This isn't good for my mood..

This isn't good for my mood..

Een donkere schim liep bijna geluidsloos door de gangen van het kasteel van de Volturi. Er liepen gangen onder vrijwel de gehele stad door, waardoor ze zich dus kon verplaatsen zonder opgemerkt te worden door de normale mensen. Het kwam maar zelden voor dat ze zich in Rome zelf waagde en als ze dat deed, was ze gehuld in een zwarte mantel met kap, die haar huid bedekte zodat ze in de zon kon lopen terwijl haar huid zich gedimt hield. Jane liep op een hoog tempo, een tempo wat voor mensen sprinten zou zijn, maar voor haar nog niets vergeleken was dan de hoogste snelheid die ze kon behalen. De kap bungelde wat op haar rug heen en weer bij elke pas die ze zette en haar schoenen zorgde voor een klakkend geluid op de grond. Het was haar niet ontgaan dat de anderen haar meden en door de scherpe zintuigen die ze hadden, wisten ze dat ze op tijd een andere richting in moesten slaan. Van haar perfekte gezicht was niets af te lezen, maar haar bloedrode ogen stonden op onweer. Het was niet de dorst die haar slechte humeur veroorzaakte, maar ze had wat personen gemist tijdens het maal. Van de drie leiders was alleen Marcus nog aanwezig geweest. Aro, Caius, Demitri, Felix, Alec, Renata en Heidi waren niet aanwezig geweest. En altijd, als ze de ruimte binnentrad, waren haar ogen op Aro gericht, om vervolgens naast Alec te flitsen en naast haar tweelingbroer te gaan staan. Maar geen van beide was er geweest, ze hadden het maal gemist met de anderen, maar waarom? De frustratie was op haar gezicht te zien. Het deed Jane niets dat ze zonder haar op pad waren, zij besliste niet wie waarheen ging en of ze het deelde, dat was Aro. Maar als haar tweelingbroer of haar creërder niet aanwezig was, sloeg haar stemming om. Het was nu eenmaal een feit dat Aro en Alec haar bronnen van vreudge waren. En zodra ze die miste, sloeg haar humeur om.

Een luid geluid galmde door het gangenstelsel. En in een reflex realiseerde ze zich het dat mensen in de wachtkamer en ontvangsruimte van het kasteel het hadden kunnen horen. Haar lippen klemde ze op elkaar terwijl haar ogen in de richting van de hal gericht waren. Haar tempo was ondertussen terug gegaan naar het tempo waarop mensen liepen. Sierlijk en gracieus waren haar passen. Met enige moeite zorgde ze voor een kleine krul op haar lippen. Als een warm gevoel haar plots tot stilstand dwingt daaid ze zich om, langzaam maar zeker. Haar rode ogen waren nu gericht op de gang achter haar.

[Jane & Alec, anderen van Volturi mogen ook als ze er eenmaal zijn]

alec liep het hoofdkwartier van de Volturi binnen. Hij moest net iets doen van Aro en was nu pas terug. Helaas had hij hierdoor zijn maal gemist maar hij hoopte dat er nog iets over was. Gelukkig hoorde hij al snel mensen en verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Terwijl hij doorliep hoorde hij ook de voetstappen van Jane door de gang. Het klonk boos maar dat was wel vaker zo. Alec liep in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Toen hij wat dichter bij de mensen was liep hij langzamer op een wat meer menselijker niveau. Zijn zwarte ogen keken vluchtig naar de mensen. ´Tsjj Mensen´ dacht Alec. Hij had nog niet gegeten dus schilde het niks dat hij de mensen aanviel. Daarna liep hij geruisloos door naar Jane die nog steeds boos door liep. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Alec vond het altijd leuk om zijn zusje te plagen. Bijvoorbeeld toen Edward hier was moest zij hem halen alleen nam ze twee vampieren en een halve mee. Dat benadrukte hij als enigste van de volturi bewakers. Hij was ook de enigste die durfde , want de meeste vampiers durfde het niet. Hij probeerde zo stil mogelijk te lopen maar dat ging moeilijk als je op een mens wou lijken. Toen hij eindelijk bij Jane was legde hij zijn hand op haar schouder. Alec had Jane niet gezien bij het eten omdat hij buiten was dus was het al een paar uur gelden dat hij zijn zus zag. Snel zag hij Jane omdraaien met haar rode ogen keek ze hem aan. ´´Goedenmiddag´´ zei Alec met een grijns op zijn gezicht. Hij klonk hofelijk maar aan zijn glimlach zag je dat het bedoelt was voor familie. ´´Zat er lekker eten bij´´ vroeg hij verder terwijl hij naar de mensen wees. Dat deed hij snel zodat de mensen het niet zouden merken. Hij probeerde Jane wat aftekoelen wat meetsla moeilijk ging.

