Nadenken...

Eyota rende, zo hard als ze nog nooit had gerend, ze wilde weg, even weg van de wereld. Plotseling bleef ze hangen aan een braamstruik ze trok zich bruusk weg van de struik en daarmee scheurde haar rok een beetje open, boos liep ze verder en legde haar hand op haar wang. Hoe kon ze dat nu doen? Ze wilde nooit mer terug, ze wilde weg, weg van de wereld. Een aantal keer struikelde ze nog een keer over een uitgetoken tak of een bomwortel, maar het kon haar allemaal niet schelen. Alleen toen ze viel over weer een boomwortel en hard met haar knie de steen schaafde viel ze in elkaar en hield haar hand over de wond. Een bittere traan liep over haar wang, en er volgde er nog meer. Hijgend bleef ze zitten en probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten, hoe had ze het kunnen doen?

Eyota fietste zo als elke dag na school langs de dezelfde weg, zoals gewoonlijk was er weer niets aan de ahnd, alleen dat groepje luidruchtige lagere school kinderen en de het oude koppeltje dat altijd vriendelijk naar haar lachte. Vriendelijk lachte ze terug en fietste wat sneller door, ze had veel huiswerk en waarschijnlijk was haar stiefmoeder weer te dronken om te koken. Toen ze van haar fiets in de struik naast hun huis had geduwd zag ze haar broer weer uitgebreid afscheid nemen van Lena. Daar wilde ze liever niet naar kijken maar ze zwaaide wel even, ze zwaaide natuurlijk niet terug maar het gaf haar gewoon een fijn gevoel. Toen ze de deur opende zag ze alwat ze verwacht had, vijf flessen met sterke drank in stonden op het aanrecht van de te ouderwetse keuken. Uit gewoonte pakte ze ze vast en liep ermee naar buiten, ze zette aan de deur en ze zag de buur met de twee grote honden schudde even zijn hoofd, hij wist al wat er gaande was in het huis want hij had vaak al niet kunnen slapen van de eindeloze ruzies tussen haar en haar moeder. Ze at wel eens bij hen ze waren echt vriendelijk voor haar ze hadden wel al vaak genoeg gezegt dat ze naar het bureau van de adoptie moest gaan en er aanklacht doe om haar levensomstandigsheden, maar dat wilde ze niet, ze had misschien het wel niet zo goed maar ze wilde niet naar een nieuwe famillie het zou veel te veel verandering zijn. Rustig opende ze de deur weer en hoorde een andere deur boven hard dichtslaan. Ze liep verder haar stiefmoeder was weer in een driftbui ze moest nu uitkijken. Als ze iets verkeerd zei zou haar stiefmoeder weer met borden gaan gooien meestal tegen de grond of muur maar soms tegen andeer dingen, gelukkig niet naar haar. Ze ging zitten en begon aan haar huiswerk haar stiefmoeder zag er slecht uit niet alleen van uitzicht maar gewoon van geur al, die was ongeloofelijk erg het leek wel of ze al een jaar aichzelf niet had gewassen. "Wil je dat ik het bad inlaat voor je kan je rustig ontspannen" vroeg ze met een fluwelen stem maar inplaatsvan dat ze blij zou zijn leek ze nogbozer. "Ik stink niet!" zei ze boos en zocht in de kast naar alcohol. "De alcohol is op haal eens wat nieuw", zeurde ze en ging naar haar handtas opzoek voor geld. "Ik heb veel huiswerk" antwoorde Eyota en keek haar boos aan. MAar dat was te veel voor haar stiefmoeder. Ze liep boos naar eyota toe en pakte haar haar vast en trok haar omhoog, eyota schreeuwde, sdta deed erge pijn. MAar haar stiefmoeder hield haar hard vast en sloeg haar vol in haar gezicht....

Eyota huilde en trok haar bloedende knie omhoog en ook de andere en haar hoofd stak ze ertussen, moe sloot ze haar ogen weer maar al snel opende ze die weer. Want ze zag steeds de ogen van haar stiefmoeder. Opeens hoorde ze een takje kraken, van wie of wat was het geluid?

