Why me?

Proberen te vluchten voor die vreselijke stank, maar het was zo goed als onmogelijk. Haar leven was nog maar kort veranderd. Eigenlijk leefde je in twee werelden. De een leek nog wel op wat je gewend was als mens, maar de ander was te angstaanjagend, te fantasievol om het echt te geloven. Toch moest ze eraan geloven. Willow rende zo snel als ze kon door de bossen, op zoek naar een plaats waar de geur van vampieren en mensen minder was. Al snel kwam ze uit in het dichte stuk van het bos, ver weg van de bewoonde wereld. Zonder te aarzelen liet ze zich op een tak vallen en ging zitten, om te kijken naar het beekje dat rustig kabbelend langs haar voeten stroomde. Ze zuchtte en keek even rond naar de bomen om zich daarna weer in haarzelf te keren. Waarom moest dit haar overkomen? Waarom moest zij in twee werelden leven? Hitte brandde door haar hele lichaam en voor ze het wist stond er een enorme wolf. Zwarte vacht, opmerkelijk groene ogen. Ze keek naar zichzelf in de beek en zou bijna weer schrikken van haar nieuwe uiterlijk. Snel veranderde ze weer terug om weer op haar plek te gaan zitten aan het water. Ze streek haar koperkleurige haar uit haar gezicht en keek op bij een geluid dat de stilte verstoorde.

Automatisch was hij achter de grootste stank die te vinden was achtergegaan. Mensachtig, maar bepaald niet prettig. Voor de lol had hij onderweg wat nietsvermoedende wandelaars gedood. Hij had de geur gevolgd omdat hij nieuwsgierig was en het misschien iets was waar je makkelijk op kon jagen. Al leek hem dat iets te moeilijk met die stank. Na een poosje bleef hij zitten in een boom. Wat was dit voor ding wat die stank veroorzaakte? Lowell begon op nieuw van boom naar boom te springen, sneller dan eerst en op een gegeven moment, toen de geur sterker werd, zag hij een wolf staan bij een beekje. Een grote wolf. Zijn ego zei meteen dat hij die aan kon en natuurlijk geloofde hij zijn ego ook, al bleef hij staan in de boom. Ego of niet, het was een dier. Een dier was makkelijk uit te schakelen, alleen minder makkelijk dan een mens. Maar waarom zou je een dier doden? Ze stonken. En toen opeens veranderde het beest in een meisje. Hè? Lowell knipperde even met zijn ogen. Waar was de wolf? En waarom was die rotgeur nog steeds? Uiteindelijk sprong hij de boom uit. “Waarom veroorzaak jij zo’n stinkende rot geur?” grauwde hij boos in de richting van het meisje, een paar honderd meter verderop. Door die rotgeur kon hij zich nauwelijks concentreren, maar eigenlijk was dat niet nodig.. Als ze een mens was, zou ze hem niet kunnen horen. Automatisch dook hij in een verdedigende houden, afwachtend. Bah, wat een meurende lucht.