Lonly in the woods

Rose zette elke stap ongehaast door het bos heen. Ze was pas kort in dit gebied maar deed rustig aan. Niemand zou haar kunnen doden. Dacht ze.. Ze dacht terug aan de tijd dat ze buiten dit gebied leefde. Ze dacht hier al haar vedriet kwijt te kunnen. Haar beste vriend was gedood, gedood door een eigenaardig wezen... Of was het uit eigen wil? Of had iemand de opdracht gegeven om hem te vermoorden? Er waren duizende mogelijkheden. Ze zag hoe de bomen nog in bloei waren en liet haar blik weer zakken. Waarom was alles dan ook zo moeilijk in dit leven. Alles werd van haar afgenomen, familie, vrienden en bovenal een thuis. Deze hoopte ze ook hier te vinden en haar leven opnieuw op te bouwen, maar was dat mogelijk na alles wat ze meegemaakt had? Ze vaagde haar gedachtes weg en probeerde aan iets anders te denken. Wat voor mensen of misschien wel vampieren zouden hier leven? Was ook haar natuurlijke aardsvijand hier? Als hier weerwolven leefde zou ze bij hun uit de buurt blijven. Vele verhalen die ze had gehoord was het altijd goed afgelopen en had de vampier gewonnen. Maar ze wist dat ze beide in de realiteit gelijken kansen hadden. Dus als er ooit een gevecht zou komen zou het een moeilijke strijd worden. Een zachte zucht verliet haar mond. Nog niemand was ze hier tegen gekomen. Zou hier wel iemand leven. Het was stil en af en toe hoorde je het geritsel van de bladeren in de bomen, door de wind die zo af en toe zachtjes langs waaide. Ze stopte en keek om zich heen. Opzich was het ook wel lekker zo rustig. Niet vaak had ze het meegemaakt. Op bijna alle plekken waar ze was was het bewoond met mensen of haar soortgenoten. Ze keek naar een hert die voorbij sprinte. Haar voorkeur ging niet naar dierenbloed. Dat van mensen was op een of andere manier veel smakelijker. Het bleef opzich best een raar idee om mensen bloed te drinken. Dat vond ze vooral op het begin. Ergens rond de zestien jaar werd Rose gebeten door een vampier, ze kende deze jongen. Hij zat bij haar op school en was nogal eenzaam. Rose gaf hem de aandacht die hij nodig had. Maar op een dag was hij door iedereen uitgescholden en hij was boos. Maar als vriendin van hem trooste Rose hem. Ze liepen naar het park en vervolgens naar het strand. Ze toen ze dieper op hem inging over problemen werd hij kwaad en greep haar bij de keel. Hij zag hoe ze langzaam geen lucht meer kreeg en vervolgens als een lappenpopje in haar hand hangen. Hij kon het niet toelaten dat ze dood ging het was tenslotte wel z`n beste vriendin. Hij beet haar en vluchtte. Enkele maanden later vond Rose hem, teminste wat er van over was. Ze had een brief gekregen thuis waarop stond dat hij naar de kerk was gegaan. Ze wist niet waar hij het over had, maar na vele onderzoeken had ze het gevonden. Ze ging er naartoe maar het bleek te laat te zijn. Was het dan toch z`n eigen keus? Door heel haar lichaam voelde ze nu een groot verdriet.

Een jongen met bronskleurig haar zat ergens hoog in een boom en staarde voor zich uit. Een hele lange tijd staarde hij voor zich uit en zuchte even diep. Zijn ene hand had hij op de boom geplaatst, de ruwe schors zou zo door de handen van enig mens gaan als die zich afduwde. Maar hij was niet een van de normaalste hier. Nee, hij was degene die anders was, zijn gehele familie was anders geweest. Het mensen leven had hij gekend, zeventien jaar lang. Maar sindsdien was hij een vampier. De jongen was bijna een eeuw oud, maar het was er niet aan te zien. Edward had nog steeds diezelfde gelaatstrekken van vroeger, alleen zijn ogen waren veranderd en hij was iets gespierder niet veel maar toch een beetje. Opeens hoorde hij wat en meteen keek hij naar beneden maar niets zag hij toch was hier iets. De jongen duwde zich af tegen de boom en bereikte zo dan ook een andere boom en dan sprong hij gewoon verder tot hij iets verder op de grond een meisje zag zitten. Edward woonde al een jaar in Forks. Er was maar een plek waar hij niet kwam, het reservaat. Daar zaten de indianen, allesins dit moest de buiten wereld denken. Hij wist natuurlijk wel veel beter. Edward sprong naar beneden en lande wat verder van het meisje af en bleef daar staan. Wachtend op enige reactie van haar. Edward was altijd al een kalme jongen geweest, niemand had hem ooit echt kwaad gezien. Zelfs niet angstig of wat dan ook. Als kind had hij maar enkele keren gehuild. Hij was vroeger erg inzichzelf gekeerd, en zo nu en dan liet hij daar nog wel eens wat van merken.