De aanwezigheid van iemand was haar niet ontgaan, maar het gevoel wat ze van binnen kreeg vertelde haar wel wie er achter haar in de gang bevond. En de hand op haar schouder deed haar mondhoeken omhoog krullen terwijl ze zich langzaam omdraaide. De hand voelde voor haar normaal aan, van dezelfde temperatuur, maar voor een mens voelde een vampier koud als steen aan. Rust gleed er over haar heen als ze in het gezicht van Alec keek. "Alec" klonk haar stem begroetend naar haar broer toe, zoals ze alleen Alec en Aro begroette. In haar stem was toch ook verwijt te horen, maar aan de andere kant wist ze dat het haar niet aanging. Hoewel het lastig bleef voor haar om te accepteren dat Aro anderen gekozen had in plaats van haar. Van Alec kon ze het hebben, hij was degene die ze het meest lief had, maar de rest? Daarnaast had ze van niets geweten en had ze hen moeten missen tijdens het maal. En dat ze geïriteerd was moest haar maal ook hebben gemerkt. Meestal gebruikte ze de kracht van haar lichaam bij het doden, maar vandaag had ze haar eten laten kennis maken met vuur uit de hel. Jane's rode ogen waren recht op de zwarte van hem gericht, blijkbaar had hij door het avontuur met Aro nog niet gegeten. Iets wat haar tochwel verbaaste. Meestal werd er gezorgd dat er van tevoren gegeten werd, zodat contact met mensen gemakkelijker werd. En de woorden die haar broer sprak bevestigde het nog meer. Een kruising van een glimlach en een grijns was af te lezen van haar gezicht. "Je weet toch dat Chelsea zorgvuldig kiest?" klonk haar antwoord terwijl ze hem aan bleef kijken. Zoals ze altijd gedaan had moest ze omhoog kijken om hem aan te kijken, het was voor haar niet meer dan normaal. Vanwege de jonge leeftijd waarop zij en Alec werden getransformeerd waren ze minder ontwikkeld dan anderen wat hun lichaam betreft. Voor altijd gevangen in hun jonge lichaam.

[Hoop dat je er wat mee kan..]

Alec bestudeerde de klanken van zijn zusje het klonk verwijtend. Maar Alec zou dat dalijk wel vragen hij moest glimlachen om wat Jane zei. Hij wist het eigenlijk wel maar waarom hij het vroeg wist hij zelf niet.Hij deed een stap vooruit om dit gesprek verder lopend voort te zetten. De geur van de mensen was te lekker dus kon wou hij niet hier de hel tijd blijven staan. Alec keek een keer om naar de mensen om t kijken hoe ver ze weg waren. Hij kon het makkelijk horen maar kijken kon niks kwaad. Snel draaide hij zijn blik weer terug naar Jane. ´´En wil je verder niet iets vragen aan mij´´ vroeg Alec. Hij wist het antwoord al maar vond het tog leuk om jane wat te plagen met haar hemeur. Alec kwam er namelijk snel al achter waarom Jane zo boos was. Aro en Caius hadden namelijk Demitri, Felix, Renata ,Heidi en hem zelf voor het eten geroepen. Om een opdracht voor te bereiden. Aro had namelijk gemerkt dat in het dorpje Forks meer vampiers kwamen en dat wou hij natuurlijk controle over hebben. Dus kregen Demitri, Felix, Renata ,Heidi en Alec de opdracht om Forks in de gaten te houden. Natuurlijk hield hij Jane achter de hand. Voor zijn eigen veiligheid of omdat Jane snel maatregelen nam. Maar dat kon Alec eigenlijk helemaal niet schelen. Zonder klagen deed hij bijna al zijn opdrachten. Dat was misschien een van de redenen waarom Aro hem vertrouwde of op hem leek te vertrouwen. Snel dacht Alec weer aan de situatie waar hij nu in zat en keek Jane onderzoekend aan. Misschien zou ze wel mee mogen maar dat lag allemaal in Aro´s handen. Alec rook nog een keer diep in. Dit was meestal niet slim maar ze waren nu ver genoeg van de mensen af dat het nioet meer gevaarlijk kon zijn.

