Look out, here comes the newborn..

Het regelmatige geluid van voetstappen galmde door de bomen. Een jongen rende tussen de bomen door, al kon je het niet echt rennen noemen. Zijn benen gingen veel sneller dan mensenbenen, wat kwam doordat hij een vampier was. Nog maar een week. Zijn verleden was een grote vlek, hij wist alleen de dingen die diep in zijn geheugen zaten. Lowell Aillery heette hij en hij was nog maar een week een vampier. Hij was naar Forks gegaan omdat daar veel te jagen bleek te zijn en hij had gehoord dat er meerdere vampieren waren. Zijn benen stopten met rennen. Nieuwsgierig keken zijn rode ogen rond hem heen. Er waren nauwelijks dieren te bekennen of ze waren weggekropen. Maar hij was niet uit op die stomme rot dieren waar sommige vampiers op jagen. Zijn hoofd draaide een kant op en hij gromde, waarna hij weer begon te rennen. Mensenbloed. Even later zag hij een kilometer verder op een groepje mensen lopen. Het doden ging slordig, maar wat kon hem het schelen. Zijn blouse zat onder het bloed en oude bloedvlekken terwijl hij ze leeg begon te zuigen. Geen eentje ontsnapte aan zijn overweldigende kracht. De kracht van nieuwelingen. Plotseling klonk er een geluid en hief hij zijn hoofd op. Een paar honderd meter verderop zag hij iemand staan en automatisch begon Lowell te grommen.

Natas zat rustig rond te lopen door de straten. Het dorpje waar ze zoveel van verwachten was nog niet echt leuk. Geen feestjes of vampiers had Natas gevonden. Natas zuchte diep en deed haar zonnenbril goed. Rustig liep ze verder op zoek naar wezens. Het maakte Natas niet meer uit of een lekker hapje (mens dus), een minder smakkelijk hapje (een dier dus) of een ander wezen tegen kwam ze wou nu graag gewoon gezelschap hebben. Na een paar minuten rook Natas bloed. Ze kon de drang niet weerstaan en rende er snel heen. De geur werd steeds sterker en sterker. Toen ze zo´n 100 meter van de plek was bleef ze staan. Ze zag een jonge vampier zig te goed doen aan een paar mensen. Natas wist dat nieuwelingen onvoorspelbaar waren en dat ze dus voorzichtig moest zijn. Helaas had de andere vampier haar opgemerkt en gromde naar haar. Automatisch gromde Natas terug. Wel minder hard omdat ze het niet echt bedoelde als een dreigement. Natas probeerde rustig te blijven staan. Het was moeilijk omdat het bloed lekker rook maar je wist maar nooit met nieuwelingen en duidelijk was Natas zelf niet sterk genoeg om tegen eentje te strijden. ´´he mag ik ook een hapje´´ kon Natas nog net uit brengen. Ze hoopte dat hij snel ja zou zeggen want rustig hier te blijven staan kon ze niet lang meer vol houden.

Degene die daar tussen de bomen stond gromde ook, alleen iets minder dreigend. Lowell’s gegrom versterkte. ´´he mag ik ook een hapje´´ Ze wou zijn maaltijd. Zijn maaltje waarvan ze het liefste wil dat hij het zou delen. Nooit. Het was zijn bloed! Meteen richtte hij zich weer op het bloed en begon hij het lijk weer leeg te zuigen, met grote teugen. Al snel was het lijk op, het laatste lijk. Lowell gromde even fel. “Ga je eigen maaltje zoeken, gier,” grauwde hij. Automatisch dook hij in elkaar, hij zou aanvallen als de andere vampier te dicht in zijn buurt zou komen. Zijn bloed. Niemand mocht daar aan komen. Bloed droop vanuit zijn mond over zijn kin en drupte op de grond. Opeens ging zijn gezicht naar rechts. Lowell gromde, gooide de lijken in een dichtbijzijnde greppel en gooide er een paar stenen over. Over de bloedsporen deed hij wat bladeren en toen schoot hij een boom in. Tweeënzeventig meter verder op liep een groep mensen. Lowell sprong naar een andere boom tot hij vlakbij de mensen was. Hij sprong naar beneden en begon weer instinctief de mensen te doden. Hij zoog drie lijken leeg, liet tegen zijn wil in twee lijken over. "Neem maar," gromde hij naar de meid die ergens in de buurt moest zijn. Ze zou hem toch wel verstaan. Hij was het niet gewend om iets te delen, maar hij zat toch vol. Hij ging op tien meter afstand gehurkt op de grond zitten zodat hij altijd kon aanvallen als het meisje zou komen en dreigend over zou komen, als het nodig was tenminste. Waarschijnlijk had die meid allang dorst gekregen van zijn moordpartij. Even gromde hij, maar toen bleef hij doodstil hurken.