[Excuses voor de lengte, inspi laat het afweten]

Terwijl ze na zat te denken hoorde ze plotseling een geluid achter haar. Het kwam van hoog en vervolgens hoorde ze het op de grond komen. Ze zette haar handen in het zand en duwde zichzelf soepeltjes omhoog. Ze wachtte geen seconde af en draaide zich om. Voor haar stond een jongen, misschien een of twee jaar ouder dan haar aan het uiterlijk te zien. Maar zou het echt zo zijn? Voor vele vampieren gaat de tijd van veranderen langzaam. Want hoelang zou ze dit uitterlijk houden? Nog enkele jaren of een eeuw? Het was tenslotte pas een jaar geleden dat zij de transformatie onderging. Haar getinte ogen bekeken de jongen, hij was redelijk gespierd en had bronskleurig haar. Hij was stil en verwachtte waarschijnelijk een reactie van haar. Maar enkele minuten liet ze het van zich afweten en een ongeveer 4 minuten lang had ze gezwegen. Daarna opende ze haar mond en een enkel woord lieten haar stembanden horen ,,Heei." Zei ze zachtjes. Ze liet meestal niet vaak van zich horen. Vaak was ze stil en dacht na over van alles en nog wat. Haar style bruine haar hing langs haar schouders en volgde de weg naar beneden. Niet veel verder kwam het dan haar borstkast. Ze keek hem weer kort aan maar deze keer liet ze haar blik op zijn ogen vallen. Er was iets aan hem... Ze liet haar fantasie weer ophol slaan. Zou hij haar begleurd hebben? Waarschijnelijk niet anders had ze wel iets gehoord. Was hij een soortgenoot van haar? Misschien.. Op alle vragen gaf ze in haar hoofd antwoord. Maar voor vele was dit onleesbaar. Ze had toen ze op onderzoek uitging op Simon(de jongen van haar school) haar gedachtes laten proberen te lezen door diverse mensen en vampieren. Sommige gaven haar tips en uiteindelijk is zo zo bij het antwoord gekomen. Zwijgend keek ze hem nog steeds aan. Ze zou geen woord zeggen als hij niet terug praatte maar dat verwachte ze wel. Ze wist het niet precies, hij zag er sympathiek uit dus..

(Me 2 )

Hij bleef een lange tijd heel stil staan en keek naar het meisje. Toen ze zich uiteindelijk toch soepeltjes op duwde liet hij zijn armen naast zich hangen en keek hij haar met die diepgouden ogen aan. Het meisje leek in verdachten veronken te zijn, toen ze was opgestaan aangezien ze iet wat glazig voor zich uit keek. Hij schatte haar iets van een 16 jaar, als je op zijn uiterlijk afging dus een jaar ouders. Maar in het echt was hij wel een eeuw en een jaar ouder als haar. Maar wie merkte dit nu? "Heei." Hoorde hij haar zachte stem uiteindelijk zeggen. Het klonk zacht alsof ze zich terug hield voor iets. Kort fronste hij. Even bekeek hij haar houding, hij vond het raar hoe kalm ze was. Het leek er naar te zien dat dit een nieuweling was die zich toch vrij goed onder controle had. Edward hield elke beweging van haargoed in het oog en even hoorde hij haar gedachten. Ze was dus al zowiezo een vampier. Toen ze bedacht dat hij haar begluurd zou hebben kreeg hij een diepe rimpel op zijn voorhoofd maar daarna werd die weer gladgestreken en stond hij weer kalm naar haar te kijken. 'Hé,' Zei hij kort en bondig maar wel met een vriendelijke toon in zijn stem, de vriendelijke toon kwam door het feit dat hij zo'n zachte stem had met een hele kleine zangerige toon in. Dit meisje had iets speciaals, al kon hij het niet juist gaan plaatsen maar veel maakte het niet uit nu. 'Ik ben Edward.' Klonk zijn stem nu weer, iets kalmer maar ook iets luider naar haar toe gericht.