(beetje klein bericht maar ik kon niets beters verzinnen)

Een paar rode ogen flitste over het gezicht van Alec heen. Ze zocht naar dingen die ze van zijn perfecte gezicht af kon lezen, maar zoals altijd was er op een stenen gezicht niets af te lezen. De meeste konden echter wel uitdrukkingen op hun gezicht leggen, maar vaak ook zonder dat ze gemeend waren. Als haar broer een pas naar voren doet, blijft ze staan. Haar ogen waren recht op de zijne gericht, niet van plan om als een geschrokken mens een pas achteruit te doen. Maar Jane wist ook dat het geen zin had om Alec te intimideren. Alec wist dat hij een van de twee was op wie ze haar krachten nooit zou gebruiken. Oke, er waren een aantal waarbij ze het waarschijnlijk ook nooit zou doen, maar deze twee hadden écht haar zekerheid. Haar relatie met Aro en Alec waren daar te sterk voor. In een sierlijke beweging draaide ze zich om om rustig met hem mee te lopen door de gangen. Haar blik was voor zich gericht, maar elke beweging die haar tweelingbroer maakte merkte ze op. Vampieren waren nu eenmaal opmerkzaam en zij was geen uitzondering. "Alec, beheers je" sprak ze hem toe als hij achterkom kijkt. Kort glijden haar rode ogen naar zijn zwarte, ze moesten maar kijken of er nog wat mensen over waren gebleven. Zijzelf was namelijk uit de ruimte vertrokken op het moment dat ze zich gevoed had en genoeg gehad had. De stem van Alec doet haar weer opkijken, nouja, ze hief haar kin een stukje de lucht in en zette haar gehoor op scherp. Kort sloot Jane haar ogen, waarna ze koppig voor zich uit keek. "Waar je geweest bent zijn mijn zaken niet" antwoorde ze hem. Kort keek ze hem opnieuw aan, ze gaf zich niet gewonnen. Als Aro besloot haar niets te zeggen, dan was dat zo. En ze was absoluut niet van plan om het Alec te vragen, die lol gunde ze hem niet.

[Hier lukt het ook niet echt..]

Alec probeerde elke stap die hij zetten te controleren. Zodat hij niet meteen terug rende en al die mensen op at. Hij moest tog alleen even met zijn zus praten daarna zou hij wel wat te eten halen. Hij liep dus standvastig door. Alec vond het wel jammer dat Jane niet mee toe gaf. Het zou leuk zijn geweest als ze het toe gaf maar zo was Jane niet en dat wist Alec eigenlijk al. ´´Dan moet je er maar met Aro over praten´´ zei Alec koelbloedig. Net zoals Jane kon Alec eigenlijk ook niet tegen opdrachten in gaan dus zal hij dat ook niet doen. Alleen vond hij het wel jammer dat hij een week of zo zonder zijn zusje moest en het zou eigenlijk leuker worden als Jane er bij zat. Er verscheen weer een vals glimlach om Alec zijn gezicht maar hij wou eigenlijk niet te veel toe geven. ´´Wel jammer dat ik je dan een week niet zie´´ zei hij gevoelloos. Misschien zou ze nu wat interessanter reageren bedacht Alec. Ze waren nu bijna bij de zaal waar ze altijd aten. De bloed kon je goed ruiken , teminste als je een vampier was. Toch kon Alec zich in houden hij was hier toch zo klaar en dan kon hij misschien daar nog iet vinden. Hij stopte wel met ademen omdat zo het geur sterker werd en het moeilijker werd zich te controleren. Het maakte voor een vampier niet uit want ze ademde tog voor de show. Jane zou het wel merken maar dat was logisch. Hij keek nog een keer naar haar rode ogen en toen weer voor zich uit. Eigenlijk was hij zelf verbaast dat hij zlef moest gaan. Het was niet een zaak waar je echt zijn gave kon gebruiken of Aro was iets anders van plan. Dat kon je altijd wel verwachten. Dat vond Alec niet erg hij zou het toch wel doen. Maar dat zou voor de toekomst zijn en niet voor nu.