Natas zuchte diep. Ze had deze reactie eigenlijk wel van een nieuweling gedacht. Die dachten niet na alleen dorste naar bloed. Dit had ze zelf ook mee gemaakt dus begreep ze dat goed. Maar toch was het irritand als je er een tegen kwam. Ze had geen zin in een gevecht. Dan moest ze haar hersens gebruiken omdat dat het enigste voordeel was tegen de nieuwelingen. Maar zelf vond ze dat nooit leuk zelfs niet toen ze nog mens was. Oppeens was de jongen klaar en verstopte hij de lijken. Natas was eigenlijk wel verbaast daarover. Hij was dus wel slim genoeg om lijken te verstoppen. Ook Natas hoorde uiteindelijk de andere mensen. En zoals verwacht ging de nieuweling er al meteen op af. Door al dat bloed kon je dat zeker overal ruiken. Het duurde zeker niet lang voordat er ook andere kwamen. Teminste als er meer vampiers in Forks zouden zijn. Langzaam voelde Natas ook dat zij honger kreeg en haar ogen werden donkerder en donkerder. Niet dat je dat kon zien door de zonnenbril maar het is wel te verwachten van de slachtpartij. Snel besloot Natas maar ook naar de mensen te gaan en later er over zou denken wat ze met de nieuweling zou doen. Gelukkig zei hij dat ze ook een hapje mocht. Snel dronk zer bijna in een teug de mens leeg. Ze morste zelfs niks op haar shirt en je zag alleen een druppel bloed op haar mondhoeken die ze dus ook al snel weer af veegde. Ze had dat zelf aangeleerd om niet de hele tijd nieuwe shirten te hoeven komen. En het ging tog makkelijker na een paar jaar. Ze keek om naar de andere vampier die al op aanvallen stond. ´´Ik ben niet het vecht type hoor´´ zei Natas droog. Ze kon wel vechten maar hield er gewoon niet van teminste tegen een andere vampier. Ze zag zelf ook niet het nut er waren toch genoeg mensen op deze wereld om te bijten. Ze zuchte diep en keek daarna de jongen recht in de ogen aan. Ze deed een stap naar hem toe om te kijken wat hij zou doen. ´´Maar weet jij of er nog andere vampiers hier rond lopen´´ zei Natas terwijl ze langzaam naar hem toe liep. ´´Grote kans dat die namelijk dalijk ook komen´´ vervolgde Natas uitdagend.

Zijn ogen keken de andere kant op toen het meisje op de wezens af liep en ze leeg zoog. Toen ze overeind kwam had ze niet eens geknoeid, zag hij, met uitzondering van een druppel bloed op haar mondhoeken. “Ik ben niet het vecht type hoor,” hoorde hij haar zeggen. Lowell snoof, hij kwam een beetje overeind, nog steeds in een aanvallende houding. Een grauw klonk er toen ze een stap dichter naar hem toe zette. Ze probeerde hem uit. “Maar weet jij of er nog andere vampiers hier rond lopen?” zei ze, “Grote kans dat die namelijk dalijk ook komen.” Lowell zette een paar passen naar voren, greep haar vast en gooide haar met een simpele beweging naar een boom toe. Hij knarsetandde, zijn vuisten rilden en hij draaide zich om, begon wat te lopen. “Kan me allemaal niks schelen,” gromde hij.