Westfall mansion

Een perfecte dag had hij gehad tot hij moest vertrekken bij Joan. Zo snel zijn poten hem konden dragen rende Caleb naar zijn huis. Elke stem in zijn hoofd kon hij perfect onderscheiden, alleen hoorde hij er een niet. Zijn vader. De stem van zijn moeder klonk het triest, het zou toch niet zo zijn. Meteen rende hij sneller en zag dan het huis van de Westfalls opdoemen. Meteen sprong hij de lucht in en lande voor de deur en snoof de geuren op. De geur van dood, en van een vampier hong hier. Meteen rende hij naar binnen en volgde de stemmen, vanuit zijn ooghoeken zag hij een schaduw staan. Meteen draaide hij daar naar toe en rook de scherpe geur van de vampier en liet een oorverdovende grom horen en haalde dan ook uit naar de vampier en sleog hem meteen op de grond. Zijn bruine ogen zagen zwart, zwart van woede. 'Je bent op verboden terein.' Dacht hij naar hem toe. Meteen beet hij de vampier in zijn hand en sleurde hem zo mee naar buiten en gaf hem nog een sterke beet in zijn schouder en dan liet hij hem weg gaan. Waarschijnlijk zou die toch omkomen aan de verwondingen. Caleb rende weer naar binnen. 'Uit de weg iedereen.' Klonk de krachtige alfastem en meteen deinsde de groep uit elkaar en zag hij zijn vader dood liggen. De roestbruine wolf wandelde naar zijn vader en duwde zijn snuit in diens nek. De man die hem zijn leven had gegeven was er niet meer, hij was dood. Meteen liet hij een krachtige huil over het gehele reservaat horen en veranderde dan in zijn menselijke vorm, gevolgd door alle anderen. De jongen zakte door zijn benen en plaatste zijn hand op de wonden die de vampier had achtergelaten. Vanaf dit moment hadden de vampieren afgedaan bij hem en de roedel. De man waarmee veel was begonnen was vermoord. Vermoord door een bloedzuiger.

Sya trippelde wat rond op het strand, ze had deze plek zeer aanlokkelijk gevonden door de vreemde geur dat hier hing. De geur was niet aangenaam, maar het wekte haar nieuwsgierigheid op. In het bos was de geur het sterkst, maar het strand vond ze leuker. Ineens hoorde ze een harde grauw over het stand galmen. Ze draaide haar in de richting van het geluid en probeerde te ontdekken wat er gebeurd was, maar dat was onmogelijk, aangezien er na de grauw niets meer gezegd werd. Er was nog wat gekraak, van hout?? Maar verder niets. De grom gaf duidelijk genoeg aan dat er gevaar was, maar sya's nieuwsgierigheid won. Ze liep in een toptempo naar het huisje waar de grom vandaan kwam. Omdat ze nog niet helemaal dood wou, besloot ze om niet naar binnen te gaan en gewoon door het raam te kijken. Het huis zat vol met wolven, raar. Een roestbruine wolf liep naar het midden van de kamer en al de andere wolven gingen meteen uit de weg voor hem. De wolf boog zijn snoet in een levenloze mens en begon toen te janken. Sya legde haar handen over haar oren om het geluid te dimmen. En toen gebeurde er iets wat ze nog nooit gezien had, de wolf veranderde in een mens. Sya haar ogen werden groot en ze deinsde achteruit, dit kon niet echt zijn. Ze had nog geen stap gezet, of ze botste al tegen een houten pilaar van het huisje.Deze brak met een oorverdovend gekraak. Sya hield haar adem in en keek verschrikt naar de deur van het huisje.

Caleb keek in de dode ogen van zijn vader en balde zijn vuisten, zijn broer plaatste een hand op zijn schouder maar hij sloeg die er af. Opeens hoorde hij gekraak. Elke wolf hier keek meteen naar de deur. 'Ga naar buiten!' Gromde Caleb kwaad naar hen toe en meteen stond elke wolf dan ook voor de deur en keken ze naar het meisje dat daar was. Caleb tilde het lichaam van zijn vader op en legde het neer in de zetel en knielde als volgt weer neer en staarde naar het levenloze lichaam. Hij zou hem wreken, hij zou die vampier die dit had gedaan uitmoorden, hij zou hem aan stukken rijten. 'Wat doe je hier?' Sprak een van de reuen tegen het meisje in haar gedachten. De oudste van de teven wandelde weer naar binnen en veranderd ook in eens mens en knielde bij haar zoon en dode echtgenoot neer, ze plaatste haar hand op Caleb's schouder en streek even over het liteken dat daar op te zien was. 'Zoon, hij moest gaan, niet op deze manier maar toch.' Meteen keek Caleb haar aan en liet een waarschuwend gegrom horen naar haar. Meteen volgde een rake klap tegen zijn kaak. 'Ik vermoord die vampier, ik rijt hem helemaal open.' Mompelde hij en keek naar de grond. Zijn moeder schudde zacht haar hoofd en plaatste een hand op zijn wang. 'Denk jij nu maar heel even aan iets anders jongen, zoals dat ene meisje.' Fluisterde ze naar hem toe.