Een lange zwarte teef liep door het woud. Met haar kop dicht langs de grond, snoof ze verschillende geuren op. Rond haar hals droog ze een donkerblauw laken met daarom heen weer een touw die een knoop alles bij elkaar hielt. Ze was alleen. Een zachte bries ging door het bos en nam het minste mee. Ook haar zwarte vacht speelde sierlijk mee. Haar donkere ogen stonden tot aarde gricht en nergens anders. In gedachte had ze een speelse bui, alleen niemand om mee te spelen. Ze snoof eens diep. Niemand wilde vandaag mee, ze moest het maar alleen uitzoeken. Vandaag was dan ook eigenlijk de dag voor een training, maar daar had Joan geen behoefte aan. Vandaar dat ze zich nu nogal verveelde. Er klonk een zucht waarbij ze opkeek. De zachtte wind blies in haar gezicht en liet haar ogen dichtknijpen. De opkomende bladeren van de lente kwamen al tevoorschijn. Nieuw gras stond tussen haar nagels en de geur van ver boomschors rook heerlijk op deze avond. Ze genoot van het nacht leven wat haar was gegeven. Vooral in het bos vond ze dit prachtig. Na nog enkele blikken op verschillende struiken te hebben gegeven liep ze door. Haar grote klauwen liepen over in haar slanke enkels die overliepen in haar dunne, lange, maar gespierde poten. Deze groegen slanke lichaam waar aan de ene kant een donzige staart aan zat vast geplakt. Aan de andere zijde bevond zich een dikke bondkraag draagende van haar kop. Haar snoet van smal, compact maar wel spreekend. In een woord: een mooi geheel. Joan was dan ook een hele sierlijke wolvin om te zien. Totaal niet agressief, ze was meer van het kalme karakter. Maar ook alleen als wolf, in haar mensen vorm sloeg dit karakter volledig over. Daarom bevond ze zich nu ook in haar wolven vorm. Ze kon ze rustig genieten van de stille avond. Plots spitste haar oren. Het geluid van een doffe klap ging haar oren te binnen. In een fractie van een seconde keerde ze haar gehele lichaam tot het geluid. Het geluid werd vervolgd door krakende takjes en bladeren. Joan besloot er gelijk in een drippelpas op af te gaan. Haar gespierde poten gingen voort. De geur van een meisje drong haar neus te binnen. Opgewekt versnelde haar pas. Ze kende haar niet, dus nieuw. Vlakbij kwam ze tot stilstand. In de struiken soeg haar staart hevig heen en weer. In haar wolf zijn durfde ze niet gelijk dichterbij te gaan. Maar het meisje leek verdrietig en eenzaam. Arme meid. Het verplaatsen van haar poot deed een takje kraken. Verwoed keek ze naar haar poot die ze gelijk weer optilde. Ze was gezien. Ze schudde zuchtend haar kop, nu kon ze haarzelf net zo goed laten zien. Kalm stapte ze naar voren. Hierbij bracht ze haar lichaam omhoog waardoor ze boven de bosjes uittuinde. Met een koele blik draaide haar ogen tot het meisje. Joan stapte vervolgens naar voren naar haar toe.

Nadat het takje was gebroken, hield Eyota haar adem in, want toen ze uiteindelijk zag wie het was, of beter wat, dacht ze dat dit het einde was van haar leven. Maar de wolf waar ze tegenover stond zag er rustig uit, niet alsof ze wilde het vlees vaar haar lijf afrukken en daarna een dutje doen. Je hoorde veel verhalen over wolven, en ze liep niet altijd even rooskleurig af. Eyota hield zich rustig maar vanbinnen werd ze helemaal gek. Ze kroop wat achteruit en probeerde rustig te ademen. MAar dat was moeilijk als er een wolf voor je stond. Maar de wolvin deed niets waarom? Wilde ze haar prooi eerst schrik aan jagen dat ze ging lopen dat het een spelletje werd voor haar. Maar dat gunde ze haar niet. Maar nog steeds was ze ongeloofelijk bang. De wolvin deed niets dus ze wilde wel eens weten waarom ze hier was. Ze keek even naar haar schaafwond, het bloede best wel hard. Eyota wist niet wat ze moest doen maar nu ze toch geen keuzes had stak ze haar ahnd uit, niet de hand waar bloed op zat maar de andere hand. Ze ging rustig wat naar voor en streek met haar hand over de kop van de knappe wolvin. Ze snoof even diep en probeerde re stoppen met huilen, maar de beelden bleven in haar hoofd hangen. Ze trilde hard met haar hand maar met de wolvin bij haar voelde ze zich veiliger, haar vact voelde verzorgd aan, ze zag er niet dreigend uit want ze keek erg vriendelijk en zachtaardig uit haar ogen. Ze was wel groot groter dan ze een gewone wolf had ingeschat maar ze was toch prachtig. Sierlijke maar krachtige poten. Ze kon waarschijnlijk erg lang lopen. Kon ze ook maar in een wolf veranderen, dan zou ze weglopen van alles en iedereen, dan zou ze nooit meer een mens willen zijn. Maar dat gebeurde toch allleen maar in sprookjes? Glimlachend keek ze de wolvin aan. "Wat zou ik graag als jou zijn, dan zou ik vrij zijn", zij ze en keek diep in de wolvin haar ogen.

(Moet gaan)

