Tyler's vraag en en kwam een grote wolf te voorschijn. Die had ze hier zo lang ze kwam nog nooit gezien. Ze keek met grote ogen naar het beste en hoorde hem wat grommen. Moest ze weg rennen of was het beter te blijven staan? Ze wilde weg maar haar voeten werkte niet mee ze stonden vast genageld aan de koude grond. Toen sprong dat beest ineens boven op Tyler. Had dat beest honger?. De andere vreemdeling was ook al in actie gekomen. hij had zijn zwaard tevoorschijn gehaald en richten het op het beest. Tot grote verbazing veranderde de wolf. In wat? IN EEN MENS!! Het was een meisje die Tyler's keel nog vast had. Lucy kon haar ogen niet geloven was dit nou waar gebeurt. Dit was een van haar domme dromen ze zou zo wakker schrikken en bij haar thuis op de bank wakker worden. Weerwolven bestaan niet!! Zij ze in haar zelf. 'Kan jou verachtelijk soort nooit eens iets anders doen dan problemen maken?' zij het meisje wolf of wat het ook was. Waar had ze het over. Niet eens voor dat ze wat kon zeggen kwam er weer iemand van uit het niets. Toen zette ze een paar stappen van schrik naar achteren. Wie waren al die mensen en waar ging dit over. Ze snapte er niets meer van en stond met grote verbazing naar ze te kijken. Haar groen-grijze ogen gingen van de een naar de ander. Toen merkte ze nog een ander gevecht op tussen twee gasten die er bij waren gekomen. Kende ze elkaar?? Ze hoorde hier zeker niet bij ze wist hoe een van de personen heten maar voor de rest niets. ''Wwatt is dit??'' Zij ze zacht meer kon ze niet zeggen.

Tahur vloekte in zichzelf, wat eruit kwam als een mismaakt gegrom. Ze sloop uit de bosjes, en veranderde in een mensenvorm. Ze stond nu recht voor zich uit te kijken, en keek minachtend naar Takato.
'Je kunt beter horen dan dat je je sporen kunt verbergen. Sterker nog, als je niet naar beneden was gefladderd zonet, was je mijn middageten geweest, little Asian guy.'
Ze snoof, en krabde over haar arm.
'Ik ben Tahur. Ik zoek geen problemen. Dat was het voorzover. Iemand die wel problemen zoekt kan ze gewoon krijgen bij mij echter.'

Ze keek om zich heen, en wachtte geduldig op een teken van de anderen. Goed of kwaad, dat maakte haar niet veel meer uit, nu ze toch tegen de wind in stond. Ze kon zo wegduiken als ze wilde, zonder dat ze gevonden zou worden vanwege nalatig verwijderen van sporen of haar aparte geur..

'Waag het dat zwaard door mij te ragen, mens en ik verscheur je met huid en haar!' Snauwde Amore tegen de jongen met het zwaard. De Aziaat begon nu tegen haar te praten. Bij het woord Amerikaan spuwde ze op de grond. 'Ik ben een Italiaan, blinde vink!'
Toen er een tak brak sprong Amore op. Ze kon niet precies ruiken wie of wat het was en ze gromde weer. Een jonge meid kwam uit de bosjes tevoorschijn. Haar wolven geur hing om haar heen, ook al had Amore die nog niet eerder geroken. Het maakte niet uit. Haar neus was beter ontwikkeld dan die van die vieze bloedzuigers. Toen begon het meisje te praten. Amore spitste haar oren en draaide haar hoofd om.

Ze begon haar voeten te verzetten. Zo snel ze kon veranderde ze in een wolf en liep richting het mensen kind. Amore was zo groot dat ze makkelijk op ooghoogte kwam met het meisje. Haar zware witte kop keek met haar gele ogen recht in de ogen van het bange meisje. Langzaam haalde Amore haar kaken van elkaar en liet haar rijen blinkende tanden zien. Ze draaide haar kop naar elk van de aanwezige hier. Geen idee hebbend wie ze als eerste moest verscheuren. De mens met het zwaard? Dit meisje hier? Die vampier die haar had aangesproken of degene die ze als eerste al wilde verscheuren. Haar mede wolf zou ze niet aanvallen. Er waren al zo weinig van op de wereld. Weinig genoeg voor het mensen meisje om alles niet te begrijpen. Het was blijkbaar te onlogisch voor haar.

Amore spande haar spieren. Ze wilde ... Ze moest ... Ze sprong op de jongen met het zwaard af en het scheelde niet veel of haar kaken zouden nu om de nek van de jongen zitten. Behalve dan dat het zwaard in haar zij begon te prikken en haar witte vacht langzaam rood kleurde. Amore kneep haar ogen dicht en langzaam veranderde ze weer terug in een mens. Als ze zich drukker ging maken verloor ze alleen maar meer bloed. Ze drukte haar hand nu op de kleine wond en keek de jongen onder haar furieus aan. 'Heb je nog wat te zeggen, stuk ongedierte, voordat ik het leven uit je ram?' Vroeg ze terwijl ze sissend de lucht tussen haar tanden liet komen.