Bijna meteen nadat de pilaar gebroken was, ging de deur open. Er kwamen verschillende wolven uit, en ze staarden haar allemaal woedend aan. Er was een algemeen gegrom. Sya kon zich niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst bang was geweest, maar dat was ze nu wel. Dit was een voor haar compleet onbekende situatie. Ze wist niet eens dat er zo iets bestond als mensen die in wolven konden veranderen, en ze had zeker nooit verwacht dat ze er ooit oog in oog met een paar woedende zou staan. En na het feit dat deze situatie compleet vreemd was voor Sya, ze was ook nog eens duidelijk op het verkeerde moment gekomen. Zowel haar gevoel als haar gedachten zeiden haar dat ze weg moest lopen, maar er was nog iets anders dat haar dwong om te blijven, nieuwsgierigheid misschien? Nu hoorde ze een ander gegrom, menselijk. Het werd meteen afgesneden door een klap. Toen was het weer stil. Sya ademde diep in 'Sorry, ik hoorde een gegrom en kwam kijken, maar euh, ik kom duidelijk op het verkeerde moment'Sya voelde zich belachelijk omdat ze sprak tegen wolven, maar ze wist anders niet wat te doen.

Caleb keek nog steeds naar het lege lichaam van zijn vader. Opeens rook hij de scherpe geur van vampier en stormde hij naar buiten iedereen uit de weg duwend tot hij oog in oog stond met de bloedzuiger. 'Wat doe jij hier?' Gromde hij luid naar haar en meteen stond elke wolf die er eerst stond verbaasd naar hun alfa te kijken. De woede was zo van hem af te lezen. 'Maak dat je wegkomt! Je bent hier niet welkom!' Gromde hij naar haar en zonder het door te hebben begonnen zijn armen te trillen. Als de vampier niet afbolde, dan reet hij haar aan stukken, maakte niets uit voor hem. De andere wolven keken even smekend naar de vampier te vertrekken, maar zette dan enkele stappen achteruit en legde zich neer, angstig legde ze hun oren in de nek en meteen kwam ook zijn moeder naar buiten en keek haar zoon aan. 'Versta je me niet! Maak dat je wegkomt.' Sprak hij met de moment kwader tegen haar. Ze moest weg nu! Als de andere roedel wist dat ze hier was zouden ze gelijk komen naar hier. Oke, Caleb had er genoeg van. Meteen veranderde hij in zijn wolvenvorm en liep met ontbloote tanden op haar af. Nu waren de beelden van hem en Joan voor iedereen zichtbaar maar het interesseerde hem even niet. 'Hou op Caleb.' Hoorde hij een van zijn broeder denken en meteen keek hij hem kwaad aan en gromde waarschuwend. 'Nee, zij is op verboden terrein, je weet het.'

Tussen de wolven door kwam er een jongen gelopen. De woede was van zijn ogen af te lezen en bezorgde Sya koude rillingen. Hij vroeg wat ze hier deed, nee, hij gromde het. zijn houding was vijandig, en hij brulde naar haar dat ze weg moest. Nu kwam er ook een vrouw naar buiten, maar daar besteedde Sya geen aandacht aan. De jongen was zo hard aan het trillen dat hij wazig was, en in een mum van tijd stond er een wolf in zijn plaats. De wolf ontblootte zijn tanden en gromde haar woedend aan. 'ook een warm welkom' mompelde Sya zo zacht dat ze zich niet kon voorstellen dat de wolven het konden horen. Even dacht ze eraan om weg te gaan, maar dat zou te laf zijn. In plaats daarvan glimlachte ze eens vriendelijk en kromde haar rug verdedigend.

