Again a boring day..

Again a boring day..
Zoals in de gehele omgeving was het weer in het reservaat ook alles behalve geweldig. De zomers waren al niet echt verpletterend, veel regen, maar de winters waren nat, nat en nog eens nat. Sneeuw wat je geen sneeuw kon noemen maar eerder een pruttig wit laagje op de grond. Een lange broek verschool haar getinte benen en hielden ze daarbij ook warm. Haar bovenlichaam werd warmgehouden door een shirt met een jasje erover. Zoals vaak deze tijd waren haar voeten gehuld in een stel laarzen wat het plaatje afmaakte. Verveeld hing ze wat rond in het huisje. Waarom was er niets te doen als ze allemaal weg waren? Voor de zoveelste keer de laatste tijd waren vele uit het drop weg, en niemand die haar mee vroeg. Waarom zouden ze ook nog? Met haar stemming verpeste ze het volgens anderen altijd. Maar wat kon zij er nu aan doen? De anderen maakte haar gek met gezeur over dingen die het niet waard waren. Daarnaast was ze nu eenmaal snel geprikkeld. Maar de rede waarom ze weg gemoeten hadden was logisch geweest. Het was de taak van het Pack, waar zij niet langer tot behoorde. Alsof de omgeving werd geterroriseerd door de bloedzuigers. Ze veraschuwde die dingen, ze wist niet beter dan ze te moeten verafschuwen. Hun geur, hetgeen wat ze eten, afschuwelijk. Cat was opgegroeid in het reservaat en wist dan ook niet beter dat ze de vampieren aan hun afspraak moest houden, echter gelde het alleen voor de Cullens. En het aanal vampieren in de omgeving was enorm gestegen. Geen wonder dat er zoveel nieuwelingen in het pack kwamen.

Met een zachte klap viel de deur achter haar dicht. Met een kleine zucht begon ze te lopen, rustig, met haar handen in haar zakken. Overdag was er vrijwel niets te doen als t pack weg was en zijzelf alleen achter bleef. Hoewel haar ruzie's en afstand met de anderen, voelde ze zich toch verbonden. Of het nu kwam doordat ze als een gemeenschap in het reservaat leefden of omdat er ook bloedverwanten van haar bij zaten. Haar zielsverwand bleek echter nog niet verschenen te zijn. Misschien zou hij ook wel nooit komen, gezien ze een fout was. Alleen de jongens en mannen waren voorheen weerwolven geweest, maar zij als vrouw, behoorde er nu ook bij. Of begon het vampier overschot zo groot te worden dat ook vrouwen eraan moesten geloven? Haar uitbarsting was vrij laat geweest, pas een jaar geleden, en bij de meeste gebeurde het jonger, in hun pubertijd. Catera wist het eigenlijk niet meer, door de verveling gingen haar gedachten op de vrije loop. Uiteindelijk liet ze zich zakken op de kleine veranda voor het huis terwijl ze nietsziend voor zich uit staarde.

Lilo wandelde langs het strand. Ze vond het geluid van de zee aangenaam. Ze vond de zee op zich al geweldig. Je kon zo ver kijken! Ook van het strand hield ze, want het gevoel van de kleine steentjes die tussen je tenen was zeer relaxerend. Plots werd ze overweldigd door een afschuwelijke geur. Ze hield haar adem in, maar nog altijd was de geur opmerkelijk aanwezig. Lilo wou dat haar dagje strand niet verpest werd, dus ze ging naar de geur toe om die te stoppen. Tot haar grote verbazing kwam ze uit bij een meisje. Een gewoon meisjje kon zo geen geur hebben, en Lilo had ook geen enkele aandrang om haar op te drinken. Dit was niet zomaar een meisje, dit was meer. Lilo haaste zich en stond in een mum van tijd recht voor het meisje."Wat ben je?" Lilo's ogen lichten gevaarlijk op toen ze in gevechthouding voor het meisje stond. Voor de eerste keer sinds haar bestaan als vampier voelde ze zich kwetsbaar.