'Hé,' hoorde ze de jongen zeggen. Ze zweeg en keek hem aan, nu leek ze pas weer echt even bij de realiteit te zijn. Weg uit haar gedachtes en terug op de aardbodem. Ze keek hem nu met heldere ogen aan. Deze waren goud bruin getint. Ze zweeg en luisterde naar de worden van de jongen. 'Ik ben Edward.' zei hij nu wat luider, maar de kalmte was ook te horen in de stem van Edward. Ze keek hem weer enkele secondes aan maar opende weer haar mond waarbij haar witte tanden weer te zien waren. ,,Mijn naam is Rose." Zei ze zacht daarna wierp ze haar blik op het geritsel in de bosjes. Daarna draaide ze haar hoofd weer naar Edward toe. In het bos was het vaak rustig, zelfs op dit moment was het rustig. Op de jongen na, ook de dieren in dit bos waren haast niet te horen of te zien. Rust vond ze fijn, maar iedereen had het liefst gezeldschap om zich heen. Dus zou ze hier in of ergens in een ander dorp naar school gaan. Hier kon ze als het goed is over nieuw beginnen. Een zachte zucht verliet haar mond. Ze had zich al aangemeld. Binnekort zou ze er naar toegaan. Ze keek Edward aan en wist zojuist geen onderwerp om over te praten. Daar was ze sowieso niet makkelijk in als ze ergens nieuw was. Vaak was ze stil gebleven op dat soort momenten. Ze wist nog toen ze net verhuisd was naar het dorpje waar ze hiervoor vandaan kwam erg stil was in de klas. Ze bouwde het wel op en sprak steeds meer. Maar omdat ze enkele maanden geleden een vampier was geworden was het de positie waar ze in zat nog moeilijker geworden. Ze wist niet of mensen haar nog mochten. Sinds die dag was ze erg onzeker geworden. Vooral nadat ze Simon had gevonden. Teminste gevonden? Zo kon je het niet noemen. Maar ze wist dat de realiteit hard was. Zelf had ze verschillende emoties. Ze was nog verdrietig over de dood van Simon, maar ook een boos gevoel begon omhoog te komen. Hij had haar laten stikken, was wegegaan zonder enige vorm van afscheid te nemen. Niet iets wat ze graag zou. Nu was ze alleen en voelde zich erg eenzaam. Op school hoopte ze nieuwe contacten op te bouwen even als haar leven....

(Mijn inpi laat me stikken -.-)

Edward keek het meisje aan en wachte rustig op enige reactie van haar. Maar aangezien die niet kwam wou hij weer beginnen praten. "Mijn naam is Rose." Edward knikte kalm naar haar en kruiste dan ook zijn armen en voor enkele seconden gingen zijn gedachte naar Bella. Toen hij geritsel hoorde werden ook zijn gedachten jammer genoeg verstoord. Verdwaasd keek hij voor zich uit en rolde ongezien met zijn ogen. Hij zelf wist ook niet echt een onderwerp om over te praten dus staarde hij maar met een diepzinnige blik naar de wolken. Recente gebeurtenissen vlogen voor zijn ogen voorbij en hij zuchte even diep, kort bedacht hij hoeveel pijn hij Bella al had gedaan en keek dan ook meteen weer naar de grond en zuchte. Misschien had Jacob gelijk en was het beter dat ze naar hem toeging en Edward vergat. Hoewel ze dit zelf waarschijnlijk niet zou willen ach ja. Veel kon hij er niet aan veranderen maar dat wilde hij op dit moment ook niet, hij en Bella waren gelukkig voor zover dit maar kon zijn. Weer ging zijn blik naar Rose, en gewoon door haar naam dacht hij al aan zijn zus. Een korte grijns was er op te merken als je op zijn manier van doen lette, maar die was ook al weer vrij snel verdwenen. 'Dus hoe lang ben je hier al? Ik heb je hier namelijk nog nooit eerder gezien.' Zei hij dan maar in poging om een gesprek aan te knopen met haar.