Caleb merkte dat ze niet vertrok, en alleen maar stond te glimlachen. Dus ze vond het grappig. Niet lang meer. 'Denk je nu echt te kunnen winnen van een voltallige roedel.' Sprak hij in gedachten. Oke, keuze gemaakt dus. Meteen rende hij op haar af en beukte haar van de veranda af. De andere wolven rechten hun rug en renden samen met hun roedelleider achter de vampier aan en kwamen in een cirkel om haar heen tot stilstand. 'Rot op.' Sprak hij weer in gedachten. Meteen neep hij zijn ogen tot kleine spleetjes samen en zette hij zijn nagels in de grond. Zijn twee broeder stonden naast hem, en zijn moeder die inmiddels ook was veranderd stond juist tegenover haar zoon. Voor de rest stond zijn zus, en zijn neven en nichten er. Haar gemompel hadden ze degelijk wel verstaan en nu klonk er een luid gegrom. Alleen dat van hem klonk boven alles uit. 'Je bent hier niet welkom, dit is weerwolven gebied. Bloedzuigers niet toegelaten!' De woede in zijn ogen werd alleen maar erger, en nu werden de rest van de wolven ook kwaad.

De grote wolf vond het niet zo leuk dat Sya gelachen had. Hij sprong op haar af en kegelde haar af de veranda. Er ontsnapte een klagerige kreun aan Sya toen ze doorhad dat de wolf nog steeds op haar lag. De onaangename geur was nu echte stank geworden. De andere wolven kwamen er nu ook bij. De grote bruine wolf op haar zijn ogen knepen tot spleetjes, en het was net of hij tegen haar aan het schrewen was, alleen dan zonder geluid. Hij klauwde met zijn poot in de aarde en al de wolven begonnen luid te grommen. Nu was het genoeg, Sya sprong op waardoor de wolf die op haar lag wegrolde. Met ogen als schoteltjes keek ze om haar heen, dit had ze totaal niet verwacht toen ze hierheen kwam. Ze wou hier weg, wat niet egt mogelijk was door al de wolven om haar heen. zou ik sterven schoot er door haar gedachten. het had haar altijd onwaarschijnlijk geleken dat iets of iemand sterker was dan een vampier, maar nu begon ze te twijfelen. Bang keek ze om haar heen, ze wou hier weg

Caleb keek haar nog steeds woedend aan. Tot zijn moeder voor hem sprong en naar de vampier keek. 'Je moet weg! Voor hij je vermoord.' Sprak ze in haar gedachten. Meteen stond elke wolf nu voor Caleb zodat de vampier weg kon. Haar broers keken hem smekend aan, eveneens als de rest. Maar zijn moeder staarde met haar donkerbruine ogen naar de vampier die nog steeds bij hen stond. 'Ga!' Gromde ze naar haar en dan draaide ze zich om en wandelde naar haar zoon Caleb. Die gromde alleen maar naar de rest dat ze uit de weg moesten gaan. Opeens wierp hij zijn kop in zijn nek en liet een lange trieste klagende huil horen, en de gehele roedel huilde dan ook met hem mee. Zo veranderde de wolf weer in de jongen en zakte hij meteen door zijn knieën, waarom was hij de enigste die pijn voelde bij de dood van hun vader? Was hij echt de enige die hier last van had? Meteen veranderde de gehele troep naar hun mensen gedaante en zette ze zich bij hem neer. Zijn jongere zus plaatste haar hand op zijn wang en streek daar zachtjes over. 'Het komt wel goed broertje.' Fluisterde ze zacht tegen hem, dan plaatste ze haar hoofd tegen diens borst en legde hij zijn beide armen om haar heen en zuchte diep.

Nu kwam er een andere wolf voor de woedende bruine wolf staan. Ze keek sya met doordringende ogen aan, alsof ze weer iets wou zeggen. Alle wolven gingen nu aan één kant staan, en allemaal keken ze met diezelfde blik. Sya stond aan de grond genageld, ze was echt bang. ze had zich nog nooit zo... menselijk gevoeld. Toen veranderde de bruine wolf terug naar zijn mensengedaante. de woede in zijn ogen maakte plaats voor verdriet en Sya voelde medelijden voor de jongen. Ook al de anderen veranderden in mensen, en ook bij hun was de pijn in hun ogen af te lezen. Sya deed een stap naar achter, 'sorry' mompelde ze nog, toen draaide ze zich om en wandelde ze weg. Ze had het fut niet meer om te lopen.