De spanning in het lichaam van de vampier naast haar was duidelijk te merken. Elke andere vampier, of weerwolf maar die kwamen hier nooit, zou het opgemerkt hebben. Maar haar relatie met Alec was sterk. Zonder enige moeite begreep ze hem en voelde ze hem aan. En omgekeerd was het precies zo. Alleen was haar frustratie voor iedereen wel op te merken, maar ook haar opgewekte bui'en als ze bij Aro en Alec was waren bekend. Voor een kort moment gleden haar ogen weer naar haar broer naast zich. Het was niet nieuw voor Jane dat hij haar aan het plagen was. Iets wat hij vaker deed, maar waar ze zelde hapte. Een grimmige uitdrukking verscheen op haar gezicht bij zijn woorden. "Het is Aro die beslist of hij het me wilt delen. Maar als hij me er bij betrokken wou hebben, had hij dat waarschijnlijk allang gedaan" antwoorde ze hem. Hun tempo ging langzaam aan omhoog, naar een wat normaler tempo. Dit voelde veel vertrouwelijker en in deze gangen waagden de mensen zich niet, hier konde ze zichzelf zijn. Ze was niet van plan zich met hetgeen, waar ze buiten werd gehouden, te bemoeïen. Haar drang om het te weten was groot, maar haar waardigheid hield haar tegen. Daarnaast was ze koppig aangelegd en zou niet zo snel iemand om antwoord smeken. De volgende woorden die uit Alec's mond kwamen deden haar stilstaan. Haar grote ogen leken voor een kort moment nog groter en haar anders zo volle lippen verdwenen tot spleetjes. Wat zei hij daar nu net? Jane herstelde zich door weer te gaan lopen, maar de gedachten raasden door haar hoofd. Af en toe draaide ze haar perfecte, engelachtige gezicht in de richting van haar broer, om te zien of hij de woorden meende. "Zijn jullie dan allemaal weg? Of blijven Aro en Caius hier?" vroeg ze hem. Maar het was goed te zien dat ze baalde. Frustratie zag je snel op haar gezicht. Moest ze het een week zonder Alec doen? Hij was degene met wie ze het meest optrok, want om nu de hele tijd bi de drie heersers rond te hangen was ook niet echt alles. Dat werd ook niet heel erg op prijs gesteld. Onbewust, misschien bewust vanuit Alec, waren ze bij de zaal waar ze aten beland. De geur van bloed hing er, hoewel er niets te zien was van de slachtpartij. De lichamen waren nu al weggemoffeld, op degene na die nog bloed bezaten en het overige bloed en kappote meubelstukken waren ook weg. Meestal klaarden ze de klus zonder al te veel rommel en het kwam ook haast zelden voor dat iemand zichzelf onder het bloed had bemeurd.

Alec merkte dat Jane stil stond bij zijn woorden. Ookal liep ze snel weer verder Alec wist genoeg dat Jane wel naar meer zou vragen. Er verscheen een vals glimlach op zijn gezicht. Niet om uit te lachen want dat zou hij niet doen bij zijn zus maar meer omdat het grappig was. Hij negeerde de perfecte blik die soms naar hem keek. Van binnen lachde hij er een beetje om maar hij liet nisk merken. Zijn glimlach verdween weer en de gevoelloze blik kwam terug. Uiteindelijk vroeg Jane toch : "Zijn jullie dan allemaal weg? Of blijven Aro en Caius hier?" . Eigenlijk wist hij niet precies of ze mee zouden gaan. Aro was heel beknopt gewees met de uitleg, iets wat hij zelden deed. Hij had alleen gezegd dat ze binnenkort naar Forks gingen om alles in de gaten te houden. Maar Aro had niks gezegd over dat hij zelf mee ging. Niemand zou natuurlijk door vragen, omdat het Aro was. ´´Misschien wel misschien niet dat moet je Aro maar vragen´´ zei Alec koelbloedig. Alec wou dat zijn zus in ieder geval met Aro ging praten dan had ze kans dat ze mee mocht. Of naar Aro te gaan en als hij iets met Jane wou dat hij vanzelf met haar ging praten. Al die mogelijkheden sloot hij weer uit zijn gedachten. Het was niet zijn taak om erover na te denken alleen om het goed uit te voeren. ´´In ieder geval wordt het leuk´´ zei Alec terwijl er weer een valse lach op zijn gezicht kwam. Veel vampieren betekende vaak veel doden mensen. En als dat gebeurde dan zouden de mensen iets verdenken. En dan moest de volturi wel ingrijpen. Natuurlijk waren er ook de Cullens, de vegatarische vampieren. Aro zou al lang zo´n coven hebben uitgemoord als er niet een vriend van hem bij zou zitten. Toch gebruikte hij nu elke excuus om hun wel aan te vallen. Persoonlijk vond Alec dat niet erg , hij snapte niet hoe een vampier verliefd kon worden op een mens en haar zelfs alles vertellen. Hij vond het jammer dat hij zijn kracht niet op dat meisje kon uit oefenen. Zijn zus Jane mislukte het waar ze dus ook helemaal niet van hield. Toen ze eindelijk bij de deur waren hoorde Alec geen een levende hartslag meer. Hij wist het eigenlijk al maar vond het tog niet leuk nu pas hij zelf iemand mee nemen en zoeken. Hij kon nog net zijn zucht van irritatie in houden. Alec keek Jane maar aan wachtend op haar antwoord. Als ze nu zou toegeven dan kan hij teminste een snack halen.