Joan kwam voor haar staan. Daar bracht ze haar kop tot zelfde ooghoogte. Ze staarde hij meisje aan alsof het dier haar bekeek. Haar ogen gingen dan ook van boven naar beneden. De geur van bloed was ahar al meters verderop opgevallen. Maar nu ze voor haar stond, zag ze de oorzaak. Ze moest zijn gevallen, en zich hebben geschaaft. Joan's oren gingen stilletjes naar achteren waarbij haar neus zich fronste. De rimpels om haar neus waren een waarschuwing, een waarschuwing van haar komende hand. Tcoh legde het meisje verzichtig tussen haar oren. Hierdoor keek Joan op. Ze bleek als de dood voor haar. Eigelijk wel logisch, wat moest je met zo'n groot beest voor je neus. Of beter gezegt, monster. De trillende hand ging als een drilboor over haar hoofd. Al was haar aanraking voorzichtig, de trilling deinsde over haar kop alsof ze er op sloeg. Toch liet ze dit niet merken, in tegen deel. Joan deed haar kop iets schuin en kneep haar ogen dicht. Ze genoot van de aandacht die ze maar zelde kreeg als wolf. En al helemaal van een mens. Misschien was die meisje wel zo wanhopig dat ze liever had dat Joan haar op at. Of kon het haar gewoon niet schelen wat er met haar gebeurde? Dan moest ze wel heel erg diep in de put zitten. Joan wilde haar achterhand naar de grond brengen toen plots het meisje sprak. Zoals mij? Was ze gek! Wie wil er nu een beest zijn wat iedereen toch ziet als bedreiging. Joan sloeg haar kop wild weg van de hand en gromde. Met een hap net langs haar hand sloegen haar kaken stijf op elkaar. Een kwade blik viel vervolgens op het meisje. Haar nek haren stoven overeind. Eveneens als de haren op haar rug en staart de kaarsrecht omhoog stonden. Hoe kon ze? Wees blij dat je mens bent. Joan was woedend. Haar tanden waar dan ook ontbloot en haar nagels verstichde zich in de grond. Met haar kop kwam ze langzaam naar het meisje haar hoofd. Al grommend drukte ze haar natte neus tegen de hare. Haar doordringende ogen keken in die van haar. De oren van de zwarte wolf waren inmiddels ook weer naar voren geschoten. Joan had zin en hap uit haar gezicht te nemen...maar nee. Ze kon de gevolgen van het wolf zijn niet weten. Joan bedaarde en trok zich terug. Zoals geplent, geen ze zitten. Ze trok haar kop terug waarbij ze haar staart om haar achterhand sloeg. Haar blik bleef nog wel op het meisje gericht...

Haar lichaam schokte nog lichtjes, ze was nog steeds bang maar meer op haar gemak dan toen ze alleen was. Ze keek in de ogen van de wolvin, en er kwamen vele herinneringen in haar los, dat ze er nu alleen voor stond en dat niemand haar nu kon schelen, waren ver weg ze dacht alleen aan hoe het zou kunnen zijn, als wolf.. Maar toen ze dat had uitgesproken keerde de stemming volledig op. De wolvin haar nekharen stonden recht overeind en ze liet haar vlijmscherpe tanen zien. Opeens kwam het gevoel terug, het gevoel dat ze daarjuist ook had, het angstzweet dat in een straaltje langs haar hals en rug liep, het helemaal warm krijgen en plots weer koud, het was huiveringswekkend, het angstgevoel. Ze onderdrukte juist een gil toen ze naast haar trillende hand een harde klap hoorde, waarom was haar stemming ineens overgeslagen van lief naar woedend. Was het zij, was de wolvin bang geworden omdat ze wat zij e uit zelfverdediging haar bang te maken, of kwam het omdat ze zei dat ze ook zo wilde zijn? Waarom verstond ze het gedrag niet gewoon, dan zou ze zich gewoon kunnen excuseren voor wat ze ook had gedaan. Ze rook de adem van de wolf, toen de wolvin haar snuit tegen haar neus duwde, haar adem rook naar vlees, maar op één of andere manier stinkte ze niet. Maar dat was niet waar ze zich zorgen over maakte het was hetgene dat ze in de wolvin haar ogen zag, dat was helemaal omgeslagen, het was zeker Eyota's schuld dat de wolvin opeens wedend was geworden. Bang keek ze in de wolvin's ogen die haar aankeek, gelukkig nam de wolvin weer afstand en Eyota kon weer ademen. Toen ze haar ogen sloot en na een paar seconden weer opende zag ze dat de wolvin rustig voor haar zat. Ze besloot dan toch in mensentaal 'sorry' te zeggen. Al had ze wel nog steeds schrik voor de reactie van de zwarte teef. "Ik weet niet wat je zo boosmaakte maar als ik je boosmaakte of bang maakte dan was dat echt niet met opzet, je wil niet weten hoe blij ik ben dat ik niet meer alleen ben", alsof de wolvin haar kon horen probeerde ze te glimlachen, wat maar bibberig en gespeeld ging. Ergens wist ze dat de wolvin direct kon voelen hoe zij zich voelde dus het maakte niet uit of de glimlach nu gemeend of niet was. Een kort berichtjes melodie verbrak de stilte, ze schrok zelf ook want ze had het totaal niet verwacht, woie had haar nu weer nodig? Ze pakte de gsm bibberig uit haar zak en las het berichtje. Op het berichtje stond: waar ben je? Waarom kom je niet eten? Het was haar broer, hij wist het nog niet eens watb er haar overkomen was. Als ze nu dicht bij hem had geweest had ze hem hard in het gezicht geslagen dat was zijn verdiende loon. Wat een idioot! Ze schoof haar gsm dicht en gooide hem verderop tegen een boom aa, ze wilde niemand horen, ze wilde alleen gelaten worden. Niet helemaal alleen want ze was toch gelukkig omdat de wolvin haar had gevonden.