That monster I've become..

Ze was geworden waar ze zich altijd al zo fel tegen had verzet. Haar vrienden in haar oude stad behoorden tot het verleden. De laatste keer dat ze samen op 'jacht' waren geweest waren er 5 vermoord door een stel vampieren. Niet te praten over de vele die ze al eerder had verloren aan weerwolven en andere groepen vampieren. Haar ouders zagen de kans schoon om te verhuizen, en dus kwam ze hier wonen, in Forks. Wat ze niet had geweten, was dat het hier wemelde van de monsters. Omdat er te veel vampieren waren was zij ook veranderd in een weerwolf. Ze was nu het monster dat ze altijd had verafschuwd. Soms was ze machteloos tegenover de wolf die haar dan over nam. Ze veranderde in een zwarte wolvin, maar hield dezelfde groene ogen. Op een snel tempo rende ze door het bos. Eigenlijk was dit om het gevoel te krijgen weg te rennen van alles, van haar nieuwe leven, van het 'monster in haar' zoals ze het noemde. Op een prachtig open veld liet ze zich in het gras en de bloemen vallen en bleef zo liggen. Haar ogen gleden over de blauwe lucht en de wolken. Ze streek met haar hand door haar koperkleurige haar om het uit haar gezicht te krijgen. Het was niet eerlijk, maar blijkbaar moest ze er mee leven. Ze zuchtte even en deed toen haar ogen even dicht.

Hij had er genoeg van, en is daarom weggelopen. Genoeg van het eeuwige geklaag van zijn zusje, genoeg van het eeuwige gesnauw van zijn moeder, op zijn zusje. Hij kon er niet tegen en is weggelopen. Zomaar, pats boem de deur uit gerend zonder ook maar iets te zeggen. Het kon hem allemaal niets meer schelen. Familie die zijn echte familie niet eens blijkt te zijn en dan ook nog een grote mond tegen hem doen is niets waard, verdient ab-so-luut geen respect. Radiel kwam aan bij een veldje met allemaal bloemetjes, er stonden grote rijen bomen omheen, omdat het nog wel in het bos was. Het was mooi vond hij. Maar hij kon daar ook nu even geen sympathie voor hebben. Zijn hele leven was verrot omdat hij zo nodig korts moest krijgen. Hij had het wel flink te pakken, hij snapte het zelf ook niet. Normaal was hij nooit ziek, maar nu. Hij ging even zitten uitrusten, in de verte zag hij een vage gedaante van een meisje liggen maar hij deed er even niets mee. Het vreemde was dat hij dacht te horen wat zij dacht, maar dat zou de koorts wel zijn


[Radiel is een weerwolf, maar hij weet het zelf nog niet]

Bij een lichte golf aan ergernis keek ze verbaast op. Ze wist dat weerwolven met elkaar konden communiseren door gedachten. Zou dit een andere weerwolf zijn? Het signaal was erg zwak, beginnend misschien? Ze kwam rustig overeind en keek rond. Het was niet moeilijk de jongen te onderscheiden tegen de zeldzame blauwe lucht en het groene gras. Door zijn vage gedachten besloot ze maar een kijkje te nemen. Hij leek haar vreselijk ongelukkig, maar veel kreeg ze ook niet door. Gewone mensen konden hun gedachten niet bloot leggen voor weerwolven, dus hij moest wel een weerwolf zijn, of worden. 'Hey' zei ze vriendelijk tegen hem terwijl ze wat dichterbij liep en hem aankeek met een lichte glimlach. Haar groene ogen keken hem vriendelijk aan. Zou hij weten wat hij aan het doormaken was? Zou hij iets van hen weten en het net zo vreselijk vinden als zij zelf? Hier moest ze natuurlijk een antwoord op krijgen, maar zomaar vragen deed ze niet. Stel dat hij nog van niets wist, dan overviel je iemand wel heel erg. En als ze nou een fout maakte, dan zou hij het geheim weten wat ze geheim hoorde te houden.

Radiel, die net zijn ogen even had dichtgedaan, schrok een beetje van de plotselinge stem, hij deed zijn ogen open en zag het meisje waarvan hij dacht haar gedachte te hebben gehoord. Hij was al aardig chago en dat liet ie een beetje merken ook, "Hey" zei hij terwijl hij een grom onderdrukte. Hiervan schrok hij best wel, sinds wanneer gromde hij? Hij had ooit zijn echte vader horen grommen, maar dat was al zolang geleden dat hij dacht dat het een waanbeeld was van zijn vroegere, jeugdige fantasie. Hij draaide zich om zodat hij haar beter kon zien (hij was namelijk half gaan liggen) en keek iets vriendelijker, "Sorry dat ik net tegen je....Uhm..Gromde? Maar ik ben kapot chago en ik heb 60 graden koorts ofzo, ik ga zowat dood van me eigen lichaamstemperatuur..." hij gaf haar een gebroken lachje.

Ze wilde haast haar hand voor haar mond slaan en 'sorry' uitroepen toen ze merkte dat hij schrok, maar hield zich toch in. Ze hoorde hem laag grommen, maar hij onderdrukte het. Ze kende het gevoel maar al te goed. Wolven leken veel vaker te grommen dan ze had verwacht. Even dacht ze terug aan iedereen die ze had verloren in haar strijd. Het was niet eerlijk, maar misschien zat er een boodschap in dat ze nu hetzelfde lot als de monsters moest ondergaan. Toen hij haar aan keek en weer begon te spreken knikte ze even. 'Ik snap dat je daar chago van word. En eigenlijk ken ik het probleem. O ik weet niet of ik dit wel moet...' ze onderbrak zichzelf. Zou ze hem vertellen wat dit betekende? Wat hij zou worden? Ze wist dat hij het moest weten, maar het leek haar beter even te wachten. Haar eigen lichaam was nu constand op een temperatuur die bijna brandde. Toch leek ze er geen last van te hebben. Waarom weerwolven zo nodig warm moesten zijn wist ze niet. Zo veel wist ze ook nog niet van haar nieuwe soort. Het was dus wel zo dat er hier meer weerwolven waren, anderen die elkaar konden helpen om verder te leven.